กลิ่นขนมปังยามเช้า

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทันทีที่ Cosmo หมุนลูกบิดเปิดประตูไม้เข้ามาในร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ของเขาเอง

กลิ่นเนย วานิลลา และกลิ่นแป้งที่ค้างคาวันก่อน ยังคงลอยฟุ้งในอากาศ คลุกเคล้ากับกลิ่นแดดยามเช้า บรรยากาศที่นี่เหมือนหลุดมาจากหนังสือภาพที่วาดด้วยสีพาสเทล และนั่นคือสิ่งที่เขารักที่สุดเกี่ยวกับร้านแห่งนี้

“เช้าแล้วนะ Butterling” เขาพูดกับเตาอบเหมือนเพื่อนเก่า

Cosmo หยิบผ้ากันเปื้อนลายแมวตัวโปรดขึ้นมาผูก เขาก้มตัวลงเปิดเตา ตั้งไฟพรีฮีตไว้ที่ 180 องศาเซลเซียส มือก็จัดเตรียมแป้ง กลิ่นวานิลลาสกัด และช็อกโกแลตชิพไปพลาง ๆ

แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระจก ทำให้ครัวอบอุ่นทั้งกายและใจ…แต่ก็ยังไม่เท่าเสียงประตูหน้าร้านที่ดังขึ้นอีกรอบ

ติ๊ง!

“เช้าจังเลยนะนาย” เสียงทุ้มต่ำกับรอยยิ้มมุมปากที่คุ้นเคยดังขึ้นจากชายร่างสูงในเสื้อเชิ้ตแขนพับ กับผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนที่เขาเลือกให้เองเมื่อเดือนก่อน

Sprout

Sprout ที่มาพร้อมกลิ่นหอมจาง ๆ ของกาแฟดำและผมสีอ่อนที่ดูยุ่งเหมือนเพิ่งลุกจากเตียง

เขาเดินเข้ามาแล้วหยิบแป้งอีกก้อนจากเคาน์เตอร์ไปคลึงต่อเหมือนกับรู้หน้าที่

“ปกติฉันเปิดร้านคนเดียว…” Cosmo หันไปพูดพลางตีเนยกับน้ำตาลเข้าด้วยกัน “…แต่มีนายมาช่วยบ่อยขนาดนี้ คงต้องเปลี่ยนป้ายชื่อหน้าร้านเป็น Butterling & Sprout แล้วล่ะมั้ง”

Sproutหัวเราะเบา ๆ มือยังไม่หยุดปั้นแป้ง

“ไม่ต้องใส่ชื่อฉันหรอก แค่ได้อยู่ตรงนี้ทุกเช้า ก็คุ้มกว่ามีชื่ออยู่บนป้ายตั้งเยอะ”

คำพูดธรรมดา…แต่เล่นเอา Cosmo แทบตีไข่พลาด

⸻

ร้าน Butterling ไม่ใช่แค่ร้านขนม

แต่มันคือบ้านหลังที่สองของเขา หลังจากลาออกจากงานออกแบบมาเปิดร้านเล็ก ๆ แห่งนี้เมื่อสองปีก่อน และ Sprout ก็ตามเขามาโดยไม่ถามคำเดียว

พวกเขาไม่ได้เจอกันตั้งแต่สมัยเรียน

แต่บังเอิญเจอกันอีกครั้งในเวิร์กช็อปขนมที่ Cosmo จัดเองเล็ก ๆ

ตอนนั้น Sprout ยังเป็นแค่คนแปลกหน้า ที่ยื่นมือมาช่วยยกเตาอบเก่า ๆ หนักเกินตัว

และจากวันนั้น…ก็กลายเป็นทุกวัน

⸻

วันนี้เป็นวันจันทร์ต้นเดือน

มีออเดอร์พิเศษจากลูกค้าประจำ

Cosmo ยืนเทน้ำเชื่อมวานิลลาลงในแป้งเค้ก ขณะที่ Sprout หยิบพิมพ์คุกกี้ออกจากลิ้นชัก

“เดี๋ยวเย็นนี้ Ginger จะมาเอาเค้กไปด้วย”

“อ้อ พี่สาวของนายสินะ” Sprout หยุดมือไปวูบหนึ่ง

Cosmo ลอบมองสีหน้าเขา

Ginger ไม่ใช่คนเลวร้าย แต่เธอมีเซนส์แรงมากเวลาเจอคนที่เธอคิดว่า “ไม่เหมาะสม” กับน้องชาย

และแน่นอน… Sprout คือหนึ่งในนั้น

“อย่าหาเรื่องใส่ตัวแล้วกัน ฉันไม่อยากเก็บศพนายในเตาอบ” Cosmo แซว

“งั้นฉันจะทำหน้าที่ของ ‘ผู้ชายที่โดนพี่สาวของคนที่ชอบเกลียด’ ให้ดีที่สุด”

Cosmo เบิกตากว้าง “อะไรนะ?”

Sprout หัวเราะ ไม่ตอบคำ แล้วเดินไปจัดถาดคุกกี้ลงเตา

หัวใจของ Cosmo เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

คำว่า “คนที่ชอบ” มันไม่ได้อยู่เฉย ๆ ในอากาศ มันเหมือนถูกอบด้วยกลิ่นวานิลลาแล้วเสิร์ฟมาร้อน ๆ

⸻

กลางวัน ร้านเริ่มมีลูกค้า

Dandy เดินเข้ามาพร้อมแจกันดอกไม้สดตามสไตล์

“วันนี้มี ‘Bluebell’ ด้วยนะ ช่วยให้รู้สึกมั่นใจในความรัก”

Astro ก็นั่งมุมเดิม มองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาเหม่อราวกับกำลังมองดวงดาวแม้เป็นกลางวัน

Looely โผล่มากลางวันพร้อมเสื้อหนังแวววาวกับแว่นกันแดดแสบตา

“อย่าบอกนะว่าพลาดตอนเช้าไป…” เขาทิ้งตัวลงเก้าอี้ “…ฉันพลาดโมเมนต์พระเอกเดินเข้าครัวหานายอีกแล้วใช่ไหม Cosmo!”

“เงียบเลย Looely” Cosmo บ่นหน้าแดง

“แล้วตอนที่เขามองนายตอนปั้นแป้งน่ะ ได้จ้องตาตอบรึเปล่า?”

“ไม่ได้มอง!” Cosmo เผลอตะโกน

“เฮอะ\~ แค่ชื่อร้าน Butterling ยังไม่หวานเท่าหน้านายเลยตอนนี้อะ”

“นายไม่เคยคิดจะจีบเขาจริงจังใช่ไหม Sprout?”

เสียง Looely ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

Sprout ที่ยืนอยู่ตรงมุมเคาน์เตอร์เงยหน้ามามอง ชั่วครู่ที่ห้องเหมือนหยุดนิ่ง

Cosmo ทำช็อกโกแลตพีแคนร่วงจากมือลงพื้น

“ฉันจีบอยู่ทุกวันนะ…”

Sprout ตอบเสียงเรียบแต่ชัดเจน

“…แต่เจ้าของร้านนี่แหละที่ไม่ยอมใจอ่อนเสียที”

Looely กลั้นยิ้ม

Astroเงยหน้าขึ้นจากสมุด

Dandy แสร้งไอเบา ๆ กลบบรรยากาศเขิน

ส่วน Cosmo…กำลังหน้าร้อนจนแทบละลายไปกับเตาอบ

⸻

ช่วงบ่าย Ginger เดินเข้าร้านพร้อมรองเท้าส้นสูงที่กระแทกพื้นไม้เสียงดังเหมือนมีเจตนา

“มาเอาเค้กแล้วนะ” เธอพูดตรง ๆ พลางเหลือบตามองไปที่ Sprout ที่กำลังใส่ถุงมืออบขนม

“ทำไมเขายังอยู่ที่นี่ล่ะ” เธอหันมาถามน้องชายทันที

“เขามาช่วยอบเค้ก” Cosmo ตอบโดยไม่สบตา

“หวังว่าจะไม่ได้ ‘อบใจ’ ไปด้วยนะ”

Sproutหันมามอง Ginger ด้วยสายตาสงบนิ่ง

ไม่มีคำพูด แต่การที่เขาหยิบกล่องเค้กแล้วยื่นให้เธออย่างสุภาพโดยไม่หลบตา ทำให้ Ginger ต้องเงียบไป

“หวังว่าเค้กจะไม่หวานจนเลี่ยนเกินไปนะ Cosmo”

เธอหันมาเหลือบสายตาครั้งสุดท้ายก่อนหมุนตัวเดินออกจากร้าน

⸻

บรรยากาศหลังจากนั้นเงียบไปนิดหน่อย

Sprout ยืนเงียบ ๆ อยู่ตรงเตาอบ มือกำลังปั้นแป้งพาย

Cosmo เดินเข้าไปใกล้ ค่อย ๆ เอียงหน้าไปถามเบา ๆ

“ไม่โกรธใช่ไหม…”

“โกรธทำไมล่ะ?” Sprout หันมาสบตาเขา

“ถ้าฉันจะโกรธใคร คงเป็นตัวเอง…ที่ยังทำให้นายมั่นใจไม่ได้ว่า ฉันจริงจังแค่ไหน”

ประโยคนั้นทำเอา Cosmo ใจเต้นวูบเหมือนเตาอบถูกเปิดทิ้งไว้โดยไม่ตั้งเวลา

เขาไม่รู้จะพูดยังไงดี

เลยแค่ยื่นมือไปแตะแป้งพายที่ Sprout กำลังปั้น แล้วกดนิ้วลงไปแรง ๆ

Sprout เบิกตา “เฮ้! แป้งฉัน!”

“ถ้าจะอบใจ ก็อบใหม่ไปพร้อมกันเลยสิ”

Cosmo หัวเราะเบา ๆ พร้อมปั้นแป้งของตัวเองวางลงข้าง ๆ

⸻

คืนนั้นหลังปิดร้าน

Sprout ยังอยู่ต่อ

ช่วยล้างถาดอบจนถึงเกือบสามทุ่ม

Cosmo นั่งกอดเข่าบนโซฟามุมหนึ่งของห้องพักชั้นบน

ข้างเตียงเดี่ยวมีผ้าห่มพับวางไว้เรียบร้อย

แสงโคมไฟหัวเตาทำให้ทุกอย่างดูนุ่มนวลเกินจริง

Sprout เดินขึ้นมาพร้อมแก้วโกโก้ร้อนสองใบ

วางหนึ่งใบให้ Cosmo อีกใบเขาถือไว้เอง

“คืนนี้นอนที่นี่อีกก็ได้นะ”

Cosmo พูดเบา ๆ พร้อมจิบโกโก้

“ฉันรู้ว่า…นายชอบกลิ่นห้องนี้”

Sproutยิ้ม

“ไม่ใช่แค่กลิ่นห้องหรอก” เขาวางแก้วลง แล้วยืนอยู่ตรงหน้า Cosmo “…แต่ฉันชอบทุกอย่างที่เป็น ‘นาย’”

Cosmo กลืนน้ำลาย

หัวใจเต้นเหมือนตีแป้งเร็วเกินสปีดเครื่อง

“Sprout…”

“ได้ไหม…คืนนี้”

เสียงเขาอ่อนโยนมาก

“เราจะไม่ทำอะไรที่นายไม่พร้อม ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ นายเท่านั้นเอง”

Cosmo ลุกขึ้นยืน

มือสั่นน้อย ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมไปจับมือของ Sprout

“ถ้าอยู่ใกล้กันแล้วหัวใจมันอุ่นขึ้นขนาดนี้…งั้นก็อยู่ด้วยกันเถอะ”

“คืนนี้ นายอบใจฉันไปแล้ว”

เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยเสียงกระดิ่งหน้าร้าน Morning Crumb

Ginger เปิดประตูเข้ามาในเวลาประมาณเจ็ดโมงครึ่ง — เร็วกว่าปกติเล็กน้อย

เธอหอบตะกร้าใส่ผลไม้สดและถุงแป้งขึ้นโต๊ะ เคาะรองเท้าเบา ๆ แล้วปรายตามองรอบร้าน

Sprout กำลังจัดเค้กในตู้หน้าร้าน ท่าทางกระฉับกระเฉงผิดปกติเล็กน้อย ร้องฮัมเพลงเบา ๆ ขณะวางพายแอปเปิ้ลเรียงเป็นแถว

Ginger เลิกคิ้วนิด ๆ แล้วถามเสียงเรียบ

“ทำไมอารมณ์ดีแต่เช้า?”

Sproutหันมายิ้ม

“เมื่อคืนหลับสบายครับ ฝันดีด้วย”

เธอไม่ตอบ แต่ก้มลงเปิดกล่องสตรอว์เบอร์รี ตรวจดูความสด

ขณะที่เขาหันกลับไปสนใจเค้กต่อ หางตาก็เห็นว่าเธอยังมองอยู่

⸻

บนชั้นสองของร้าน

Cosmo ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินลงมาในเสื้อยืดสบาย ๆ กับผ้ากันเปื้อนประจำตัว

เมื่อเดินถึงครัว ก็พบว่าทุกอย่างถูกเตรียมไว้หมดแล้ว

“นายตื่นก่อนอีกแล้วเหรอ?” Cosmo ถามแบบงัวเงียเล็กน้อย

“อยากทำโกโก้ให้นายก่อน” Sproutตอบ

“นายชอบแบบใส่เกลือเม็ดนิดเดียวตรงปลายลิ้นใช่ไหม?”

Cosmo ยิ้มกว้าง

“ใช่…นายจำได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ”

ทั้งสองสบตากันสั้น ๆ

ก่อนที่ Ginger จะเดินเข้ามาในครัว — พร้อมออร่าความพี่สาวล้วน ๆ

“Cosmo เดี๋ยวคุยกับฉันหน่อย”

เธอพูดโดยไม่เหลือบตามอง Sprout เลย

Cosmo ทำหน้าเลิ่กลั่กแต่ก็เดินตามพี่สาวออกไปข้างหลังร้าน

เสียงประตูไม้เล็ก ๆ ถูกปิดลงเบา ๆ

⸻

ด้านหลังร้าน – ม้านั่งไม้เก่าใต้ต้นมะลิ

Ginger นั่งลงและเท้าแขนบนโต๊ะ มองน้องชายด้วยสายตานิ่ง ๆ

“เมื่อคืน…นอนที่ร้านใช่ไหม?”

Cosmo กระพริบตา “ใช่สิ ก็ทำขนมกันจนดึกเลยนี่นา”

“นอนที่ร้าน แล้ว Sprout อยู่ด้วย?”

“ก็…ใช่”

เสียงของ Cosmo แผ่วลงเล็กน้อย เขาจ้องใบไม้ที่ปลิวตามลมแทนจะสบตาเธอ

Ginger ถอนหายใจ

“Cosmo นายรู้ไหมว่าฉันห่วง”

“ห่วงอะไร?”

“Sproutเป็นคนดี ฉันไม่เถียง แต่…เขาชัดเจนมากเรื่องที่รู้สึกกับนาย”

Cosmo เงียบไป

“แล้วนายล่ะ?” Ginger ถามเสียงนุ่มลง “ชัดเจนกับตัวเองบ้างหรือยัง?”

คราวนี้น้องชายเงียบอยู่นานกว่าที่คาด

ก่อนจะตอบช้า ๆ

“ฉันยังไม่แน่ใจ…แต่นายรู้ไหมพี่”

เขายิ้มบาง ๆ

“ตอนเขาทำโกโก้ให้ฉัน ตอนเขารู้ว่าฉันชอบอะไร แม้แต่ตอนเขาวางมือบนมือฉันเมื่อคืน…ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเลย”

Gingerมองหน้า Cosmo

เธอไม่พูดอะไร

เพียงแต่ยกมือขึ้นแตะผมน้องชายเบา ๆ

“ถ้านายแน่ใจเมื่อไหร่ บอกฉันด้วย”

แล้วลุกขึ้น เดินกลับเข้าไปในร้าน

⸻

บ่ายวันเดียวกัน – ที่ม้านั่งหน้าร้าน

Astro กับ Dandy โผล่มาเยี่ยมแบบไม่แจ้งล่วงหน้า

ทั้งคู่คือเพื่อนกลุ่มเดียวกับ Sprout ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย

Astro เป็นคนผิวเข้ม ใส่แว่นดำแบบดูเหมือนคนไม่เอาไหน แต่จริง ๆ เป็นช่างภาพมือดี

Dandy นั้นตรงกันข้าม — เนี้ยบตั้งแต่เสื้อเชิ้ตยันปลายรองเท้า เป็นนักบัญชีที่มักวุ่นวายกับแอปฯ จัดงบมากกว่าความรัก

“ไง ไอ้Sprout พาแฟนมานั่งคุยด้วยหน่อยดิ”

Astroแซวเสียงดังทันทีที่เห็น Cosmo เดินผ่านหลังร้าน

Sprout เบิกตากว้าง

“ยังไม่ได้เป็นแฟนซะหน่อย!”

“โอ๊ยยย พูดแบบนี้ก็รู้แล้ว” Dandy หัวเราะ “สีหน้าแบบนั้นมันคนกำลังตกหลุมรักชัด ๆ”

Cosmo ได้ยินแค่บางคำจากในร้าน

แต่ใบหูก็แดงขึ้นมาทันทีโดยไม่รู้ตัว

Sproutทำท่าจะค้าน แต่ก็ถอนหายใจแล้วนั่งลง

“เออ…ใช่ ฉันชอบเขา” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ “แล้วฉันจะจีบเขาให้ได้ด้วย”

Astroมองหน้าเพื่อน ยิ้มกว้าง

“งั้นก็อย่าทำพังล่ะ เพราะนายไม่เคยจริงจังกับใครแบบนี้มาก่อน”

⸻

ตกเย็น

ร้านเริ่มเงียบลง ลูกค้าลดลงเหลือเพียงสองสามคนที่นั่งจิบชา

Cosmo เดินมาเก็บจานตรงโต๊ะมุมหน้าต่าง แล้วเห็น Sprout กำลังยืนมองเขาอยู่จากหลังตู้เค้ก

หัวใจเต้นแปลก ๆ — คล้ายกับว่าตลอดทั้งวันเขาคิดถึงแต่คำพูดของ Ginger และรอยยิ้มของ Sprout

จนเขาเริ่มสงสัยว่า…บางที ตัวเองก็ไม่ได้สับสนอีกต่อไป

เขาเดินตรงไปที่ Sprout ไม่พูดพร่ำ

“คืนนี้ช่วยอยู่ต่อได้ไหม?” เขาถามเสียงเบา

Sproutเลิกคิ้ว “อยู่สิ ทำไมเหรอ?”

Cosmoไม่ตอบ

เพียงแต่ยื่นมือไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้แน่น

ราวกับกำลังจะเริ่มเรื่องบางอย่าง ที่เขาไม่เคยกล้าทำมาก่อนคืนวันเดียวกัน – ในห้องครัวที่ไร้เสียงนาฬิกา

Cosmo กับ Sprout ยืนข้างกันที่โต๊ะกลางในครัวใหญ่

ไฟสีอุ่นจากโคมด้านบนทำให้ทุกอย่างในครัวดูนุ่มนวล และอบอุ่นขึ้นกว่าทุกวัน

บนโต๊ะตรงหน้า พวกเขากำลังประกอบเค้กเลเยอร์ที่ตั้งใจจะทดลองสูตรใหม่ด้วยกัน

กลิ่นวานิลลา น้ำตาล และครีมสดที่เพิ่งตีเสร็จใหม่ ๆ ลอยฟุ้งไปทั่ว

“เลเยอร์ล่างสุดต้องเป็นบัตเตอร์เค้กใช่ไหม?” Cosmo ถามพลางหั่นชั้นเค้กเป็นแผ่นเรียบ

“ใช่ แล้วครีมวานิลลาชั้นที่สอง” Sproutตอบ พลางส่งช้อนตักครีมมาให้

มือทั้งคู่แตะกันโดยไม่ตั้งใจ—อีกครั้งหนึ่งในหลายครั้งของวันนี้

แต่คราวนี้ Cosmo ไม่ชักมือกลับทันที

เขาหลบตาแต่ปากคลี่ยิ้มเล็ก ๆ

“มือเย็นน่ะ…” Cosmoพูดแผ่วเบา

Sproutไม่พูดอะไร

เขาเพียงแค่มองใบหน้าของ Cosmo อย่างเงียบ ๆ

นานเกินกว่าที่เรียกว่าการมองปกติ

“นาย…จะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่?” Cosmo เอ่ยเบา ๆ โดยที่สายตายังจับอยู่กับเค้ก

“แบบไหน?” Sproutถามกลับ ทั้งที่รู้ดีว่าหมายถึงอะไร

“ก็แบบนี้—มาเช้า อยู่ดึก ดูแลทุกอย่าง…แม้แต่โกโก้ของฉัน”

Sproutวางถุงบีบครีมลง ช้า ๆ

“…จนกว่านายจะรู้ว่า ฉันหมายความตามที่ทำทุกอย่างจริง ๆ”

Cosmoหันมามองเขาในที่สุด

“แล้วถ้าฉันรู้แล้วล่ะ?”

หัวใจของ Sproutหยุดเต้นไปชั่วครู่

“…จริงเหรอ?”

Cosmoไม่ตอบ

เพียงแค่ยกมือขึ้นปาดครีมข้างมุมปากของ Sprout ออก

มือยังแตะเบา ๆ ตรงแก้มอีกฝ่ายไม่ปล่อย

และนั่นคือวินาทีที่ทั้งสองยืนนิ่งอยู่กลางครัว โดยไม่มีอะไรนอกจากกลิ่นขนม และเสียงลมหายใจที่ไม่เป็นจังหวะ

⸻

เวลาผ่านไปอีกนิด – โต๊ะเค้กถูกลืมไปชั่วขณะ

คืนนั้น พวกเขานั่งที่พื้นข้างเคาน์เตอร์ครัว

ผ้ากันเปื้อนหลุดออกวางกองไว้ด้านหนึ่ง

Cosmoนั่งพิงไหล่ของ Sproutเงียบ ๆ ถือแก้วน้ำเปล่าไว้ในมือ

ขณะที่ Sproutพิงหัวตัวเองลงกับผมของ Cosmo แทบไม่ขยับ

ไม่มีคำสารภาพ ไม่มีจูบ ไม่มีอะไรเกินเลย

แค่ความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอุ่นอวล

“นายเป็นคนแรกเลยนะ” Cosmoพูดเสียงเบา ราวกับกลัวลมหายใจจะทำให้คำพูดกระจายหาย

“ที่ทำให้ฉัน…อยากให้ใครอยู่ข้าง ๆ ขนาดนี้”

Sproutนิ่งไป

แล้วพูดกลับอย่างนุ่มนวล

“แล้วฉันก็จะเป็นคนเดียว…ที่ไม่ยอมไปไหน”

⸻

วันรุ่งขึ้น – ที่ร้านในช่วงเช้าตรู่

Gingerยืนกอดอกอยู่ตรงประตูหน้าร้าน

มอง Sproutกับ Cosmo ที่เดินเข้ามาพร้อมกัน

หน้าของทั้งคู่มีรอยยิ้มบาง ๆ แบบที่ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าอะไรเปลี่ยนไปแล้ว

เธอแกล้งถอนหายใจ

“เมื่อคืน นายสองคนทำเค้กหรือทำอะไร?” น้ำเสียงกวนแต่ไม่ร้าย

Cosmoหน้าแดง แต่ยิ้ม

“ก็…ทำเค้กนั่นแหละพี่”

Sproutกลั้นยิ้ม

แต่ Gingerเห็นแล้วก็อดอมยิ้มตามไม่ได้ในที่สุด

“เอาเหอะ ขอให้เค้กนั่นมันไม่พังก็แล้วกัน”

⸻

สายวันนั้น – ลูกค้าประจำเดินเข้ามาเยอะกว่าปกติ

เค้กที่ Cosmo กับ Sproutทำร่วมกันกลายเป็นเมนูประจำสัปดาห์

ทุกคนต่างบอกว่า “มันหวานพอดี แปลกดี แต่มีอะไรบางอย่างที่อบอุ่นมาก”

Cosmoได้ยินคำพูดเหล่านั้นแล้วหันไปมอง Sprout ที่กำลังเสิร์ฟลูกค้าอยู่มุมร้าน

ในใจนึกถึงรอยยิ้มเมื่อคืน

ถึงมือที่แตะกันครั้งแล้วครั้งเล่า

ถึงเสียงหัวเราะในครัวกลางคืนที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากพวกเขา

และเขารู้แล้วว่า—นี่ไม่ใช่แค่ความสบายใจ

แต่มันคือความรักที่เริ่มวางเลเยอร์ทีละชั้น…แบบเดียวกับเค้กค่ำวันเดียวกัน – หลังร้านปิด

Sprout ลากม่านหน้าร้านลงช้า ๆ ขณะที่ Cosmo จัดการล้างถาดอบชิ้นสุดท้ายในซิงค์น้ำ

น้ำที่อุ่นอยู่แล้ว กลับรู้สึกร้อนขึ้นในมือเมื่อร่างสูงขยับมายืนข้างหลังแนบชิด

Sprout ไม่ได้แตะต้องร่างเขา

แต่แค่อยู่ใกล้เท่านี้ Cosmo ก็รู้สึกถึงความร้อนจากอกเขาที่แผ่ออกมาเงียบ ๆ

“เสร็จยัง?” เสียงทุ้มนุ่มถามเบา ๆ ข้างหู

“เกือบแล้ว” Cosmo ตอบเบา ๆ ไม่หันกลับไป

แต่แล้วมือของ Sprout ก็เอื้อมมาจากด้านหลัง ค่อย ๆ ปิดก๊อกน้ำแทนเขาอย่างอ่อนโยน

อีกมือลูบเบา ๆ บนหลังมือของ Cosmo เหมือนจะบอกว่า — ไม่ต้องล้างอะไรอีกแล้ว

“คืนนี้ อยู่กับฉันนะ”

คำพูดธรรมดา แต่หัวใจของ Cosmo เต้นแรงกว่าตอนตีไข่ทั้งแปดฟองพร้อมกันเสียอีก

“ในร้านน่ะเหรอ?”

“ก็ที่นี่แหละ” Sprout ยิ้ม

“อยู่ด้วยกัน ในที่ที่มีกลิ่นขนมปัง กลิ่นวานิลลา…และกลิ่นของนาย”

⸻

ห้องพักหลังร้าน – แสงไฟสลัว

ทั้งสองนั่งอยู่บนโซฟาผ้าเนื้อนิ่มที่วางไว้ริมหน้าต่าง

Cosmo ยังใส่เสื้อยืดคอกว้างตัวเก่งของเขา ผ้ากันเปื้อนหลุดวางบนพนักพิง

Sproutพิงหัวตัวเองลงบนไหล่ของ Cosmo อย่างอ่อนโยน

“นายรู้ไหม ว่าฉันชอบนายมาตั้งแต่วันแรกที่นายบอกว่าอบขนมเพราะมันทำให้คนมีความสุข”

Sproutพูดเสียงเบา มือข้างหนึ่งลูบแขน Cosmo ไปมา

“ฉันชอบเวลาที่นายยิ้มตอนชิมของตัวเองแล้วบ่นว่าหวานไป ทั้งที่มันอร่อยพอดี”

Cosmoหลับตา

ขอบตาร้อนวูบวาบอย่างไม่มีเหตุผล

“แล้วนายก็ยังดื้อเหมือนเดิม…”

“อะไรที่ทำเพื่อคนอื่น นายจะพยายามให้ดีที่สุด จนลืมตัวเอง”

Sproutขยับตัวมานั่งตรงหน้า

มือทั้งสองประคองใบหน้าของ Cosmo เอาไว้

“…คืนนี้ ฉันขอเห็น ‘ตัวตนของนาย’ ที่ไม่ต้องแกล้งเก่ง ไม่ต้องแกล้งเข้มแข็ง จะได้ไหม?”

Cosmoเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

น้ำตาไม่ไหลออกมา แต่แววตาคือคำตอบทั้งหมด

เขาก้มลงเล็กน้อย ให้หน้าผากแตะกับหน้าผากของ Sprout

ลมหายใจประสานกันเงียบ ๆ และหัวใจเต้นประสานจังหวะ

⸻

คืนที่ไม่เหมือนคืนไหน – เวลาผ่านไปแบบไม่มีเสียงนาฬิกา

มือของ Sprout ลูบแผ่นหลังของ Cosmo อย่างอ่อนโยน ขณะอีกฝ่ายนอนพิงบนอกเขา

ไม่มีแสงไฟจ้า มีเพียงไฟจากโคมเล็กที่หัวเตียง และกลิ่นวานิลลาที่อวลอยู่ในผ้าห่ม

“ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกล้าทำแบบนี้” Cosmo พูดเสียงเบา

“แบบไหน?”

“กล้าให้ใครเข้ามาใกล้ขนาดนี้…กล้ายอมรับว่าฉันต้องการใครบางคนข้างกาย”

เขาหยุด หายใจเข้าเงียบ ๆ แล้วพูดต่อ

“แต่พอเป็นนาย มันดูง่ายแปลก ๆ”

Sproutไม่ตอบ แต่กอดเขาแน่นขึ้น

หัวใจทั้งสองดังก้องในความเงียบ

⸻

รุ่งเช้า – กลิ่นกาแฟและเสียงเครื่องตีไข่

Cosmo เดินออกจากห้องครัวมาด้วยผมยุ่ง ๆ และเสื้อยืดตัวเดิมที่หลุดไหล่เล็กน้อย

Sproutหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้า

“เมื่อคืน…ไม่หนาวใช่ไหม?” Sproutถาม พลางยื่นแก้วกาแฟให้

“อืม ไม่หนาวเลย”

Cosmoรับกาแฟแล้วยิ้ม

“แค่…รู้สึกว่าหัวใจมันอุ่นไปทั้งคืน”

⸻

และเช้าวันใหม่เริ่มขึ้นอีกครั้ง – ที่ร้านขนมเล็ก ๆ

ในที่ที่กลิ่นเนย กลิ่นครีม และกลิ่นของความรัก ลอยอยู่ในอากาศทุกวัน

Cosmo กับ Sprout ยืนอยู่เคียงกันหลังเคาน์เตอร์

อบเค้ก อบขนม และอบความรู้สึกดี ๆ ที่ไม่มีวันจืดจาง

และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***