เช้าวันถัดมา... แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดผ้าม่านหนาทึบของห้องนอนชั้นบนสุด
อชิค่อยๆ ลืมตา ขณะที่ร่างทั้งร่างยังปวดระบมจากค่ำคืนที่ผ่านมา
เขาถูกใช้… ถูกย่ำยี… ถูกทำลาย
แต่มันกลับไม่ใช่แค่ความรู้สึกของเหยื่อผู้ถูกบังคับ
มันมีบางอย่าง…บางสิ่งที่ติดอยู่ในใจ และเขาเองก็ไม่กล้ายอมรับมัน
เสียงน้ำจากห้องอาบน้ำดังแว่วเบาๆ
อชินอนนิ่งอยู่บนเตียง ผ้าห่มหลุดลุ่ยเผยให้เห็นรอยช้ำจางๆ ที่ลำคอและต้นขา
ร่องรอยของ “เขา” — คิริน
หัวใจของอชิเต้นถี่ ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง
กลิ่นกายของคิรินยังติดอยู่บนผ้าปูที่นอน และบนผิวของเขา
มันทั้งอบอุ่น… และขยะแขยง
> “อชิ…”
เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นจากประตูห้องน้ำที่แง้มออก
คิรินในชุดคลุมอาบน้ำ ผมยังเปียกชื้น ยืนมองร่างบางบนเตียง
สายตาเขานิ่ง… แต่แฝงความอ่อนโยนบางอย่าง
สิ่งที่อชิเคยคิดว่าเขาจะไม่มี
> “ตื่นแล้วเหรอ”
อชิพยักหน้าเบาๆ โดยไม่สบตา
คิรินเดินเข้ามาใกล้ มือใหญ่เอื้อมไปลูบเส้นผมยุ่งเบาๆ
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปัดป้อง
> “เมื่อคืน… นายร้องไห้”
“ผม… กลัว”
คิรินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เตียง
เขาเอื้อมไปจับมือของอชิไว้ มือเล็กนั้นเย็นเฉียบ
> “อย่ากลัวฉัน… อชิ”
คำพูดนั้นเหมือนเป็นคำขอร้อง
ต่างจากน้ำเสียงที่เขาเคยสั่งและครอบงำ
> “คุณ… คือเจ้าหนี้ผม”
“ผมไม่มีสิทธิ์กลัว ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ…ใช่ไหมครับ?”
คิรินมองลึกเข้าไปในตาของอชิ
สายตาที่เคยดื้อรั้น ตอนนี้เต็มไปด้วยความว่างเปล่าและการยอมจำนน
> “ฉันไม่ได้ต้องการแค่ ‘ร่างกาย’ นาย…”
> “งั้น…คุณต้องการอะไรจากผม?”
คิรินไม่ตอบ เขาเพียงโน้มตัวลง… แนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของอชิแผ่วเบา
จูบอ่อนโยนที่ทำให้อชิสะท้านทั้งตัว
> “ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม… ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้อยากอยู่ที่นี่”
คิรินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงเรียบแต่หนักแน่น
> “เพราะฉัน… ไม่มีทางปล่อยนายไปได้อีกแล้ว”
---
☁️ [กลางคืน – วันเดียวกัน]
คิรินเรียกอชิให้ไปทานอาหารเย็นที่โต๊ะอาหารส่วนตัว
แต่บรรยากาศไม่ต่างจากโรงละครไร้วิญญาณ
อชินั่งเงียบ ก้มหน้า แทบไม่แตะอาหาร
ในขณะที่คิรินนั่งจ้องเขาอย่างเงียบงัน
> “นายจะทำตัวแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?”
> “จนกว่าคุณจะเบื่อ และขายผมต่อให้คนอื่น”
คิรินทุบโต๊ะเสียงดังจนอชิสะดุ้ง
ชายหนุ่มลุกขึ้น เดินเข้ามาหา ก่อนจะคว้าคางของอชิอย่างแรง
> “หยุดพูดเรื่องนั้น ฉันไม่ใช่พวกซื้อขายมนุษย์!”
> “แต่คุณก็ซื้อผมมา… ใช้ผม…”
> “เพราะฉันไม่มีทางเลือก! และนายเองก็ไม่มี…”
---
คิรินจูบเขาอีกครั้ง คราวนี้รุนแรง เยียบเย็น และกระหาย
แต่มันก็มีหยดน้ำตาของอชิที่ไหลออกมาเงียบๆ ขณะถูกจูบ
> “คุณเจ็บเหมือนกันเหรอ…?”
คิรินหยุด… มองอชิที่เอ่ยถามเสียงเบา
> “คุณกำลังฝืนใจตัวเองเหมือนกันใช่ไหม…”
ร่างสูงกอดเขาแน่นจากด้านหลัง ฝังใบหน้าไว้ที่ลาดไหล่
> “…ใช่”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments