...ฉันถอยหลังหนึ่งก้าว เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง...
...เสียงร้องขอที่สั่นไหวเจือปนความเจ็บปวดราวกับมีชีวิต...
...เสียงที่ไม่น่าจะมาจากสิ่งมีชีวิตไหนได้...
...“เปิด…เถอะ…ฉัน…ไม่…อยาก…อยู่…ที่นี่…อีกต่อไป…”...
...มันทั้งอ้อนวอนและเย็นเยียบเหมือนลมหายใจสุดท้ายของคนที่ถูกลืม...
...“เรย์!”...
...เซเรนตะโกนเสียงเข้ม มือข้างหนึ่งคว้าข้อมือฉันไว้แน่น...
...“ฟังฉันให้ดี...ไม่ว่าเสียงนั้นจะพูดยังไง นายห้ามเชื่อเด็ดขาด!”...
...“แต่นั่นมันคน!” ฉันตะโกนกลับ “มันขอความช่วยเหลือ!”...
...“ไม่ใช่คนแล้วเรย์!”...
...เซเรนกระชากฉันออกจากประตู เสียงโซ่สั่นไหวรุนแรงขึ้น เหมือน “บางสิ่ง” ที่อยู่ด้านในเริ่มรู้ว่าฉัน “ลังเล”...
...“มันคือหนึ่งในผู้ที่ ‘ฝ่าฝืนกฎ’” เซเรนหายใจแรง ร่างของเขาสั่นน้อย ๆ อย่างไม่ปกติ...
...“ใครก็ตามที่ไม่เชื่อในกฎ…จะถูกดูดกลืนไปเป็นส่วนหนึ่งของมัน”...
...ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ขณะที่เสียงขูดเล็บยังไม่หยุด...
...แต่นั่นเอง…จู่ ๆ เสียงจากหลังประตูก็เปลี่ยนไป...
...“เรย์…มันโกหก…นายรู้ใช่มั้ย…เซเรนไม่ใช่คน…เขาจะพานาย…ตายไปกับเขา…”...
...เสียงนั้น…เป็น เสียงของฉันเอง...
...ฉันก้าวถอยหลัง รู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นเยียบไปหมด...
...“มันรู้ชื่อฉัน…”...
...“มันรู้ทุกอย่างที่นายคิด” เซเรนพูดเบา ๆ “และมันใช้ ‘สิ่งที่นายกลัวที่สุด’ มาหลอกล่อ”...
...เขาเอื้อมมือไปจับไหล่ฉัน...
...“ไปจากที่นี่ ก่อนที่มันจะฝังความคิดในหัวนายจนแยกไม่ออกว่า…อะไรคือเรื่องจริง”...
...เราเดินกลับขึ้นจากใต้ดิน...
...แต่ภาพของประตูเหล็กนั้นยังตามหลอกหลอนอยู่ในหัวไม่เลิก...
...เสียง “ของฉัน” ที่ดังจากประตูนั่น มันไม่ใช่แค่เลียนแบบ...
...มันรู้ความคิดในหัวของฉัน — ความกลัว ความลังเล ความไม่มั่นใจในเซเรน...
...หลังจากกลับขึ้นมาชั้นบน ห้องโถงยังเงียบเช่นเดิม...
...แต่แสงแดดที่เคยสาดลอดหน้าต่างบานใหญ่…กลับหายไป...
...แทนที่ด้วยหมอกสีเลือดที่คลุ้งอยู่รอบตัว เหมือนโลกภายนอกถูกบดบังจนมืดมน...
...“เรย์…”...
...เสียงแมวสีดำดังขึ้นอีกครั้ง มันนั่งอยู่บนราวบันได หางกระดิกช้า ๆ...
...ดวงตาข้างหนึ่งยังคงเป็นสีทอง ส่วนอีกข้างนั้นกลวงลึก...
...“เจ้ามองเห็นแล้ว…ไม่ใช่เหรอ? ความจริงมันน่ากลัวกว่าคำโกหก…เสมอ”...
...ฉันหันไปหาเซเรน “นายจะบอกความจริงได้รึยัง? ก่อนที่ฉันจะเสียสติไปมากกว่านี้…”...
...เขามองฉันเงียบ ๆ ดวงตากลับมาเป็นสีเทาอ่อนอีกครั้ง...
...“ฉันจะเล่าให้ฟัง…แต่ต้องอยู่ในที่ที่ปลอดภัยกว่านี้”...
...เราเดินเข้าไปในห้องแห่งหนึ่งที่อยู่หลังโถงใหญ่...
...ห้องนั้นเต็มไปด้วยภาพถ่ายโบราณ…ขาวดำ จางซีด...
...รูปของคนหลากหลายวัย แต่งชุดโบราณยืนอยู่หน้าคฤหาสน์เดียวกับที่ฉันอยู่...
...แต่สิ่งที่ทำให้ฉันขนลุก…...
...คือ “ทุกคนในภาพ…ไม่มีดวงตา”...
...ในบางภาพ ใบหน้าถูกขีดฆ่าเป็นรอยเลือด...
...บางใบ มีเงาสีดำยืนแฝงอยู่ด้านหลัง ทั้งที่ไม่มีใครสังเกตเห็นในตอนถ่าย...
...เซเรนเดินไปหยิบกรอบรูปหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นไม้...
...เขาส่งให้ฉันดูเงียบ ๆ...
...ในนั้นคือ เด็กชายคนหนึ่ง หน้าเหมือนกับ เซเรนตอนเด็ก...
...และข้าง ๆ เขา…คือแมวสีดำตัวเดิม...
...“นั่นคือนาย?” ฉันถาม...
...เขาพยักหน้า...
...“ฉันเคยเป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง ที่ถูกครอบครัวพามาอยู่ที่นี่เมื่อ 200 ปีก่อน”...
...เสียงของเซเรนเริ่มสั่น...
...“แต่คฤหาสน์นี้…มัน เลือก คนที่มันต้องการจะเก็บไว้”...
...“เก็บไว้เพื่ออะไร?”...
...เซเรนหันมามองฉัน...
...“เพื่อเลี้ยงปีศาจ…ด้วยความทรงจำ ความกลัว และ ‘ตัวตน’ ของเรา”...
...“และฉัน…คือคนแรก ที่มันปล่อยให้อยู่ต่อ เพื่อคอย ‘ล่อลวง’ คนต่อไปให้เข้ามา”...
...ฉันก้าวถอยหลัง...
...“แต่นายบอกว่าจะช่วยฉัน…”...
...“ฉันพูดจริง” เซเรนกัดฟันแน่น “ฉัน…เบื่อที่จะเป็นเครื่องมือแล้ว...
...และถ้านายอยากออกไป…เราต้องทำลาย ‘หัวใจ’ ของคฤหาสน์”...
...ฉันนิ่งเงียบ...
...“มันอยู่ที่ไหน?”...
...เซเรนเงียบไปชั่วครู่ แล้วตอบ…...
...“อยู่หลังประตูเหล็กนั่นแหละ…แต่เพื่อเข้าไปได้ นายต้องยอมเสีย ‘อย่างน้อยหนึ่งอย่าง’ ที่สำคัญที่สุดในชีวิต”...
...ฉันหันไปมองภาพถ่ายทั้งหมดอีกครั้ง...
...เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นอีกครั้งในหัว...
...“ยอมสละบางอย่าง…เพื่อแลกกับอิสรภาพ…”...
...แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้แน่ชัดในตอนนี้คือ…...
...ทางรอดมีอยู่…แต่จะไม่ใช่ในฐานะคนเดิมที่ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้อีกต่อไป...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments