ตอนที่ 4: เส้นทางสู่แสง และปริศนาแห่งเงา

เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมไอหมอกอ่อน ๆ ไลอานั่งพิงต้นไม้ใหญ่ ใบหน้ายังหม่นอยู่เล็กน้อยแต่สายตาเริ่มแน่วแน่ขึ้นกว่าคืนก่อน

เธอมองฝ่ามือของตัวเอง มันยังอุ่นอยู่ ราวกับเปลวเพลิงที่ออกมาจากร่างเธอเมื่อคืน...ไม่เคยจากไปไหน

“รู้สึกอย่างไร?” อีเรนถาม เขานั่งอยู่บนก้อนหินฝั่งตรงข้าม กำลังลับกระบี่เวทด้วยแผ่นหินเวทมนตร์

“แปลก...” ไลอาพึมพำ

“มันไม่ใช่แค่เวท แต่มันเหมือน...ส่วนหนึ่งของตัวฉันที่เคยถูกปิดไว้ แล้วเพิ่งตื่นขึ้น”

อีเรนพยักหน้า

“เพราะเวทของเจ้ามาจากสายเลือด...ไม่ใช่การเรียนรู้ ไม่ใช่การฝึกฝนจากตำรา มันคือเวทโบราณของมังกรดั้งเดิม”

“แล้วหุบเขาแห่งแสงคืออะไร?” ไลอาถามอย่างสงสัย

“ทำไมยายถึงบอกว่าฉันต้องไปที่นั่น?”

อีเรนวางกระบี่ลงแล้วพูดช้าๆ

“หุบเขาแห่งแสง...คือดินแดนเดียวที่เหล่าผู้ร้อยเวทยังเหลืออยู่ มันถูกซ่อนไว้หลังม่านมนตรา ใครก็ตามที่ไม่มีสายเลือดมังกร...จะไม่มีวันหาเจอมันได้”

“และมันยังเป็นที่เดียว...ที่สามารถฝึกฝนเวทของเจ้าอย่างปลอดภัย ก่อนที่เงาจะกลืนเจ้าทั้งเป็น”

ไลอาขมวดคิ้ว

“เงานั่นคืออะไรกันแน่?”

อีเรนมองไปยังผืนฟ้า ดวงตาแฝงแววเจ็บปวด

“สิ่งที่พวกเรารู้จักในนาม ‘เงา’ แท้จริงแล้วคือเวทมนตร์เช่นกัน...เวทมนตร์ที่ถูกบิดเบือนด้วยความกลัว ความแค้น และการทรยศ”

“มันเริ่มจากผู้วิเศษกลุ่มหนึ่งในอดีต...ที่หวังจะควบคุมพลังของมังกรโดยไม่สนคำเตือน พวกเขาสร้าง ‘คำสาปแห่งเงา’ ขึ้นเพื่อทำลายพลังแสง และควบคุมผู้ร้อยเวททั้งหมด”

“และตอนนี้ พวกมันรู้ว่าเจ้าคือคนสุดท้ายของสายเลือดนั้น”

เสียงฟ้าร้องเบาๆ ด้านทิศตะวันออกเตือนถึงพายุใกล้เข้ามา

อีเรนหยัดกายขึ้นพร้อมสะพายกระบี่

“เราต้องไปถึงจุดเปลี่ยนเส้นทางก่อนค่ำ ที่นั่นจะมี ผู้ส่งสารแห่งแสง รออยู่”

“ใคร?” ไลอาถาม

“เอลฟ์”

คำเดียวที่หลุดออกจากปากของอีเรน ทำให้หัวใจของไลอากระตุกเล็กน้อย เพราะเธอเคยได้ยินแค่ในตำนานเท่านั้น

พวกเขาออกเดินทางต่อผ่านแนวป่าเบญจพรรณที่เริ่มมืดลงเรื่อย ๆ กลิ่นหมอกคลุ้ง ความชื้นจากพายุใกล้เข้ามา และในที่สุด...พวกเขาก็มาถึงหน้าผาสูงชัน

ด้านล่างคือหุบเหวที่เต็มไปด้วยไอสีเงินเรืองแสงลอยวนอยู่ราวกับม่านน้ำค้าง

อีเรนชี้ไปที่วงแหวนหินกลางหุบเหว ซึ่งมีเสาต้นหนึ่งตั้งอยู่

บนเสามีแสงสีทองอ่อน ๆ ลอยอยู่เหนือปลายยอดไม้

“นั่นคือ ตราแห่งอีราเวล ถ้าเราสัมผัสมัน...ผู้ส่งสารจะปรากฏ”