...ณ ตำหนักท้ายวัง......
...องค์ชายสี่ก้มลงมองผ้าชุบน้ำอุ่นที่บัดนี้เย็นชืดแล้วบนพระเพลาของตน แววตาที่เคยว่างเปล่าและขมขื่น บัดนี้กลับฉายแววครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง คำพูดและการกระทำของหลานสาว...เพชรน้ำหนึ่ง...ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา...
...'นางเปลี่ยนไป'...
...นี่คือความคิดเดียวที่ดังซ้ำไปซ้ำมา...
...เพชรน้ำหนึ่งคนก่อนเป็นเด็กสาวที่เรียบร้อยและหวาดกลัวอยู่เสมอ แต่คนที่เขาเจอในวันนี้กลับมีแววตาที่สุขุม มั่นคง และ...ท้าทาย ไม่มีแม้แต่เงาของความสงสารหรือรังเกียจในสายตาคู่นั้น มีเพียงความเข้าอกเข้าใจที่แปลกประหลาด...
..."สืบเรื่องของเพชรน้ำหนึ่งมาให้ข้า"...
...เขาเอ่ยขึ้นกับเงาในมุมห้อง...
..."เรื่อง อุบัติเหตุ ของนาง และทุกการเคลื่อนไหวหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา...ข้าต้องการรู้ทั้งหมด"...
...ข้ารับใช้ในเงาโค้งคำนับรับคำสั่งแล้วหายไปอย่างเงียบเชียบ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่องค์ชายผู้ถูกลืมเลือน...เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ในเวลาเดียวกัน ณ ตำหนักจันทราอันหรูหรา...
..."ว่าอย่างไรนะ! นางปฏิเสธขนมของข้างั้นรึ!"...
...เสียงหวานแต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราดของพระสนมจันทราดังขึ้น...
..."แล้วยังไปหาเรื่องที่ตำหนักของเจ้าชายง่อยนั่นอีก!"...
...นางกำนัลที่ส่งขนมไปคุกเข่าตัวสั่นอยู่กับพื้น...
..."เพคะ...คุณเพชรบอกว่าหมอหลวงสั่งห้าม...ท่าทีของนางดู...ดูเปลี่ยนไปมากเพคะ"...
..."เปลี่ยนไปรึ!"...
...พระสนมจันทรายกพัดขึ้นปิดบังรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม...
..."คงจะสมองกระทบกระเทือนจนเสียสติไปแล้วสินะ คิดจะไปพึ่งพิงคนที่ไร้อำนาจเช่นองค์ชายสี่ ช่างโง่เขลาสิ้นดี!"...
..."แล้วเราจะทำอย่างไรกันต่อดี เสด็จแม่"...
...องค์หญิงดารา หญิงสาววัยสิบแปดปีผู้มีใบหน้างดงามแต่แววตาแข็งกร้าวเอ่ยถามผู้เป็นมารดา...
..."ในเมื่อเล่นไม้แข็งไม่ได้...ก็ต้องเล่นไม้ที่ทำให้นางอับอายขายหน้าจนไม่กล้าโผล่หัวออกมาสู้หน้าผู้ใดอีก"...
...พระสนมจันทราหรี่ตาลง...

..."อีกสามวันจะมีงานเลี้ยงชมบุปผา ข้าจะเป็นเจ้าภาพเอง...ส่งคำเชิญไปให้เพชรน้ำหนึ่งด้วย ข้าอยากจะเห็นนักว่าหลานสาวขององค์ราชาที่เพิ่งรอดตายกลับมา จะมีความสามารถอะไรมาแสดงให้เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ได้ชมกันบ้าง!"...
...องค์หญิงดารายกยิ้มอย่างพึงพอใจ...
..."ลูกจะทำให้นางไม่มีที่ยืนในวังนี้เลยเพคะเสด็จแม่"...
...ผมใช้เวลาสองสามวันต่อมาไปกับการทำความคุ้นเคยกับกฎระเบียบและร่างกายใหม่ของตัวเอง มันน่าเบื่อจนแทบบ้า! วันๆ ไม่ได้ทำอะไรนอกจากกิน นอน เดิน นั่ง พับเพียบ ร้อยมาลัย...นี่มันชีวิตของคนแก่เกษียณชัดๆ! เพื่อแก้เบื่อ ผมจึงเอากระดาษมาวาดตารางและตัวเลข สร้างเกมง่ายๆ ที่ผมดัดแปลงมาจาก 'ซูโดกุ' ที่เคยเล่นในมือถือขึ้นมา...
..."นี่คืออะไรหรือเจ้าคะคุณเพชร?"...
...นวลถามด้วยความสงสัยขณะที่เห็นผมขีดๆ เขียนๆ อย่างเมามัน...
..."มันคือ...ปริศนาตัวเลข"...
...ผมตอบ...
..."เป็นเกมฝึกสมอง ลองเล่นดูสิ"...
...ผมสอนวิธีการเล่นให้นวลและบ่าวรับใช้อีกสองสามคนในตำหนัก ไม่นานนัก ปริศนาตัวเลขของผมก็กลายเป็นกิจกรรมยอดฮิต พวกนางติดกันงอมแงม แถมยังชมไม่หยุดปากว่าผม ฉลาดหลักแหลม และ มีความคิดสร้างสรรค์ ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ในใจ...
..."นี่มันเกมพื้นฐานในมือถือสมัยกูเลยนะพวกเธอ ถ้าเจอเกมออนไลน์สมัยใหม่เข้าไป พวกเธอไม่ช็อกตายเลยรึไง"...
...แต่การกระทำเล็กๆ น้อยๆ นี้ก็ทำให้ผมเริ่มมี 'พวก' มากขึ้น บ่าวไพร่ในตำหนักดูจะรักและภักดีกับผมมากขึ้นกว่าเดิม พวกเขามองผมด้วยสายตาที่ชื่นชม ไม่ใช่แค่สงสารเหมือนตอนแรก และแล้วในบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังคิดจะ ประดิษฐ์ หมากฮอสขึ้นมาเล่นต่อ ทหารยามก็นำเทียบเชิญสีทองอร่ามเข้ามา...
..."เทียบเชิญร่วมงานเลี้ยงชมบุปผาจากพระสนมจันทรา...ส่งถึงคุณเพชรน้ำหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ"...
...บรรยากาศที่เคยครื้นเครงเงียบลงทันที นวลหน้าซีดเผือด...
..."คุณเพชร...นี่มัน..."...
..."กับดัก"...
...ผมพูดต่อให้ด้วยรอยยิ้ม...
...ผมรับเทียบเชิญนั้นมาเปิดอ่านช้าๆ เนื้อหาข้างในก็เป็นคำเชิญสวยหรูตามธรรมเนียม แต่สำหรับผมแล้ว...นี่มันคือสารท้ารบชัดๆ!...
..."ตอบกลับไป"...
...ผมเงยหน้าขึ้นบอกทหารยามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย...
..."ว่าข้า...เพชรน้ำหนึ่ง...จะไปร่วมงานเลี้ยงนี้อย่างแน่นอน"...
...นวลแทบจะเป็นลม แต่ผมกลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด...
..."งานเลี้ยงน้ำชารึ...น่าสนุก จะ-ไน-กะ...
...(น่าสนุกดีนี่นา)"...
...ผมเผลอหลุดคำญี่ปุ่นจากอนิเมะที่เคยดูออกมาเบาๆ...
...เอาเลย...เชิญผมเข้าสู่สนามรบของพวกท่านเลย พระสนมจันทรา... แล้วท่านจะได้รู้...ว่าการเชิญโปรแกรมเมอร์สายเกมเมอร์ไปร่วมงานเลี้ยงไฮโซ...มันเป็นความคิดที่ผิดพลาดมหันต์ขนาดไหน!...
...(โปรดติดตามตอนต่อไป...)...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 16
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments