ตอนที่ 4 : พี่แทน…ไปส่งที่บ้านนะ

แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนแรงลง แต่ความร้อนบนหน้าผากของสตางค์กลับไม่มีวี่แววจะลดลงเลยสักนิด…

ในห้องพยาบาลเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องวัดอุณหภูมิที่เพิ่งส่งเสียง "ติ๊ด" บอกอุณหภูมิสูงจนแทนคุณต้องขมวดคิ้ว

“39.5 องศา… ดื้อจริงๆ เลยนะแก” เขาพึมพำมองคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

“พี่แทน…” เสียงอ้อแอ้เรียกชื่อเขาเบาๆ เหมือนละเมอ ท่ามกลางใจของแทนคุณที่เต้นกระตุกวูบ

เขาขยับเข้าไปนั่งใกล้ขอบเตียง ใช้ผ้าชุบน้ำเย็นค่อยๆ เช็ดใบหน้าให้สตางค์อย่างเบามือ แววตาอ่อนโยนที่ไม่เคยให้ใครได้เห็น… แต่ตอนนี้กลับเปิดเผยออกมาเต็มเปี่ยมกับคนที่หลับใหลอยู่ตรงหน้า

“เฮ้อ… ถ้าจะให้พี่เป็นห่วงขนาดนี้ บอกตรงๆ ดีกว่าไหม” แทนคุณถอนหายใจพลางหัวเราะเบาๆ

ไม่ทันไร เสียงเปิดประตูห้องพยาบาลก็ดังขึ้น น้ำกับแก้มโผล่หน้าเข้ามาอย่างร้อนรน

“พี่แทน! สตางค์เป็นไงบ้างคะ?” น้ำถามเสียงดังจนแทนคุณชูนิ้วแตะปากให้เบาเสียง

“ยังไข้สูงอยู่ครับ ครูอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว แต่เขายังเพลียอยู่เลย” แทนคุณตอบนิ่งๆ พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้

“งั้นพวกหนูพาไปเอง—”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง” แทนคุณพูดแทรกทันที

น้ำกับแก้มมองหน้ากันอย่างรู้กันก่อนจะยิ้มกว้าง “งั้นฝากด้วยนะคะพี่แทน~” แล้วทั้งคู่ก็รีบผละตัวออกจากห้องทันที ราวกับเตรียมแผนการนี้ไว้แล้ว

“เด็กพวกนี้นี่…” แทนคุณส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะก้มลงช้อนตัวสตางค์ขึ้นอีกครั้งอย่างเบามือ

.

.

ระหว่างทางกลับบ้าน สตางค์ฟุบอยู่กับอกของแทนคุณในรถยนต์คันเรียบง่าย กลิ่นอ่อนๆ ของน้ำหอมผู้ชายทำเอาคนป่วยใจเต้นแรงจนแทบไม่กล้าขยับตัว

“ถ้าง่วงก็นอนต่อได้ พี่ไม่ว่า” เสียงทุ้มพูดขึ้นเรียบๆ แต่กลับทำให้หัวใจสตางค์เต้นผิดจังหวะไปอีกดอก

“ผม…ไม่หลับแล้วครับ เดี๋ยวถึงบ้านจะได้ลงรถเอง” สตางค์ตอบอ้อมแอ้ม แก้มแดงระเรื่อแม้จะยังเพลียจากไข้

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่อุ้มลงเอง” แทนคุณพูดหน้าตาเฉย แต่มืออีกข้างกลับยื่นมาแตะแขนสตางค์เบาๆ ราวกับจะเช็คอาการซ้ำอีกที

“พี่แทน…อย่าดีกว่าครับ มัน…เขิน” สตางค์พูดเสียงเบา

แทนคุณหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “ก็รู้ว่าเขิน แต่ยังจะดื้ออีก…”

.

ไม่นานนัก รถก็จอดลงหน้าบ้านไม้สองชั้นของสตางค์ แทนคุณไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาช้อนตัวคนป่วยขึ้นจากเบาะอย่างง่ายดาย ท่ามกลางสายตาของแม่สตางค์ที่วิ่งออกมาต้อนรับด้วยความตกใจ

“โอยลูกเอ๊ย! ไปทำอะไรกันมาถึงได้ไม่สบายขนาดนี้” คุณแม่ว่าเสียงลั่น แต่พอเห็นแทนคุณที่อุ้มลูกชายตัวเองอยู่ ก็เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นอ่อนโยนทันที

“ฝากตัวด้วยนะครับแม่ เดี๋ยวผมพาสตางค์ไปส่งบนห้องก่อนครับ” แทนคุณพูดพร้อมรอยยิ้มสุภาพที่ทำเอาคุณแม่ใจละลาย

“ไปๆ ตามสบายเลยลูก ห้องเดิมนะ”

.

ภายในห้องนอนของสตางค์ แทนคุณวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ มือใหญ่จัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูไปชุบน้ำเช็ดตัวให้อีกครั้งเหมือนเดิม

“พี่แทน…” เสียงอ้อนเบาๆ ทำให้เขาต้องหันไปมอง

“ครับ?”

“ขอบคุณนะครับ…ที่มาส่งถึงบ้าน” สตางค์พูดเบาๆ ทั้งหน้าแดงทั้งน้ำเสียงสั่นเพราะความเขิน

“แล้วจะขอบคุณเฉยๆ เหรอ” แทนคุณพูดยิ้มๆ พลางโน้มตัวลงใกล้จนปลายจมูกเกือบแตะหน้าผากของสตางค์

“เอ๊ะ…พี่แทน…ทำอะไรครับ” สตางค์เบิกตากว้าง ใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกอก

แทนคุณกระซิบเบาๆ ข้างหู

“หายป่วยก่อนนะ แล้วค่อยชดใช้ที่ทำพี่เป็นห่วง”

ประโยคนั้นทำเอาสตางค์หน้าแดงจนแทบเป็นลมอีกรอบ…

— โปรดติดตามตอนต่อไป —

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***