ตอนที่2-มีดเล่มแรก

เสียงครืดของอะไรบางอย่างลากผ่านพื้นซีเมนต์ดังแผ่วเบา

มันไม่ใช่เสียงฝน เสียงคน หรือเสียงลมหายใจตัวเอง

แต่เป็นเสียงของ “ความตาย” ที่ค่อย ๆ คืบคลาน

ฉันยังนั่งอยู่ที่เดิม บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ที่ขาแทบหัก

ร่างกายโดนมัดแน่นกว่าครั้งก่อน

มือฉันชาไปหมด เลือดไหลซึมจากข้อมือที่เสียดสีกับเชือกหนัง

ความเงียบหนาหนักราวกับกลืนฉันทั้งคนลงไปในหลุมดำ

แต่แล้วประตูเหล็กก็ส่งเสียงแกร๊ก...

มันเปิดออก พร้อมเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามา

ชายคนนั้น—คนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้าเต็ม ๆ

เขาใส่หน้ากากผ้าสีดำ ชุดคลุมยาวสีเทาเปรอะเลือดแห้ง

ในมือของเขา… เขาถือ "กล่องไม้" กล่องเล็ก ๆ ที่ดูไม่มีพิษภัย

แต่เมื่อเขาเปิดออก กลิ่นเหล็กผสมเลือดก็ทะลักออกมาแทบทันที

ข้างใน…

คือ “มีด”

มีด 5 เล่มเรียงเป็นระเบียบในผ้ากำมะหยี่สีดำ

เล่มบาง เล่มหนา เล่มคมกริบ เล่มเป็นสนิม

แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด… ไม่ใช่ตัวมีด

มันคือ ชื่อของแต่ละเล่ม ที่เขาเขียนไว้ใต้ฐาน

> เล่มแรก: “การยอมรับ”

เล่มสอง: “ความเงียบ”

เล่มสาม: “คำโกหก”

เล่มสี่: “ความทรงจำ”

เล่มห้า: “ตัวฉันเอง”

“วันนี้... เธอจะได้เจอมีดเล่มแรก”

เสียงเขาเบาราวกระซิบ

“ทำไม… ทำแบบนี้” ฉันถาม

น้ำเสียงของฉันสั่น แห้งผาก ไม่มีแรงจะตะโกน

แต่เขาไม่ตอบ เขาแค่หยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมา

เล่มแรก

มีดเล่มที่ชื่อว่า การยอมรับ

มันไม่ใหญ่ ไม่เล็ก แต่ดูเฉียบคมอย่างแปลกประหลาด

แค่เขาจับไว้ในมือ ฉันก็รู้สึกเจ็บ

มันเหมือนเป็นของที่ “เคยอยู่ในตัวฉัน” มาก่อน

“ความเจ็บไม่เท่ากันทุกคน” เขาเริ่มพูด

“แต่ความจริง... เจ็บเท่ากันหมด”

จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาใกล้…

ฉันดิ้น แต่ดิ้นไม่ได้

มัดแน่นไปหมด

เขายกมีดขึ้น แล้วค่อย ๆ จรดปลายมันที่หน้าอกด้านซ้ายของฉัน

เบา… แค่กดเบา ๆ แต่ความรู้สึกเหมือนโดนเจาะทะลุ

แล้วภาพก็แล่นเข้ามาในหัวฉัน

---

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกอดเข่ามุมห้อง

พ่อของเธอเมาอีกแล้ว

แม่ไม่อยู่

เสียงขวดแตก เสียงตะโกน เสียงร้องไห้ดังแข่งกัน

เด็กคนนั้น... คือฉัน

ฉันหลับตาแน่น

ภาพในอดีตผุดขึ้นมาเหมือนมีใครเปิดสไลด์ทีละเฟรม

ฉันจำมันได้ทุกวินาที—แต่ไม่เคย “ยอมรับ” มัน

ฉันปฏิเสธตัวเองมาตลอดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันแค่ล้ม ฉันแค่สะดุด ฉันแค่ดื้อเลยโดนตี

แต่ความจริงคือ… ฉันโดนทำร้าย

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยคนที่ควรปกป้องฉัน

---

มีดเล่มนั้นเฉือนเนื้อฉันแผ่ว ๆ

แต่ความเจ็บที่ลึกกว่าอยู่ในใจ

ฉันร้องไห้

ไม่ใช่เพราะแผล

แต่เพราะฉัน "ยอมรับ" แล้วว่า… มันเกิดขึ้นจริง

ไม่มีข้อแก้ตัวอีกต่อไป

เขาวางมีดลง กลับเข้ากล่อง

มีดเล่มแรกถูกใช้แล้ว

เลือดไหลช้า ๆ จากแผลเล็ก ๆ บนอก

แต่สิ่งที่แหลกยับอยู่ข้างใน… คือ "กำแพง" ที่ฉันสร้างขึ้นมาตลอดชีวิต

---

“เธอไม่ตายหรอก” เขาพูด

“ตายง่ายไป… สำหรับคนที่ยังไม่ยอมเผชิญกับตัวเองทั้งหมด”

เขาลุกขึ้นยืน หยิบมีดอีกเล่มขึ้นมาดูแวบนึง

ก่อนจะวางมันกลับลง

“พรุ่งนี้... เราจะใช้เล่มที่สอง”

แล้วเขาก็เดินออกจากห้อง ทิ้งฉันไว้กับร่างที่เจ็บ และใจที่พังลงไปอีกนิด

ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

ไม่รู้ว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไร

แต่ฉันรู้ว่า… ทุกครั้งที่มีดเล่มใหม่ถูกใช้

ฉันจะได้เห็นอดีตที่ฉันซ่อนไว้

ฉันจะไม่มีที่หลบซ่อนอีกต่อไป

---

และฉันรู้… ว่าสุดท้าย

มีดเล่มที่ห้า—ตัวฉันเอง—มันจะถูกใช้

ในวันสุดท้าย ที่ฉันอาจ “ไม่เหลือฉัน” แล้วอีกเลย

---

จบตอนที่ 2

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***