ความเข้าใจผิดที่ไม่มีวันได้อธิบาย

ลมหนาวพัดโชยในยามวิกาลของคฤหาสน์ตระกูลวสุธร แต่ภายในใจของ คิริน กลับร้อนรุ่มดั่งเปลวเพลิง เขามองภาพ เมฆา ที่นั่งตัวสั่นอยู่มุมห้องด้วยแววตาเกลียดชัง "แกมันน่าขยะแขยง!" เสียงหอบหายใจของเมฆาไม่เคยทำให้คิรินรู้สึกผิด เขายิ่งทวีความรุนแรงขึ้นทั้งทางกายและใจ ไม่เคยเว้นวันให้เมฆาได้หายใจอย่างสงบสุข

เมฆาเป็นคนเงียบขรึม ไม่เคยโต้ตอบ ไม่เคยแม้แต่จะสบตาคิริน ร่างกายผอมบางเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียวจากน้ำมือของคิริน แต่สิ่งที่เจ็บปวดกว่าบาดแผลภายนอกคือจิตใจที่แตกสลาย สิ่งที่เมฆาเคยเชื่อว่าคือความรัก ได้กลายเป็นคมมีดที่กรีดแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมฆาไม่รู้ว่าคิรินเกลียดเขาด้วยเหตุผลใด แต่ที่รู้คือความเกลียดชังนั้นเผาผลาญหัวใจของเขาจนมอดไหม้

คิรินเชื่อฝังหัวว่าเมฆาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ครอบครัวของเขาต้องพังทลาย เป็นคนที่ทรยศหักหลังความรักของเขาไปหา ภูผา ศัตรูคู่อาฆาตของเขา คิรินไม่เคยไตร่ตรองถึงความจริง เขาจมดิ่งอยู่กับความแค้นที่อคติบดบังทุกสิ่ง

วันเวลาผ่านไป คิรินใช้ชีวิตเหมือนคนไร้วิญญาณ ความแค้นที่เคยครอบงำบัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่าและความรู้สึกผิดที่กัดกิน เขาเริ่มทบทวนเรื่องราวในอดีต ภาพของเมฆาที่ถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าวนเวียนอยู่ในหัว

คืนนั้น อากาศหนาวเย็นกว่าทุกครั้ง คิรินยืนมองเมฆาที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น เมฆาไม่ขยับอีกเลย ไม่มีลมหายใจ ดวงตาที่เคยสั่นไหวตอนนี้ปิดสนิท ร่างกายที่เคยบอบช้ำบัดนี้เย็นเฉียบ คิรินทรุดตัวลง คล้ายมีบางสิ่งกระแทกเข้ากลางอก ความว่างเปล่าเข้าปกคลุมหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

วันเวลาผ่านไป คิรินใช้ชีวิตเหมือนคนไร้วิญญาณ ความแค้นที่เคยครอบงำบัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่าและความรู้สึกผิดที่กัดกิน เขาเริ่มทบทวนเรื่องราวในอดีต ภาพของเมฆาที่ถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าวนเวียนอยู่ในหัว

วันหนึ่ง ขณะที่คิรินกำลังจัดเก็บของในห้องใต้ดินที่เมฆาเคยใช้ เขาก็พบกล่องไม้เก่าๆ กล่องหนึ่ง ภายในมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือคุ้นเคย หน้าแรกมีรูปของเขากับเมฆาในวัยเด็กกำลังยิ้มแย้ม รูปถัดมาเป็นบันทึกเหตุการณ์ต่างๆ ที่คิรินเชื่อว่าเมฆาทรยศเขา แต่ในสมุดบันทึกนั้น เมฆาเขียนถึงความเจ็บปวดที่ถูกคิรินเข้าใจผิด เมฆาพยายามอธิบายว่าเขาไม่เคยนอกใจ ไม่เคยทรยศ แต่คำอธิบายเหล่านั้นไม่เคยมีโอกาสได้ไปถึงหูของคิริน

ในบันทึก เมฆาเล่าถึงความพยายามที่จะหลีกหนีจากภูผา ผู้ที่คอยติดตามรังควาน เมฆาถูกภูผาข่มขู่ บังคับให้สร้างสถานการณ์ที่ดูเหมือนว่าเขากับภูผากำลังมีความสัมพันธ์กัน เพื่อที่จะทำลายความรักระหว่างคิรินกับเมฆา เมฆาเขียนถึงความสิ้นหวังที่ไม่มีใครเชื่อเขา และความเจ็บปวดที่ถูกคนที่รักทำร้าย

คิรินอ่านทุกหน้าด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาเห็นภาพเมฆาในคืนสุดท้าย ที่ดวงตาว่างเปล่านั้นไม่ใช่เพราะความยอมแพ้ แต่เป็นความเจ็บปวดที่ไม่มีใครเข้าใจ ความจริงที่เปิดเผยออกมาเหมือนมีดนับพันเล่มกรีดแทงหัวใจของคิริน เขาไม่เพียงแค่ทำร้ายเมฆา แต่เขาได้สังหารคนที่รักด้วยมือของตัวเอง

"เมฆา...ฉันขอโทษ!" เสียงของคิรินขาดห้วง เขาจมดิ่งลงไปในความรู้สึกผิดที่ไม่อาจแก้ไข

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด คิรินได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาในความมืด "คิริน...อย่าเศร้าเสียใจเลยนะ..." เสียงนั้นเป็นเสียงของเมฆา เป็นเสียงที่อ่อนโยนและคุ้นเคย คิรินรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ทุกครั้งที่เขาคิดจะทำสิ่งที่ผิดบาปหรือจมดิ่งลงในความทุกข์ เสียงของเมฆาจะปรากฏขึ้นเสมอ เหมือนคำสัญญาที่เมฆาเคยให้ไว้ก่อนตายว่าเขาจะอยู่เคียงข้างคิรินเสมอ ตราบใดที่คิรินไม่เศร้าเสียใจและอยู่กับความทรงจำของเมฆา

คิรินรู้ดีว่าเขาจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป แต่คำสัญญาของเมฆากลับเป็นแสงสว่างเดียวในความมืดมิด เขาสาบานว่าจะทวงคืนความยุติธรรมให้เมฆา จะทำให้ภูผาได้รับผลกรรมในสิ่งที่ทำ และที่สำคัญที่สุด เขาจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อจดจำความรักของเมฆา จะไม่เศร้าเสียใจ แต่จะดำเนินชีวิตต่อไปพร้อมกับเงาแห่งความรักที่เมฆาได้ทิ้งไว้ให้ แม้เมฆาจะจากไปแล้ว แต่เสียงกระซิบนั้นจะคอยนำทางคิริน ไม่ให้เขาก้าวพลาดไปในเส้นทางที่มืดมิดอีกครั้ง

คิรินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว "ฉันจะไม่มีวันลืมเธอ เมฆา...และฉันจะอยู่กับเธอเสมอ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***