ปริศนาอดีต กับกลิ่นขนมอบใหม่

เสียงกระดิ่งหน้าร้านเปิดออกรับเช้าวันใหม่อย่างแผ่วเบา

Cosmo เดินเข้ามาพร้อมกล่องเล็ก ๆ ในมือ

เปิดกล่องออก—เป็นคุกกี้เนยแบบที่เขาอบเมื่อก่อน สมัยเปิดร้านใหม่ ๆ ยังไม่มี Sprout มาช่วย

“นี่คือคุกกี้สูตรแม่…” เขาพูดเบา ๆ ขณะวางกล่องบนเคาน์เตอร์

Sprout ที่เพิ่งเข้ามาเห็นคุกกี้เหล่านั้นก็ยิ้มบาง ๆ

“หอมเหมือนทุกครั้งที่นายลองทำสูตรใหม่เลยนะ” Sproutแซวเบา ๆ

“แต่ดูเหมือนนายจะยิ้มแบบรู้สึกอะไรที่ซ่อนอยู่ด้วย”

Cosmoเงียบไป…ก่อนจะเปิดกล่องแล้วตักคุกกี้ชิ้นหนึ่งขึ้น

⸻

ทว่า…ทันทีที่กัดเข้าไป

สายตาของ Cosmoหยุดนิ่ง

คุกกี้กรุบกรอบละลายในปากด้วยรสเนยละมุน

น้ำตาลอบอุ่น…รสชาติพาเขากลับไปยังวันที่เขายังเติบโตในบ้านหลังเล็ก ๆ กับพ่อแม่

“…มันเหมือนกับว่า—ฉันยังไม่โตพอที่จะ…”

Sprout วางมือบนไหล่เขาเบา ๆ

เสียงพูดเบาลง

“แต่ตอนนี้นายโตแล้ว…นายอบความรู้สึกให้ฉันเห็นมาตลอด”

คำพูดนั้นสั่นสะเทือนในใจ Cosmo

เหมือนเตือนว่า มีบางอย่างเกี่ยวกับอดีตที่เขายังไม่กล้าเปิดเผย

⸻

ช่วงสาย — ในร้านอบใจ

Astro กับ Dandy โผล่มาเหมือนเดิม

Astroเงียบและมอง Cosmo จากด้านข้างนิด ๆ

Dandyยิ้มพร้อมช่อดอก Forget‑me‑not อีกครั้ง

“วันนี้ฉันเอาดอก Forget‑me‑not มาให้ Cosmo เหมือนเดิมนะ”

เสียงหวานของ Dandyทำให้ Cosmoหลุดจากความคิด

แต่สายตาของ Astro… ยังไม่ละจาก Cosmo เท่าไหร่

Sproutเดินเข้าไปช่วยแล้วแบ่งคุกกี้ให้ทั้งกลุ่ม

แต่ท่าทาง Astroเงียบจน Sproutหันไปถามเบา ๆ

“มีอะไรเหรอ Astro?”

Astroเงียบก่อนจะพยักหน้า

“ฉันแค่…อยากให้ Cosmoไม่ลืมคำพูดของฉันเมื่อคืน”

Cosmoมองหน้าเพื่อน ก่อนจะเลิกคิ้ว

Sproutรับรู้นิ่ง ๆ แล้วยิ้มบาง

ดูเหมือนว่า… เต็มใจจะปกป้อง Cosmo มากกว่าที่เคยเป็น

⸻

บ่ายวันนั้น — ข้างหลังร้าน

Cosmo ยืนอยู่ตรงม้านั่งไม้ใต้ต้นมะลิ

มือถือถุงใส่คุกกี้สูตรแม่ไว้

Sproutเดินเข้ามาเงียบ ๆ และนั่งลงข้าง ๆ

Cosmoเงยหน้าขึ้นมอง

“ฉันยังไม่เคยบอกใครเลย…ว่าแม่ฉันจากไปตั้งแต่ฉันอายุสิบแปด”

ประโยคนั้นเบา แต่เต็มไปด้วยความเศร้า

Sproutหลับตาลงและยื่นมือไปแตะมือ Cosmo

“การจากไปของคนรัก มักสอนให้เราเก่งที่สุดในการกลบมันด้วยรอยยิ้ม…

แต่นาย… นายเลือกอบความรู้สึกให้คนรอบตัวแทน”

Cosmoเหลือกตามองอีกฝ่าย

น้ำตาคลอเล็กน้อย

“ขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าในอดีตหรือตอนนี้”

Sproutยิ้ม

“ฉันไม่ไปไหนหรอก”

เย็นวันนั้น — ห้องครัวของร้าน “Morning Crumb”

เสียงตีแป้งดังเป็นจังหวะจากชามผสมขนาดใหญ่ Cosmo ยืนอยู่ตรงเตาอบ สวมผ้ากันเปื้อนลายเชอร์รี่ มีกลิ่นวานิลลากับอบเชยคลุ้งไปทั่ว

Sprout ยืนอยู่ไม่ไกล ช่วยตวงแป้ง เงียบ ๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความตั้งใจ

“นายรู้ไหม” Cosmo เริ่มพูดขณะเติมเนยละลายลงไป “ฉันเคยคิดว่า ถ้าฉันยังอยู่กับแม่ตอนที่เธอป่วย… บางทีเธออาจจะยังอยู่”

Sprout หยุดมือ

“ฉันกลับไปตอนเธอเสียแล้ว…เร็วเกินไป…” เสียงของ Cosmo สั่น แต่ไม่หลบตา

“แล้วฉันก็อบขนมมาตลอด เพราะมันคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ทำกับเธอ”

Sprout วางถ้วยแป้งลง เดินเข้ามาใกล้

มือของเขายื่นไปจับมือ Cosmo จากข้างหลัง

เสียงของเขานุ่มนวล…อบอุ่นยิ่งกว่าวานิลลาในชาม

“ขนมที่นายอบ มันไม่ได้แค่ทำให้คนกินรู้สึกดี

แต่มันทำให้คนรอบข้าง…รู้สึกเหมือนได้รับอ้อมกอด”

Cosmo เงียบไป หัวใจเขาเต้นแรงผิดจังหวะ

“แล้วนายล่ะ” Cosmo ถาม “อบขนมเพื่ออะไร?”

Sprout ยิ้ม ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ข้างหู

“อบเพื่อหวังว่าสักวัน…คนที่ฉันชอบจะรู้ตัวสักที”

เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาจาก Cosmo

“งั้นคนคนนั้นโชคดีมากเลยล่ะ”

“นายนี่…อบอารมณ์เก่งเหมือนอบพาย”

ทั้งสองหัวเราะ — แต่ข้างในใจกำลังเต้นแรงกว่าที่ใครจะเห็น

⸻

อีกด้าน – บนโซฟาหน้าร้าน

Vee นั่งจิบชาร้อน มองทั้งคู่จากระยะไกล รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า

“Sprout ไปได้ดีนี่” เธอกระซิบกับตัวเอง

ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความ

[ถึง: Sprout]

“อย่าลืมว่า นายต้องพูดมันออกไปสักทีนะ ไม่งั้นนายจะเสียเขาไปโดยไม่รู้ตัว”

Sprout เหลือบมองมือถือแวบเดียวก่อนจะเก็บใส่กระเป๋า

แววตามุ่งมั่นเหมือนนักอบขนมที่กำลังจะเสิร์ฟขนมชิ้นสำคัญที่สุดในชีวิต

⸻

หัวค่ำ — ห้องพักของ Cosmo

คืนนั้นฝนตกเบา ๆ

เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่าง ดั่งจังหวะของหัวใจที่เต้นแผ่วเบาแต่สม่ำเสมอ

Cosmo นั่งมองสมุดสูตรของแม่

บรรทัดลายมือคุ้นตาเต็มไปด้วยสูตรคุกกี้ บราวนี่ ขนมปัง

“ถ้าฉันอบสูตรนี้ให้ Sprout…เขาจะชอบมั้ยนะ” เขาพึมพำเบา ๆ

“แล้วถ้า…ฉันสารภาพก่อนล่ะ?”

เขาหัวเราะเบา ๆ คนเดียว ก่อนวางมือบนหน้าอกตัวเอง

“ใจฉันเต้นแรงขนาดนี้ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้…”

⸻

คืนนั้น – ฝนยังตกเบา ๆ

Sprout เดินผ่านร้านเพื่อกลับห้องพักที่อยู่ชั้นบน

แต่ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง…

เสียงประตูห้องของ Cosmo ก็เปิดออก

Cosmo ในชุดเสื้อยืดนิ่ม ๆ และกางเกงขาสั้นสีอ่อน

ในมือคือจานคุกกี้สูตรแม่ที่อบไว้เมื่อเย็น

Sprout หยุดเดิน หันมามอง

Cosmo ก็หยุดเช่นกัน

“นายกินไหม?” Cosmo ถามเบา ๆ

“ฉันอยากให้คนที่สำคัญได้ชิมก่อน…”

Sprout ยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาหา

ทั้งสองคนยืนเงียบ ๆ ใต้แสงไฟสลัว

Sprout รับจานคุกกี้มา—แล้ววางไว้ข้างโต๊ะ

แล้วเขาก็เงยหน้ามอง Cosmo ตรง ๆ

สายตานั้น…เต็มไปด้วยสิ่งที่เขายังไม่ได้พูด

แต่สัมผัสได้

วันถัดมา — ยามเช้าในร้าน “Morning Crumb”

กลิ่นขนมปังอบใหม่ลอยคลุ้ง ผสมกับเสียงหัวเราะของลูกค้าที่นั่งจิบกาแฟ Cosmo ใส่ผ้ากันเปื้อนลายลูกพลัม ยืนประจำเคาน์เตอร์พอดีที่ Sprout เดินเข้ามาจากหลังร้าน

สายตาของทั้งคู่ประสานกันครู่หนึ่ง…

แล้วพากันหลบตาแบบเขิน ๆ ทั้งที่ต่างก็พยายามจะทำเหมือนเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เกิดขึ้น

“เมื่อคืน…” Sprout เปิดก่อน เสียงแหบนิด ๆ

Cosmo หยุดมือจากการแพ็คคุกกี้

“อะ…อือ…”

แล้วก็ไม่มีใครพูดต่อ

จนกระทั่งเสียงประตูร้านเปิดออก พร้อมเสียงทักทายคุ้นหู

“หวัดดีพวก” — Astro ปรากฏตัว

เขาเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มกว้างแต่สีหน้าเหมือนมีบางอย่างติดค้างในใจ

ในมือถือกระถางต้นไม้เล็ก ๆ ที่มีดอกไม้สีขาวเบ่งบาน — มอบให้ Cosmo

“เอ่อ…ของขวัญน่ะ เห็นนายชอบวางดอกไม้ในครัว”

Cosmoยิ้มตาหยีรับมา “ขอบใจนะ Astro”

Sproutทำเพียงยิ้มจาง ๆ

Astroขยับเข้ามานิด “เมื่อคืนนี้ มีอะไรเกิดขึ้นไหม?”

Cosmoหน้าแดงจนคอแทบไหม้ Sproutกระแอมไอกลบเก้อ

“ไม่มีอะไร—ก็แค่…” Cosmoพูดเบา ๆ

แต่ Astro จ้อง Sprout อยู่แบบไม่วางตา

⸻

หลังร้าน – ช่วงบ่าย

Astro เดินตาม Sprout ออกมาหลังร้านตรงมุมลับที่ไม่ค่อยมีคน

เสียงรถจากถนนข้าง ๆ เบาๆ คลออยู่

“Sprout” Astro เริ่มพูด “นายจริงจังกับ Cosmo ใช่ไหม?”

Sproutนิ่ง…ถอนหายใจ “ใช่”

“แล้ว…จะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม ถ้าความรู้สึกของเขาไม่เหมือนกัน”

Sproutหันไปสบตาเพื่อน “นายรู้จักฉันดี Astro — ถ้าฉันจะรักใคร ฉันไม่ต้องรอให้เขารักตอบก่อนหรอก…ฉันแค่ต้องให้เขารู้ว่าเขาสำคัญ”

Astroพยักหน้าเงียบ ๆ แต่สายตาเศร้าลึก ๆ

ก่อนจะเปรยขึ้นเบา ๆ ว่า…

“งั้นก็อย่าทำให้เขาร้องไห้…เพราะฉันคงไม่ทนดูได้”

Sproutชะงักไปชั่วครู่ — เขาไม่ได้ตอบอะไร

แต่แววตาเปลี่ยนไป

⸻

เย็นวันนั้น — หน้าร้าน

Ginger เดินเข้ามา พร้อมกล่องผลไม้ในมือ

เธอวางมันลงตรงหน้า Cosmo ที่กำลังเขียนใบสั่งซื้อ

“Sprout อยู่ไหน?” น้ำเสียงยังแข็งนิด ๆ

“หลังร้าน…แต่พี่อย่าเพิ่ง…นะ” Cosmoพยายามเตือนเบา ๆ

Gingerเดินไปอย่างไม่รอฟังอะไรทั้งนั้น

⸻

หลังร้าน — เสียงจากปาก Ginger

“ฉันไม่รู้ว่านายจะเล่นตลกอะไรกับน้องฉัน

แต่นายควรรู้ไว้นะว่าฉันไม่ใช่คนที่จะยืนมองเฉย ๆ ถ้าเขาต้องเสียใจ”

Sproutหันไปสบตาเธออย่างไม่หวั่นไหว

“ฉันเข้าใจ”

“แล้วนายจะรับผิดชอบยังไง ถ้านายแค่ ‘ลอง’ กับความรู้สึกของเขา?”

“Ginger” เขาพูดเสียงเบาแต่ชัด

“ฉันไม่ลองกับคนที่ฉันรัก…ฉันเลือกจะรักเขาไปทุกเช้า ทุกเย็น ทุกจานคุกกี้ที่ฉันอบ”

“…และฉันจะอยู่ตรงนี้ จนกว่าเขาจะบอกว่าไม่ต้องการฉันอีก”

Gingerนิ่งไป ก่อนจะพูดอย่างไม่เต็มใจ

“…ฉันจะเฝ้าดู ถ้านายทำให้เขายิ้มได้มากกว่าที่เขาเคยร้องไห้…ฉันก็จะหยุดไม่ชอบนาย”

⸻

หัวค่ำ — ที่โต๊ะทำขนม

CosmoกับSproutนั่งคัดรูปคุกกี้ด้วยพิมพ์ลายหัวใจ

ไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าหรือเรื่องเมื่อคืน

“ฉันเจอสมุดบันทึกแม่ฉันอีกเล่ม” Cosmoพูดขึ้นเบา ๆ

“เธอเขียนไว้ว่า ‘ถ้าอยากรู้ว่ารักคืออะไร ให้อบขนมด้วยกันกับคนที่ใจเต้นแรง’”

Sproutหัวเราะนุ่ม ๆ แล้วถาม “ตอนนี้เต้นแรงไหม?”

Cosmoหน้าแดง “อื้อ…เหมือนกลองตีในอก…”

Sproutวางพิมพ์คุกกี้ลง แล้วเอื้อมจับมือของเขา

มือเย็น ๆ แต่นุ่มนวล

“งั้นขอฉันทำให้มันเต้นแรงกว่านี้ได้ไหม?”

⸻

และช่วงเวลานั้น…แสงไฟในร้านก็อ่อนลง

เสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ

และทั้งสองก็ปล่อยให้ความเงียบพูดในสิ่งที่ปากยังไม่กล้าพูดหลังจากคืนที่ความรู้สึกค่อย ๆ คลี่ออกเป็นรูปเป็นร่าง

บรรยากาศในร้าน “Morning Crumb” ก็เหมือนจะอบอวลไปด้วยบางอย่างที่นุ่มนวลกว่าเดิม

Cosmo เริ่มยิ้มง่ายขึ้น แม้เขาจะยังไม่ได้พูดตรง ๆ ว่ารู้สึกยังไง

แต่ทุกการหันมอง ทุกสัมผัสนิ้วระหว่างเตรียมแป้ง ก็พูดมากกว่าคำไหน ๆ

Sprout เองก็ยังไม่เร่งเร้า เขายังคงเป็น “เพื่อน” ที่พยายามอบอุ่นให้มากที่สุดเท่าที่ใจคนหนึ่งจะมอบให้ได้

แต่…ความเงียบที่นุ่มนวลนี้ก็ทำให้บางคนเริ่ม “ไม่สบายใจ”

⸻

กลางวันนั้น — Looely เข้ามาในร้านพร้อมกล่องกล้องถ่ายรูป

“เฮ้! ฉันอยากถ่ายวิดีโอร้านนะ จะลงในเพจ ‘Looely’s Lens’ ของฉัน”

เสียงเขาร่าเริง พร้อมรอยยิ้มพลังบวกระดับร้อย

Cosmoพยักหน้ายิ้ม ๆ

“ได้สิ นายอยากถ่ายอะไร?”

“อยากถ่ายตอนนายกับ Sprout ทำขนมด้วยกันน่ะ!”

สายตา Looely จับจ้องไปที่ Cosmo เหมือนจะมองทะลุเข้าไปถึงหัวใจ

ระหว่างที่กล้องกำลังบันทึกภาพ Sprout กับ Cosmo กำลังจับแป้งด้วยกัน

มือทั้งสองเผลอแตะกันอีกครั้ง — สั้น ๆ แต่นานพอให้แววตา Looelyเปลี่ยนไปเล็กน้อย

⸻

เย็นวันนั้น — Looely อยู่หลังร้านกับ Cosmo

“นายดูมีความสุขดีนะ” Looelyเปิดบทสนทนา

“ก็…มันอบอุ่นดีน่ะ เวลาทำขนมกับ Sprout”

Cosmoพูดพร้อมรอยยิ้มแบบที่ไม่เคยมีเวลาพูดถึงใคร

“แล้ว…” เสียง Looely ชะงักไปเล็กน้อย “นายเคยคิดบ้างไหม…ว่าอาจมีคนอีกคนที่มองนายอยู่เงียบ ๆ มานาน”

Cosmoนิ่ง

Looelyหัวเราะกลบเก้อ “โอ๊ย ฉันหมายถึง…แฟนคลับน่ะ!”

แต่แววตาเขาไม่ใช่แค่นั้น

“ถ้ามีคนแบบนั้นจริง ๆ…ฉันก็คงไม่รู้จะพูดยังไงดี…” Cosmoตอบเบา ๆ

“…เพราะใจฉัน…มันเหมือนจะเดินไปในทางเดียวอยู่แล้ว”

Looelyฝืนยิ้ม “งั้นก็ดี…อย่างน้อยฉันก็ถ่ายเก็บไว้ได้ก่อนจะสายไป”

⸻

กลางคืน — หน้าร้านปิดแล้ว

Sproutกำลังจัดของในครัว ขณะที่ Cosmoเดินเข้ามาเงียบ ๆ

“วันนี้ Looelyดูแปลก ๆ แฮะ…”

Sproutพยักหน้า “อือ ฉันรู้…”

“นาย…รู้มาตลอดไหม ว่าเขาชอบฉันน่ะ”

“รู้…แต่ฉันไม่อยากพูด เพราะมันไม่ใช่หน้าที่ฉันจะไปตัดสินใจแทนนาย”

“ฉันแค่อยากอยู่ตรงนี้ ให้นายหันมาเอง ถ้าอยากหัน”

Cosmoเดินเข้าไปใกล้

กลิ่นวนิลาอ่อน ๆ จากตัวเขาทำให้ Sprout รู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน

“ตอนนี้ฉันหันแล้ว…” Cosmoพูดเบา ๆ

“และสิ่งที่เห็น…คือคนที่อบขนมกับฉันทุกเช้า คนที่ทำให้ฉันกล้าจะลองเชื่อใจอีกครั้ง”

Sproutค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะแก้ม Cosmo

“แล้วถ้าฉันขอ…ให้เราทำขนมด้วยกันไปทั้งชีวิต นายจะว่าไง”

Cosmoยิ้ม น้ำตาคลอ

“ก็…แป้งมันน่าจะพอทำเค้กแต่งงานได้นะ…”

เช้าวันใหม่ ที่ดูเหมือนหัวใจทุกคนเริ่มนิ่งลง

หลังคืนที่ Sprout และ Cosmo เปิดใจกัน

ร้าน Morning Crumb ยังคงเปิดให้บริการตามปกติ

แต่วันนี้มีบางอย่างเปลี่ยนไป…

“เฮ้ Ginger ขนมปังอบเช้านี้มีอะไรพิเศษเหรอ?”

Astro เอ่ยขึ้นพลางหยิบครัวซองต์มาดม

Gingerเงยหน้าจากเคาน์เตอร์

“Sproutใส่น้ำผึ้งที่ Cosmo ทำเองน่ะ… หวานแบบน่าหมั่นไส้เลยล่ะ”

ทุกคนหัวเราะเบา ๆ รวมถึง Cosmo ที่ยืนยิ้มเขินอยู่มุมห้องอบ

⸻

Looely เดินเข้ามาเงียบ ๆ

วันนี้เขาไม่ได้ถือกล้องมา

แค่เดินเข้ามาสั่ง “ทาร์ตเลมอนชิ้นหนึ่ง” แล้วนั่งคนเดียวตรงมุมเดิม

Cosmo เดินมาเสิร์ฟด้วยมือของตัวเอง

“วันนี้…อยากได้อะไรเพิ่มไหม?”

Looelyเงยหน้าขึ้น ยิ้มเจื่อน

“ไม่ล่ะ แค่นี้ก็เปรี้ยวพอแล้ว”

แต่ก่อนที่เขาจะปล่อยให้บทสนทนาหลุดไป

Cosmo พูดขึ้น

“นายคือหนึ่งในคนที่ทำให้ฉันมั่นใจนะ…ว่าร้านนี้มันพิเศษ เพราะมีเพื่อนแบบนายอยู่ด้วย”

Looely มองหน้าเขานิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้า

“ขอบใจนะ… แล้วอย่าลืมใส่น้ำผึ้งให้เยอะ ๆ ล่ะ คนข้างนายจะได้ไม่หนีไปไหน”

⸻

หลังร้าน — Vee กับ Sprout

“เขายิ้มแบบนั้นกับใครนอกจากนายบ้างไหม?” Veeถาม

Sproutหัวเราะ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…แต่ถ้าเขาไม่หยุดยิ้ม ฉันจะขอทำเค้กให้เธอวันละก้อน”

Veeยิ้ม

“ดีลเลย ฉันจะเตรียมกล่องใส่”

⸻

ตอนเย็นวันนั้น — Sprout กับ Cosmo นั่งอยู่ด้วยกันหลังร้าน

“รู้ไหม…” Cosmoพูดเบา ๆ ขณะจิบชาร้อน

“ชีวิตก่อนจะมีร้านนี้ ฉันกลัวที่จะผูกพันกับใครมากเลย”

Sproutพยักหน้า “ฉันรู้… นายเคยบอกว่าอดีตมันไม่ง่าย”

“แต่ตอนนี้…”

Cosmoหยุดเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสบตา

“ฉันว่ามันอาจถึงเวลาลองเชื่อใจกันแบบจริงจังแล้วล่ะ”

Sproutจับมือเขาเบา ๆ

“งั้นเรามาทำสูตรใหม่ด้วยกันไหม? สูตรที่ไม่มีวันลืม”

Cosmoพยักหน้า

“เริ่มจากวัตถุดิบแรกเลย…หัวใจของฉัน”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***