: ก็
; ก็...อะไรวะเนี่ย อย่าเล่นตัวดิวะฮงชิ บอกมาเลย
ฉันเริ่มกระวนกระวาย
; กูอยากรู้แล้วนะเว้ย ใครกันที่ทำให้ตัวแม่อย่างมึงต้องมานั่งหน้าบูดอยู่ที่โรงอาหารคนเดียวแบบนี้
ฉันจ้องหน้าฮงชิเขม็ง
; หรือว่า...คนที่มึงชอบ...ก็คือ...
ฉันเว้นจังหวะ
; ..คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามมึงตอนนี้
(ไอ้ตุ้ย มึงคิดอะไรของมึงวะเนี่ย)
: เดี๋ยวใบ้ให้เอามั้ย
ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
; ใบ้? ใบ้อะไรวะ
ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย
; มึงจะใบ้ทำไม มึงก็บอกมาตรงๆ เลยดิวะ
ฉันเริ่มใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
; หรือว่า...ที่มึงจะใบ้...ก็เพราะว่ามึงกลัวกูรู้...ว่าคนที่มึงชอบคือใคร
(ไอ้ตุ้ย มึงอย่าคิดเข้าข้างตัวเองดิวะ)
: ใช่
หัวใจของฉันเต้นระรัวเหมือนกลองชุด
; ใช่? ใช่ที่ว่าอะไรวะฮงชิ
ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน
; มึงจะบอกว่า...ที่มึงจะใบ้...ก็เพราะว่ามึงกลัวกูรู้ว่าคนที่มึงชอบคือใคร...อย่างนั้นเหรอ
ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของฮงชิอย่างไม่ละสายตา
(หรือว่า...มันจะเป็นอย่างที่กูคิดจริงๆ)
: ใช่จ้าา คนๆนั้น ตัวจะสูงกว่า เท่ๆ ยิ้มแล้วหล่อมาก ผมจะออกดำน้ำตาลหน่อย
ฉันนั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก
; สูง...เท่...ยิ้มหล่อ...ผมดำน้ำตาล...
ฉันทวนคำพูดของฮงชิในใจ
(ทำไมมันตรงกับกูขนาดนี้วะ)
; แล้ว...แล้วยังไงต่อวะ
ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
; มีอะไรที่...ที่บ่งบอกได้มากกว่านี้อีกไหม
(กูอยากรู้...กูอยากรู้ว่าคนที่มึงชอบ...คือใครกันแน่)
: อือ~ก็ร้องเพลงเพราะมากๆ มีกล้าม
เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วร่าง
; ร้องเพลงเพราะ...มีกล้าม...
ฉันแทบจะหยุดหายใจ
(นี่มันกูชัดๆ)
; ฮงชิ...มึง...มึงกำลังพูดถึงใคร
ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาที่สุด
; "มึง...มึงหมายถึง..."
ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
; "...กูเหรอ"
(หรือว่า...มันจะเป็นเรื่องจริง)
: อาจจะใช่มั้งนะ
เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน
; อาจจะ...ใช่...มั้ง...
เสียงของฮงชิแผ่วเบา แต่กลับดังก้องอยู่ในหัวของฉัน
ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของฮงชิอย่างไม่เชื่อสายตา
(นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม)
; ฮงชิ...มึง...
ฉันพยายามรวบรวมสติ
; ...มึงชอบกูเหรอ
(หรือว่า...ทุกอย่างที่กูคิดมาตลอด...มันเป็นเรื่องจริง)
ถ้าผิดตรงไหนขออภัยด้วยงับบ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
Comments