---
ผมไม่รู้ว่า ความรัก ควรเป็นแบบไหน...
แต่ความรักของเขา—มันไม่ปกติ
และที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ผมเคยชอบมัน
---
"วันนี้อยากกินอะไรครับ?"
น้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมมือที่เอื้อมมาจับแก้มผมเบาๆ ราวกับคนรักที่อ่อนโยนที่สุดในโลก
"อะไรก็ได้...ที่คุณอยากกิน"
ผมยิ้มกลับ แม้จะรู้ว่าคำตอบแบบนี้ มันจะนำไปสู่อะไร
เขาไม่ชอบคำว่า "อะไรก็ได้"
เขาเคยบอกผม...ว่า "ถ้านายไม่เลือก ฉันจะเลือกให้ทั้งหมด"
และการเลือกของเขา...มักจะไม่ใช่แค่เมนูอาหาร
---
เรานั่งกินข้าวกันที่ร้านเล็กๆ ริมทาง
เขาคุยกับพนักงานด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พูดจาน่ารักจนคนรอบข้างหลงใหล
แม้แต่เด็กเสิร์ฟยังเขินจนหน้าแดง
แต่ผมกลับรู้สึกไม่สบายใจ
เพราะผมรู้ว่า...เมื่อไหร่ก็ตามที่ใคร "หลงใหล" เขามากเกินไป
เขาจะ “ทำให้แน่ใจ” ว่าคนๆ นั้นจะไม่เข้ามาใกล้อีก
---
ครั้งหนึ่ง ผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆ หันมายิ้มให้ผม
เพียงรอยยิ้มเดียว...
วันต่อมา เขาถูกปลดออกจากงานกลางอากาศ เพราะถูกกล่าวหาว่าขโมยของ
ทั้งที่เขาเพิ่งเริ่มทำงานได้แค่สัปดาห์เดียว
"คุณ...ทำอะไร?" ผมเคยถามเขาแบบนั้น
เขายิ้ม "ฉันแค่ทำให้สิ่งที่ควรเป็น...กลับไปอยู่ในที่ของมัน"
---
“ผมเป็นของคุณ...” ผมเคยพูดมันออกไปด้วยตัวเอง
ในวันที่ผมยังหลงอยู่ในภาพลวงของความรัก
ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่า
คำว่า เป็นของคุณ สำหรับเขา มันหมายถึงจริง ๆ
ไม่ใช่แค่คำพูดหวาน ๆ แต่เป็น การเป็นกรรมสิทธิ์
---
ผมเริ่มรู้ตัวว่ากำลังหายไปทีละนิด
เขาเริ่มควบคุมการใช้โทรศัพท์ของผม
บัญชีโซเชียล ทุกแอป เขาเป็นคนตั้งรหัสใหม่ทั้งหมด
แม้แต่เพื่อนเก่าในชีวิตก็เริ่มหายไปทีละคน
“พวกนั้นไม่ได้หวังดีหรอก”
“ฉันแค่อยากให้นายปลอดภัย”
ผมเคยเถียง...ครั้งเดียว
แค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่ผมลองถามกลับว่า
"แล้วใครกันแน่ที่อันตรายที่สุดสำหรับผม?"
---
วันนั้น...ผมถูกเขากอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
แต่รอยยิ้มยังอยู่บนใบหน้าเขา
ริมฝีปากกระซิบชิดใบหู
“อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ มันทำให้ฉันกลัวว่า...
นายอาจจะคิดหนี”
---
ใช่...ผมกลัวเขา
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมยัง “รัก” อยู่
มันเป็นความรักที่ปนเปื้อนความหวาดกลัว ความหลงใหล ความสับสน
เขาไม่เคยตีผม ไม่เคยด่าผม ไม่เคยทำร้ายร่างกายผมเลย
แต่เขาค่อยๆ ทำให้ผมไม่มีที่ไป...
ไม่มีที่ให้หายใจ
---
คืนนี้ผมนอนไม่หลับอีกแล้ว
เขานอนข้างๆ กอดผมไว้แน่นแบบทุกคืน
แต่ผมไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเลย
ผมจ้องเพดานในความมืด
และนึกถึงคำถามเดิม...
"คุณไม่ได้รักผม...ใช่ไหม?"
---
แต่ผมไม่มีสิทธิ์ถาม
ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะสงสัย
เขาคือผู้ชายในฝันของทุกคน
และผมคือคนโชคร้ายที่ได้เห็นเขา...เวลาที่ไม่มีใครอยู่ด้วย
---
เขาเคยพูดว่า
"รักคือการครอบครอง
ใครไม่เข้าใจแบบนี้...ไม่ควรรักใครเลย"
ผมยิ้มตอบไปตอนนั้น...ด้วยใจที่เต้นแรง
คิดว่าเป็นคำพูดโรแมนติก
แต่ตอนนี้ ผมเข้าใจแล้วว่า
มันไม่ใช่คำหวาน แต่มันคือคำเตือน
---
เสียงมือถือผมดังขึ้นเบาๆ ตอนไม่มีใครควรโทรมา
หน้าจอขึ้นชื่อเพื่อนเก่าที่ผมห่างหายไปนาน
เขาคนนั้นเคยบอกผมว่าให้ระวัง "แฟนของนายมันไม่ปกติ"
ผมลังเล...
ก่อนที่ผมจะเอื้อมไปแตะหน้าจอ โทรศัพท์ก็หลุดจากมือ
มือเย็นๆ ของเขาเอื้อมมาคว้ามันไว้
“ไม่ควรรับสายนี้นะ...มันอาจทำลายความสัมพันธ์ของเรา”
---
เขายิ้มอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้...ผมไม่รู้แล้วว่า
มันคือรอยยิ้มของคนรัก
หรือรอยยิ้มของปีศาจ
จบตอนที่2
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 3
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments