ตอนที่3-ความเงียบ

ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...

แต่ครั้งนี้มันแปลกกว่าครั้งไหน

ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีเสียงประตู

ไม่มีแม้แต่เสียงหัวใจของตัวเอง

เงียบ

เงียบสนิทเหมือนโลกทั้งใบกลายเป็นสุสานที่ไร้เสียง

แม้แต่เสียงในหัวที่เคยตะโกนซ้ำ ๆ ว่า "ฉันผิด" ก็เงียบ

ฉันพยายามขยับมือ—ยังถูกมัด

พยายามลืมตา—เปลือกตาหนักราวกับหิน

ลมหายใจแผ่วลง… จนสงสัยว่า ฉันยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า

แล้ว "เขา" ก็มา

ไม่รู้ว่าเข้ามาตอนไหน

แต่พอรู้ตัว... เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

ในมือของเขา... มีกล่องไม้ กล่องเดิมที่ฉันจำได้

มีดในนั้นเหลืออยู่ 4 เล่ม

เล่มหนึ่งถูกใช้ไปแล้ว—“การยอมรับ”

และตอนนี้ เขาหยิบมีดเล่มที่สองขึ้นมา

“ความเงียบ”

มีดเล่มนี้บางเฉียบเหมือนกระดาษ

คมกริบ เงางาม ราวกับเป็นกระจกที่สะท้อนทุกอย่างในใจ

"เงียบไว้"

เขาพูดสั้น ๆ

เสียงเขาเบาจนเหมือนดังอยู่ในฝัน

แล้วเขาก็วางมีดเล่มนั้นลงบนตักของฉัน... อย่างเบามือ

เย็นวาบไปทั้งตัว

"มีดเล่มนี้… ต้อง เธอ เป็นคนใช้" เขาว่า

ก่อนจะถอยหลังหายไปในความมืดอีกครั้ง

ฉันนั่งนิ่ง ตัวแข็ง

ไม่ใช่เพราะเชือก แต่เพราะความกลัว

จากนั้น... ภาพในหัวฉันก็ระเบิดออก เหมือนฟิล์มหนังขาด

---

ภาพแรก

ฉันยืนอยู่ในห้องเรียน

เพื่อนคนหนึ่งโดนครูตบหน้ากลางห้องจนเลือดกบปาก

ไม่มีใครลุก ไม่มีใครปกป้อง

รวมถึงฉัน

ฉัน เงียบ

---

ภาพที่สอง

พ่อด่าทอแม่อย่างหยาบคาย

ขว้างจานแตกเสียงดัง

แม่ร้องไห้ กอดตัวเองอยู่กับพื้น

ฉันซ่อนอยู่หลังผ้าม่าน

ได้ยินทุกคำ… แต่ก็เงียบ

ฉัน เงียบ

---

ภาพที่สาม

ข้อความจากเพื่อนขึ้นในมือถือ

> “ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่อยู่แล้ว จะมีใครสนใจบ้างไหม…”

ฉันอ่านข้อความนั้น… แล้วกดปิด

> “อย่าคิดมากน่า พักก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

นั่นคือข้อความสุดท้ายที่ฉันพิมพ์

วันต่อมา เพื่อนคนนั้นกระโดดตึกตาย

และฉัน… เงียบอีกครั้ง

---

น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

ฉันอยากร้องไห้ อยากกรีดร้อง

แต่ไม่มีเสียงหลุดจากลำคอ

เหมือนเสียงทุกอย่างในตัวฉัน… ถูกขังไว้ในกล่องปิดตาย

“พูดสิ!” ฉันกรีดร้องในหัว

“พูดอะไรสักอย่าง ขอโทษก็ได้!!”

แต่ไม่มีเสียง ไม่มีคำ

มีแค่ความเจ็บลึกที่กลืนกินข้างในทีละคำ

ทีละความทรงจำ

แล้วมีดก็ขยับ...

ฉันไม่ได้แตะมัน

แต่มันขยับเอง ราวกับมีแรงที่มองไม่เห็น

ปลายมีดจรดลงบนลำคอฉัน—ช้า ๆ เย็นเฉียบ

นี่คือสิ่งที่ความเงียบทำ

เสียงของเขาดังขึ้นในหัวฉัน

> “มันฆ่าได้ โดยไม่ต้องกรีดเลือดเลยด้วยซ้ำ”

---

ฉันกัดปากแน่น

จนเลือดไหลซึมออกจากริมฝีปาก

แล้วเสียงแรกในรอบหลายชั่วโมงก็ดังขึ้น...

เสียงของฉันเอง—เบา สั่น แหบ

แต่จริงที่สุดเท่าที่เคยมีมา

> “ขอโทษ…”

เสียงนั้นดังพอจะทำให้มีดหยุด

ดังพอให้ใจฉันหยุดสั่น

> “ขอโทษที่เงียบ ขอโทษที่กลัว ขอโทษที่ไม่พูด…”

น้ำตาฉันไหลอาบแก้ม

ขณะที่มือเอื้อมไปหยิบมีดเล่มนั้น—ด้วยตัวเอง

แล้วลากเบา ๆ ไปบนปลายนิ้ว

เลือดหยดลงบนกล่องไม้อีกครั้ง

ไม่ใช่เพื่อทำร้าย

แต่เพื่อยืนยันว่า... ฉันยังมีเสียง

---

เขากลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง

ในมือมีผ้าขาวบาง ๆ

เขาเช็ดเลือดที่นิ้วฉัน—เบามือ เย็นเยียบ

"ดีมาก" เขาพูด

"เธอได้ยินเสียงตัวเองแล้ว"

จากนั้นเขามองมาที่กล่องไม้

ก่อนพูดช้า ๆ ว่า…

“เล่มต่อไป—คำโกหก”

ฉันชะงัก

หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง

“และเล่มนั้น...”

เขาโน้มหน้ามาใกล้ จนลมหายใจของเขาแตะที่หูฉัน

“...จะไม่ใช่เลือดที่ไหลออก

แต่มันจะเป็น ‘ความจริงทั้งหมด’ ที่เธอซ่อนไว้ แม้แต่จากตัวเอง”

เขาเดินจากไป ทิ้งฉันไว้ในความเงียบอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้… ฉันไม่กลัวมันอีกแล้ว

เพราะตอนนี้

ฉัน กล้าฟังมัน แล้วจริง ๆ

--

จบตอนที่3

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***