พบเจอ ดีใจ

มังกรเพลิงหยก

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

"ข้าได้ยินแล้วๆๆ ท่านจะเป่าให้หูข้าแตกตายเลยรึไง" เสียงพูดลอยมาจากหน้าห้องลับ ทำให้นางรีบแต่งตัวเดินออกมา มองดูเห็นว่าเป็นอะไร " ตะขาบเรอ " คำพูดหลุดออกมาพลางมองตังอะไรขาวๆแดงๆเท่าฝ่ามือลอยอยู่

อยากร้องไห้จริง ว่าพลางน้ำตาไหลทั้งยินดีที่ได้พบ ทั้งเจ็บปวดในคำพูด "ตะขาบบ้านท่านจะสง่าขนาดนี้รึ ข้าคือมังกรนะ ฮือๆๆ"พูดออกไปด้วยน้ำตา ชีวิตมังกรของข้าช่างอาภัพนัก ตกต่ำถึงขั้นกลายมาเป็นตะขาบได้

สุดท้ายมันก็ก้มหัวลงแล้วเรียก "นายท่านกลับมาแล้ว ข้ารอท่านนานเหลือเกินขอรับ นับพันๆปีแล้วขอรับ"

เหม่ยอิง "เรอ ข้าเนี่ยนะ" "ข้ารู้แตว่าข้าเคยมีสัตว์ในพันธะ และอาวุธ คู่กาย แล้วเจ้าคือมังกรอะไร "

"มังกรเพลิงหยก ขอรับ " ข้าตั้งชื่อให้นะ อืมมมมม เอาชื่อ ผิงอาน รึว่า อืมมม ได้ละเอาตามนี้เลย เสี่ยวเป่ย ห้ามค้าน ฮ่าาาาาา"

"ข้าไม่ขัดนายท่านหรอกขอรับ แค่ท่านตั้งชื่อให้ก็ดีมากแล้ว" เสี่ยวเป่ยกล่าวอย่างนอบน้อม

"แล้วข้าจะไปหา หมิงยู่ที่ไหนล่ะ" นางเรียกอาวุธคู่กายไว้แล้ว ไม่เอาแบบอื่น จะตั้งแบบแปลกๆ

"มันคงยังไม่ถึงเวลานะนายท่าน"

"เจ้าเปลี่ยนร่างได้หรือไม่ ถ้ามีคนเห็นคงลำบาก"

"ได้ขอรับ" ว่าเสี่ยวเป่ยก็กลายร่างมาพันที่กำไลหยกที่ตาเฒ่ามอบให้ลักษณะคล้ายหยกพันด้วยหยก แต่ดูแล้วสวยมาก มีเอกลักษณ์ในตัว "ดีจัง แบบนี้ดีที่สุด"

"ไม่ต้องเรียกนายท่าน เรียกแบบแก่ เรียกอิงอิง ดีกว่า นะ"

"งั้นเรียก คุณหนูดีกว่าขอรับ นายท่าน" เมื่อตนเรียกผิดแอบชำเลืองมองก็เห็นสายตาเหม่ยอิงก็รีบยิ้มแก้เก้อทันที

"ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้วข้าไปแช่น้ำในป่าก่อนเจ้าก็ไปสั่งการให้เรียบร้อยถ้าจะติดตามข้า ข้าจะรอที่บ่อน้ำ นะ"

เสี่ยวเป่ยคำนับแล้วจึงจากไป

เมื่อเสี่ยวเป่ยไปแล้วนางจึงเดินเรื่อยมาจนถึงบ่อน้ำ รีบถอดชุดลงแช่น้ำแบบสบายใจ

💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

ในระหว่างนั้นมีใครบ้างคนที่กำลังเป็นกังวล "ฮ่องเต้อาการเป็นเช่นไรบ้าง"

"ทูลท่านอ๋อง ดูเหมือนจะไม่ค่อยดี พะยะค่ะ" องครักษ์คนสนิทกล่าว

"ไหนเจ้าว่าหมอเทวดาจะถึงวันนี้มิใช่รึ แล้วนี้ยามใดแล้วทำไมยังไม่เห็นแม้เงา"

กำลังจะตอบออกไปก็มีทหารรีบวิ่งเข้ามารายงานว่า " มีชายชราเข้ามาบอกว่าเป็นท่านหมอเทวดามาขอเข้าเฝ้าฮ่อวเต้ พะยะค่ะ"

"มาแล้วรึ ไป ไปหาท่านหมอ" กล่าวเสร็จก็เดินออกจากห้องพักไปห้องบรรทมขององค์ฮ่องเต้ทันที

เมื่อพบท่านหมอก็เห็นท่านหมอยื่นรออยู่ก่อนแล้ว "ท่านคือหมอเทวดาเชี่ยวรึ"

"ใช่แล้วพะยะค่ะ" ไม่พูดมาก ท่านอ๋องก็กล่าวขึ้น "เชิญ"

หมอเทวดาได้เข้าไปตรวจอาการฮ่องเต้แคว้นเหลียน จึงกล่าวว่า "ไม่ผิดพะยะค่ะ ทรงถูกวางยาพิษ มาช้านานประจวบเหนาะที่ช่วงนี้ราชกิจเยอะจึงทำให้อาการทรุดหนักพะยะค่ะ ตอนนี้ที่พอจะช่วยประครองชีวิตไว้คือต้องไปเอาน้ำจากบ่อวารีทิพย์ที่หุบเขาปีศาจมาเท่านั้นจากนั้น ข้าได้ข่าวว่ามีหมอปีศาจออกรักษาโรคประหลาดมากมายที่หมอทั่วไปรักษาไม่ได้ ตอนนี้ข่าวว่าอยู่ที่แคว้นหนาน หลังจากได้น้ำวารีทิพย์มาแล้วท่านส่งคนไปตามหมอปีศาจมา เะราะพิษนี้ข้าไม่สามารถรักษาได้ เพราะมันสะสมมานานมากแล้ว"

"แสดงว่าต้องไปเอาวารีทิพย์จากหุบเขาปีศาจ ก่อนใช่หรือไม่ " "ดังนั้นระหว่างนี้ท่านก็ต้องอยู่ที่นี่

"ข้าไม่ไปไหนหรอก เขาคือลูกศิษย์ข้านะท่านอ๋อง โปรดวางใจเถิด" เมืีอท่านหมอกล่าวจบ ท่านอ๋องก็เดินออกไปทันที

"เตรียมตัวเดินทาง ไป๋เฟิ้ง" เมื่อกล่าวจบก็ใช้วิชาตัวเบาลอยออกไปจากวังหลวงทันที พร้อมองครักษ์คนสนิทเมื่อถึงทางขึ้นหุบเขาจึงสั่งลูกน้องคนสนิทว่า "เจ้ารอแถวนี้ รอข้าส่งสัญญาณ" ไป๋เฟิ้งคำนับแล้วตั้งท่าระแวดระวัง ปล่อยให้ท่านอ๋องหยางจิ้นเฟยหลง เดินทางไปคนเดียวเข้าหุบเขาปีศาจ

🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺

เหม่ยอิงกำลังแช่น้ำอย่างสบายใจ ฮัมเพลงในอดีตที่เป็นแววดาว " แอบคิดถึงเธอ ไม่รู้เป็นยังไง ไม่แน่ใจเรียกว่ารักรึเปล่า ที่รู้แค่เพียงอยากให้เธอเป็นเงา เฝ้าค่อยตามดูแลหัวใจ 🎼🎶🎵"โดยไม่รู้เรื่องเลยว่าจะมีอะไรมารบกวนใจและกายในภายภาคหน้า

🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺

เมื่อเดินทางมาถึงด้านในหุบเข้าชั้นในสุดก็ต้องเจอยาพิษที่ลอยอบอวนในอากาศทำให้แทบยืนไม่มั่นคงอีกทั้งยังต้องมาต่อสู้กับสัตว์อสูรขั้น 9 พร้อมกันถึง 3 ตัวทำให้หยางจิ้นอ๋องได้รับบาดเจ็บทั้งภายในและภายนอก เมื่อพยายามเต็มทีจึงหลบหนีออกจากการต่อสู้มาได้แต่ก็แทบไม่มีสติ เหลืออยู่ เดินมาเรื่อยก็พบว่ามีบ่อน้ำขนาดไม่ใหญ่มาก ตรงตามที่หมอเทวดาบอก แต่ติดตรงที่ ...มีคนนั่งแช่วารีทิพย์แบบสบายใจ เหมือนเป็นที่ส่วนตัว "อะแฮ่มมม " เมื่อมีเสียงเหม่ยอิงจึงหันไปมองทางเสียงต้นเหตุ นางก็ตกตะลึง อ้าปากค้าง ไม่ใช่ว่าหล่อเหลา แต่หล่อมากกกกก นี่ขนาดบาดเจ็บนะเนี่ย ไม่ใช่ๆๆ เขามาได้อย่างไรในหุบเขาปีศาจนี้ แถมนี้คือชั้นในสุดไม่ใช่ชั้นนอก

เช่นกันกับหยางจิ้นอ๋อง นางเป็นใคร รึว่าสัตว์อสูรแปลงกายมา นางช่าง งดงามยิ่งนัก งดงามปานหล่มบ้านหล่มเมือง

เหม่ยอิง เมื่อได้สติก็สบัดมือพริ้บตาก็แต่งตัวเรียบร้อย เดินเข้าไปถาม " ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร? ผ่านหมอกพิษมารึ? พวกเด็กๆให้ท่าน ผ่านเข้ามาได้รึ?"

"ข้ามาขอแบ่งวารีทิพย์สักหน่อยได้หรือไม่ พอดีพี่ชายข้าป่วยหนักต้องได้รับมัน"

" หืม ท่านว่าอะไรนะ ท่านบอกข้าว่าน้ำในบ่อนี้คือวารีทิพย์งั้นรึ " นางมองเขาแบบไม่น่าเชื่อ ฉันแช่น้ำนี้ทุกวันถึงว่าเวลาแช่แล้วสบายตัว โดนตาเฒ่าใช้งานเม่าไหร่ก็ไม่เหนื่อย คนอื่นอยากได้จนเสี่ยงชีวิตมาเอา แต่ไอ้เรานอนแช่สบานใจเฉยเลย ไอ้แววดาวเอ้ยยยย

" อืม ตามสบายในเมื่อท่านเขามาถึงนี่คงเป็นวาสนาของท่านแล้ว ข้าไปล่ะ" เอ่ยจบนางก็เดินจากไป ด้วยความอับอาย จึงลืมเก็บ ผ้าผูกผม กลับไปด้วย

เมื่อมองนางจนลับตา หยางจิ้นอ๋องก็ทำการตักเอาวารีทิพย์มาดื่ม ในจังหวะนั้นลืมสนิทว่ามีใครนอนแช่น้ำอยู่ในบ่อ อาการบาดเจ็บก็ทุเลาลงทันที แทบไม่หลงเหลืออาการแม้เพียงเล็กน้อย พร้อมกับนำขวดกระเบื้องมากรอกจนเต็ม ระหว่างนั้นก็นั่งลงฟื้นฟู้พละกำลังครู่หนึ่งจึงเดินทางออกจากป่า ไปหาไป๋เฟิ้ง เพื่อเดินทางกลับวังหลวง โดยที่ไม่ลืมหยิบผ้าผูกผมของเหม่ยอิงติดตัวไปด้วย อย่างหวงแหน เมื่อนึกถึงคนผู้หนึ่งและใบหน้าแดงๆที่ตอนหันมามองเขา ก็แอบกระตุกมุมปากนิดๆ ที่คนใต้หล้านี้ไม่เคยมีใครเห็น เพราะท่านอ๋องผู้นี้ขึ้นชื่อว่าเป็น "ท่านอ๋องโหด" แม้นหน้าตาหล่อเหล่าแต่ก็มิมีสาวคนใดกล้าเข้าใกล้เขาสักคนเดียว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***