#2 องค์หญิงอย่าเผลอใจ เพราะฉันก็จะเผลอของขึ้น

เช้าวันถัดมา ไอลิน—หรือชื่อใหม่ในร่างนี้ “หนูตาล” ยังคงนั่งจ้องกระจกไม้เก่าๆ ด้วยสีหน้าผสมระหว่างมึนกับจิตตก

สรุปคือกูตายรึยังวะ หรือแค่หลุดมาโลกอื่นเฉยๆ แล้วใครมันส่งกูมาเป็นสาวใช้ในวังวะ!

เธอมองตัวเองในกระจก ใบหน้าเรียวเนียน ตาโต แก้มแดงแบบไม่ต้องใช้บลัชออน ผมยาวถึงกลางหลัง หน้าใสแบบ AI ยังต้องอาย แต่พอไอลินเลื่อนสายตาลงต่ำ...

มาเป็นดุ้นเลยนะมึง...ให้ตายเถอะสวรรค์ แต่กูก็ไม่รู้จะขอบคุณดีไหม!

เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อย้ำว่านี่ไม่ใช่ฝันก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงประตูเปิด

"ตาล เอ่อ...เจ้า พร้อมจะไปกับข้าแล้วหรือยัง"

องค์หญิงมีรมย์ยืนอยู่ตรงหน้าประตู สวมชุดเรียบหรูแบบผู้ดีเมืองเก่า ใบหน้าสงบเรียบแต่สวยเกินหญิงสามัญชนไปสามเท่า

"อะ...ค่ะ! พร้อมแล้วเจ้าค่ะ!" ไอลินลุกขึ้นแบบแทบสะดุดชายผ้าตัวเอง

ใจเย็นนะ...นี่ไม่ใช่ฉากเดตนะเว้ย! นี่องค์หญิงนะ!

ตลาดกลางเมืองสุวรรณคีรีคึกคักเป็นพิเศษในวันนี้

มีร้านขายของพื้นเมือง ร้านน้ำสมุนไพร แผงผ้าลายมัดย้อม ไปจนถึงรถเข็นขายของทอดแปลกๆ ที่มีกลิ่นไม่คุ้นเคย

"เจ้าชอบเดินตลาดหรือไม่"

องค์หญิงมีรมย์หันมาถามไอลิน ขณะเดินเคียงข้างกัน

"อะ...ค่ะ ก็ชอบอยู่แล้ว"

จริงๆ คือกูอยากโดดงานมากกว่า แต่เดินกับองค์หญิงแบบนี้ก็ไม่เลวนะ...กลิ่นหอมจังวะ

"คนแถวนี้ดูแปลกตาเวลามองข้า...แต่พอมีเจ้าข้างๆ เหมือนพวกเขาสนใจเจ้ามากกว่าเสียอีก"

มีรมย์พูดยิ้มๆ

"อะ...เอ่อ คงเพราะ...ข้าสวย...มั้งเจ้าค่ะ"

ไอลินตอบติดตลก แต่ลึกๆ ก็รู้ว่าเป็นเพราะหน้าในร่างนี้มัน "สาวมาก"

แล้วก็...ไม่รู้จะดีใจหรือเครียดดี ที่องค์หญิงชมกันตรงๆ แบบนี้ ทันใดนั้น มีคนวิ่งชนจากด้านหลัง แรงกระแทกทำให้ไอลินเสียหลัก เซลงไปด้านข้าง

"ระวัง—!"

องค์หญิงมีรมย์คว้าตัวเธอไว้ทัน แต่ท่าทางมันดันเป็นแบบ... หน้าแนบอก แขนโอบเอว ร่างแนบกันทั้งตัว

"..."

ไอลินช็อกไปสามวิองค์หญิงชะงักไปสองวิ อากาศระหว่างทั้งคู่กลายเป็นสูญญากาศในทันที

เชี่ย...หน้าอกองค์หญิง...นุ่ม...แต่มือกู...ไปแตะตรงนั้นของกูเองแล้ววววว!!

"...อะ...อะฮึ่ม ขอโทษเจ้าค่ะ ข้า...สะดุด..."

ไอลินรีบผละออก ใบหน้าแดงจัดยิ่งกว่าข้าวมันไก่เผ็ดพริกห้าช้อน มีรมย์เม้มปากแน่นเหมือนพยายามไม่ขำ แต่ตาก็แอบเหลือบมองอย่างสำรวจ

"เจ้าตาล...ตัวเจ้าร้อนมาก เจ้าสบายดีหรือไม่"

"สบายดีเจ้าค่ะ!"

ไอลินพูดพลางขยับตัวไปอีกด้าน

ไม่สบายเลยโว้ย! กูร้อนข้างล่างจนจะระเบิดแล้วเนี่ย! องค์หญิงอย่าเผลอกอดอีกนะ...ไม่งั้นกูอาจจะเผลอ...

หลังจากนั้น องค์หญิงพาไอลินเดินเข้าร้านขายสมุนไพร แม่ค้ายื่นชาสมุนไพรเย็นมาให้ลอง

"ช่วยลองดื่มดู ข้าชอบมาก ดับร้อนได้ดีทีเดียว"

มีรมย์ส่งยิ้มบางๆ ไอลินรับแก้วไม้ไผ่มา

"...ถ้าช่วยดับไฟในตัวได้จริง ข้าคงต้องสั่งลังนึงเลยล่ะเจ้าค่ะ..."

"หือ..."

"เปล่าๆ ค่ะ ข้าพูดกับตัวเอง"

ในหัวไอลินตอนนี้มีแต่เสียงกรีดร้อง

องค์หญิงน่ารักเกินไปแล้ว! นี่กูหลงเธอเหรอ! แล้วเธอจะยังยิ้มให้กูได้อยู่ไหมถ้ารู้ว่ากู...ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา!...แต่ช่างเถอะ วันนี้แค่นี้ก็เกือบใจเต้นตายแล้ว พรุ่งนี้จะเป็นยังไง…ก็ค่อยว่ากันอีกที

...—จบบทที่ 2—...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***