...เสียงประตูห้องโถงปิดลงดัง ปัง!...
...ฉันสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปแต่มัน…ล็อกจากด้านใน โดยไม่มีใครแตะต้อง...
...ร่างของเซเรนยังลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ดวงตาสีแดงของเขาจ้องมาที่ฉันไม่กระพริบ ราวกับกำลังรอปฏิกิริยาอะไรบางอย่าง...
...“นายเป็น…แวมไพร์จริง ๆ เหรอ?” ฉันถามเสียงแหบเบา...
...เซเรนไม่ได้ตอบ เขาแค่ยิ้ม ก่อนที่ร่างจะค่อย ๆ ลอยลงแตะพื้น...
...เขาเดินเข้ามาใกล้ ดวงตากลับมาเป็นสีเทา และฟันเขี้ยวก็หดกลับเหมือนไม่เคยมีอยู่...
..."ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายใช่มั้ย? ยังไงก็นับว่านายโชคดี" เขาว่า พร้อมยื่นมือมาแตะไหล่เบา ๆ...
...แต่สัมผัสนั้นเย็นราวน้ำแข็ง...
..."ฉันอยากให้นายเข้าใจบางอย่าง ก่อนที่จะ…เลือกจะอยู่ต่อหรือออกไป"...
..."นายหมายความว่ายังไง?" ฉันถาม...
..."คฤหาสน์นี้...เป็นมากกว่าบ้าน มันคือ สถานที่คุมขัง...
...แต่ไม่ใช่ขังพวกเราหรอก... มันขัง บางอย่าง เอาไว้"...
...ขณะที่เขาพูด ฉันรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเล็ก ๆ ใต้พื้นไม้เก่า...
...เสียงคล้ายโซ่ลาก และลมหายใจดังขึ้นจากใต้พื้น......
...เซเรนพาฉันเดินผ่านทางเดินยาวในคฤหาสน์ ทุกก้าวที่เดินผ่าน ฉันเห็นภาพแวบในหัว…...
...เด็กชายคนหนึ่งถูกล่ามโซ่ไว้ในห้องใต้ดิน...
...หญิงสาวกำลังร้องไห้ในกระจก…ที่สะท้อนภาพเธอถูกไฟคลอก...
...แมวสีดำกระโจนใส่ชายชราก่อนจะกลายเป็นควันดำ...
...“นี่มันอะไร…?” ฉันเอ่ยเสียงสั่น...
...“นี่ไม่ใช่ภาพหลอนใช่มั้ย?”...
..."เปล่า" เซเรนตอบเรียบ ๆ...
..."มันคือ อดีต ของคนที่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนนาย...
...ทุกคน...ต่างก็เคยเป็นแขก เหมือนที่นายเป็นอยู่ตอนนี้"...
...ฉันหยุดเดินทันที...
..."หมายความว่า… ฉันจะต้องตายเหมือนพวกเขา?"...
...เขายิ้ม...
..."ถ้านายไม่อยากตาย นายก็ต้องรู้กฎของที่นี่"...
...กฎของคฤหาสน์กุหลาบเลือด...
...1. อย่าเดินออกจากห้องนอนหลังเที่ยงคืน...
...2. ห้ามมองกระจกในห้องโถงตอนตีสาม...
...3. ถ้าได้ยินเสียงร้องไห้…ให้เดินผ่านไป อย่าหันกลับไปมอง...
...4. ถ้าเห็นเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนถามชื่อคุณ…ให้เงียบไว้ ห้ามตอบ...
...5. ปืนบนโต๊ะอาหาร…มีไว้ใช้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น...
...“แล้วถ้าไม่ทำตาม?” ฉันถามเสียงเบา...
...“นายจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของคฤหาสน์นี้…ตลอดไป”...
...ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องดังลั่นมาจากชั้นสอง!...
...เหมือนเสียงหญิงสาวโดนฉีกกระชาก ฉันหันขวับไปทางบันได แต่เซเรนยื่นแขนมาขวางไว้...
...“อย่า!” เขากระซิบ “เสียงนั้นมัน...หลอก”...
...ฉันถอยหลัง ใจเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้...
..."ถ้านายอยากมีชีวิตรอด นายต้องเรียนรู้ทุกห้อง ทุกทางลับ และ…ต้องเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็น"...
...“แล้วนายล่ะ เซเรน? นายเป็นใครกันแน่?” ฉันถามเสียงสั่น...
...เขาหันมามองฉัน ดวงตานั้นเปลี่ยนเป็นสีเลือดอีกครั้ง...
..."ฉันคือ ‘คนแรก’ ที่ถูกเลือกให้มีชีวิตอยู่ในคฤหาสน์นี้ตลอดไป...
...และถ้านายไม่ระวัง…นายจะกลายเป็นคนถัดไป"...
...เมื่อเดินผ่านห้องโถงไปอีก ฉันเหลือบเห็น…...
...ไม้กางเขนบนผนัง ที่มีเลือดหยดลงช้า ๆ…เป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจเต้นของฉัน...
...และตรงมุมห้องนั่งเล่น แมวสีดำนั้นกลับมายืนอยู่......
...มันจ้องฉันด้วยดวงตาสองสี และครางในลำคอเบา ๆ ว่า...
... “เจ้าคือรายถัดไป…”...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
สสุกิ ยามะโตะ
แล้วใครจะไปปีนขึ้นบนโต๊ะข้าว
🤣🤣🤣
2025-07-20
0
สสุกิ ยามะโตะ
/Drool/
2025-07-20
0