รำพึง คนึงหา

หลังจากกลับมายังวังหลวงหยางจิ้นเฟยหลง หรือ หยางจิ้นอ๋องแคว้นหนาน ก็ส่งคนออกตามข่าวหา "ท่านหมอปีศาจ" แต่ก็คลาดกันตลอด ล่าสุดได้ข่าวว่านางอยู่ที่แคว้นหมิง และในขณะเดียวกันก็ได้เก็บผ้าผูกผมของหญิงสาวที่พบเจอในหุบเขาปีศาจไว้ในอกเสื้อตลอดเวลา เมื่อมีเวลาว่างก็จะเอาออกมาดู เพื่อรำลึกถึงวันที่พบเจอนาง "ทำไมข้าถึงคิดถึงนางเยี่ยงนี้นะ บ้าจริง" แต่ก็ยังเอาผ้าผูกผมมานั่งดูแล้วทำหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม "เจ้า คือใคร" สุดท้ายก็เก็บผ้าผูกผมผืนนั้นไว้ในอกเช่นเดิม

เมื่อ ไป๋เฟิ้ง มาถึงก็รายงานว่า "คนที่อาศัยอยู่ด้านในหุบเขาปีศาจได้มีแค่ 2 คน คนแรก เฒ่าปีศาจ คนที่สอง หมอปีศาจ เท่านั้นท่านอ๋อง"

หยางจิ้นอ๋อง "....." "ข้าว่าวันนั้นข้าเจอนางแล้ว แต่ข้าไม่นึกว่าเป็นนาง หมอปีศาจ" ไป๋เฟิ้งได้ยินเช่นนั้น หันมองหน้านายตนเอง คิดในใจว่า "แล้วที่ท่านเพ้อทุกวันๆ คงไม่ใช่เพราะท่านหมอปีศาจหรอกนะ เกิดอะไรขึ้นในหุบเขาวันนั้นกันแน่นะ" เหมือนจะเดาสายตาไป๋เฟิ้งออก "เจ้าอยากไปประจำทางเหนือ รึ ชายแดน เลือกมา" น้เสียงเย็นๆจากหยางจิ้นอ๋อง ไป๋เฟิ้งได้ยินเช่นนั้นก็รีบเก็บสายตาและรีบนำพาตนเองออกจากห้องนั้นไปทันที

พอตกเย็นอาการของฮ่องเต้แคว้นเหลียน ก็กำเริบในทุกๆ 7 วัน ท่านหมอเทวดาบอกว่า มันจะลดลงไปจนเป็นกำเริบทุกวัน

"ข้าจะเดินทางไปแคว้นฉิน เพื่อไปรักษาคนคนนึ่ง เรื่องของเจ้าข้าจะพยายามหาหนทางรักษาเจ้าละกัน" ว่าแล้วท่านหมอเชี่ยวก็เดินทางไปแคว้นฉิน

"ท่านพี่ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ข้ากำลังตามหาตัวหมอปีศาจอยู่" "น้องข้า ตามที่รู้นางไม่ยอมรักษาฮ่องเต้แคว้นหนานมิใข่รึ ไม่ใช่ว่าไม่ยอมรักษาเชื้อพระวงศ์หรอกรึ แค่กๆๆ ข้ายังมีหวังอีกรึ จิ้นเฟยน้องข้า ข้ารู้ว่าข้าคงอยู่ได้อีกไม่นาน ข้าหวงก็แต่ประชาชน เจ้าคิดว่าใครควรได้หน้าที่นี้" ฮ่องเต้แคว้นเหลียนหอบหายใจเหนื่อย มีอาการอ่อนล้า

เรื่องที่ฮ่องเต้และท่านอ๋องพูดคุยกันนั้น ฮ่องเฮาทรงได้ยินทุกคำพูด ได้แต่ยืนนิ่งฟังจากนั้นก็ทำการเคาะประตูขออนุญาตนำน้ำแกงบำรุงเข้ามาให้ฮ่องเต้

"ฮ่องเฮา" "เรียกธรรมดาก็ได้คนกันเองทำไมต้องพูดห่างเหินกันนัก ท่านพี่อาการดีขึ้นไหมเพคะ น้องต้มน้ำแกงมาให้เพคะ"

"อืม เจ้าก็แต่งงานได้แล้ว เจ้าหก ท่านแม่ห่วงเจ้านัก ดูข้าสิมีพี่สะใภ้เจ้าดูแลอย่างดีมิขาดตกบกพร่อง"

หยางจิ้นอ๋อง"...." "ผู้หญิงรำคาญ"

"น้องหญิงดูเอาเถิด น้องหกยังทำตัวเป็นเด็กไปได้ ปีนี้เจ้าอายุ ปาเข้าไปจะ 22 อยู่แล้วนะ" ฮ่องเฮาทรงปิดปากแย้มพระสรวจ ส่ายหน้าให้สองพี่น้องที่คนนึ่งบ่นอีกคนทำหน้าเหมือนกินยาขม

"เจ้าไปเยี่ยมท่านแม่บ้างนะ" สุดท้ายก็ไม่วายบอกน้องชายไปหา องค์ไทเฮา

"ไปก็พูดเรื่องเดียวกันกับท่าน" สิ้นเสียงหยางจิ้นอ๋องไม่นานก็มีเสียงที่หน้าประตูห้องบรรทมฮ่องเต้ดังขึ้น

"ก็ถ้าเจ้าแต่งงานซะที ข้ายังจะพูดเรื่องนี้อยู่รึ" ไทเฮามาถึงได้ยินบุตรชายตนพูดเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะไม่พูดอะไรเลย

ทุกคนตั้งท่าตะทำความเคารพ แต่ไทเฮาก็ห้ามไว้ "ไม่ต้องมากพิธีหรอก" ว่าแล้วก็ใช้มือทุบบุตรชายตนแบบไม่จริงจัง "แม่ไม่รอแล้ว แม่จะหาคนที่เหมาะสมสักคน แล้วให้พี่เจ้าพระราชทานงานสมรสเลยแล้วกัน"

"ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก ข้า.......มีคนที่ต้องใจแล้ว" เมื่อพูดออกไปก็ทำเอาคนทั้งห้องตกใจ คนที่ได้สติคนแรกคือ ไทเฮา

"นางเป็นใคร มาจากตระกูลไหน ดีจริงๆๆ"

"จริงรึ มีหลักฐานหรือไม่" ฮ่องเต้มองน้องชายอย่างสงสัย ในใจคิดว่าคงพูดแบบขอไปทีใก้ไทเฮาดีใจเท่านั้น

"เอัอ นั้นสิไม่ใช่มาหลอกแม่นะ" ไทเฮาพึ่งนึกขึ้นมาได้

หยางจิ้นอ๋องยกมือขึ้นล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบผ้าผูกผมออกมา ที่ปลายผ้าปักคำไว้หนึ่งคำ "อิง" ส่งให้ไทเฮาดู

ไทเฮาเห็นบุตรชายล้วงเอาบางสิ่งออกมาจากอกเสื้ออย่างหวงแหนก็ดีใจ จนน้ำตาซึมที่หางตา ดีใจที่บุตรชายตนที่มีนิสัยเย็นชา มีนางในดวงใจซะที

"ข้ายังไม่รู้ว่านางเป็นใคร มาจากตระกูลไหน ตอนนี้ยังไม่รู้ด้วยว่านางอยู่ที่ใด" พอพูดออกมาเช่นนี้แต่คนในห้องหาสนใจสิ่งใดไม่ จับผ้าผูกผมพลิกไปพลิกมาก็เห็นที่ปลายผ้ามีชื่อ "อิง"

"แค่ได้รู้ว่าเจ้ามีนางในดวงใจก็ดีแล้ว นางคงมีชื่อว่า อิง แน่ๆอยากเจอตัวจริงของนาง คนที่ทำให้ใจเจ้ามนุษย์น้ำแข็งของข้าละลายได้เป็นเช่นไร"

ทันทีที่ผ้าถึงมือผู้เป็นพี่ชาย หยางจิ้นอ๋องก็คว้าหมับกลับมายัดเข้าไว้ในอกเสื้อ ทำเอาทุกคนตกตะลึก และพากันหัวเราะเสียงดัง ในใจทุกคนคิดเหมือนกันว่า "นี่ขนาดยังไม่เจอตัว ใครบางคนก็แอบกินน้ำส้มเข้าไปทั้งไหแล้ว"

เหมือนจะรู้ความคิดทุกคน "ข้าขอตัว ลาท่านแม่" กล่าวจบก็เดินออกไป ไป๋เฟิ้งเดินตามออกไป ทุกคนมองตามหลังแล้วหันมามองหน้ากันยิ้มๆ

🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺

"เจ้าได้ความเช่นไรบ้าง" องค์ชายสามแคว้นหนานสอบถามคนสนิท

"คุณหนูอิงอิง เดินทางไปแคว้นหมิงอย่างปลอดภัยและที่สำคัญยังไม่รู้สึกพึงใจผู้ใด แต่มีคนที่ขอเป็นคนข้างกายคนนึ่งพะยะค่ะ"

"อืม คนข้างกายเป็นใคร" ถามออกไปเพราะเขาไม่อยากให้ใครเข้าใกล้นาง เพราะนางเป็นของเขา

"เป็นอดีตรองแม่ทัพพยัคฆ์ของแคว้นหมิง พะยะค่ะ" กล่าวจบก็แอบขยับตัวถอยห่างไปสามก้าวได้

องค์ชายสามหลินหลง นั่งหน้าตึง บรรยากาศเหมือนฝนจะตกในห้องหนังสือ เขาไม่ต้องการให้ชายใดเข้าใกล้นางแม้เพียงครึ่งก้าวก็ไม่ได้

🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺

ฮัดชิ้วๆๆ "ใครนินทาข้านะ" เหม่ยอิงกล่าว

"มีคนคิดถึงท่านนะสิ ขอรับ" อาเฉียงกล่าวติดหยอกล้อเจ้านายเล็กน้อย

"ก็คงใข่ข้าไปทำเรื่องไว้เยอะนี่น่า ฮ่าๆๆๆ" จากนั้นก็โยนเรื่องนี้ทิ้งไป

เหม่ยอิงไม่รู้เลยว่าได้ทำให้ชายหนุ่มสูงศักดิ์ 2 คน คนึงหาตนบ้างคนยังไม่รู้จักก็ตกหลุมรักเข้าซะแล้ว ส่วนอีกคนทั้งทีโดนปฏิเสธแต่ก็ไม่ยอมตัดใจ สุดท้ายนางจะเลือกใคร ไม่มีใครให้คำตอบได้ นอกจากเหม่ยอิง คนเดียวซึ่งตอนนี้กำลังเพลิดเพลินกับการรักษาคน และชมวิวทิวทัศน์สวยในรถม้าโดยมีอาเฉียงเป็นคนขับ ที่ต้องใช้รถม้าเพราะต้องเดินทางสองคน และก็เริ่มมีของม่กขึ้น ก่อนจากเมืองหลวงแคว้นหมิงนางจะให้อาเฉียงดูแลกิจการที่แคว้นหมิง แต่อาเฉียงคุกเข่าเป็นตายไม่ยอมจะติดตามนาง นางจึงมอบหมายให้ จีเสวี่ยดูแลแทนจนกว่านางจะหาคนได้

นางเดินทางมาเรื่อยก็เข้าเขตชายแดนแคว้นหมิงกับแคว้นฉิน ก็ได้ยินว่ามีคนคนนึ่งรักษาคนอยู่แต่บอกว่ารักษาไม่ได้ให้ทำใจ นางจึงให้อาเฉียงเข้าไปสอบถาม ได้ความว่านางบอกเป็นหมอปีศาจรักษาได้ทุกโรค แต่ของคนคนนี้มาช้าเกินไปจึงเกินเยี่ยวยา

เหม่ยอิงได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มเยาะภายใต้หน้ากาก "ไปดูกัน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***