กลับมาแล้ว

หน้าประตูจวนหวัง เหม่ยอิงก็เดินเข้าไปเหมือนบ้านตนเอง เพราะคนเฝ้าประตูแค่เห็นหน้าก็ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใด ยิ้มต้อนรับแบบนอบน้อม

"ท่านป้าอยู่หรือไม่" นางกล่าวถามพ่อบ้านเมื่อเดินเข้าไปในจวน

"ไม่อยูขอรับ เห็นคุณยังไม่กลับเลยแวะไปที่จวนเป่ยเจียน แต่เช้าขอรับ" พ่อบ้านกล่าวอย่างมีไมตรีกับนาง นางพยักหน้า แล้วกล่าวว่า"งั้น อิงอิงจะไปที่จวนเป่ยเจียนก่อนนะ ลำบากท่านแล้ว" ว่าแล้วก็เดอนกลับออกไป

🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸

องค์ชายคุณหนูเดอนทางออกนอกเมือง ไปได้ 5 วันแล้วขอรับ ยังไม่เห็นกลับมา คนของเราก็ไม่กล้าตามไปไกลขอรัย

"อืม" เมื่อได้ฟังราบงาน องค์ชายสามหลินหลง ก็นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด หลีจิ้งเห็นแล้วอ้าปากจะเอ่ย แต่ก็ไม่เอ่ย ได้แต่เงียบ ยืนนิ่งอยู่ข้างกาย

ผ่านไปได้ 2 วันก็มีรายงาน "คุณหนู อิงอิง กลับมาแล้ว พะยะค่ะ " เมื่อมองเห็นความลังเลของฟู่จงที่จะรายงานต่อ จึงเอ่ยขึ้นว่า"มีอะไรอีก ว่ามาให้หมด"

"คือ..... เหมือนคุณหนูอิงอิงจะเปลี่ยนไปพะยะค่ะ"ทำท่าทางคิดตรึกตรอง

"เปลี่ยนไป....ยังไง" เมื่อฟู่จงจะรายงานต่อก็แอบมองไปที่หลีจิ้งเป็นการขอคำแนะนำ หลีจิ้งจึงพยักหน้า จึงรายงานต่อไปว่า " รูปร่างสูงขึ้น ผิวขาวนวลขึ้น และหน้าตาเปลี่ยนไปมาก งดงามกว่าเดิม เรียกได้ว่างามหล่มเมืองเลยพะยะค่ะ" ว่าแล้วก็วิ่งไปหลบที่หลังหลีจิ้ง เพราะถ้วยชาในมือ หลินหลงลอยมาแบบไม่ทันตั้งตัวเลย

"ออกไป" หลินหลงตะคอก ก่อนที่ฟู่จงจะออกไป

หลีจิ้งได้แต่ส่ายหน้า กลิ่นไหน้ำส้มแตกแถวนี้แรงจริงๆ

"ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร" ว่าพลางใช้สายตามองหนังสือแบบหลบๆ

"กระหม่อมคิดว่า ฟู่จง คงไม่ได้คิดอะไรแค่พูดตามที่เห็นพะยะค่ะ" ว่าแล้วก็แอบยิ้มขำๆ คนไหน้ำส้มแตก

"ข้าจะไปดูสักหน่อย" ไม่ว่าเปล่าวางหนังสือในมือแล้วเดินออกไป

🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹

ฝั่งเหม่ยอิงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็กำลังสั่งให้ เสี่ยวไป๋ เปลี่ยนร่างเป็นคน เพื่อทำการฝึกฝนเด็กๆผู้ชายเป็นวรยุทธ แบะแข็งแกร่งมากพอที่จะปกป้องนางได้

บวกกับใช้การฝึกแบบทหารกับพวกเขาด้วย และนางเองก็ฝึกด้วยเช่นกัน ให้ ชิงชิง ชีเอ๋อ จิ่วเอ๋อ ดูแลเรื่องอาหารการกิน ทุกคนจึงรู้สึกเคารพนางยิ่งขึ้นจนเวลาผ่านไปนางจึงไปตุยกับป้าหวังเรื่องให้พวกเด็กๆมีรายได้เพื่อต่อไปข้างหน้านางไม่อยู่จะได้ดูแลตัวเองได้

"อิงอิง ว่าให้พวกเขาดูแลร้านผ้าแพรพรรณ เจ้าค่ะ หลานจะเปิดทิ้งไว้ ส่วนผู้ช่วย ที่เป็นชายคงรบกวนท่านอีกสักครั้งแล้ว เจ้าค่ะ"

"หืม พวกเขายังเด็กนักจะไหวรึ ส่วนผู้ช่วยไม่ใช่เรื่องยากอะไร แล้วหลานจะไปไหน นานไหม ป้าคงคิดถึงเจ้ามาก" ว่าแล้วก็ทำหน้าหมองๆ นางจึงเข้าไปกอด

"ท่านป้าไม่เหงาหรอกเจ้าค่ะ มีชิงชิงและพวกเด็กๆ หลานจะให้พวกเขาแวะมาหาบ่อยๆนะเจ้าค่ะ" นางใช้เวลาอยู่ที่นี่มานานแล้วยังเหลือเวลาอีกตั้ง 4 แคว้นจะมายึดติดมากไม่ได้

เมื่อเตรียมการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว นางจึงพักผ่อน ทุกอย่าง ทั้งสั่งทำหน้ากาก จากประสบการณ์สอนว่าควรใส่หน้ากากเป็นดีที่สุดกันปัญหายุ่งยากที่จะตามมา

จังหวะนี้รอแค่หน้ากากที่สั่งมาส่งเท่านั้น

ป้าหวังมอบท่านลุงหลิวมาอยู่ช่วยงานในจวนเป่ยเจียนของนาง นางจึงตั้งให้เป็นพ่อบ้าน และให้ ชิงชิง หัวหน้าแม่บ้าน "คุณหนูขอรับ องค์ชายสามมาขอพบขอรับ เสียงลุงหลิว มาเรียกที่หน้าประตูห้องตอนที่นางกำลังสั่งงาน ชิงชิง อยู่ "เดี๋ยวข้าออกไป" เมื่อบอกไปแล้วก็ให้ ชิงชิงแต่งตัวให้

เหม่ยอิงเดินออกมา จังหวะที่ก้าวเดินช่างเหมือนนางหงส์สยายปีกนัก งดงามจริงๆ เหมือนฟู่จงบอกไม่มีผิดนางงดงามขึ้นผิดตา จนแทบลืมหายใจ

เมื่อนางเคารพเสร็จ เห็นองค์ชายสามยังนิ่งจึงกล่าวว่า "องค์ชายสาม มาหามีธุระเรื่องใดหรือไม่ เพคะ" พลางมองอย่าง งง มีเรื่องอันใด แต่สายตาพ่อบ้านหลิว และชิงชิง เข้าใจเป็นอย่างดีว่าองค์ชายสามมาหานายของตนเรื่องใด ขนาดหลีจิ้งยังเข้าใจ

"เห็นว่าเจ้าจะเดินทาง เจ้าจะไปไหนรึ"

"ออ ข้ารับปากอาจารย์ไว้ว่าจะเดินไปทั่วทั้ง 5 แคว้น ข้าเสียเวลาที่นี่ค่อนข้างนาน ข้าควรเดินทางต่อได้แล้ว ไม่งั้นคงผิดคำพูดกับท่านอาจารย์คงมิใช่เรื่องดี" หยุดถอนหายใจ เฮ้อ "ข้าไม่อยากให้ท่านมา เพราะถ้ามาข้าคงกินไม่ได้นอนไม่หลับหลายวัน เฮ้อ! เขาให้เวลาข้า 1 ปี น่ะ"

"ท่านมาเพราะเรื่องนี้รึ" หลินหลงหันไปมองคนสนิทตนเป็นนัย

ชิงชิงเข้าใจสายตา จึงเอ่ยว่า "คุณหนูเชิญองค์ชายสาม ไปนั่งคุยที่ศาลาริมน้ำดีกว่าเพคะ อากาศเย็นสบายยิ่งนัก"

หืม! มีอะไรแปลกๆ ทำไมทุกคนแปลกๆ เหม่ยอิงมองคนนั้นทีคนนี้ที "เอาแบบนั้นก็ได้ เดี๋ยวยกชากับขนมไว้ด้วยนะ เชิญเพคะ" ว่าแล้วก็เดินนำทาง หลินหลงไปที่ศาลาริมน้ำ นางไม่ให้ปลูกดอกบัว แต่นางให้หาสาหร่ายน้ำจืดมาลงไว้ให้ปลากินแทน มันจึงเป็นน้ำสีฟ้าตรงกลางสระคล้ายน้ำทะเล ตรงขอบๆเป็นสาหร่ายเขียวๆ

"เจ้าจะกลับมาที่นี่อีกไหม เมื่อไหร่"เมื่นั่งลงได้สักครู่ หลินหลงก็เอ่ยปากถาม

"ข้าก็ไม่รู้ว่าเมื่ไหร่ ข้าตั้งใจกลับไปปักปิ่นกับท่านแม่บุญธรรมของข้า ข้าบอกท่านไว้ก่อนออกเดินทาง"

"ที่ใด" หลินหลงถาม เพราะเขาสืบมาแล้วว่านางมาจากเขาปีศาจ แต่ก่อนนั้นไม่พบสิ่งใด

"ที่แคว้นเหลียน ข้าไม่รู้ว่าข้าเป็นคนแคว้นใด แต่คนที่ช่วยข้าไว้เป็นคนแคว้นเหลียน ซึ่งข้าก็ไม่อยากสืบเรื่องที่มาที่ไปของตัวเอง เพราะทางข้างหลังมันคงหน้ากลัวกว่าทางข้างหน้า แน่ๆ" นางว่าพลางนึกคิดเรื่องราวต่างๆ

จากที่ต้องการบอกบางอย่างหลินหลงจึงเก็บคำพูดไว้ก่อนรอเมื่อถึงเวลา ค่อยบอกนาง รอให้นางพร้อมกว่านี้สักหน่อย "ข้าจะรอเจ้า กลับมา"เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับส่งสายตาสืบความหมายให้เหม่ยอิง

อะไรกันนี่อย่าบอกนะว่าเจ้าชอบข้า ข้าจะปฏิเสธยังไงไม่ให้เสียน้ำใจล่ะเนี่ย เอาตรงๆเลยไหม เฮ้อ กลุ้มๆๆ "เจ้าไม่ต้องรอข้าหรอก เพราะไม่รู้ว่า...." ยังไม่ทุนพูดจบประโยคก็ถูกขัดขึ้นทันที

"ข้าจะรอ" เฮ้อ!! บทจะดื้อก็ดื้อซะแล้วแต่เจ้าเลยล่ะกัน ข้าไม่สนด้วยแล้ว

เมื่อคุยกันต่อสักพัก หลินหลงก็กลับ เพราะนางบอกว่าพรุ้งนี้จะออกเดินทางไปแคว้นหมิง

🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹

พอมาถึงจวนองค์ชายสามตงฟางหลินหลงก็เข้าไปนั่งในห้องหนังสือ สักพักก็ลุกขึ้นเดินไปมี่หน้าต่าง ในใจคิดว่า "ข้าจะรอเจ้า เจ้าคนเดี๋ยวเท่านั้น ฟางเหม่ยอิง "อิงอิงของข้า"เจ้าต้องเป็นของข้าเท่านั้น"ในเมื่อเขาพบนางก่อนใคร ฉะนั้นนางต้องเป็นของเขา "หลีจิ้ง เรียก ฟู่จงมาหาข้า"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***