ตอนที่ 1: เด็กที่ถูกขาย

ฝนตกหนักในคืนที่ไม่มีใครต้องการฉัน...

เสียงฝนกระหน่ำลงบนหลังคารถตู้สีดำสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงเพลง ไม่มีแม้แต่แสงไฟปลอบใจ... มีเพียงกลิ่นบุหรี่ กลิ่นเหล็กร้อน และสายตาเย็นชาของชายชุดดำที่นั่งหน้าเยื้องมาทางฉัน

ฉันนั่งกอดเข่าชิดมุมสุดของเบาะหลัง พยายามไม่ส่งเสียง ไม่สบตา ไม่ทำตัวเป็นปัญหา—ก็อย่างที่พ่อบอกก่อนดันตัวฉันเข้าไปในรถคันนี้...

"หนี้มันต้องใช้ ต่อให้ต้องขายลูกก็ตาม"

ฉันชื่ออชิ อายุสิบเก้าปี เป็นเด็กที่ไม่เคยมีค่าในสายตาใคร ไม่เคยถูกถามความต้องการ ไม่เคยได้เลือกอะไรด้วยตัวเอง และคืนนี้...ฉันถูกขายให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเอ่ยชื่อออกมาตรงๆ

“ถึงแล้ว”

เสียงเย็นจัดของคนขับเรียกให้ฉันเงยหน้า

คฤหาสน์ทรงยุโรปกลางกรุงเทพฯ มีประตูเหล็กสูงเกือบหกเมตร คนเฝ้ายืนเรียงราย ถือปืนกลไว้แนบอก ฉันถูกพาขึ้นบันไดหินอ่อนโดยไม่มีใครพูดกับฉันแม้แต่คำเดียว

ในใจฉันสั่นกลัวจนแทบขาดใจ...แต่ยังฝืนเงียบไว้ ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

แล้วฉันก็ได้พบเขา...

ห้องทำงานกว้างใหญ่เต็มไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่และหนังสัตว์ ฝนด้านนอกยังตกต่อเนื่อง กระจกบานใหญ่สะท้อนภาพชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้หน้าต่าง

เขาหันมา

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิท ดวงตาคมกริบดั่งใบมีด คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย เส้นผมสีดำสนิทยุ่งเล็กน้อยราวกับเพิ่งลุกจากเตียง แต่แววตาเขา...ราวกับพร้อมฆ่าคนโดยไม่ต้องออกคำสั่ง

“คิริน” —ชื่อที่ใครๆ ก็ไม่กล้าเอ่ย

“ชื่อ?” เขาถามด้วยเสียงเรียบและต่ำ

“อะ...อชิ ครับ”

“อายุ?”

“สิบเก้าครับ...” ฉันพยายามมองตาเขา แต่มันยากเหลือเกิน

เขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารบางอย่างขึ้นมาเปิดดู แววตาของเขาไม่ต่างจากนักล่าที่กำลังสำรวจเหยื่อ

“ลูกหนี้ส่งนายมาแลกหนี้สินสินเจ็ดหลัก...” เขาพูดโดยไม่มองหน้า

“ครับ...” เสียงฉันเบาราวกับกระซิบ

“จากนี้ไป นายเป็นของฉัน”

คำพูดนั้นไม่ได้ดัง แต่ดังพอจะเปลี่ยนชีวิตฉันทั้งชีวิต

คืนนั้น ฉันไม่ได้กลับบ้าน

ฉันถูกพาไปยังห้องนอนหรูชั้นสอง เตียงใหญ่ ผ้าห่มหนา แอร์เย็นจัด มีทุกอย่างที่ฉันไม่เคยมี...แต่มันไม่ใช่ของฉัน

“เจ้านายไม่ชอบเสียงดัง อย่าสร้างปัญหา”

ชายชุดดำที่พาฉันมาเอ่ยเสียงเรียบก่อนปิดประตูใส่หน้า

ฉันยืนอยู่กลางห้องอย่างไม่รู้จะทำอะไร

มือกอดตัวเองแน่นจนเล็บจิกแขน ร่างกายยังสั่นไม่หาย ทั้งหวาดกลัว ทั้งเจ็บใจ ทั้งรู้สึกต่ำต้อย...

“ถ้านี่คือชีวิตใหม่... มันก็เหมือนกรงทอง”

เที่ยงคืน

เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง ฉันสะดุ้ง หันขวับไป

ชายคนเดิม...คิริน ยืนอยู่ในกรอบประตู ในชุดคลุมสีดำเนื้อผ้าแพงที่ปล่อยเปิดเผยอกแกร่ง กลิ่นกายของเขาแรงกล้าจนฉันรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ

เขาเดินเข้ามาโดยไม่พูดอะไร แล้วหยุดตรงหน้าฉัน

“แก้ผ้า” เขาออกคำสั่งเสียงต่ำ

“...ครับ?” ฉันถามกลับ เสียงสั่นระริก

“อย่าให้พูดซ้ำ”

น้ำเสียงของเขานิ่ง แต่แฝงแรงกดดันมหาศาลราวกับคลื่นทะเลที่พร้อมซัดทุกอย่างให้หายไป

ฉันยืนนิ่ง...ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

คิรินก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว นิ้วเรียวยาวของเขาจับคางฉันเชยขึ้น ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องลึกจนฉันหายใจไม่ออก

“ตั้งแต่คืนนี้...นายต้องเรียนรู้ ว่าการเป็น ‘ของฉัน’ มันหมายถึงอะไรบ้าง”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***