ตอนที่ 2 ลมหายใจของเหยื่อ

กลิ่นเลือดเก่าๆ ยังคงอบอวลในอากาศ ทั้งที่ผ่านมาหลายวันแล้ว…

เรย์ยังนั่งกอดเข่าอยู่มุมเดิมในห้องใต้ดินเย็นจัด ผิวขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด มือบางสั่นน้อยๆ ด้วยความหนาวและความเครียดสะสม แต่แววตากลับแข็งกร้าวกว่าครั้งแรกที่เหยียบเข้ามา

เขาเริ่มรู้ว่า ถ้า “อ่อนแอ” เมื่อไหร่ เขาจะไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่

เสียงประตูเหล็กเปิดดังแกรก ทำให้ร่างในเงามืดชะงัก

ลูคัสเข้ามาเงียบๆ เหมือนทุกครั้ง ใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก แต่สายตานั้นคมและนิ่งจนน่าขนลุก

“กินข้าวบ้างไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นขณะวางถาดอาหารลงตรงหน้า

“ทำไมอยู่ดีๆ ถึงใจดีขึ้น” เรย์ถามกลับ เสียงสั่นเล็กน้อยแต่พยายามคงน้ำเสียงให้มั่นคง

“เพราะฉันไม่อยากให้นายตายก่อนจะ ‘ยอม’ เป็นของฉันจริงๆ” ลูคัสพูดช้าๆ ดวงตาจับจ้องเรย์ราวกับเขาเป็นสัตว์หายาก

เรย์กัดฟันแน่น เขาไม่เข้าใจเลยว่าชายคนนี้ต้องการอะไร จะให้เขารัก จะให้เขาเกลียด หรือจะให้เขาสิ้นใจไปตรงนี้?

แต่ในความเงียบนั้น ลูคัสพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าทุกครั้ง

“สิบปีก่อน นายเคยยิ้มให้ฉัน ตอนที่ฉันช่วยนายจากโกดังไฟไหม้…”

“แค่รอยยิ้มเดียว ฉันก็รู้ว่าฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปอีกเลย”

เรย์ตาเบิกกว้าง ความทรงจำที่พร่าเลือนผุดขึ้นในหัว

ตอนนั้น…เขาเพิ่งสิบขวบ หนีจากพวกค้ามนุษย์ มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งอุ้มเขาวิ่งฝ่าไฟ