วันจันทร์หลังงานกีฬา
สตางค์เดินเข้าตึกเรียนด้วยใบหน้าสดใสผิดหูผิดตา
แค่คิดถึงคำพูดของพี่ซันตอนจับแขนเบา ๆ แล้วบอกว่า “แกทำได้ดีมากนะ”
หัวใจก็พองโตเหมือนจะลอยได้
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย”
เสียงจีนดังขึ้นพร้อมกับการตีไหล่เบา ๆ
“เปล๊าาาา~”
สตางค์ตอบเสียงสูง จนแพรแซวทันที
“แหมมมม หน้าแดงจนจะแดงกว่าปกเสื้อแล้วนะเพื่อนฉัน!”
“เมื่อคืนแชทกับพี่ซันเหรอ?” หยกถามเรียบ ๆ
แต่สายตานั้นคือ...รู้ทันทุกอย่าง
“เปล่า! พี่เขาแค่ส่งข้อความมาขอบคุณที่ช่วยงานเมื่อวานเอง…”
สตางค์พูดเสียงเบา แล้วรีบก้มหน้าเก็บมือถือใส่กระเป๋า
“แค่ขอบคุณ แต่ยิ้มทั้งเช้าเลยนะคะคุณ!”
เจ๊เนยโผล่มาพร้อมเสียงแหลม ๆ แล้วตีมุกทันที
“ระวังไว้เถอะนังสตางค์ ถ้าพี่เขามาไม้ไหนเกินพอดี เจ๊จะลากกลับหอ!”
---
ตอนเย็น วันเดียวกัน
ขณะสตางค์เดินกลับหอคนเดียว ใจก็ยังแอบหวังว่าจะเจอพี่ซันระหว่างทาง
และเหมือนหัวใจจะมีเรดาห์...
“น้องสตางค์!”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง
สตางค์หันกลับไปทันที และใช่ — พี่ซันเดินมาพร้อมรอยยิ้มอ่อน ๆ และกระเป๋าเป้ใบเดิมที่เคยเห็น
“กลับหอเหรอ? พี่เดินไปส่งได้ไหม?”
คำถามนั้นทำให้หัวใจของสตางค์เต้นแรงขึ้นอัตโนมัติ
“ครับ ได้สิครับ!”
เขาตอบด้วยรอยยิ้มกว้างแบบไม่ต้องคิดเลยสักวินาที
---
ระหว่างทางเดินกลับหอ
บรรยากาศดูเรียบง่าย แต่ไม่เงียบเหงา
พี่ซันเล่าว่าเรียนวิศวะปี 3 มันเหนื่อยแค่ไหน
และยังมีเป้าหมายอยากทำงานกับบริษัทใหญ่หลังเรียนจบ
“แล้วสตางค์ล่ะ?” พี่ซันถาม
“อยากทำอะไรต่อจากนี้?”
สตางค์หยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบเบา ๆ
“อยากเขียนแอปฯ ที่มีคนใช้จริง แล้วก็...อยากเก่งแบบพี่บ้างครับ”
“ไม่ต้องเก่งเหมือนพี่หรอก”
พี่ซันพูด แล้วหันมายิ้ม
“แค่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ พี่ก็ว่าน่ารักดีแล้ว”
ตึก ตัก ตึก ตัก...
หัวใจของสตางค์ดังจนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน
---
ก่อนถึงหน้าหอ พี่ซันหยุดเดินแล้วพูดขึ้นว่า
“สตางค์...”
“ครับ?”
“พรุ่งนี้เย็นพี่จะมาทำโปรเจกต์กับเพื่อนที่ตึกคณะ ถ้ามีเวลาว่าง... มาเจอกันหน่อยนะ?”
สตางค์ยิ้มจนตาเป็นประกาย
“ครับ ผมจะรอเลยครับ :)”
---
คืนนั้น
ในห้องเงียบ ๆ มีเพียงไฟโต๊ะอ่านหนังสือ และมือถือที่หน้าจอสว่างอยู่
ข้อความสุดท้ายจากพี่ซันขึ้นว่า:
> “ฝันดีนะ เด็ก IT :)”
สตางค์หลับไปพร้อมรอยยิ้ม
และหัวใจที่ยิ่งเต้นแรงขึ้นทุกทีเมื่อได้รู้จักกันมากขึ้น...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
Comments