ช่วยชีวิต ในแคว้นหมิง

จางเจียงเฉียง อดีตรองแม่ทัพพยัคฆ์ แคว้นหมิง

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

"มันได้ยินที่ข้าพูด ดังนั้นข้าจะไม่พูดนะ ทำตามข้าาั่งก็พอดูที่มือนะ เจ้าชื่อแซ่ว่าอะไร" ไม่ว่าเปล่านางทำมือให้เขานอนลง โดยนางเอาที่นอนออกมาจากกำไล ส่วนหลังนั้นนางให้เสี่ยวเป่ย ทำมันขึ้นมาเพื่อให้อาศัยได้ และยังให้เสี่ยวเป่ยหาหุ่นฟางแล้วทำให้เป็นเหมือนคน นอนข้างๆกับชายหนุ่ม

"ข้ามีชื่อว่าจางเจียงเฉียง ท่านหมอ" "ไม่ต้องท่านหมอ เรียกข้าว่าอิงอิง ก็ได้" "ไม่ได้ๆๆ งั้นให้ข้าเรียกคุณหนูอิงอิง ก็ได้ขอรับ" นางไม่กล่าวอะไรแต่ทำการฝั่งเข็มทันที มันทำให้เจียงเฉียงตัวเย็นเฉียบเหมือนคนตาย และเริ่มหายใจรวยระรินลงทุกขณะ นางใช้มีดกีดตรงต้นแขนของเจียงเฉียงใช้เลือดของเสี่ยวเป่ยนิดหน่อยใส่ลงตรงปากแผลหุ้นที่นอนข้างเจียงเฉียง

รอสักครู่ใหญ่ๆ ตัวกู่ที่ตัวอ้วนพีก็ไต่ออกมาพอได้กลิ่นเลือดและเห็นว่าคนข้างๆดิ้นอยู่ก็กระโดดเข้าไป แต่ว่าข้างในไม่ใช่คนแต่เป็นขวดแก้วที่นางเตรียมไว้กว้างพอประมาณ แต่มีเลือดเสี่ยวเป่ยมันจึงทำการวางไข่

เมื่อตรวจซ้ำอีกครั้งว่าเจียงเฉียงไม่เป็นอะไรแล้วเวลาก็ผ่านไป 3 วันพอดี จึงทำการปลุกเจียงเฉียง

"ข้าดูแล้วนางก็บอกให้ข้าดูแล้วมันชอบร่างกายที่มีชีวิตและเจ้าเป็นตัวหลัก ในการแพร่พันธ์ุ ของมันถ้าเจ้าตายมันก็ตาย แต่ถ้ามันกำลังจะวางไข่มันจะไม่ยอมตาย ข้าจึงฝั่งเข็มตายให้เจ้า 3 วัน ในเมื่อมันจะวางไข่ดังนั้นมันจะหาคนใหม่อาศัย ปกติมันจะกินเจ้าก่อนค่อยย้ายร่าง แต่มันกำลังจะวางไข่มันไม่มีเวลาคิดมันจะต้องย้ายทันทีโดยคิดว่าเจ้าตายแล้ว เจ้าจึงรอด"ว่าแล้วนางก็ยกตัวกู่ ให้เจียงเฉียงดู

เมื่อเจียงเฉียงเห็นตัวกู่ก็ขยะแขยง ทั้งโกรธแค้น "ท่านจะเก็บไว้ทำไมขออรับ"

"ข้าไม่ได้จะเก็บแต่ข้าจะเอาไปตรวจสอบดูต้นกำเนิดของมัน เจ้าไม่อยากรู้รึ? งั้นข้าจะทำลายมันล่ะ"

"ช้าก่อนขอรับ ข้าใจร้อนไป ข้าขออภัยด้วยขอรับ"

"เพราะเจ้าใจร้อนไงจึงทำให้ชีวิตเจ้าเป็นเช่นนี้ ตั้งสติสักนิดเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้น ฉะนั้นเจ้าต้องฝึกกับข้าอีกหน่อย เอ้า!" เจียงเฉียงไม่ลังเล เมื่เห็นเหม่ยอิงเอายาให้ก็รับไปกินทันที

"ยาที่ข้าให้เจ้าคือยารักษาภายใน เจ้ายังต้องกินอีก 2 วันเช้าเย็น ก็จะกลับมาเป็นปกติในร่างกายรวมทั้งวรยุทธ์เจ้าด้วย ส่วนเมื่อเจ้าดีขึ้นแล้วข้าจะฝึกร่างกายเจ้าใหม่ในแบบของข้า แล้วเจ้าก็จะกลับไปใช้ชีวิตได้ดั่งเดิม

"ข้าขอติดตามท่านได้หรือไม่ขอรับ ท่านช่วยชีวิตข้าดังนั้น ชีวิตข้าเป็นของท่าน" ว่าแล้วเจียงเฉียงก็คุกเข่าลงคำนับนาง "ให้ข้าอยู่กับท่านเถอะนะขอรับ ข้าไม่มีครอบครัวแล้ว ข้าไม่มีที่ให้กลับแล้ว"

"เฮ้อ!! อืม...ก็ได้..แต่ข้าไม่ใช้คนแคว้นหมิง ข้าก็ไม่แน่ใจว่าเป็นคนแคว้นใด แต่ข้าถูกคนแคว้นเหลียนช่วยไว้ ข้าจะต้องกลับแคว้นเหลียน เจ้าทำใจไปได้รึ"

"ข้าเคยภักดีต่อแคว้นบ้านเกิด แต่บ้านเกิดไม่ให้ที่พักพิงแก่ข้า ขอแค่มีท่าน ข้าไปที่ใดก็ได้ขอรับ"

"อืม งั้นเจ้าไปอาบน้ำล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าจัดแต่งผมเผ้าให้เรียบร้อย เราจะเดินทางกันเลย และเดินทางไปเรื่อยๆ"

เจียงเฉียงรับคำแล้วไปจัดแจงตามที่เหม่ยอิงสั่ง ส่วนเสื้อผ้า เหม่ยอิงให้เสี่ยวเป่ยจัดหามาให้เพราะเสี่ยวเป่ยแวบไปแวบมาได้ ขณะที่กำลังจัดแจงของ เจียงเฉียงก็เดินกลับมา

"อืม ใช้ได้ๆ ที่จริงหน้าตาเจ้าไม่เลว เป็นเพราะกู่ทำให้เจ้าดำคลำ ร่างกายไม่น่าดู ตอนนี้หล่อเหลาเชียว"

เมื่อได้รับคำชมซึ่งๆหน้า พานทำให้เจียงเฉียงหน้าแดงไปถึงใบหู

"ออ ข้าเรียกเจ้าว่าอาเฉียง ได้ไหม เรียกเจียงเฉียงมันดูทางการเกินไป ตามนี้นะ ไปกันเถอะ" เจียงเฉียง คิดในใจ ถ้าท่านจะตั้งใจจะเรียกอยู่แล้วจะถามทำไม เพราะสุดท้ายก็ขัดไม่ได้ "แต่ก่อนจะไปข้าจะช่วยท่านล้างมลทินให้สามารถกลับมาที่นี่ได้อย่างเปิดเผย" เมื่อเป็นแบบนี้คงต้องเดินทางล่าช้าอีกสินะ

จนเดินทางมาเรื่อยก็ได้แวะรักษาคนตามรายทาง จนมาถึงเมืองหลวงของแคว้น การเข้าเมืองไม่มีปัญหาเพราะนางให้อาเฉียง ใส่หมวกปิดหน้าไว้ จึงไม่มีเรื่องใดๆ เมื่อมาถึงนางก็ถามว่า "จวนของเจ้าอยู่ที่ใด"

"คุณหนูอิงอิง ขอรับ ทางนี้ขอรับ"

"มันจะมีคนมายึดไปรึไม่ " ใบที่ดินจวนถูกเก็บไว้อย่างดี อีกอย่างคนตายในจวนมากขอรับ" เหม่ยอิงพยักหน้าเข้าใจ

"รอจะไปพักที่จวนท่าน รอดูว่าใครจะมาหาท่าน นี่คือยาเป็นตาย กินเถอะแล้วท่านจะรู้เอง" เจียงเฉียงรับไปอย่างไม่อิดออด

เมื่อถึงหน้าจวนร้าง เหม่ยอิงชวนเจียงเฉียงเข้าประตูข้าง เพื่อกันไม่ให้ผู้คนแตกตื่น เข้ามาถึงด้านในสภาพทุกอย่างอยู่ครบ ขาดแต่ผู้คนเท่านั้น "ข้าจะทำความสะอาดให้นะขอรับ" "ไม่ต้องหรอก เจ้ารอข้าที่นี่ ครู่เดียวข้าก็มาแล้ว" ไม่รอให้อาเฉียงตอบกลับเหม่ยอิงก็หายออกไปแล้ว ระหว่างรอ เจียงเฉียงก็ทำความสะอาดห้องนอนก่อนเพราะตนกับคุณหนูต้องนอนที่นี่

เหม่ยอิงเมื่อมาจากจวนก็เดินไปที่ท้ายเมือง พบคนเร่ร่อน คนเต็มมีทั้งเด็กและผู้ใหญ่ "เด็กน้อยเจ้าป่วยรึ" เด็กน้อยมองหน้าแล้วตอบว่าคนที่นี่ป่วยทุกคน

อืม "ข้าจะรักษาทุกคนที่นี่แลกกับที่พักอาหารและการทำงาน ใครจะรักษาบ้าง"

เมื่อทุกคนได้ยินก็ตอบกลับมาว่ารักษา นางจึงทำการรักษา ตอนที่ว่างนางได้นั่ง กลั่นยาที่ซื่อสัตย์กับนางเท่านั้น ถ้าคิดไม่ซื่อก็จะเจ็บปวดทุรนทุรายจนตาย นางบอกทุกคน บางคนก็จะเก็บไปคิดบางคนก็รับการรักษาและเดินทางมากับนางทั้งหมด 28 คน เข้ามายังจวนตระกูลจาง เมื่อทุกคนรู้ว่าเป็นจวนตระกูลจางก็ชะงักเท้าไม่เดินต่อ เหม่ยอิงจึงกล่าวว่า "กลัวอะไร มีข้าหมอปีศาจอยู่ ยังจะกลัวอะไร ข้าไม่ทิ้งคนของข้าหรอก" ทุกคนได้ยินประโยคสุดท้ายก็น้ำตาตื้นขึ้นมา ใช่ท่านหมดเอาพวกเขามาจากความตายได้ ยังจะกลัวอะไร เพื่อตอบแทนนางควรทำทุกอย่างเพื่อช่วยนางสิ คิดได้ดังนั้นทุกคนก็ก้าวตามนางเข้ามาในจวน

อาเฉียงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนมากมายก็รีบวิ่งออกมา "คุณหนู ไปไหนมาขอรับ ข้ารอท่านนานมาก ใจไม่ดีเลย"

"ข้าไปหาคนมาช่วยเจ้าทำความสะอาดไง ข้าไม่ไว้ใจให้เจ้าทำหรอก ฮ่าๆๆๆ" อาเฉียงยิ้มๆ รู้ว่านางแนบเรื่องที่พักตอนอยู่ที่กลางป่า

"อ้อ ข้ามีวิธีที่จะช่วยเจ้าด้วย แต่ขึ้นอยู่ที่เจ้าว่าจะเอายังไง ใจเจ้าน่ะ ข้าให้เวลาเจ้าคืนนี้เท่านั้น พรุ้งนี้ต้องมีคำตอบ"

"ท่านๆๆ...คือ...รองแม่ทัพ...." มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามามองเจียงเฉียงแล้วกล่าวพลางชี้มือสั้นๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***