ตอนที่ 2 รางวัล

"อุ๊บ...อื้ออ!"ซาดีใช้แรงทั้งหมดในการผลักคนแปลกหน้าออกจากตัวของตนเอง

อาจเป็นเพราะคนตรงหน้านั้นไม่ใช่มนุษย์

คูโรซหายไปและปีศาจนี่ก็ปรากฏตัวขึ้นพอดิบพอดี หรือว่าเจ้าปีศาจนี่จะเป็นคูโรซ แต่...มันอะไรกัน

ในขณะที่ใช้ความคิดคนที่กำลังคร่อมร่างของซาดีอยู่ก็ใช้ใบหน้าของตนเองคลอเคลียไปตามใบหน้า ริมฝีปากและสูดดมกลิ่นของคนใต้ร่างไม่หยุดราวกับโหยหามานาน

"แกกำลังทำอะไร!ออกไปนะไอ้บ้าเอ๊ย!"ซาดีกัดฟันกรอดพร้อมกับหายใจเข้าลึกๆและพูดออกมาด้วยเสียงสั่น

อีกฝ่ายไม่คิดที่จะสนใจกับคำถามของอีกฝ่ายและยังคงถูไถไปกับซอกคอหอมของคนใต้ร่างก่อนจะเริ่มเผยเขี้ยวและงับที่ซอกคอจนเกิดเป็นรอยฟัน

"อ๊ะ...เฮ้ยหยุดนะ"สองขาของซาดีถูกตัวของอีกฝ่่ายทับไว้จนดิ้นไม่ได้รวมถึงสองมือที่ถูกกดรวบไว้เหนือศรีษะ

'ระบบช่วยข้าด้วยอ๊ากกก ข้าจะโดนกินแล้วว!'

"ระบบทำงานผิดพลาด ไม่สามรถแก้ไขได้"

โว้ย!

ฟุ่บ

ร่างของคนที่คร่อมอยู่ข้างบนที่กดเอาไว้ตอนแรกตอนนี้กลับไร้เรี่ยวแรงและนอนทับคนที่อยู่ใต้ร่างเต็มแรง

"อึก..."

ควันสีขาวค่อยๆลอยออกตามร่างกายของปีศาจที่ว่าและกลับกลายเป็นเด็กตามเดิม

"คูโรซ...นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย"ซาดีพลิกตัวของเด็กชายที่นอนอยู่บนร่างของตนไว้ข้างกายก่อนจะห่มผ้าให้อย่างนุ่มนวล

"ข้าขอโทษที่ช่วยเจ้าไม่ได้ ไม่เคยมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นทำให้ระบบทำงานผิดพลาด...หรืออาจจะเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่มีเจตนาจะทำร้ายเจ้ามันจึงทำให้ระบบไม่ทำงาน"

'ไม่มีเจตนาทำร้านงั้นหรอแล้วรอยเขี้ยวที่ถูกฝังไว้นี่มันคืออะไรกัน'

"..."

"เห้อ...ช่างมันเถอะ"ซาดีเหลือบมองร่างของเด็กน้อยที่กำลังหลับไหลราวกับเรื่องเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น แม้จะเจ็บจี้ดที่โดนกัดแต่ก็ไม่มีความคิดที่จะโกรธเลยแม้แต่น้อย

แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองกลัวถึงขนาดนั้นแต่กลับไม่รู้สึกรังเกียจหรือต่อต้านเลยสักนิด ที่พูดออกไปมันเป็นการป้องกันตัวแบบหนึ่งเท่านั้น เพราะอีกฝ่ายเป็นคนแปลกหน้า

ข้านี่มัน...บ้าชะมัด

"เอาเถอะ ข้าจะปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน"พูดจบก็ล้มตัวลงน้อยข้างกายของเด็กน้อย

แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างกับเสียงนกที่ร้องปลุกในตอนเช้ากับกลิ่นของอาหารหอมกรุ่นลอยมากจากนอกประตูห้องนอน

เด็กชายลุกขึ้นมาเก็บที่นอนในขณะที่หัวยุ่งเยิงจากการตื่นนอน หลังเก็บที่นอนเสร็จก็ตรงดิ่งไปยังต้นตอของกลิ่นหอมทันที

"ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าแล้วก็ดื่มน้ำแล้วมากินข้าวซะ"ที่โต๊ะอาหารมีซาดีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

เด็กชายพยักหน้ารับคำเรียบร้อยและกลับมาอีกทีพร้อมใบหน้าสดใส

เด็กชายเริ่มจับช้อนเข้าปากหลังจากที่ซาดีกินก่อนคำแรก

ซาดีจับต้องทุกการกระทำของเด็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่ได้ชอบเด็กแต่ก็ไม่ได้เกลียดถึงขั้นดูและไม่ได้ แต่ถ้ากับเด็กว่าง่ายแบบนี้จะยอมเลี้ยงก็ได้

แต่ปัญหาคือเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น

"สรุปข้าถามเหตุผลที่เจ้ามานอนกับข้าได้หรือไม่"หลังข้าวในจานหมดซาดีก็เอ่ยปากหลังจากเงียบมานาน

"คะ...คือว่าเมื่อวานข้ารู้สึกโหยหาท่านเป็นพิเศษน่ะขอรับ และมันก็เป็นวันที่พระจันทร์อยู่ใกล้พื้นดินมากที่สุดด้วย"

"แล้วมันทำไม"

"แม่ของข้าบอกข้าว่าวันที่พระจันทร์อยู่ใกล้พื้นดินของทุกปีข้าจะร้องไห้หนักเป็นพิเศษ...ราวกลับกำลังโหยหาอะไรบางอย่างพอตื่นขึ้นร่างกายของข้าก็จะหนักอึ้งขอรับ

แต่พอมาปีนี้ข้ากลับไม่ได้รู้สึกโหยหามากมายขนาดนั้น และข้ายังรู้สึกว่าร่าวกายข้าสดชื่นกว่าปกติด้วยขอรับ ท่านพอรู้หรือไม่ขอรับว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง"

"ข้ารู้"ไม่จำเป็นต้องปกปิด ข้าควรบอกสิ่งที่ข้ารู้ให้กับเจ้าของร่าง

"เจ้ามีปีศาจสิงอยู่ในร่าง เพียงแต่มันไม่ได้มีเจตนาร้าย มันคงจะโหยหาบางสิ่ง...และข้าไม่ได้อยากจะคิดไปเอง สิ่งที่มันโหยหาคงจะเป็นข้า

หลังจากมันปรากฏตัวขึ้นมามันก็เรียกเขาว่า ในที่สุดก็หายอดรักของข้าพร้อมกับฝากฝังคมเขี้ยวไว้ที่คอของข้า หลังจากนั้นปีศาจนั่นก็กลับร่างกลายเป็นเจ้า"

"ข้า...มีปีศาจอยู่ในร่างหรือ แล้วเมื่อคืนข้าก็กัดคอท่านพี่อย่างนั้นหรือ..."เด็กชายหน้าถอดสีมองซาดีด้วยความตื่นตระหนก

"ใช่ ข้าไม่ถือสาหรอกเพราะคนทำไม่ใช่เจ้าแต่เป็นปีศาจที่อยู่ในร่าง"

"ข้า...ขอดูรอยนั่นได้หรือไม่"เด็กชายทำตาอ้อนวอน ซาดีมองก็ต้องใจอ่อนยอมปลดเสื้อที่ปกปิดรอยกัดที่คอขาวให้เด็กชายมอง

"ข้าขอโทษนะขอรับ...หากข้าไม่มาที่นี่ก็คง"

"ข้าก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ความผิดของเจ้า หากเจ้ายังโทษตัวเองอยู่ข้าจะจับเจ้าลงหม้อเสียตอนนี้"ซาดีทำเสียงขึงขังขึ้นเล็กน้อย

"เข้าใจแล้วขอรับ ขอบคุณนะขอรับ"หลังได้ยินคำดังกล่าวคูโรซก็ยิ้มร่าพลางใช้ความไร้เดียงสาของตนวิ่งเข้าไปกอดซาดีแน่น

"เข้าใจแล้วก็ห้ามโทษตัวเองอีกเด็ดขาด...ข้าว่าจะสอนการป้องกันตัวให้เจ้า"เป็นการทดลองกับระบบล่ะนะว่าข้าสามารถถ่ายทอดทักษะของระบบได้หรือไม่

"ข้าว่าข้าสามารถถ่ายทอดได้ เพียงแต่เรื่องนี้อาจะทำไม่ได้ทันทีแต่ต้องใช้เวลาในการฝึก"

"เข้าใจล่ะ ข้าจะฝึกกับเจ้าด้วย ถือเป็นการขัดเกลาฝีมือ"ข้ามาที่นี่ข้าไม่มีโอกาสได้ฝึกร่างกายตัวเองเลยนอกจากทำงานบ้านงานเรือน

ระบบบอกว่าสามารถถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับทักษะการต่อสู้และป้องกันตัวได้ดังนั้นข้าควรเรียนรู้ไปด้วยเช่นกัน

"ไอ้ระบบ...บ้า แกมันชั่วจริงๆ"

ตุบ

"ทะ...ท่านพี่ไหวหรือไม่!"เด็กน้อยหลังเห็นซาดีล้มลงก็รีบวิ่งเข้ามาหา

"ฮะๆ...ปกติข้าทำแต่งานบ้านงานเรือน พอออกกำลังกายนิดๆหน่อยก็เหนื่อยซะแล้ว"เล่นให้ออกกำลังกายเป็นเซต เซตละหลายๆรอบ

"ไม่นิดนะขอรับ!ท่านทำมากกว่าข้าตั้งสองเท่า เดิมทีร่างกายของท่านพี่แข็งแรงอยู่แล้วเพียงแต่ท่านหักโหมเกินไปเท่านั้นเอง!"

"ฮะๆ...นั่นสินะ"ซาดีพลิกตัวขึ้นนอนหงายมองท้องฟ้าก่อนจะหลับตาลงฟังเสียงหัวใจที่เต้นเร็วเนื่องจากผ่านการออกกำลังกายมา

"ท่านพี่ข้านอนกับท่านได้หรือไม่"

"อืม...เอาสิ"การฝึกนี้ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ เพราะไม่ได้จะเอาไปทำสงครามหรือต่อสู้กับผู้ใด เรื่องแบบนี้จำเป็นต้องค่อยเป็นค่อยไปให้ร่างกายและสมองได้ผ่อนคลายบ้าง

หรือบางที...เราไปฝึกที่ใต้น้ำตกดีไหมนะ ที่นั่นคงจะเย็นสบายน่าดู ไม่สิวันนี้คงไม่ได้คงต้องพักร่างกายก่อน

"วันนี้เจ้าทำได้ดีมากคูโรซ"

"แค่คำชมมันเสียเปล่า เจ้าต้องให้รางวัลด้วยสิ"

"รางวัล?"หลังจากได้ยินพึมพำแผ่วเบาของซาดี คูโรซก็เด้งตัวขึ้นมาทันที

"ระ...รางวัลหรือขอรับ"

"อ่า...เจ้าอยากได้อะไรล่ะ"เจ้านี่หูไวชะมัด

"คะ...คือว่าหากเป็นเมื่อก่อนเวลาข้าทำได้ดีท่านแม่มักจะจุมพิตที่แก้มของข้า"

"เจ้าอยากให้ข้าหอมแก้มของเจ้ารึ"

"อ๊ะๆ...ถ้าท่านไม่ว่า"เด็กน้อยเริ่มมีท่าทีเลิ่กลั่กหลังจากซาดีตั้งคำถาม

"หึ...ข้าไม่ได้จะว่าอะไรเจ้าเสียหน่อย"ซาดีลุกขึ้นนั่งก่อนจะใช้ฝ่ามือของตนจับที่หน้าผากของเด็กน้อยและเสยผมขึ้นเบาๆ

"งั้นข้าจะไม่ทำซ้ำที่กับแม่ของเจ้าแล้วกัน"พูดจบก็แตะริมฝีปากเข้าที่หน้าผากของเด็กชายแผ่วเบา

หน้าของเด็กชายขึ้นสีเล็กน้อยจากสัมผัสของซาดี ยังไม่ทันจะผละออกดีซาดีก็ลุกขึ้นและจับใบหน้าด้วยมือเล็กสองข้างพร้อมกับจุ๊บที่หน้าผากของซาดีบ้าง