การเดินทาง

รุ่งสางเหม่ยอิงก็ออกเดินทางโดยแวะไปบอกลาป้าหวังของนาง "อิงอิง ไปก่อนนะเจ้าคะ ดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าคะ ท่านป้า"นางกล่าวพลางโผ่เข้าไปกอดฮูหยินหวัง

เช่นเดียวกันกับฮูหยินหวังที่คว้าเอาตัวเหม่ยอิงเข้ามากอด เจ้าก็เช่นกันเดินทางดีๆนะ ป้าจะใก้คนไปด้วยเจ้าก็ไม่ยอม ทำคนแก่เป็นห่วงเสียจริง"ว่าพลางน้ำตาไหลนางไม่มีบุตรสาวและไม่มีสะใภ้จึงไม่มีหลาน เลยเอ็นดูเหม่ยอิงดังบุตรสาวแท้ๆ เมื่อได้เวลาเหม่ยอิงจึงออกเดินทางด้วยม้าที่แข็งแรง 1 ตัว ซึ่งม้าตัวนี้อดีตเคยเป็นม้าของบุตรชายฮูหยินหวัง มันไม่ยอมเข้าใกล้ใครแต่พอให้เหม่ยอิงไปดูมันกลับยอมรับนาง จึงยกให้นางเพื่อใช้ในการเดินทาง

นางให้ เสี่ยวเป่ยกลายร่างมาพันที่ข้อมือนางดั่งเดิม สามารถสื่อสารกันทางจิตได้ตลอดเวลา

เมื่อเข้าสู่แคว้นหมิง ก็เห็นชาวบ้านกำลังไล่คนคนนึ่งออกจากหมู่บ้าน จึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชาวบ้านเล่าว่าชายคนดังกล่าวถูกขับไล่มาจากอำเภอเพราะครอบครัวเขาป่วยและชีวิตทั้งหมด จึงกลัวว่าเขาจะมาแพร่เชื่อให้พวกตนจึงไม่ยอมให้เข้ามาในหมู่บ้าน ได้ยินอย่างนั้นนางจึงเดินตามชายคนดังกล่าวไปจนพบว่าเขานั่งดื่มน้ำจากบำธารอยู่แต่ก็มีคนเอาค้อนมาไล่ไม่ให้เขากินน้ำกลัวว่าเชื้อโรคจะลงสู่แม่น้ำ เดินตามมาเรื่อยๆก็พบที่พักภายในกลางป่าไม่มีเขาจึงไม่มีถ้ำใก้อาศัย เขาใช้กิ่งไม้ทำเพิงเพื่อใช้บังแดดนอน

"ท่านป่วยรึ"นางเอ่ยถามเมื่อเดินตามมาถึงที่พัก นางรู้ว่าเขารู้ว่านางเดินตามมา

ชายหนุ่ม"......."

"ข้ารู้ว่าท่านมีวรยุทธ์ ค่อนข้างดีเชียวล่ะ แต่ที่ไม่แน่ใจคือเหตุใดท่านจึงทำตัวเช่นนี้เท่านั้นเอง"

ชายหนุ่มหันมามองนาง "ก็เหมือนท่านที่ต้องปิดบังใบหน้านั้นแหละ" นางไม่ได้ว่าอะไร แล้วกล่าวว่า "แล้วถ้าข้า เปิดหน้ากาก ท่านจะเปิดใจรึไม่เล่า"นางใช้คำว่าเปิดแทนถอดเพื่อชี้ให้เห็นว่านางสื่อถึงอะไร

"ท่านกล้ารึ" "ลองไหมล่ะ เพียงท่านรับปากข้า" ชายหนุ่มนั่งคิดครู่หนึ่งจึงพยักหน้า

เมื่อได้รัยคำตอบเหม่ยอิงก็ทำการถอดหน้ากากออก แค่เพียงนางถอดหน้ากากเท่านั้น ชายหนุ่มคนนั้นก็ตะลึงค้างอยู่กับที่เหมือนคนโดนสะกด นางจึงกล่าวว่า "ข้าตรวจร่างกายท่านได้หรือไม่"

ทำให้เขาได้สติแต่ก็ยังมาไม่ครบ ทำให้ทำได้แค่ะยักหน้า เมื่อนางเห็นเช่นนั้นนางก็ยื่นมือไปจับชีพจร ทันทีครู่ใหญ่นางจึงเอ่ยขึ้นว่า "ท่านไม่ได้ป่วย แบะคาดว่าครอบครัวท่านก็คงไม่ได้ป่วย แต่โดนพิษ ใช่หรือไม่" จากที่ตอนแรกตกใจตะบึกค้างตอนนี้ยิ่งกว่าตะลึกค้างแทบไม่หายใจด้วยซ้ำ เมื่อได้สติมาครบจึงถามขึ้นมาว่า "ท่านรู้ได้เยี่ยงไร ท่านเป็นหมอรึ ทั่วทั้งแคว้นต่างบแกว่าครอบครัวข้าป่วย แต่ท่านไม่"

"ท่านเคยได้ยิน เรื่องหมอปีศาจรึไม่" นางไม่ตอบแต่ถามกลับไป

"รึว่าท่านคือ...." เหม่ยอิงพยักหน้าทันที แถบยิ้มน้อยๆแบบเจ้ามีแผนการ

"ที่ข้าต้องสวมหน้ากากเพราะข้าต้องเดินทางไปทั่วเพื่อรักษาคน แต่ท่านว่าถ้าข้าไปด้วยหน้าตาเช่นนี้ ข้าคงไปไม่พ้นเพียงลี้ ใช่หรือไม่"

ชายหมุ่นพยักหน้าเห็นด้วย ด้วยความงดงามอย่างนางคงมีคนดักปล้นชิงตัวนางไปแน่ๆ หรือไม่คงโดนฉุดคร่า ไม่ทันถึงไหน

แต่ชายหนุ่มลืมไปว่า ถึงจนาดเดินทางได้แบบนี้วรยุทธ์นางก็คงไม่เก่งกาจไม่ใช่น้อยเลย

"ท่านโดนพิษกู่ ที่เมื่อถึงเวลามันจะออกำข่ในตัวท่าน และเมื่อไข่มันฟักออกมาก็จะหาร่างกายคนเพื่อทำการฟักไข่ไปเรื่อยๆ"

ชายหนุ่มจึงไม่ปิดบังนางอีกต่อไป เขาขยับตัวแล้วเล่าว่า "ข้าคือรองแม่ทัพแห่งกองทัพพยัคฆ์ แต่เรื่องมีอยู่ว่า พวกเราไปปราบโจรภูเขาแถวๆ หุบเขาปีศาจด้านนอก พอปราบเสร็จกำลังจะกลับก็พบกับหญิงสาวนางนึ่ง นางบาดเจ็บสาหัสนัก ท่านแม่ทัพจึงเข้าไปช่วยเหลือ พาไปรักษาที่ค่ายจนหายดี แล้วนางกับท่านแม่ทัพก็พึงใจแก่กัน" เขานั่งเงียบไปครู่กนึ่ง เหม่ยอิงจึงเริ่ม้ข้าใจทันที พูดลอยขึ้นมาว่า"บุรุษช่วยสาวงามสินะ"

"เป็นเช่นนั้น ในวันนั่นทุกคนก็ยินดีกับท่านแม่ทัพข้าก็ด้วย ตกเย็นพอทุกคนฉลองยินดีกับท่านแม่ทัพเสร็จก็เข้านอนกันหมด แต่ข้าดันลืมดาบวางไว้ที่ข้างต้นไม้ตรงงานเลี้ยง จึงเดินกลับไปเอา เพราะข้าเป็นถึงรองแม่ทัพจึงำม่ได้ดื่มมาก ขัาไม่ได้เมา"

เหม่ยอิง"......"

"พอหยิบดาบได้กำลังจะเดินไปข้าก็พบนาง นางเดินหันซ้ายหันขวาเข้าป่าไป ข้าก็แอบตามไปเงียบๆ พบว่านางไปพบใครคนหนึ่ง สวมชุดดำใช้ผ้าปิดหน้า สั่งการอะไรบางอย่าง จังหวะนั้น ก็มีงูพิษเลื้อยมาที่ข้า ข้าจึงฆ่ามันแต่มันก็ทำให้พวกเขารู้ตัว ชายขุดดำนั้นจึงตรงมาหาข้า แล้วยัดอะไรบางอย่างเข้าไปในปากข้า สองสามเม็ด จากนั้นก็หายไป แบะข้าก็หมดสติไป"

เมื่อรู้สึกตัวก็มีทุกคนยืนล้อมข้าอยู่รวมทั้งนางด้วย ข้าหาโอกาสบอกท่านแม่ทัพกลับกลายเป็นข้าเมาแล้วเดินเข้าป่าไป แล้วป่วย เพราะเมื่อตอนข้าฟื้นหมอบอกว่าข้าป่วย คงเพราะข้าเมาแล้วเดินเข้าป่า จากนั้นจึงปลดข้าออก ใก้กบับมาพักฟื้นที่บ้าน แล้วก็เป็นอย่างที่ท่านได้รับรู้มา และข้าใข้วรยุทธ์ไม่ได้ เมื่อใดที่ข้าใช้มันจะกัดกินข้า จนหมดแรงลงไปนะตรงนั้น" ชายหนุ่มกล่าวอย่างสลดใจพลางน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา

"แต่เมื่อข้าอยู่คนเดียว ไม่ใกล้ใครก็ไม่มีคนป่วย ข้าจึงคิดว่าเพราะข้าแพร่เชื้ออย่างที่คนว่า"

"อืม ตอนนี้มันคงกำลังวางไข่ในกายท่าน เพราะมันได้กลิ่นคน"

ชายหนุ่ม "งั้นท่านควรอยู่ให้ไกลจากข้า" ว่าแล้วก็จะลุกขึ้นเดินหนีไป แต่เหม่ยอิงกลับจับแขนเขาไว้ แล้วพูดว่า "นั้นเป็นเรื่องที่ดี มิใช่รึ" นางยิ้มร้ายทีนึ่งแล้วกล่าวว่า "อย่าลืมสิ ข้าคือหมอปีศาจ" ชายหนุ่มจึงถอนหายใจ

"ท่านจะทำอย่างไร" "ตอนนี้มันกำลังเตรียมตัววางไข่ มันต้องหาที่ที่ดีก่อน ยังมีเวลา เพราะตอนที่มันเตรียมตัว ก็ใช้เวลาทั้งสิ้น 7 วันในการวางไข่ ช่าง 7 วันนี้ท่านต้องอยู่ใกล้ข้า ให้มันรู้ว่ามันจะออกไข่เพืีอส่งต่อได้" ชายหนุ่มเริ่มเข้าใจวิธีการ ว่านางจะหลอกล่อมัน

"แล้วท่านจะเอามันออกได้เยี่ยงไรรึ" ชายหนุ่มนึกไม่ออก

"รอดูเอาเองแล้วกัน เดี๋ยวท่านก็รู้น่า ฮ่าๆๆๆ" ้สินเสียงหัวเราะนาง ชายหนุ่มรู้สึกว่าหญิงนางนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน อย่าได้มีใครคิดมาล่วงเกินนางทีเดียวเชียว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***