ตอนที่ 3 กล้าดียังไง

วันนี้ก็ยังเป็นวันเดิมๆ แต่ที่ต่างจากเดิมคือวันนี้ข้าเอาผักที่ข้าปลูกมาขายในตลาดที่หมู่บ้านฟิวส์ ซึ่งคนที่เสนอให้ข้าทำก็ไม่พ้นเจ้าเด็กอัจฉริยะตัวน้อยที่กำลังพูดคุยกับลูกค้าอย่างสนุกสนาน

ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่กำลังขายของอยู่ข้างหน้าข้าคือเด็กสี่ขวบ

"ว่าแต่พวกเจ้าสองคนย้ายมาอยู่ที่นี่สองเดือนครึ่งแล้ว ข้าขอทราบชื่อได้หรือไม่ จริงสิข้าต้องแนะนำตัวเองก่อน ข้าชื่อคามราน[1]เป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านขอรับ"

"ข้าชื่อคูโรซขอรับ ส่วนปรมจารย์ด้านหลังของข้าชื่อซาดีขอรับ"

"ข้ามิใช่ปรมาจารย์หรอก อย่าเรียกแบบนั้นเลย"มีคนเรียกข้าแบบนั้นหลายรอบแล้วข้าต้องแก้ต่าง ข้าไม่ได้แข็งแกร่งเลยแม้แต่น้อย ข้าทำเป็นแค่งานบ้านงานเรือนเท่านั้น

"ฮ่าๆๆคนถ่อมตัวก็มักจะชอบพูดแบบนี้กันทั้งนั้นนั่นแหละ จะว่าไปเจ้านี่หน้าตาดีจังเลยนะ สนใจน้องสาวของข้าหรือไม่ข้าจักนัดดูตัวให้"

"ไม่เป็นไรขอรับ ข้าไม่สนใจเรื่องรักใคร่"

"...งั้นสินะอภัยให้ข้าด้วย"

"ท่านคามรานจะซื้อหรือไม่ขอรับ มีคนรอต่อแถวมากกว่าที่คิดนะขอรับ"คูโรซเป็นคนทำลายบรรยากาศตึงเครียดด้วยการเปลี่ยนเรื่อง

"อ๊ะ...จริงด้วย ข้าคงมาขวางการค้าของพวกเจ้าสินะ ข้าขอตัวก่อน จากนี้ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็มาหาข้าได้นะขอรับ"

"หึ..ไม่จำเป-"

"ขอบคุณมากขอรับ ถ้ามีเรื่องอะไรข้าจะไปหาท่านแน่นอน!"คูโรซยิ้มร่าก่อนจะเริ่มขายผักผลไม้ต่อไป

"แจ้งเตือนมีผู้คิดร้ายกำลังจ้องมองคูโรซ"

'หา...ไอ้คามรานนั่นใช่ไหม จะจับไปเป็นทาสรึไง โลกนี้น่าจะมีระบบแบบนั้นอยู่ล่ะนะ แต่ข้าไม่มีทางให้ใครมาแตะต้องเจ้าหนูนี่แน่นอน'

.

.

.

"ท่านพี่ดูสิขอรับ ได้เงินมาเยอะเลยนะขอรับ เป็นเพราะผักผลไม้ของท่านพี่สดมากแน่ๆเลยขอรับ!"คูโรซพูดพลางยื่นถุงเงินไปให้ว่าดีแต่ซาดีทำเพียงแค่ปรายตามองและเดินเข้าห้องไปเท่านั้น

"ทะ...ท่านพี่"

"เจ้าเก็บไปเถอะ คนที่ขายผักพวกนั้นคือเจ้าไม่ใช่ข้า และข้าก็มิได้อดอยากด้วย"หลังซาดีพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

"ขอบคุณนะขอรับ!"คูโรซมองถุงเงินในมือก่อนจะอมยิ้มและพูดว่า"ข้าเอาไปซื้อของขวัญให้เหมือนที่ท่านพี่ให้ข้าวันพรุ้งนี้ก็แล้วกันนะ...ข้าอยากเห็นท่านพี่ดีใจจัง"

.

.

.

ฉ่าา

เสียงของเนื้อชั้นดีที่ระบบให้มาจากการทำงานบ้านส่งกลิ่นคลุ้งทั่วห้องครัวชวนให้น้ำลายสอ เนื้อสีแดงสดเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลหน้ากิน

หลังเอาเนื้อขึ้นจากกระทะและจัดเข้าจานเรียบร้อยซาดีก็เอาไปวางไว้ที่เดิมพร้อมกับนั่งรอคนร่วมโต๊ะที่อาศัยอยู่ในบ้านอีกคน

แต่เวลาล่วงเลยผ่านไปครึ่งชั่วโมงกลับยังไม่พบเจอวี่แววของเด็กน้อยเพียงหนึ่งเดียวในบ้านทำให้ซาดีลุกไปเปิดประตูห้องนอนของคูโรซทันที

"ไม่อยู่..."ความเงียบครอบคลุมไปทั่วตัวบ้าน บรรยากาศรอบตัวช่างหน้าอึดอัดและได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตัวเองเต้น

ซาดีเดินสำรวจรอบตัวบ้านในขณะที่กำมือแน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้นมาให้เห็น

"ไปอยู่ที่ไหนกันคูโรซ"เสียงพึมพำนั้นเบาหวิว เต็มไปด้วยอารมณ์ที่กัดกินหัวใจ เขาไม่คิดเลยว่าการหายตัวไปของใครคนหนึ่งจะทำให้ตัวเองรู้สึกได้ขนาดนี้

"ระบบ"

"เจ้าต้องออกไปดูที่หมู่บ้าน ข้าขออภัยด้วยที่ข้าช่วยอะไรไม่ได้เพราะข้าไม่สามารถละสายตาจากเจ้าไปมองอย่างอื่นได้ เพราะมันคือกฎ"

ซาดีเงียบไปชั่วอึดใจดวงตาจ้องมองแสงตะวันที่พาดผ่านเจ้ามาทางหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย

"กฎพวกนั้นแค่อยู่ในบ้านเจ้ายังไม่สามารถตรวจตราให้ข้าได้...ไม่สิข้าควรรีบตามหาเจ้าเด็กนั่นดีกว่ามาโทษเจ้า"ซาดีพูดเสียงแผ่วก่อนจะก้าวเท้าไปที่ประตู"เจ้าเด็กนั่นไม่ได้หายไปตลอดกาลเสียหน่อย ข้ากำลังกลัวอะไรอยู่กัน"

ในที่สุดซาดีก็พุ่งทะยานด้วยความเร็วเท่าที่ร่างกายจะรับไหว

หมู่บ้านฟิวส์อยู่แค่เนินเขาข้างล่างนี้เท่านั้น ทำไมถึงรู้สึกว่ามันไกลขนาดนี้กันแต่ในไม่ช้าก็ถึงจุดหมายปลายทาง

สิ่งที่ทำอย่างแรกคือการเดินวนรอบตัวหมู่บ้าน ขอแค่ได้ยินเสียงหรือเห็นเพียงเงาข้าจะต้องพบเจ้าแน่ เจ้าไปอยู่ที่ใดกัน

"คูโรซ..."

หาอยู่นานสองนานซาดีก็ได้ยินเสียงของใครบางคนตะโกนมาด้วยความเสียงตื่นตระหนกและหอบเหนื่อยจากการวิ่ง

"ท่าน...ซาดีขอรับ ข้าเห็นท่านคูโรซถูกหัวหน้าหมู่บ้านเอาตัวไปแล้วขอรับ!"

ซาดีหันขวับกลับไปทันที ดวงตาเบิกกว้าง แววตาที่เคยแข็งกร้าวสั่นไหวในพริบตา

“ว่าอย่างไรนะ...” ซาดีพุ่งพรวดเข้าไปคว้าบ่าของอีกฝ่ายแน่นราวกับกลัวว่าอีกคนจะหายไปพร้อมคำตอบ

คามรานสะดุ้งเล็กน้อยก่อนรีบตอบ

“ขะ...ข้าเห็นพวกเขาอยู่ทางตะวันตกของหมู่บ้าน ตรงลานเก็บไม้! พวกเขารีบมาก เหมือนกำลังจะพาเจ้าหนูคูโรซออกไปนอกเขตหมู่บ้าน!”

“เจ้าจำไม่ได้จำผิดแน่นะ?”เสียงของซาดีต่ำลง ไม่ใช่เพราะสงสัยแต่เป็นเพราะกลั้นความโกรธเอาไว้

คามรานพยักหน้าแรงๆ “ข้าแน่ใจขอรับ! เสื้อของท่านคูโรซเป็นสีฟ้าอมเทา ข้าไม่มีทางจำผิด!”

ซาดีเงียบไปเพียงชั่วอึดใจแต่แค่นั้นก็เพียงพอให้จิตใจตัดสิน

เขาปล่อยบ่าของคามรานก่อนจะหันตัวไปอีกทิศ

“เข้าใจแล้ว…ที่ล่าสุดที่เจ้าเจอคือที่ไหน คามราน”

“ตรงหลังโรงเลื่อยขอรับ!”

ยังไม่ทันให้คำตอบจบ ซาดีก็พุ่งตัวออกไปทันที ราวกับสายฟ้าก็มิปราน

เสียงฝีเท้ากระแทกพื้นดินดังก้อง ความโกรธ ความกังวล และคำถามนับร้อยหลั่งไหลท่วมใจ

“มัน…กล้าดียังไง”

ซาดีทะยานฝ่าทางแคบด้วยฝีเท้าหนักแน่นจนผ้าคลุมสีกรมท่าพลิ้วไสวตามแรงลม

"รอข้าก่อนนะคูโรซ"

.

.

.

เงียบเหลือเกิน...

เสียงของเกวียนกระแทกกับพื้นดินดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

ทุกครั้งที่ล้อกระทบหินหรือร่องดิน เสียงนั้นก็สะท้อนชัดเจนในหัวเขา

ไม่มีเสียงพูด ไม่มีคำขู่ ไม่มีคำอธิบายใดจากคนที่พาเขามา

นอกจากเสียงฝีเท้าของม้า และแรงเหวี่ยงที่พาให้ร่างของเขาโยกไปตามแรงกระแทก

คูโรซนั่งนิ่ง แผ่นหลังพิงขอบเกวียน

มือทั้งสองถูกมัดด้วยเชือกเปื้อนฝุ่น ร่องรอยบนข้อมือยังแดงจากการดิ้นรน

แต่ตอนนี้...เขานิ่งแล้ว

แววตาคูโรซทอดมองออกไปยังผืนป่าเบื้องข้าง ๆราวกับหาอะไรบางอย่าง

"ท่านซาดี...ข้ารู้ว่าเจ้าต้องรู้แล้วแน่ๆใช่ไหม" เขาเพียงกระซิบเบา

รอยยิ้มประหลาดผุดขึ้นที่มุมปาก

ไม่ใช่รอยยิ้มเย้ยหยัน แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่ยังเชื่อมั่น...ทั้งที่ไม่มีอะไรรับประกันเลย

เสียงกับเท้าของม้าชะงักกึกร้องเสียงเสียงดังพร้อมกับยกสองขาหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยความตก

เกวียนสั่นสะเทือนจากแรงดึงรั้งกระทันหันทำให้คูโรซเงยหน้าขึ้นอย่างมีความหวัง

ใครบางคนกำลังยืนขวางหน้าเกวียนเอาไว้

"ซาดีผุดตัวขึ้นเล็กน้อยดวงตาวาววับทันทีที่เห็นร่างคุ้นเคย

มุมปากคลี่ยิ้มทันทีแม้มือจะยังถูกเชือกมัดไว้

"ทะ...ท่านพี่!"

"จะ...เจ้าคือพี่ของเด็กนี่งั้นหรอ!"ผู้ใหญ่บ้านพูดเสียงสั่น สายตาจับจ้องกับสิ่งที่อยู่ในมือของซาดีอย่างหงาดผวา

ซาดีจ้องอีกฝ่ายด้วยแววตานิ่ง สีหน้าไร้อารมณ์ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเย็นลงฉับพลัน

ผู้ใหญ่บ้านรีบจับอาวุธและดึงตัวของคูโรซเข้ามากะใช้เป็นตัวประกัน แต่นั่นไม่ได้ทำให้ซาดีสั่นคลอนแม้แต่น้อย เขาค่อยๆก้าวขึ้นมาบนเกวียนช้าๆไม่เร่งรีบ

เสียงฝีเท้าของซาดีดังก้องในความเงียบยิ่งกว่าฟ้าร้อง

"ถ้าเจ้าจะสั่นขนาดนี้ก็ไม่ควรแสดงอำนาจออกมาตั้งแต่แรก...ขี้ขลาดเอาตัวเด็กเป็นประกันไม่คู่ควรทึ่จะให้ข้าได้มองเสียด้วยซ้ำ"ไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตอบกลับอะไรคมดาบก็สะบั้นศรีษะของผู้ใหญ่บ้านจนขาดวิ่นและหล่นลงพื้นไป

"สิ่งที่ข้าถนัดที่สุดคือการกำจัดเศษสวะอย่างพวกเจ้า"เสียงเย็นเยือกออกมาจากปากของคนที่พึ่งสังหารคนผู้หนึ่งกบายเป็ยภาพตราตรึงใจของเด็กอายุสี่ขวบและก็เป็นภาพที่น่าสยดสยองเช่นกัน

"เจ้า....กลับกันเถอะคูโรซ"

...❤️ขอบคุณที่อ่านจนจบ❤️...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

...----------------...

[1]Kamran คามราน มาจากภาษาเปอร์เซีย แปลว่า ผู้ประสบความสำเร็จ(มั่นคงในชีวิตและโชคดี)..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***