พันธะเลือด
เสียงโซ่เหล็กกระทบพื้นซีเมนต์ดังกังวานในห้องมืดชื้นแฉะ เรย์นั่งนิ่งอยู่ในมุมห้อง ข้อมือสองข้างถูกพันด้วยโซ่ที่ยึดกับเสาเย็นเยียบ แม้จะหนาวสั่น แต่เขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง
ไฟเหนือหัวสว่างวาบขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย
เขามาอีกแล้ว...
“ยังหายใจอยู่นะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งไร้อารมณ์ดังขึ้นจากร่างสูงในชุดสูทดำสนิท ดวงตาคมกริบสีเทาเงินจ้องมองตรงมาที่เรย์ ราวกับนักล่าที่จับตามองเหยื่อที่ดิ้นไม่หลุด
“ล-ลูคัส…” เรย์เผลอเรียกชื่ออีกฝ่าย ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบให้นายเอกพูดก่อน
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือตบหน้าดังลั่นก่อนที่ความเจ็บจะแล่นผ่านทั้งใบหน้า ลูคัสช้อนคางเรย์ขึ้น สบตาอย่างไม่แยแส
“ใครอนุญาตให้นายเรียกชื่อฉัน?” เขาถามเสียงเย็นชาราวกับไม่มีหัวใจ
เรย์กัดฟันแน่น น้ำตาคลอเบ้าแต่ไม่ยอมร้อง เขารู้ดีว่าการแสดงความอ่อนแอคือสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ แต่เรย์ไม่อยากให้เขาได้เห็นอีกแล้ว
เพราะทุกครั้งที่เขา “ร้อง”... ลูคัสจะ “ยิ้ม”
“ดีขึ้นแล้วนี่” ลูคัสโน้มตัวลงกระซิบชิดหู ลมหายใจอุ่นๆ ผสมกลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวของเขาทำให้เรย์ขนลุกซู่ “เริ่มดื้อขึ้น... งั้นก็ต้องสั่งสอนอีกหน่อย”
เรย์ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมชายคนนี้ถึงเลือกเขา ท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยคนสวย คนฉลาด หรือแม้แต่คนที่อ่อนแอกว่าเขา เรย์เป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่เคยหนีจากสถานสงเคราะห์ แล้วถูกจับมาขังไว้ที่นี่ ราวกับสัตว์เลี้ยงในกรง
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้เลย...คือลูคัสเคยฆ่าคนเพื่อช่วยเขามาแล้ว
สิบปีก่อน—
“เด็กคนนี้ไม่ควรมีชีวิตอยู่ เขาเป็นลูกของคนทรยศ” เสียงหนึ่งกล่าวอย่างเย็นชา
แต่ในวันนั้น ลูคัสยิงชายคนนั้นโดยไม่ลังเล
และตั้งแต่นั้นมา เขาก็ผูกมัดตัวเองกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ฉันช่วยนายไว้...เพื่อให้นายเป็นของฉัน นายหนีไม่ได้ และอย่าแม้แต่จะคิด” ลูคัสพูด ขณะกดริมฝีปากลงบนซอกคอเรย์ที่สะดุ้งเฮือกอย่างตื่นตระหนก
“นายอาจจะเกลียดฉันตอนนี้ แต่นายจะรักฉันในแบบที่ไม่มีใครเคยสอน…เพราะฉันจะทำให้นาย ‘จำ’ ด้วยร่างกายทุกส่วนของนายเอง”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ และเรย์ได้แต่หลับตาลง
โลกของเขาเริ่มมืดมนตั้งแต่วันนั้น...
และเขารู้ดีว่า ไม่มีแสงสว่างที่ปลายทางอีกแล้ว
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments