ปัญหาไร้สาระในแคว้นฉิน

เมื่อพักผ่อนเต็มทื่แล้วนางก็เรียกแมลงตัวน้อยมารับรางวัล "ข้าเพลียน่ะ แต่ข้าไม่ลืมเจ้าหรอก" คือยาทิพย์ที่นางโยนให้หมอเทวดาเชี่ยวนั้นเอง ถ้าหมอเทวดาเชี่ยวได้มาเห็นคงตกใจตายแน่ๆ ยาหายาก แต่นางเอามาให้แมลงกิน!เสียของจริงๆ

เหม่ยอิงได้ยินเสียงคนเดินมา จึงเอ่ยปากถามไปว่า "ข้างนอกมีอะไร" อาเฉียงตอบกลับมาว่า "ท่านหมอเทวดามาขอรับคุณหนู จะใหัพบหรือไม่"

"ให้เข้ามาเถอะ" เหม่ยอิงกล่าวแบบเรียบๆ เมื่อประตูเปิดออกก็มีคน เข้ามา 3 คนหนึ่งในนั้นคือ อาฉียง

"ท่านอาจารย์นี่คือ คนที่ข้าไประกษามา ข....."ยังพูดไม่จบ ก็หันไปเห็นแมลงตัวนึงนั่งกินยาทิพย์ ที่แสนหายกอยู่อย่างสบายใจ มือก็ชี้ออกไปโดยไม่ตั้งใจ แต่ปากอ้าค้างไว้เอ่ยไม่ออก

"อ้อ รางวัลที่ช่วยงานข้าน่ะ ทำไมรึ" ทั้งๆที่รู้อยู่แต่ก็ถามไปงั้นๆ

"นั้นๆๆ....." เขาได้แต่ถอนใจ "ท่านอาจารย์ใจกว้างเกินไปรึไม่"

"ข้าบอกแล้วข้าไม่รับท่าน ถ้ายังเรียกแบบนี้ ข้าจะไม่ช่วยท่านอีก"

"งั้นข้าเรียกท่านหมอปีศาจ แต่ท่านคืออาจารย์ข้า"

"มาหาข้า มีเรื่องอันใดรึ" มองดูก็รู้ว่าไม่ใช้คนธรรมดา

"เขาอยากมาพบท่าน" หมอเทวดาเชี่ยว ไม่ได้บอกว่าใคร แต่คิดว่านางน่าจะรู้

"ข้าไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องบรรดาคนชั้นสูง และเขารักษาไม่ได้แล้ว แต่ถ้ายินดีต่อชีวิตอีกสัก 3 เดือนพอได้ เขาจะมีอาการปกติและจากไปแบบสงบ"

"ท่านรู้ว่าข้าคือใคร และจะมาเชิญท่านไปไหนหาใคร"

"ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร คนที่สามารถเรียกหมอเทวดามาหาได้ คงมีไม่มาก ก็แค่นั้น" เหม่ยอิงกล่าว และก็ถอดหน้ากากออก

"ข้าก็ไม่มีอะไรปิดบัง เพียงแต่รำคาญความวุ่นวาย ถ้าท่านรับปากข้าว่าข้าไป จะไม่เกิด 3 ข้อ"

"ข้อแรก ไม่มีคนมาหาเรื่องข้า พวกนั้นแหละคนของท่าน

ข้อ 2 หึงหวงตำแหน่ง ลาบยศ และเหยียดหยาม ดูถูก

ข้อ 3 ข้ายังคิดไม่ออก

ท่านไปถามเขาเรื่อง 3 ข้อนี้ถ้ารับรองว่าไม่เกิดข้าจะไป

แต่ ถ้าเกิดข้าจะจัดการเองห้ามขัดขวาง ไม่ว่ากรณีใดๆ ไม่งั้น พวกท่านจะได้รู้ว่า ปีศาจ ไม่ใช่ตั้งมาเล่นๆ"

"แค่นี้แหละข้าจะพักผ่อน ส่วนท่านเลิกเสียดาย รู้จักข้ายังจะเสียดายของำร้ประโยชน์เล่านั้นอีก เฮ้อ! ตาเฒ่าเอ้ยยยย" พูดจบก็หันหลังเดินขึ้นเตียงล้มตัวลงนอน อาเฉียงจึงเชิญทั้งสองคนออกไป

"ท่านก็ไปคุยกับเขาดูตามที่ท่านอาจารย์บอกเถอะ เพราะถ้ารับปากแล้วเกิดเรื่องจะได้ไม่เกิดปัญหา ข้าคงช่วยท่านได้เท่านี้" หมอเทวดากล่าว

เมื่อกลับไปถึงท่านอ๋องแปด แคว้นฉินก็บอกเล่าตามที่ได้รับมา " พี่ใหญ่ท่านจะว่าอย่างไร"

ฮ่องเต้อู่เฟยตี้หลง "มันก็ไม่น่าจะยาก เดี๋ยวเจ้าไปเรียกทุกคนมา ข้าจะคุยเอง" เมื่อได้รับคำสั่งจึงไปแจ้งให้ขันทีแต่ละตำหนักไปตามทุกคนมารวมตัวกัน จนครบ และฮ่องเต้กล่าวแบบเชิงสั่งการเรียบร้อย ก็บอกให้ติดต่อท่านหมอปีศาจให้มาได้ในอีก 3 วันหลังจากนี้

เมื่อถึงเวลาเหม่ยอิงก็เดินทางมาถึง โดยท่านอ๋องแปดไปรับถึงหน้าวีง เพราะกลัวจะมีปัญหา เมื่อมาถึงท้องพนะโรง เหม่ยอิงก็เดินเข้ามา ฮ่องเฮาก็กล่าวว่า "เพื่อเป็นการให้เกียรติ วังหลวงท่านจะไม่ถอดหน้ากากสักนิดรึ" ฝ่ายท่านิ๋องที่ทรงเห็นหน้าตาดหม่ยอิงที่เคยตกตะลึงมาแล้วก็หันไปมองฮ่องเต้ "มิเป็นไร เชิญท่านหมอ"

"ได้อย่างไรกัน ถึงเป็นหมอแต่ก็เป็นสามัญชน จะเทีย...."

"หุบปาก" ฮ่องเต้กล่าวตัดบุตรสาวคนโปรดอย่างไรปราณีทำให้ฮ่องเฮาไม่พอใจร่วมทั้งองค์หญิงสาม

"คนที่ได้เห็นหน้าข้าคือคนที่ข้าต้องการใก้เห็นมิใช่บังคับ สิ่งที่ข้าไม่ชอบที่สุดคือการบังคับ ข้าไม่ใช่คนที่อยากมา เป็นพวกเจ้าที่ไปเชิญข้ามามิใช่รึ"

คำพูดนางทำเอาทุกคนในที่นี่อ้าปากค้าง เพราะนางไม่ได้ให้เกียรติใครไม่พอยังพูดจาแทบจะไม่มีมารยาท

"บังอาจเจ้าถือดียะ....."

"ข้อแรกที่ข้าขอพวกเจ้าทำให้ข้าไม่ได้ข้าไม่รักษา และ....ข้าเอาคนพวกเจ้ามาส่ง ไปล่ะ" ว่าจบก็เดินออกไป ทิ้งไว้คือศพองครักษ์เงาของฮ่องเฮา 30 คนนอนตายโดยที่ไม่มีบาดแผล เะราะนางให้แมลงน้องของนางไปบ่อยพิษ ทำเอาทุดคน ตาค้าง อ้าปากค้าง สมแล้วกับคำว่า "ปีศาจ" ช่างโหดร้ายเหลือเกิน เอาแต่ใจเหลือเกิน เก่งกาจเหลือเกิน

ท่านอ๋องรีบวิ่งไปเชิญนางไปพักที่จวน และขออภัยโดยยอมยกที่เหมาะแก่การค้าให้นาง จำนวนหนึ่ง นาวจึงยอมตามไป

วันต่อมาเป็นการเชิญนางแบบส่วนตัว แต่ก็มีผู้คนมากมายเช่นเดิม นางไม่ให้อาเฉียงเข้ามา นางให้อาเฉียงเตรียมตัว เพื่อออกเดินทางทันที ถ้ามีปัญหาโดยนางจะส่งสัญญาณให้

"ข้าจะรักษาให้ ไปจัดเทียบยาตามนี้มา และค่ารักษา หลังจากข้าช่วยเสร็จจะบอกอีกที" เหม่ยอิงรู้ว่าถ้ารักษาเสร็จจะเป็นเช่นไร แต่นางอยากเห็นลูกไฟเพลิงพลานโลกี ของเสี่ยวเป่ย จึงต้องไปตามน้ำ หึๆ คิดว่าข้าง่ายนักรึ พวกหนูทั้งหลายเอ้ยยยยย

เมื่อจบการรักษานางกลับไปพักที่จวนท่านอ๋อง 2 ชั่วยามก็ได้เวลามาทวงของ "ข้าตองการค่ารักษา" เหม่ยอิงกล่าวแบบใจเย็น เสียงสงบเป็นอย่างมาก โดยมีท่านอ๋อง หมอเทวดายืนอยู่ข้างๆ

"ไม่มีใครรับปากท่านเรื่องนี้" ฮ่องเฮาเอ่ยปากพร้อมรอยยิ้มหยัน รวมทั้งองค์หญิงสาม

"อืม ข้าจะให้พวกเจ้าเห็นหน้า จะได้รู้ว่าจะไปทวงแค้นกับใคร" ว่าแล้วนางก็ถอดหน้ากากออก เมื่อทุกคนได้เห็นก็ต่างหยุดหายใจ อ้าปากค้าง งดงามมาก งดงามแบบหล้มบ้านหล้มเมืองทีเดียว

"เมื่อได้ดูแล้ว พวกเจ้าต้องชดใช้สิ่งที่ทำ เสี่ยวเป่ยไปจัดการให้ข้า" กล่าวจบเสี่ยวเป่ยในรูปแบบกำไลก็ออกมาในร่างของมังกร จนหลังคาห้องโถงกระจุยกระจาย

"ช้าก่อนท่านหมอ" ฮ่องเต้เอ่ยปากทัดทานแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อทุกคนเห็นมังกรเพลิงแต่ตัวเป็นหยก ต่างอุทานขึ้นว่า"มังกรเพลิงหยกในตำนาน นางมีมังกรเพลิงหยกในตำนาน" กว่าทุกคนจะได้สติวังหลวงก็กลายเป็นที่โล่งว่างเปลาที่มีเปลวเพลิงที่ไม่อาจดีบได้เต็มพื้อที่

"ข้าได้ค่ารักษาแล้วส่วนนางทั้งสองจะได้รับผลที่ไม่ทำตามคำพูด เจ้าไม่ควรเป็นมารดาแผ่นดิน ส่วนเจ้ารักครอบครัวก็ดีอยู่แต่ถ้าครอบครัวเลวๆเจ้าก็จะเลวตามเพราะรัก ดังนั้นเจ้ารอด แต่สองคนนี้ข้าไม่มีฆ่า แต่จะอยู่ไม่สู้ตาย" นางกล่าวจบก็ซัดเข็มพิษโดยใช้ลมใส่สองแม่ลูก

"เฮ้อ! เหนื่อยกับเรื่อวไร้สาระจริงๆ เจ้าอ๋องแปดครองราชซะ ก่อนที่ประชาชนจะอดตายมากไปกว่านี้" เพราะจากที่นางไปรักษาคนประชาชนอยู่อย่างยากจนเพราะฮ่องเต้ไม่สนใจประชาชน

เมื่อเรืีองราวทุกอย่างจบลง นางบอกกับอาเฉียงว่า ให้เดินทางไปที่ชายแดนแคว้นเว่ยแล้วรอนางที่นั้น นางจะกลับหุบเขา เพราะไม่ได้กลับนาน และจะไปคุยเรื่องของเจ้าของร่างให้จบเพราะภาระกิจที่ได้รับก็เดินทางมาเกินครึ่งทางแล้วจะได้ไม่เสียเที่ยว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***