เรย์นั่งนิ่งข้างลูคัสนานนับนาที
ในห้องใต้ดินที่เคยอึดอัด วันนี้กลับเงียบสงบประหลาด
ไม่มีเสียงโซ่ ไม่มีการคุกคาม...มีเพียงลมหายใจสองจังหวะที่คลอเคลียกันอยู่ในความเงียบ
“บางที…ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันยังโกรธนายอยู่หรือเปล่า” เรย์พูดเบาๆ ดวงตาไม่สบใคร
ลูคัสหันมามองเขาเล็กน้อย “แล้วนายรู้สึกอะไรกับฉัน?”
“...ฉันก็ไม่รู้” เรย์ตอบตรงๆ สีหน้าเหนื่อยล้าแต่จริงใจ
ลูคัสหัวเราะในลำคอ “งั้นเราคงเหมือนกัน…ฉันก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกของฉันที่มีต่อนาย มันคือความรัก ความคลั่ง หรือความผิดปกติ”
“นายเรียกสิ่งที่ตัวเองทำว่า ‘รัก’ ได้เหรอ?” เรย์ถามกลับ ดวงตาสั่นไหว
“ถ้ามันทำให้นายปลอดภัยจากโลกใบนี้…ฉันยอมเป็นปีศาจเพื่อปกป้องนาย” ลูคัสพูดเสียงเรียบ แต่ดวงตานั้นสั่นวูบหนึ่ง
เรย์เงียบ เขารู้สึกได้ว่าเบื้องหลังคำพูดของลูคัสมีอะไรมากกว่านั้น
เขาไม่ได้แค่ ‘จับ’ เขามาเพราะหลงใหล...แต่มันเหมือนเป็น ‘ปม’ บางอย่างในใจลูคัสเอง
“นายเคยเสียใครไป...ใช่ไหม” เรย์ถามเสียงเบา
ลูคัสนิ่ง
นาน...จนเรย์คิดว่าเขาจะไม่ตอบ
“แม่” เขาเอ่ยในที่สุด “ตอนฉันอายุสิบขวบ…เหมือนนายตอนที่ฉันเจอนายครั้งแรกนั่นแหละ”
“แม่ฉันยิ้มให้ฉันก่อนจะตายไปในกองไฟที่เดียวกับที่ฉันเจอนาย”
เรย์อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก
“ฉันไม่สามารถช่วยแม่ได้…” ลูคัสพูดต่อ “แต่ฉันช่วยนายได้… และฉันเลือกจะไม่พลาดอีก”
บรรยากาศเงียบลงอีกครั้ง ราวกับทั้งโลกชะงักตามความทรงจำของชายตรงหน้า
เรย์รู้สึกจุกอก ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่เพราะเข้าใจ
“แล้วนายจะขังฉันไว้ไปถึงเมื่อไหร่?” เขาถาม
ลูคัสไม่ตอบในทันที เขาเพียงแค่ลุกขึ้น เดินไปหยุดที่หน้าประตู
ก่อนจะหันกลับมาพูดช้าๆ
“จนกว่านายจะอยู่ข้างฉัน...โดยไม่อยากหนีอีกต่อไป”
---
คืนนั้น เรย์นอนไม่หลับอีกครั้ง
ไม่ใช่เพราะกลัว ไม่ใช่เพราะหนาว
แต่เพราะใจเขาเริ่มสั่นทุกครั้งที่เห็นความอ่อนแอของคนที่เขาเคยเกลียด
และเขาก็เริ่มถามตัวเองซ้ำๆ...
“ถ้าสักวันหนึ่งฉันไม่อยากหนีอีก…ฉันยังจะเป็น ‘เหยื่อ’ อยู่ไหม?”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments