ตอนที่ 5 เสียงที่ถูกลืมเลือน

เสียงฝีเท้าเล็กๆ เดินเข้ามาใกล้เตียงอย่างแผ่วเบา เด็กชายตัวน้อยถือถ้วยยาสมุนไพรที่อุ่นพอดีไว้แน่น ก่อนจะหยุดยืนจ้องใบหน้าซีดเซียวของซาดีที่ยังแกล้งหลับอยู่

"ท่านพี่...ตื่นได้แล้วขอรับ"เสียงเล็กๆ เอ่ยเรียกเบาๆ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้างเตียง

ไม่มีเสียงตอบกลับจากซาดี นอกจากเสียงหายใจถี่แผ่วเหมือนจะยังไม่รู้สึกตัว แต่คูโรซรู้ดี ว่าคนตรงหน้านั้นไม่ได้หลับสนิทจริงๆ

“...ถ้าไม่กิน ข้าจะไม่คุยด้วยทั้งวันเลยนะขอรับ!”เขาขมวดคิ้ว ทำเสียงขู่ที่ไม่น่ากลัวเลยสักนิด

นิ้วเล็กๆ ยื่นไปแตะแขนเบาๆ แล้วเขย่าขึ้นลงเล็กน้อย

"แล้วถ้าข้าไม่คุย ท่านจะเหงาแน่ๆ ข้ารู้!"พูดจบก็พ่นลมหายใจแรงอย่างเอาเรื่อง พร้อมยกถ้วยยาขึ้นตรงหน้า

ครู่หนึ่ง เปลือกตาของซาดีก็กระตุกเล็กน้อย ก่อนชายหนุ่มจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วลืมตาขึ้นมาช้าๆ

"...เสียงเจ้าดังจนข้านอนไม่หลับแล้ว"

“แปลว่าได้ผล!”คูโรซยิ้มกว้างราวกับชนะศึก แล้วยื่นถ้วยยาให้ตรงหน้าอีกครั้ง

ซาดีมองเด็กตรงหน้าเงียบๆ ก่อนจะยอมรับถ้วยยามาจากมือเล็กนั้นอย่างไม่เต็มใจนัก

“ถ้าขมล่ะก็ ข้าจะบ่นนะ”

“บ่นได้ แต่ต้องกินนะขอรับ!”

คูโรซทำหน้าเข้มขรึมแบบเด็กจริงจัง พลางยื่นถ้วยยาไปตรงหน้า

“อีกอย่าง...มียาที่ไหนไม่ขมกันล่ะ? เหมือนสำนวนที่เขาว่ากัน หวานเป็นลม ขมเป็นยา เข้าใจไหมขอรับ?”

“เจ้าจะพูดเป็นบทกวีไปถึงไหน...”ซาดีถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหยิบถ้วยยาขึ้นมาอย่างช้าๆ

คูโรซยิ้มกว้างเหมือนผู้ชนะ

“เห็นมั้ยล่ะ! ข้ารู้ว่าท่านพี่ไม่ใช่คนใจแข็งจริงๆ หรอก!”

“ข้าไม่ได้ใจแข็งสักหน่อย แค่…รู้ว่าเจ้าจะไม่ปล่อยให้ข้าพักผ่อนเลยต่างหาก”ซาดีอมยิ้มเล็กๆ ถึงแม้จะพยายามปิดบัง

คูโรซยักไหล่อย่างไม่สนใจคำพูดนั้น

“นั่นแหละ คือหน้าที่ของข้านะขอรับ...คอยดูแลท่านพี่”

ซาดีมองเด็กน้อยคนนั้นด้วยแววตาที่นุ่มลง

“ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย…”แม้ปากจะว่าแต่ในใจกลับรู้สึกอุ่นวาบอย่างบอกไม่ถูก

"ถึงข้าเป็นเด็กบ้า แต่ข้าก็อยู่ดูแลท่านนะขอรับ"

คูโรซพูดด้วยน้ำเสียงสดใส แต่แววตาจริงจังเหมือนให้คำมั่นสัญญา

ซาดีมองเด็กชายด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นในใจอย่างประหลาด

"เด็กบ้า...เจ้าเอาแต่ใจเหมือนเดิม"

เขาพูดอย่างปากแข็ง แต่ไม่ปัดมือเด็กออกเมื่อคูโรซยื่นมือมาจับมือเขาไว้

"ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านพี่อ่อนแอแน่นอน"

คูโรซยิ้มกว้างก่อนจะโน้มตัวไปใกล้

"จำไว้ด้วยนะขอรับ!"

ซาดีถอนหายใจยาว พร้อมกับยิ้มบางๆ อย่างที่เขาไม่เคยแสดงให้ใครเห็นง่ายๆ

"เด็กบ้า...แต่ข้าก็โชคดีที่มีเจ้า"

"พูดคำว่าเด็กบ้าหลายรอบเหลือเกินขอรับ..."คูโรซทำหน้างอแงเล็กน้อย ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ซาดี"ท่านยิ้มให้ข้าดูอีกได้หรือไม่?"

ซาดีเหลือบตามองอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ในดวงตากลับซ่อนความอ่อนโยนไว้

เขากระตุกมุมปากขึ้นอย่างแผ่วเบา

"จะเอายังไงก็เอาเถอะ..."แล้วก็ยิ้มให้คูโรซอย่างอบอุ่นจริงใจ แววตานั้นอ่อนโยนและมั่นคงราวกับบอกว่า"ข้าจะอยู่ตรงนี้เสมอ..."

คูโรซยิ้มกว้างจนตาเป็นประกาย"ขอบใจขอรับ! แบบนี้ข้าจะได้มีแรงฝึกต่อแล้ว!"

"ชิ..."ซาดีทำเสียงหมั่นไส้เบาๆ แต่ก็ยิ้มมุมปาก"เด็กบ้าเอ้ย...จะจริงจังไปไหนกันนัก"

คูโรซหัวเราะคิก

"ข้าไม่ใช่เด็กบ้าแล้วนะขอรับ ข้าแค่เป็นเด็กที่อยากดูแลท่านมากกว่าใคร!"

ซาดีถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ"เอาเถอะ...ถ้าเจ้าทุ่มเทขนาดนี้ ข้าก็คงต้องยอม"

.

.

.

ซาดีหายดีแล้ว หลังจากวันที่ต้องฝ่าฟันกับไข้และความอ่อนล้าอย่างหนักหน่วง

ร่างกายที่เคยทรุดโทรมกลับฟื้นฟูขึ้นช้า ๆ แต่มั่นคง

คูโรซวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มสดใสเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"ท่านพี่! ข้าดีใจจริง ๆ ที่ท่านหายดีแล้วขอรับ!"

ซาดีหันมายิ้มบาง ๆ แต่เสียงตอบกลับกลับแหบพร่าด้วยความปากแข็ง

"ดีแล้วหรือ? เจ้าก็ดูจะตื่นเต้นเกินเหตุ"

คูโรซมองตามสายตาที่ซ่อนความจริงใจไว้ในแววตา

"ก็ข้าไม่อยากเห็นท่านพี่อ่อนแอสิขอรับ"

"ข้าก็ไม่อยากให้เจ้ากังวล...แต่ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงข้าหนักหนาเลย"ซาดีพูดเสียงเบาลง

คูโรซทำหน้านิ่งไม่กลัวเสียงแข็งของซาดี

"งั้นวันนี้ข้าจะช่วยฝึกท่านพี่เต็มที่เลยนะขอรับ!"

ซาดีถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางบ่นเบา ๆ"เจ้าทำเหมือนข้าเด็กนัก..."

"แฮะๆ...คือว่านะท่านพี่ซาดี พรุ้งนี้ที่หมู่บ้านจะเริ่มจัดงานเทศกาลแสงบุบผาล่ะขอรับ"คูโรซพูดพลางมองใบหน้าด้านข้างของซาดี

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า"ซาดีตอบเสียงเรียบ ทั้งที่รู้ดีว่าเด็กน้อยอยากชวน

แต่ในแววตากลับมีแสงบางเบาไหววูบ... เหมือนจะยอมตั้งแต่แรกแล้ว

คูโรซเม้มปากเล็กน้อยก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ “เกี่ยวสิขอรับ ก็ข้าอยากไปกับท่านนี่นา~”

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวอย่างคนจนใจ

“เจ้าจะลากข้าไปเดินตากลมให้เป็นหวัดอีกใช่ไหม...”

“ครั้งนี้ไม่มีฝนนะขอรับ ข้าสัญญา!”

เสียงของคูโรซสดใสราวกับลมฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะพัดผ่านเข้ามา

"ถ้าอย่างงั้นเจ้าก็รีบเข้านอนซะ ถ้าอยากจะไปช่วยชาวบ้านจัดงานพรุ่งนี้ จะได้ไม่ทำให้ข้าลำบาก"

.

.

.

เช้าวันใหม่มาพร้อมกับอากาศสดชื่นและแสงอาทิตย์ที่อาบไล้ผ่านยอดไม้ ชาวบ้านต่างเริ่มทยอยกันออกมาจากบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มือถือเครื่องไม้เครื่องมือต่าง ๆ สำหรับเตรียมงานเทศกาลแสงบุบผา

“ช้าจังเลยนะขอรับท่านพี่!” เขาเอ่ยอย่างล้อเลียนเมื่อเห็นซาดีเดินมาด้วยสีหน้าเหมือนคนง่วงนอน

สองพี่น้องช่วยกันขนโคมไฟ กระเช้าดอกไม้ และผ้าประดับสีสันสดใสไปยังจุดต่าง ๆ ของลานจัดงาน คูโรซยิ้มแป้นทักทายชาวบ้านทุกคน ส่วนซาดีก็ได้แต่พยักหน้าสั้น ๆ อย่างขัดเขิน แต่ก็ไม่ปฏิเสธคำขอให้ช่วยยกของหรือจัดมุมตกแต่ง

คูโรซในชุดเรียบง่ายแต่ดูคล่องตัว ก้าวเท้าเร็ว ๆ ไปยังลานกลางหมู่บ้าน ก่อนจะหันกลับไปมองหาใครบางคนที่เดินตามมาเงียบ ๆ

“หึ ข้าแค่ไม่รีบเหมือนเจ้าก็เท่านั้น” ซาดีตอบเสียงเรียบ แต่ก็มาร่วมวงด้วยโดยไม่บ่นอะไรเพิ่ม

แม้จะเงียบขรึม แต่ทุกการกระทำของซาดีในวันนี้ก็ดูจะมีความใส่ใจมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา...

“โอ๊ะ ปกติท่านซาดีขยันขนาดนี้เลยหรือเนี่ย?”

เสียงแซวจากใครบางคนทำให้มือของซาดีที่กำลังผูกริบบิ้นหยุดชะงัก วาดิม[1] หนึ่งในหนุ่มชาวบ้านที่มักช่างจ้อกว่าคนอื่น หัวเราะเบา ๆ พลางยกกล่องของตกแต่งเข้ามาวางใกล้ ๆ

ซาดีเงยหน้าขึ้นช้า ๆ สายตามีประกายหนาวเย็นแฝงอยู่แวบหนึ่ง “ข้าก็แค่ไม่อยากให้เด็กบางคนหน้าแหกเพราะบอกใคร ๆ ว่าจะมาช่วยงานน่ะ”

คำพูดนั้นชัดเจนว่าไม่ได้หมายถึงวาดิม แต่ก็ทำให้เจ้าตัวชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน

คูโรซที่ยืนอยู่ไม่ไกลกลั้นขำไว้ไม่อยู่ “ท่านพี่ซาดีขอรับ อย่าเพิ่งแว้งกัดใครตอนเช้าสิขอรับ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะกลัวหมด”

“ใครจะไปแว้ง...” ซาดีบ่นงึมงำ พลางเบือนหน้าหนี เหมือนพยายามกลบเกลื่อนท่าทีเขินอายของตัวเอง

แต่อย่างน้อย...วันนี้เขาก็ยังอยู่ที่นี่ ทำงานไปเคียงข้างใครบางคนที่อยากจะเห็นรอยยิ้มของเขา

จู่ ๆ เสียงของระบบที่ถูกลืมเลือนก็ดังขึ้นอย่างน้อยอกน้อยใจ

[ระบบ: ท่านซาดี... ข้าเงียบไปไม่นาน ท่านก็ลืมข้าเสียแล้วหรือ?]

เสียงอิเล็กทรอนิกส์เบา ๆ ดังขึ้นในหัวของซาดีอย่างเฉียบพลัน ขณะที่เขากำลังยื่นดอกไม้ประดับให้คูโรซติดบนซุ้มไม้ไผ่

ซาดีขมวดคิ้ว ก่อนถอนหายใจเบา ๆ “…ยังไม่ตายก็วุ่นแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าคงอัปเดตตัวเองอยู่”

[ระบบ: ข้าไม่ใช่แอปปลุกนอนนะท่านซาดี ข้าเป็นระบบสนับสนุนการฝึกฝน! ระบบที่...ท่านเคยบอกว่า ‘พึ่งพาได้ที่สุด’]

เสียงระบบพูดพร้อมเสียงแจ้งเตือนเบา ๆ ราวกับตัดพ้อ

คูโรซมองหน้าซาดีอย่างแปลกใจ “ท่านพี่...คุยกับใครอยู่เหรอขอรับ?”

ซาดีหลบตาเล็กน้อย “ไม่มีอะไร แค่ระบบไร้สาระที่เริ่มขี้งอน”

[ระบบ: ฮือ…ข้าเคยคิดว่าเราเป็นคู่หู]

“หยุดโหยหาความสัมพันธ์แบบแปลก ๆ ได้แล้วข้าไปพูดตอนไหนว่าเจ้าคือคู่หู” ซาดีพึมพำราวกับรำคาญ แต่หางเสียงกลับแฝงความเอ็นดูเอาไว้

[ระบบ:ให้ตายสิท่านยังเย็นชาไม่เปลี่ยนเลยนะขอรับ]

'จะว่าไปวิธีการพูดของเจ้าเปลี่ยนไปนะ'

[ระบบ: หึ…แน่นอนสิขอรับ ท่านไม่เห็นหรือ ว่าข้าอัปเกรดมาแล้ว! เวอร์ชันใหม่นุ่มนวล อ่อนโยน และมีเสน่ห์มากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย]

ซาดีเลิกคิ้วเล็กน้อย พลางถอนหายใจเบา ๆ

'เจ้าฟังดูเหมือนเด็กที่พยายามเอาใจผู้ใหญ่...แต่ก็ด่าผู้ใหญ่ในใจไปด้วย'

[ระบบ: ข้าเรียนรู้จากท่านไงล่ะขอรับ~] เสียงระบบตอบมาอย่างร่าเริง พร้อมแสดงไอคอนหัวใจลอยขึ้นในมุมสายตา

ซาดีขมวดคิ้วทันที

'เจ้าหยุดใช้ลูกเล่นน่ารำคาญพวกนี้สักที…' เขาหยุดคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำ "…แม้มันจะคลายเหงาได้บ้างก็เถอะ"

ระบบเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบาลงกว่าปกติ

[ระบบ: ไม่ว่าท่านจะบอกว่าไม่ต้องการ แต่ข้าก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ…เพื่อซัพพอร์ตท่าน]

ประโยคนี้ทำให้ซาดียิ้มบางๆและทำงานของตนต่อไป

คูโรซที่นั่งอยู่ข้างๆมองซาดี เขาอาจไม่พูดอะไร...แต่สายตาของคูโรซไม่เคยละไปแม้สักวินาที

ทุกก้าวที่ซาดีก้าวเดิน ล้วนมีดวงตาคู่หนึ่งติดตามอยู่ในความเงียบแม้แต่การพูดเพียงคนเดียวเมื่อครู่

เสียงที่เขาได้ยินนั้นทำให้เขารู้สึกไม่พอใจที่ตนเองไม่ใช่คนแรกและคนเดียวที่ได้รับความเอ็นดู เพียงเพราะเห็นท่านพี่จะกำลังพูดกับใครบางคนที่ตนมองไม่เห็นจึงเริ่มออดอ้อนซาดีทันทีเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

“แสดงความเอ็นดูแบบนั้นให้ใครก็ได้หรือขอรับ...”

“อย่างข้าน่ะ...ต้องพยายามแค่ไหนถึงจะได้รอยยิ้มแบบเดียวกัน”

“เห็นไหม ข้าเองก็เป็นเด็กดีนะ แถมยังอยู่ข้างท่านตลอดด้วย”คูโรซพูดรัวเร็วจนซาดีสับสน ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรเจ้าตัวก็พูดขึ้นมาอีก

“ถ้าไม่ได้เป็นคนโปรด...ข้าอาจจะงอนจนไม่ช่วยงานอีกเลยก็ได้นะขอรับ” คูโรซฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์

“แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย ท่านพี่...หรือข้าต้องเจ็บไข้ก่อนถึงจะได้รับความเอ็นดู?”

“ข้าว่า...ท่านพี่ควรจะเอาใจข้าบ้างเป็นค่าปลอบใจที่ข้าอดทนดูท่านยิ้มให้คนอื่นอยู่ข้างเดียว”

"???"ในหัวสมองของซาดีตอนนี้มีแต่เครื่องหมายคำถาม

‘ข้ายิ้ม...ให้ระบบ?’

เขาหันขวับไปมองคูโรซที่ยังคงมองตนอยู่เหมือนรอคำตอบบางอย่าง

“ข้าเพียงแค่...ยิ้มตอบเจ้าระบบในใจเองนะ...”

เขาพึมพำอย่างแผ่วเบา แต่คูโรซก็ได้ยินอยู่ดี

“งั้น...เจ้าระบบนั่นคงสำคัญมากเลยสินะขอรับ ถึงได้ทำให้ท่านยิ้มออกขนาดนั้น”เสียงของคูโรซเจือแววประชดเล็ก ๆ แต่ในแววตามีบางสิ่งที่ต่างออกไปบางสิ่งที่ซาดียังไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรดี

“เจ้า...นี่มัน...”

ซาดีหน้าร้อนวาบ แต่ก็รีบเบือนหน้าหนีทันที ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

“เจ้าอยากได้อะไรล่ะ ถึงได้พูดอ้อมโลกแบบนี้”

คูโรซยิ้มอย่างผู้ชนะเล็ก ๆ แล้วเอนตัวพิงไหล่ซาดีเบา ๆ

“แค่อยากให้ท่านยิ้มให้ข้าบ้างเท่านั้นเองขอรับ”

ซาดีถอนหายใจ แล้วว่าต่อเสียงแผ่ว

“เจ้านี่มัน...บ้าบอจริงๆ”

คูโรซยังคงไม่ขยับออกจากไหล่ของเขา กลับเบียดตัวเข้ามาใกล้อีกนิดราวกับต้องการคำตอบมากกว่าคำแก้ตัว

“ก็ข้าไม่รู้ว่าเจ้าระบบนั่นมันคือใครนี่ขอรับ...”เสียงที่พูดออกมาฟังดูเง้างอนกว่าที่ตั้งใจ

“แต่ไม่ว่าใคร...ข้าแค่ไม่ชอบเวลาที่ท่านยิ้มให้คนอื่นมากกว่าข้า”

ซาดีนิ่งงันนานทีเดียว ก่อนจะเผลอยิ้มบาง ๆ ทั้งที่ไม่ตั้งใจ แต่พอรู้ตัวก็รีบเก็บสีหน้ากลับมาเรียบเฉย

“เจ้ามันเด็ก...”

เขาพึมพำพลางเบือนหน้าหนี แต่ดวงตากลับหลบไม่พ้นจากดวงตาคู่นั้นที่ยังจ้องเขาอยู่ไม่วางตา

"จะว่าข้าเด็กบ้ารึ?"เขาพึมพำพลางเบือนหน้าหนี แต่ดวงตากลับหลบไม่พ้นจากดวงตาคู่นั้นที่ยังจ้องเขาอยู่ไม่วางตา

ซาดีชะงัก เหมือนกำลังเลือกคำตอบที่ ‘ไม่กระทบศักดิ์ศรีตัวเอง’ มากเกินไป

ก่อนจะยักไหล่เบา ๆ แล้วพึมพำ

“ถ้ารู้ตัวก็ดีแล้ว...”

คูโรซเบ้ปากเล็กน้อย แสร้งทำท่าเหมือนงอน

ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้กว่าเดิมอีกนิด

“ข้าเด็กก็จริง...แต่ก็เป็นเด็กที่รักท่านที่สุดนะขอรับ”

“เด็กบ้า…อย่ามาพูดอะไรแบบนี้มั่วซั่ว”

“แต่หน้าท่านแดงแล้วนะขอรับ”คูโรซยิ้มตาเป็นประกาย ทะลุเกราะหน้านิ่งของซาดีได้สำเร็จอีกหนึ่งดอก

ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กอายุสี่ขวบมันจะเต๊าะเก่งขนาดนี้โว้ยย!ทำไมเจ้าถึงเข้าใจความรู้สึกคนอื่นได้ขนาดนี้กันนะ...เด็กสี่ขวบคนอื่นพูดกันแบบนี้ด้วยรึ?

เขาขมวดคิ้วแต่ก็ไล่มันออกจากหัว...เพราะเจ้าตัวนั่นยังคงยิ้มให้เขาอยู่

เอาเถอะคิดไปก็ไม่ได้อะไร หากถามตรงๆมีหรือที่เจ้าตัวจะตอบ

...----------------...

...❤️ขอบคุณที่อ่านจนจบ❤️...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***