ตอนที่4-คำโกหก

ฉันไม่แน่ใจว่าหลับไปตอนไหน

หรือจริง ๆ แล้ว… ฉันไม่เคยตื่นเลยด้วยซ้ำ

เสียงในหัวเงียบ

ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีเสียงของเขา

แต่ฉันรู้ว่าเขายังอยู่—อยู่ใกล้มาก... ใกล้จนเหมือนหายใจรดต้นคอ

สายตาฉันเบลอ ทุกอย่างรอบตัวมัวซัว

ห้องนี้เริ่มไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ผนังที่เคยเป็นปูนหยาบ กลายเป็นไม้เก่า ๆ

มีรอยขีดเขียนเต็มไปหมด

> “เธอโกหก”

“ฉันรู้ว่าเธอโกหก”

“บอกความจริงสิ บอกสักที…”

ฉันจำลายมือพวกนั้นได้

เพราะเป็นลายมือของฉันเอง

มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาช้า ๆ เหมือนทุกครั้ง

กล่องไม้ถูกวางลงตรงหน้า

เขาไม่พูดอะไร เขาแค่เปิดมันออก—อย่างช้า ๆ ราวกับพิธีกรรม

มีดเล่มถัดไปคือเล่มที่ 3

ชื่อของมันสลักไว้บนด้ามเหล็กสีดำด้านอย่างชัดเจน

"คำโกหก"

เขายื่นมันมาให้ฉัน

แต่ครั้งนี้ ฉันไม่รีรอ

ฉันยื่นมือไปรับมีดไว้เอง

ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสโลหะ

โลกก็หมุนกลับ…

---

ฉันอยู่ในห้องหนึ่ง

ห้องนอนที่ดูคุ้นตา

เตียงสีฟ้า ผ้าม่านลายดาว

ห้องของฉัน… ตอนอายุสิบหก

มีเด็กผู้หญิงอีกคนยืนอยู่หน้ากระจก

ใบหน้าคุ้นเคยอย่างน่าขนลุก

เหมือนฉัน... แต่ผิวซีด ตาแดงก่ำ ปากยิ้มเยาะ

> “จำได้หรือยัง”

“ครั้งแรกที่โกหกตัวเอง…”

ภาพแวบเข้ามาในหัวเหมือนฟ้าผ่า

---

“เขาแค่ลูบหัวเรา”

“เขาไม่ตั้งใจหรอก…”

“เราอาจเข้าใจผิดเองก็ได้”

ตอนนั้นฉันแค่เด็ก

ฉันพยายามพูดเข้าข้าง "เขา"

เขาที่เป็นผู้ใหญ่ เขาที่แม่บอกว่าไว้ใจได้

เขาที่บอกว่า “อย่าบอกใครนะ เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด”

และฉันก็ “เชื่อ”

เพราะถ้าไม่เชื่อ มันจะเจ็บกว่านี้

ฉันเลือกจะโกหกตัวเอง

---

ภาพอีกภาพโผล่ขึ้นมา

ในห้องสอบ ฉันลอกข้อสอบเพื่อน

แล้วตอนครูจับได้ ฉันบอกว่า...

> “เขาวางกระดาษไว้ตรงนั้นเองค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ”

ครูเชื่อ

แต่เพื่อนคนนั้นถูกทำโทษ

ร้องไห้ทั้งน้ำตา...

ฉันไม่เคยขอโทษ

---

ภาพสุดท้าย

ในวันที่แม่ตาย

ฉันยืนเฉย ๆ ข้างเตียง

ไม่ร้องไห้ ไม่แตะมือ ไม่แม้แต่จะบอกลา

แต่ฉันกลับพูดกับทุกคนว่า

> “แม่หลับไปอย่างสงบค่ะ หนูอยู่กับแม่จนวินาทีสุดท้าย”

ไม่มีใครรู้...

ว่าแท้จริงฉันหนีออกไปก่อนแม่สิ้นใจ เพราะกลัว...

กลัวเห็นคนที่รักตายต่อหน้า

ฉันโกหกแม้กระทั่งกับความตาย

---

กลับมาในห้อง

มือฉันสั่น

มีดในมือเย็นจัดจนเหมือนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย

เขามองฉัน

ดวงตาใต้หน้ากากนิ่งเหมือนกระจก

สะท้อนภาพฉัน... ที่ไม่เหลืออะไรให้เชื่อได้อีก

"โกหก ไม่ได้ฆ่าใคร... จริงไหม?"

เขาถาม

ฉันกัดฟันแน่น

"มันแค่เรื่องเล็ก ๆ" ฉันพึมพำ

"ทุกคนก็โกหกกันทั้งนั้น..."

เขาหัวเราะ

เสียงหัวเราะของเขาเหมือนเสียงมีดขูดกระดูก

> “จริงสิ... แต่เธอโกหกจนไม่รู้แล้ว ว่าความจริงคืออะไร”

“เล่าให้ฉันฟังสิ… ว่าใครกันแน่ที่เป็นเหยื่อ”

ฉันนิ่งไป

ในหัวมีเสียงตะโกนซ้อนกันเป็นพันเสียง

> "เธอไม่ผิด!"

"เขาทำร้ายเธอ!"

"แต่บางครั้ง… เธอก็ผลักคนดี ๆ ออกไป"

"เธอทำร้ายกลับโดยไม่รู้ตัว"

"ใครบอกว่าเธอไม่เคยโกหก?"

ฉันยกมีดขึ้นอย่างเงียบ ๆ

แล้วกรีดลงบนกระดาษแผ่นหนึ่งตรงหน้า

เป็นสมุดบันทึก… หน้าแรกเขียนว่า

> "ความทรงจำจริง"

ฉันเริ่มเขียน

เขียนทุกอย่างที่เคยโกหก

กับคนอื่น…

และกับตัวเอง

เลือดจากปลายนิ้วเปื้อนหน้ากระดาษ

แต่ฉันไม่หยุดเขียน

---

เมื่อฉันเขียนบรรทัดสุดท้าย

เขาก็เดินมาหยิบสมุดไป

พลิกอ่านช้า ๆ

ไม่มีคำพูด ไม่มีคำชม

แค่... “เงียบ”

แล้วเขาก็เก็บมีดเล่มที่สามลงกล่อง

“ต่อไป...” เขาพูด

“เล่มที่สี่—ความทรงจำ”

เสียงเขาสะท้อนในห้องเหมือนเสียงสะกดวิญญาณ

“และคราวนี้ เธอจะจำ... ในสิ่งที่ไม่เคยจำได้”

ฉันกลืนน้ำลาย

เพราะรู้ทันที—สิ่งที่กำลังจะมา

ไม่ใช่เรื่องที่ฉันลืม...

แต่คือเรื่องที่ ฉัน "เลือก" จะลืม

---

จบตอนที่4

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***