คฤหาสน์กุหลาบเลือด
..."นายแน่ใจนะ...ว่าอยากให้เรามาจริง ๆ?"...
...ฉันถามพลางมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ที่ทอดผ่านเส้นทางลูกรังกลางป่าใหญ่ สองข้างทางไม่มีแม้แต่ไฟถนน มีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านกิ่งไม้ลงมาพอให้เห็นราง ๆ...
...คนขับรถคนนั้นคือ "เซเรน" เพื่อนใหม่ที่ฉันเพิ่งรู้จักได้แค่สามสัปดาห์...
...เขาดูเงียบขรึม สุภาพเกินคนรุ่นเดียวกัน ดวงตาสีเทาเข้มเหมือนหมอกในฤดูหนาว รอยยิ้มของเขาไม่เคยเต็มปาก...แต่แฝงไปด้วยเสน่ห์ร้ายที่น่าค้นหา...
..."แน่ใจสิเรย์...บ้านฉันอาจจะเก่าไปหน่อย แต่รับรองว่านายจะต้องชอบบรรยากาศ"...
...เมื่อรถจอดลง เสียงประตูเหล็กขนาดใหญ่ถูกเปิดออกโดยอัตโนมัติ… ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ใกล้เลยแม้แต่นิดเดียว...
...“ยินดีต้อนรับ…คุณหนู”...
...เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นจากเงามืด...
...พ่อบ้านชราร่างผอมโซในชุดสูทดำ ยืนถือโคมไฟเก่า ๆ อยู่หน้าประตูคฤหาสน์ ใบหน้าเรียบเฉยของเขาไม่มีแม้แต่แววอารมณ์ หรือการแสดงออกใด ๆ...
...เมื่อเดินผ่านประตูรั้วเข้าไป ความเย็นยะเยือกก็แผ่ซ่านทันที...
...ไม่ใช่ลมเย็นจากธรรมชาติ แต่มันเหมือนกับว่า…อุณหภูมิที่นี่ถูกกดให้ต่ำลงโดย “อะไรบางอย่าง”...
...คฤหาสน์หลังมหึมานั้นถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์และกุหลาบสีแดงเข้มที่คล้ายเลือดสด ๆ...
...ประตูบานใหญ่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อถูกเปิดออก...กลิ่นบางอย่างโชยมากระทบจมูกฉัน...
...กลิ่นเหล็ก…กลิ่นเลือด…กับอะไรบางอย่างที่เหมือนซากเน่า...
...บนโต๊ะห้องโถง มีแมวสีดำตัวหนึ่งนอนหลับสนิท...
...มันหันมามองฉัน ดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีทอง อีกข้างหนึ่ง…ไม่มีลูกตา...
...ขนมันขลุกขลิก แต่สง่างาม และมีปลอกคอที่สลักว่า:...
..."No One Leaves" — ไม่มีใครหนีออกไป"...
...“อ่า…เรย์ ไปห้องอาหารกันเถอะ เดี๋ยวพ่อบ้านจะพาไปเอง ฉันขอไปจัดของก่อน”...
...เซเรนหายตัวไปในความมืด ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร พ่อบ้านก็เดินนำหน้า...
...พาฉันไปตามทางเดินแคบ ๆ ที่มีกระจกบานยาวตลอดแนว...
...ฉันเห็นเงาตัวเองสะท้อนในกระจก...
...แต่…เดี๋ยวนะ ทำไม “คนที่เดินอยู่ข้างหลังฉัน” ถึงไม่มีอยู่จริง?...
...เมื่อถึงห้องอาหาร ฉันก็ต้องหยุดหายใจไปชั่วขณะ...
...โต๊ะอาหารยาวขนาดสิบที่นั่ง...
...แต่ไม่มีอาหาร ไม่มีเครื่องดื่ม ไม่มีแม้แต่ขนมปังแห้ง...
...ตรงกลางโต๊ะมีเพียง "ปืนหนึ่งกระบอก" วางอยู่บนผ้าเช็ดโต๊ะสีขาวที่เปรอะคราบเลือด...
...ที่นั่งฝั่งตรงข้ามมีคนห้าคนนั่งอยู่…...
...หญิงชราคนหนึ่ง เด็กสาวผมยาวถึงพื้น ชายวัยกลางคนท่าทางน่าเกรงขาม ชายหนุ่มหน้าซีด และหญิงสาวหน้าตาเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น...
...พวกเขาทุกคน…นั่งนิ่งไม่ไหวติง...
...ไม่มีใครกระพริบตา...
...ไม่มีใครหายใจ...
...“เป็นประเพณีของบ้านเราน่ะ”...
...เสียงของเซเรนดังขึ้นจากด้านหลัง...
...เขาเข้ามานั่งลงข้าง ๆ ฉันราวกับไม่มีอะไรผิดปกติ...
...“การต้อนรับแขก ต้องให้ปืนกับตัวเลือกแค่สองอย่าง… หนี หรือ อยู่"...
...ฉันหัวเราะแห้ง ๆ “นี่เล่นมุกใช่มั้ย…?"...
...ไม่มีใครตอบกลับ...
...แม้แต่เสียงแมวก็หายไปแล้ว...
...ฉันลุกเดินไปทางห้องโถงกลาง หวังว่าจะเจอเขาอีกทีเพื่อกอดให้หายขนลุกสักที...
...แต่…...
...ร่างของเซเรน ลอยคว้างกลางอากาศ...
...เสื้อผ้าของเขาถูกลมม้วนวนรอบตัว ดวงตาสีแดงเลือดสว่างวาบ...
...ฟันเขี้ยวค่อย ๆ ยื่นออกมาจากริมฝีปากที่เริ่มฉีกยิ้มกว้าง...
...“ยินดีต้อนรับเข้าสู่คฤหาสน์แห่งชีวิตที่สอง…เรย์”...
...เขาเอ่ยเบา ๆ...
...“ถ้านายรอดคืนนี้ไปได้…ฉันจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง”...
...ฉันถอยหลังจนชิดประตู...
...ไม่รู้ว่า “ควรหนี”...
...หรือควรอยู่ต่อเพื่อ “ฟังเรื่องที่ไม่ควรมีใครได้ยิน” กันแน่…...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments