หลังจากประตูปิดลงอีกครั้ง ห้องใต้ดินก็กลับเข้าสู่ความเงียบงัน
เรย์ยืนจ้องบานประตูอยู่พักใหญ่
แสงจากโคมไฟผนังสั่นไหวเล็กน้อยราวกับสะท้อนจิตใจของเขาเองที่เริ่มไหวเอน
เขาไม่ก้าวออกไป
เขา…เลือกจะอยู่ต่อ
ทั้งที่ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไม
ในความเงียบ เขาทรุดตัวลงที่เดิม ห่มผ้าบางๆ ที่ลูคัสโยนให้ไว้เมื่อคืน
ไม่รู้ว่าความหนาวที่กัดผิว หรือความรู้สึกบางอย่างในใจ—อะไรที่ทำให้เขานอนไม่หลับ
คืนนั้นผ่านไปอย่างอึดอัด และไร้เสียงฝีเท้าใดจากลูคัส
...เหมือนเขาจากไปจริงๆ
หรือแค่ปล่อยให้เรย์จมอยู่กับ “ความกลัวว่าจะถูกทิ้ง”
---
เช้าวันใหม่—หรืออาจจะเที่ยงวัน เขาไม่แน่ใจ เพราะที่นี่ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีแสงแดด
เสียงกุญแจดังขึ้นอีกครั้ง
แต่คราวนี้…ประตูเปิดเข้ามาอย่างช้าๆ
เรย์มองร่างสูงที่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารเหมือนทุกวัน
แต่สิ่งที่แตกต่าง—คือลูคัสไม่ได้สบตาเขาเลย
ใบหน้าคมดูเหนื่อยล้า และใต้ตาคล้ำจนเห็นได้ชัด
“นาย…ไม่ได้นอนเหรอ” เรย์เผลอถามออกไป
ลูคัสชะงักนิดหนึ่ง ก่อนวางถาดอาหารลงแล้วตอบสั้นๆ
“ไม่จำเป็นต้องนอน”
“พูดเหมือนนายไม่ใช่คน…” เรย์บ่นอุบเบาๆ
แล้วจู่ๆ ลูคัสก็หัวเราะในลำคอ เสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“บางครั้งฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน…”
เรย์นิ่ง
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแววอ่อนแอในสายตาของผู้ชายคนนี้
แววตาที่เต็มไปด้วยเงาเจ็บลึกซึ่งซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีเยือกเย็นมาตลอด
“ลูคัส…”
เรย์เรียกชื่อเขาเบาๆ
ดวงตาคมหันกลับมามองทันที เหมือนถูกสะกิดบางอย่าง
“อย่าเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น” เขาเอ่ยเสียงต่ำ “มันจะทำให้ฉัน...ทำเรื่องโง่ๆ มากกว่านี้”
“อย่างเช่นขังฉันไว้ในห้องนี้นานกว่านี้อีกใช่ไหม?” เรย์ย้อนเบาๆ
ลูคัสไม่ตอบ เขานั่งลงข้างเรย์เงียบๆ ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ
แต่บรรยากาศเหมือนทั้งสองอยู่คนละโลก
“รู้ไหม...” ลูคัสพูดขึ้น “ฉันเคยพยายามจะลืมรอยยิ้มนั้นของนาย”
“แต่ยิ่งพยายามลืม...มันก็ยิ่งฝังในหัว ฉันเลยเลิกพยายาม แล้วเปลี่ยนมา ‘เก็บ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments