...หลังจากเสียงกรีดร้องเงียบหายไป คฤหาสน์กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง......
...แต่ความเงียบนั้นกลับ ไม่เหมือนเดิม มันไม่ใช่ความสงบ...
...มันเหมือนกับว่า ทุกสิ่งในคฤหาสน์...กำลังกลั้นหายใจรออะไรบางอย่าง...
...ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้องของตัวเองที่เซเรนจัดไว้ให้...
...“จำไว้นะ เรย์” เสียงของเขาดังก้องอยู่ในหัว...
... "อย่าเปิดประตูหลังเที่ยงคืน ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไร...ก็ตาม"...
...เวลานั้น 00:01 น. พอดี...
...และแน่นอน...เหมือนโชคชะตากำลังกลั่นแกล้ง...
...เสียงเคาะประตูดังขึ้นทันที...
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก......
...มันไม่แรง ไม่ถี่ แต่สม่ำเสมอ...
...คล้ายใครบางคนกำลังเคาะด้วยปลายนิ้วแช่เย็นจากโลกที่ไม่มีชีวิต...
...ฉันหลับตา สูดลมหายใจ...
...ไม่ตอบ...
...ไม่ขยับ...
...ไม่มอง...
...แต่แล้ว…เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก...
...“เรย์…เปิดประตูสิ ฉันคือเซเรน”...
...เสียงนั้นเหมือนเขาเป๊ะทุกอย่าง...
...เว้นแต่…ไม่มี อารมณ์ ในคำพูดเลย...
...มันเรียบ...เหมือนเสียงจากเครื่องจักร หรือการบันทึกซ้ำ...
...“เซเรนตัวจริงไม่เคาะประตูแบบนี้”...
...ฉันบอกตัวเองเสียงแผ่ว...
...และทันใดนั้น เสียงจากอีกฟากก็กระซิบว่า…...
... “ผิดแล้ว…เพราะเซเรนที่นายเห็น…อาจไม่ใช่ของจริง”...
...เวลาผ่านไปจนถึงเช้า ฉันแทบไม่ได้นอน...
...เมื่อแสงแดดแรกของวันส่องลอดหน้าต่าง ฉันรีบเปิดประตูออกมาดูรอบ ๆ...
...ไม่มีใครอยู่เลย...
...แม้แต่พ่อบ้านที่มักจะยืนเฝ้าบันไดก็ดูจะหายไป...
...ทางเดินทั้งเส้นเงียบสนิท...
...“เซเรน?” ฉันเรียก...
...ไม่มีคำตอบ...
...ฉันเดินสำรวจคฤหาสน์ต่อไปอย่างระแวดระวัง...
...จนมาถึงห้อง ๆ หนึ่งที่ฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนเมื่อคืน...
...มันอยู่หลังม่านกำมะหยี่สีเลือด...
...มีเพียงป้ายเล็ก ๆ บนประตูไม้...
...เขียนด้วยหมึกสีดำว่า...
... “ห้องใต้ดิน ห้ามเข้าโดยเด็ดขาด”...
...ซึ่งแน่นอน… มันคือ ที่ที่ฉันควรเข้าไปที่สุด...
...ฉันยื่นมือไปแตะลูกบิดไม้…เย็นเฉียบ...
...พอเปิดออก กลิ่นอับและกลิ่นสนิมก็พุ่งเข้าจมูก...
...บันไดหินทอดยาวลงไปสู่ความมืด...
...ห้องใต้ดินนั้นไม่ใช่แค่ห้องเก็บของธรรมดา…...
...มันคือ "เขาวงกต"...
...ทางเดินซ้าย ขวาไม่สิ้นสุด ผนังเต็มไปด้วยรูปภาพ…...
...รูปใบหน้าใครบางคน...หลายคน...หลายร้อยคน...
...ทุกคนกำลัง “ร้องไห้” ในภาพวาด...
...บางคนไม่มีดวงตา...
...บางคนถูกปิดปากด้วยด้ายเย็บ...
...บางคนมีมือของใครบางคนโผล่ออกมาจากเงาหลังภาพ...
...ขณะที่ฉันพยายามเดินต่อ เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นรอบตัว...
... “อย่าบอกใคร...”...
...“เขากำลังมองเธออยู่…”...
...“นาย…เป็นคนต่อไป…”...
...“อย่าเชื่อแม้แต่เสียงในหัวตัวเอง…”...
...ฉันเริ่มหายใจถี่ รู้สึกได้ว่าใครบางคน or บางสิ่งกำลังเดินตามจากด้านหลัง...
...แต่ทุกครั้งที่หันไปดู…ไม่มีอะไรเลย...
...มีเพียงเงาตัวเองที่สั่นไหวในไฟแสงวาบสีแดงเลือด...
...และในสุดทางเดิน…...
...ฉันเจอบานประตูเหล็กเก่า ที่ถูกปิดด้วยโซ่ 3 ชั้น...
...มีตราประทับไม้กางเขนสีดำ...
...และข้อความสลักว่า:...
... “ผู้ถูกจองจำอยู่ในนี้ หากเปิดออก จะไม่มีวันปิดได้อีก”...
...“เรย์!”...
...เสียงของเซเรนดังขึ้นจากด้านหลัง...
...ฉันหันกลับไปทันที...
...เขายืนอยู่ในชุดคลุมยาวสีแดง ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเลือดอีกครั้ง...
...ไม่เหมือนเมื่อคืน...
...ครั้งนี้…เขาดู “กลัว”...
...“ถ้านายเปิดประตูนั้น… นายจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่อีกเลย” เขากล่าวจริงจัง...
...“อะไรอยู่ข้างใน?” ฉันถาม...
...“ความจริง…” เขาตอบ...
...“และปีศาจที่กลืนกินมนุษย์ทุกคนที่เคยอยากรู้ความจริงมากเกินไป”...
...ทันใดนั้น เสียง “บางอย่าง” ดังขึ้นจากหลังประตู...
...เสียงหายใจถี่…เสียงเล็บขูดกำแพง…เสียงร้องของ ใครบางคนที่เคยเป็นมนุษย์...
... “เปิดประตู...ให้ฉัน...ที…”...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments