บทที่4

...เนื้อหาในเรื่อง...

...เรื่องราว/เนื้อหา/สถานที่...

...เป็นการสมมุติขึ้นมาเท่านั้น...

ลุงยามคนนั้นค่อนข้างตกใจเพราะมีเจ้าหน้าตำรวจระดับชาติมายืนอยู่ตรงหน้า.

ไม่ทันที่ชุนจะได้พูด

"เอ้าคุณตำรวจ มายืนไรตรงนี้ อากาศร้อนๆมาจิบน้ำเย็นๆก่อนนะครับ" พูดจบลุงยามคนนั้นก็เดินไปหยิบน้ำแก้วนึงมาให้.

"กินก่อนจะครับคุณตำรวจ"

"โทษนะครับผมไม่มีเวลา ช่วยบอกผมหน่อยว่ารถคันนี้คือบ้านหลังไหน หรือพอมีกล้องไหม"

"โทษนะครับ พอดีผมไม่รู้เรื่องไรแบบนี้หรอก ถึงผมจะเป็นยามแต่หมู่บ้านนี้ใหญ่มาก มีทางเข้ามากมาย ผมไม่รู้เลยจริงๆ"

ชุนฟังจบก่อนจะหันไปขึ้นรถ สายตาเห็นเข็มฉีดยาในถังขยะหน้าป้อม ชุนเอะใจเล็กน้อยก่อนถามไป.

"นี่เข็มกับยาอะไรหรอครับ?"

"อ่อๆเข็มฉีดยาโรคความดันน่ะ ผมต้องฉีดทุกวันเลย ส่วนยาอันนี้คือยานอนหลับน่ะครับ เดี๋ยวนี้อะไรๆมันก็น่าเป็นห่วงคุณตำรวจเองก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ ผมเองก็มีลูกเลยต้องระวังเป็นพิเศษ

ส่วนรถBMWอันนี้ผมไม่เคยเห็น คุณตำรวจลองไปดูหมู่บ้านอื่นดูไหมครับ"

หลังจากลุงยามพูดชุนก็ทำหน้าสงสัยไรนิดหน่อยก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป..

"เห้ยหาพิกัดได้ยัง? เด็กอ่ะจะเย็นล่ะ รีบเลย"

"ได้ครับ ตอนนี้เราหาพิกัดคราวๆแล้วอยู่ในหมู่บ้านที่ท่านเข้าไปเมื่อกี้"

"เอ้าแล้วเมื่อกี้ยามบอกไม่มีรถรุ่นนั้นเข้า สรุปยังไงข้อมูลอ่ะ รีบเลยเหยื่อเป็นเด็กนะเว้ย"

"ครับจะรีบครับ" หลังจากวางสายชุนในระหว่างขับรถดูหมู่บ้านที่น่าสงสัยอยู่ ชุนคิดสักพักก่อนจะนึกขึ้นไรบ้างอย่างก่อนจะเบรครถ และขับวนรถไป"

ตอนนี้เวลาหกโมงเย็น ลุงยามก็กำลังเดินกลับหลังจากเลิกงาน ก่อนจะหยิบกุฏแจเดินไปที่รถคันนึงและถอยออกจากที่จอด ก่อนขับเข้าไปในหมู่บ้าน

________________________________________

เด็กคนนึงที่ถูกกักขังอยู่ ได้ยินเสียงโลงรถเปิดออก ก่อนที่จะตะโกนออกไป "เขามาแล้ว!!"

เสียงปิดประตูขึ้นมาพร้อมเสียงเหมือนคนเอาแท่งแข็งๆตีบันไดดังขึ้นมาเรื่อยๆ

"พ่อมาแล้ว"เสียงของชายแก่ๆดังขึ้นมา พร้อมใบหน้าที่ดูโกรธเด็กที่โดนจับต่างพากันขอให้ปล่อย.

"ปล่อยผมไปเถอะครับ! ขอล่ะผมจะไม่บอกใคร-"ไม่ทันที่เด็กคนนั้นจะพูดจบ ก็โดนไม้หวดเข้าที่หน้าอย่างจัง.