เวทมนตร์วุ่นรัก ณ หอสุธาวดี
แสงแดดยามสายส่องผ่านผ้าม่านเก่าๆ ของห้องพักเบอร์ 306 บนชั้นสามของ “หอพักสุธาวดี” ย่านลาดปลาดุก วาโยธารา “ธามไท” เด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ เพิ่งเก็บของเข้าห้องใหม่เสร็จหลังย้ายออกจากบ้านแม่มาอยู่คนเดียวครั้งแรก
“ในที่สุดก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สักที...” เขาพึมพำขณะทิ้งตัวลงบนเตียง
มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความจาก “ป้าธารา” เพื่อนแม่ที่แนะนำหอพักแห่งนี้ให้
“หอพักสุธาวดีนะลูก มีเด็กฝึกงานอยู่เยอะ คนดูแลก็เป็นกันเอง ลองไปอยู่ดู”
“ชื่อแปลกดีแฮะ...แต่ถ้ามีสาวๆ อยู่เยอะก็คุ้มล่ะวะ” ธามไทหัวเราะเบาๆ
เมื่อจัดของเรียบร้อย เขาก็เดินลงไปสำรวจห้องใต้ถุนหอ เห็นป้ายไม้เล็กๆ เขียนว่า “โซนพักผ่อน – ห้องเกม & ร้านน้ำ”
บรรยากาศชวนให้คิดถึงร้านเกมยุค 2000 มีตู้เกมเรียงราย มีเด็กวัยรุ่นนั่งกดบังคับกันอย่างเมามัน
เสียงตู้เกม “สปีดเรซซิ่ง 5D” ดังขึ้นจากมุมหนึ่ง พร้อมเสียงตะโกนของหญิงสาว
“อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียว!!”
ธามไทเดินไปมองอย่างสนใจ เห็นสาวคนหนึ่งนั่งหลังขดหลังแข็ง ตาแทบไม่กะพริบ
เธอใส่เสื้อโปโลสีชมพูอ่อนติดชื่อ “วาริณ” ห้อยป้าย “ผู้ช่วยดูแลหอ” รูปร่างสมส่วน ผิวสีน้ำผึ้ง ผมยาวมัดหางม้า ดูทะมัดทะแมงแบบมีเสน่ห์
“ให้ตายสิ เกมบ้าอะไรยากชะมัด!” เธอบ่นแล้วล้วงกระเป๋าหยิบโทเคนขึ้นมา
ขณะที่เธอกำลังหยอดเหรียญเข้าเครื่อง ธามไทก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างวาววับอยู่ใต้ตู้เกม
“อันนั้นมัน...อะไรเนี่ย”
เขาก้มลงเก็บคริสตัลสีฟ้าใสขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกมึนงงทันที
“อื้อ...ทำไมรู้สึกมึนหัวแบบนี้”
“เฮ้ย!! อย่าไปจับมัน!!” เสียงวาริณดังขึ้นอย่างตกใจ
“เอ่อ...ผมแค่เก็บขึ้นมา มันตกอยู่ตรงนี้น่ะครับ”
เธอรีบวิ่งเข้ามาคว้าไปจากมือเขา สีหน้าดูซีเรียสกว่าตอนเล่นเกมเยอะ
“เวรแล้ว...ฉันทำหล่นตอนเข้าห้องน้ำแน่เลย” เธอมองไปรอบๆ
“ไม่มีใครเห็นใช่มั้ยเนี้ย”
“ไม่น่ามีครับ มันกลิ้งเข้าไปลึกอยู่”
“ดี...งั้นตามฉันมาเดี๋ยวนี้”
ธามไทยังไม่ทันได้พูดอะไร วาริณก็ลากเขาไปยังห้องพักพนักงานด้านใน ล็อกประตูฉับ
“เดี๋ยวสิครับ! อะไรของคุณเนี่ย!”
จู่ๆ เธอก็พุ่งเข้ามากดเขาลงกับโซฟา มือเร็วราวกับนักยูโด
“ขอโทษนะ แต่นายแตะต้องของต้องห้ามเข้าไปแล้ว”
เธอหยิบเชือกจากใต้โต๊ะมัดมือและข้อเท้าเขาไว้อย่างแน่นหนา
ธามไทดิ้นไปมาอย่างงุนงง
“อะไรของคุณเนี่ย! ตำรวจก็ไม่ใช่!”
วาริณนั่งลงถอนหายใจ
“นายโชคร้าย...แล้วก็โชคดีในเวลาเดียวกัน”
“คริสตัลนั่นมันคืออะไรกันแน่”
“มันคือ ‘อัญมณีจิต’ ของฉัน เก็บพลังเวทไว้ คนธรรมดาแตะต้องจะรู้สึกคลื่นพลังบางอย่างทันที”
“อ้อ...แบบนี้นี่เอง”
“เข้าใจง่ายจังนะ! นายไม่กลัวหรือแปลกใจเลยหรือไง”
“จะให้บอกมั้ย...ว่าผมก็ไม่ใช่คนธรรมดา”
“อย่าบอกนะว่านาย...ก็”
“ใช่ครับ ผมเป็นลูกครึ่ง...พรายน้ำ”
เธอนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง
“โม้รึเปล่า ผู้ชายที่เป็นพรายน้ำน่ะหายากจะตาย”
“ผมพูดความจริง ถึงจะยังใช้พลังไม่ค่อยได้ แต่ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายผมไม่เหมือนคนทั่วไป”
“พิสูจน์สิ ใช้พลังให้ดูหน่อย”
“ตอนนี้ยังใช้ไม่ได้...ยังควบคุมมันไม่ดีพอ”
วาริณถอนหายใจ ก่อนจะยื่นแก้วน้ำมาให้
“เอ้านี่...น้ำส้มสูตรเฉพาะของฉัน ดื่มแล้วจะรู้สึกดีขึ้น”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้แอบใส่อะไรลงไปอ่ะ”
“ไม่หรอกน่า” วาริณอมยิ้ม
หลังจากดื่มเข้าไป ธามไทเริ่มรู้สึกดีขึ้นอย่างรวดเร็ว
วาริณหยิบผ้าเย็นมาโปะหน้าผากเขา
“ขอโทษที่มัดนายแบบนั้น ฉันแค่ตกใจน่ะ”
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจดี ถ้าเป็นผม ก็คงทำไม่ต่างจากคุณหรอก”
“ฉันชื่อวาริณ ทำงานอยู่ที่นี่บ่ายถึงค่ำทุกวัน”
“ผมชื่อธามไท...ยินดีที่ได้รู้จัก”
เขาทอดสายตามองหญิงสาวตรงหน้า
“คุณเป็น...อะไรนะ! อควาเรียส ไฮเชด ใช่มะ”
“ใช่...อควาเรียส ไฮเชด พวกเราเป็นพรายน้ำขั้นสูง”
“ไฮเชดนี่คือระดับที่เหนือกว่าใช่มั้ย”
“ถูกต้อง ไฮเชดเป็นพรายน้ำที่วิวัฒน์แล้ว มีพลังเวทที่ควบคุมยาก ถ้าใช้ไม่เป็นจะเกิดความเสียหายร้ายแรง”
“เอ๋...งั้นคริสตัลนั่นเอาไว้เก็บพลังงั้นเหรอ”
“ใช่ เราเก็บพลังบางส่วนไว้ในอัญมณี เพื่อไม่ให้พลังเวทกลืนกินร่างกายของเราเอง”
ธามไทพยักหน้าเข้าใจ
“โลกนี้มีอะไรอีกเยอะจริงๆ”
วาริณยิ้มกว้างขึ้น
“ถ้านายอยากรู้ ฉันยินดีจะสอนให้นะ...ถือว่าเป็นการไถ่โทษ”
“โอเค! ครูฝึกวาริณ...ผมพร้อมที่จะเรียนรู้แล้วครับ!”
...(โปรดติดตามตอนต่อไป...)...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments