ตอนที่ 3 ประตูที่ไม่เคยเปิดออก

มือของลูคัสวางแผ่วเบาลงบนศีรษะของเรย์ ลูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิงอย่างอ่อนโยนผิดแปลกจากทุกครั้ง

แต่เรย์กลับรู้สึกเหมือนถูกบีบคอด้วยมือเปล่า… เขาไม่รู้ว่าสัมผัสนั้นมาจากความรักหรือความครอบครองกันแน่

“ฉันไม่ใช่ของเล่นของนาย...” เสียงแหบต่ำของเรย์ลอดออกมาจากริมฝีปากที่สั่นระริก

ลูคัสหัวเราะเบาๆ มุมปากยกขึ้นน้อยๆ อย่างสมเพชและเอ็นดูปะปนกัน “เปล่า นายไม่ใช่ของเล่น... นายเป็น ‘ของฉัน’ ต่างหาก”

เรย์สะบัดหัวหนี ดวงตาแดงก่ำด้วยทั้งน้ำตาและโทสะ “นายไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนั้น!”

ลูคัสนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยช้าๆ เสียงเย็นเฉียบ “งั้นเหรอ? แล้ววันที่ฉันเสี่ยงชีวิตพานายออกจากไฟนรกนั่นล่ะ... ฉันก็ไม่มีสิทธิ์?”

“เด็กคนนั้นแค่ยิ้ม... แค่ยิ้มให้ เพราะรู้สึกปลอดภัย... นายไม่ควรยึดมันมาเป็นข้ออ้างในการ ‘ขัง’ ใคร!”

แววตาของลูคัสไหววูบหนึ่ง ความเงียบกลืนกินห้องทั้งห้อง เสียงลมหายใจของทั้งสองคนชัดเจนจนน่าหวาดกลัว

“งั้นถ้านายอยากหนี...” ลูคัสลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินไปยังประตูเหล็ก แล้วหยิบกุญแจขึ้นมาช้าๆ

“ฉันจะให้โอกาสนาย” เขาเอ่ยนิ่งๆ ขณะไขกุญแจประตูออกเสียงดัง แกร๊ก

เรย์มองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “...หมายความว่ายังไง”

“ถ้านายอยากไปจริงๆ เดินออกไปสิ ประตูเปิดอยู่ตรงนั้น”

เสียงหัวใจของเรย์เต้นกระหน่ำ ขาแข็งทื่อ มือกำชายเสื้อแน่นจนเจ็บ

...นี่มันกับดักหรือเปล่า? หรือว่าเขาแค่กำลังถูกทดสอบอีกครั้ง?

ลูคัสยืนรออยู่เงียบๆ ไม่เร่ง ไม่ยิ้ม ไม่พูดอะไรเพิ่ม

ดวงตานั้น...ยังคงนิ่ง และน่ากลัว

เรย์ค่อยๆ ลุกขึ้น ขาก้าวไปข้างหน้าอย่างลังเล ใจเขาสั่งให้หนี แต่หัวใจอีกส่วนกลับหวาดกลัว...ไม่ใช่แค่กลัวลูคัส แต่กลัวความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อลูคัสมากกว่า

มือบางแตะลูกบิดประตู

เพียงแค่ผลักเบาๆ ก็จะได้ออกไปจากนรกนี่

“...เรย์”

เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ ข้างหลัง ราวกับลมหายใจของปีศาจ

“ถ้านายก้าวออกไป... นายจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีกเลย”

หัวใจของเรย์ร่วงวูบ เขาหยุดนิ่ง ไม่กล้าขยับ

ทำไมประโยคนั้นถึงทำให้เขาเจ็บเหมือนมีคนเอามีดมากรีดกลางอก?

เขาหันกลับไปมองอีกครั้ง... ลูคัสยังคงยืนอยู่ที่เดิม ราวกับเงา

“...ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน” เรย์ถาม เสียงแหบพร่า

ลูคัสยิ้มบางๆ ดวงตานั้นเจือแววเศร้าลึก “เพราะฉันไม่รู้จะรักนายยังไง...โดยไม่ทำร้ายนาย”

ปัง! ประตูปิดลงอีกครั้ง

เรย์ยืนนิ่ง น้ำตาหยดใหม่ไหลลงอาบแก้ม ไม่ใช่เพราะความโกรธ ไม่ใช่เพราะความกลัว...