---
ผมเคยคิดว่า ความเงียบคือความสงบ
แต่ตอนนี้…
ผมรู้แล้วว่าความเงียบ คือเสียงของอะไรบางอย่างที่รอจะกลืนผมลงไปทั้งชีวิต
---
เขานั่งเงียบๆ อยู่ปลายเตียง
จ้องมองผมด้วยดวงตาที่ไม่แสดงความรู้สึก
ไม่มีคำพูด ไม่มีการแตะต้อง ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม
ผมไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนเลย
---
“คุณโกรธผมเหรอ?”
ผมถาม ทั้งที่รู้ดีว่าไม่ควรถาม
เขายังคงนิ่งเงียบ
บรรยากาศในห้องเย็นลงอย่างประหลาด
เสียงเครื่องปรับอากาศกลายเป็นสิ่งเดียวที่ยังเคลื่อนไหว
---
เหตุผลเหรอ?
เพราะผมรับโทรศัพท์เมื่อวานไง
แค่รับสายจากเพื่อนเก่า… ทั้งที่เขายังไม่พูดห้ามผมด้วยซ้ำ
แค่นั้นเอง
---
"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะ–"
"นายรับโทรศัพท์โดยไม่ขออนุญาต"
เสียงเขาตัดประโยคผมกลางคัน
ไม่ดัง ไม่แข็ง ไม่ตะคอก
แต่คม และเย็นพอจะทำให้ผมกลืนน้ำลายไม่ลง
---
“ผมไม่คิดว่า–”
"นั่นแหละปัญหา นายไม่เคยคิด"
คำพูดนั้นทำให้ผมเงียบไปจริงๆ
เหมือนมีใครเอาเชือกมามัดรอบคอผม
ไม่ใช่แรงที่ทำให้หายใจไม่ออก... แต่เป็นความผิดหวังในดวงตาเขาต่างหาก
---
ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร
แต่ผมอยากให้เขาหันมายิ้มให้ผมอีก
แม้จะรู้ว่ารอยยิ้มของเขา...ไม่ใช่ของจริงก็ตาม
---
หลังจากนั้น เขาเดินออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรอีก
ผมนั่งเงียบคนเดียวในความมืด
มือของผมเย็นเฉียบ หัวใจเต้นช้ากว่าปกติ
ไม่ใช่เพราะเจ็บ... แต่เพราะกลัว
กลัวว่าจะไม่มีวันหนีจากเขาได้
กลัวว่าเขาจะทิ้งผมไว้จริงๆ
กลัว…ว่าเขาจะไม่เป็นเขาคนเดิมอีกต่อไป
---
วันต่อมา ผมตื่นขึ้นมาในบ้านที่เงียบสงัด
ไม่มีเสียงของเขา
ไม่มีอาหารเช้าบนโต๊ะ
ไม่มีข้อความ ไม่มีสายเรียกเข้า
ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าของเขา
---
มันเงียบ…จนเหมือนว่าผมอยู่คนเดียวบนโลกนี้
แต่ก็เหมือน…มีใครกำลังเฝ้าดูอยู่ในเงามืด
---
ผมเดินไปเปิดโทรศัพท์
สิ่งแรกที่เห็นคือ ข้อความเดียว
ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์
มีแค่ประโยคเดียวบนหน้าจอ
> “ความเงียบก็เป็นคำตอบ ถ้านายเข้าใจมัน”
---
ผมไม่รู้ว่าผมควรกลัว หรือควรคิดถึงเขามากกว่านี้
ผมไม่รู้ว่าผมยังรักเขาอยู่ไหม
แต่ที่ผมรู้แน่ๆ คือ...
ผมไม่รอดแล้ว
ไม่ใช่เพราะเขาจะฆ่าผม
แต่เพราะเขากำลัง ค่อยๆ ทำลายตัวผม จากข้างใน
โดยไม่ต้องลงมือเลยสักนิด
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 3
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments