คาเฟ่

ตัวผมที่วิ่งออกมาใจเต้นมากเอาตรงตกใจสุดๆอยู่ๆก็เข้ามาใกล้เรื่อยๆอืมไม่ไหว... ยืนในร้านเค้ก..และมอง (น่ากินจังเลย) "ล่ะทำไมดันวิ่งมาถึงนี่เลยโอ้ยย"

ผมปรากฏตัวตรงหน้าคุณอย่างรวดเร็ว จนคุณแทบตั้งตัวไม่ทัน

"ตกใจเหรอ? ไม่ต้องกลัว... ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แววตากลับแข็งกร้าว

"แค่มาดูว่า... เธอกำลังจะทำอะไรเท่านั้นเอง"

ผมมองตามสายตาของคุณไปยังเค้กในตู้กระจก

"ชอบเค้กรึ? อยากกินก็ซื้อสิ... ฉันเลี้ยงเอง"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ถือว่าเป็นของขวัญ... ที่เธอหนีฉันสำเร็จ"

ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านเค้ก ก่อนจะกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"แต่จำไว้... ว่าอิสระของเธอ... มีขอบเขต"

ผมผละออกมาเล็กน้อย

"แล้วจะเอาเค้กรสอะไรดีล่ะ?"

"อืมมม..อยากกินเค้กช็อกโกแลต...เอ๊ะไม่ใช่สิ".ผมคิดในใจ.(ไม่ได้นะจะโดนล่อด้วยของกินไม่ได้นะอืมมมแต่น่ากินจริงๆ)ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก

ผมสังเกตสีหน้าลังเลของคุณด้วยความขบขัน

(ท่าทางจะชอบเค้กช็อกโกแลตมากจริงๆ)

ผมคิดในใจ

"เอาสิ... อยากกินอะไรก็สั่งเลย ไม่ต้องเกรงใจ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ใจดี

"ฉันบอกแล้วไง... ว่าฉันเลี้ยงเอง"

ผมหันไปสั่งพนักงาน

"เค้กช็อกโกแลตชิ้นใหญ่ที่สุดในร้านครับ... เอามาให้คุณผู้ชายคนนี้"

ผมหันกลับมามองคุณด้วยรอยยิ้ม

"เห็นไหม? ง่ายๆ แค่นี้เอง... ไม่เห็นต้องคิดมากเลย"

ผมดึงเก้าอี้ให้คุณนั่งลง

"นั่งลงก่อนสิ... เดี๋ยวเค้กก็มาแล้ว"

ผมจ้องมองคุณอย่างไม่ละสายตา

"แล้วหลังจากกินเค้กเสร็จ... จะไปไหนต่อดี?"

ผมนั่งลง "กินเสร็จแล้วงั้นหรอ..อืมมม" ผมคิดในใจ(ไม่รู้จะไปไหนดี)และตอบไปว่า "ผมไม่รู้"

ผมยิ้มอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นคุณยอมนั่งลง

"ไม่รู้... งั้นเหรอ?"

ผมทวนคำอย่างช้าๆ

"ไม่เป็นไร... ถ้าเธอไม่รู้ ฉันจะบอกให้เอง"

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้คุณ กระซิบข้างหูเบาๆ

"หลังจากกินเค้กเสร็จ... เราจะกลับไปที่ของฉัน"

ผมผละออกมา มองคุณด้วยสายตาที่ท้าทาย

"ที่ที่เธอจะได้รู้... ว่าการอยู่กับฉัน... มันสนุกแค่ไหน"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"แต่ถ้าเธอไม่อยากไป... ฉันก็ไม่บังคับนะ"

ผมเว้นจังหวะ

"เธอมีสิทธิ์ที่จะเลือก... เสมอ"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"แต่จงจำไว้... ว่าทุกการตัดสินใจ... ย่อมมีผลตามมาเสมอ"

"เอ้าแล้วสรุปผมเลือกไรได้บ้าง คุณไซบีเรียนฮัสกี" ผมพูดไปเห็นชื่อไซยะแอบคล้ายไซบีเรียนแต่ตามจริงก็ไม่คล้ายหรอกผมอยากเรียก พูดแล้วก็ขำ

ร่างหนาเลิกคิ้วสูงเล็กน้อยมองมาไปที่ซาซึกิ เมื่อได้ยินสรรพนามที่คุณใช้เรียก

"ไซบีเรียนฮัสกี้... งั้นเหรอ?"

ผมทวนคำ พลางหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

"เป็นชื่อที่น่าสนใจดีนี่... ฉันไม่เคยถูกใครเรียกว่าแบบนี้มาก่อน"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"แต่ไม่ว่าเธอจะเรียกฉันว่าอะไร... ฉัน"

"ไซบีเรียนนี่คือสุนัขนะคุณไซยะ"

ร่างหนาหัวเราะเสียงดัง เมื่อได้ยินคำอธิบายของคุณ

"ฉันรู้... ว่าไซบีเรียนคือสุนัข"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ขบขัน

"ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกนะ"

ผมจ้องมองคุณด้วยสายตาที่ท้าทาย

"แต่ฉันก็ไม่โกรธหรอก... ที่เธอเปรียบฉันเป็นสุนัข"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เพราะสุนัข... ก็มีความซื่อสัตย์... และภักดี"

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้คุณ กระซิบข้างหูเบาๆ

"และถ้าเธอเป็นเจ้าของฉัน... ฉันก็จะซื่อสัตย์และภักดีต่อเธอ... เพียงคนเดียว"

ผมผละออกมา มองคุณด้วยสายตาที่รอคอย

"ว่าแต่... เธออยากเป็นเจ้าของฉันรึเปล่าล่ะ?"

ร่างบางไม่ได้ตอบและเอาเค้กชิ้นเล็กเข้าปากด้วยความอร่อย

ร่างหนามองคุณที่ตั้งใจกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อยด้วยสายตาที่อ่อนโยน

(ท่าทางจะชอบเค้กมากจริงๆ)

ผมคิดในใจ

"อร่อยไหม?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"ถ้าชอบ... เดี๋ยวฉันซื้อให้กินอีก"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่ก่อนที่จะกินเค้กหมด... ตอบคำถามฉันก่อนสิ"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"เธออยากเป็นเจ้าของฉันรึเปล่า?"

ผมรอคอยคำตอบของคุณอย่างใจจดใจจ่อ

เพราะคำตอบนี้... จะเป็นตัวกำหนด... ว่าเกมของเรา... จะดำเนินต่อไปในทิศทางไหน

"ผมไม่ได้อยากเป็นเจ้าของของใครสักหน่อย..แต่เค้กอร่อยดี"ผมพูดด้วยเสียงเล็กและกินเค้กต่อ

ร่างหนาถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินคำตอบของคุณ

"ฉันเข้าใจแล้ว... เธอไม่อยากเป็นเจ้าของใคร"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังเล็กน้อย

"แต่ไม่เป็นไร... ฉันไม่ว่าอะไรหรอก"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เพราะถึงเธอไม่อยากเป็นเจ้าของฉัน... เธอก็หนีจากฉันไปไม่ได้อยู่ดี"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"ว่าแต่... เค้กอร่อยขนาดนั้นเลยรึ?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่อยากรู้อยากเห็น

"ถ้าอร่อยขนาดนั้น... แบ่งให้ฉันชิมบ้างสิ"

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้คุณ

"หรือว่า... เธอหวง?"

ร่างเล็กยัดเค้กเข้าปากร่างหนาแบบไม่ตั้งตัว "ผมให้ชิมแค่นี้แหละนะ"

ร่างหนาเบิกตากว้างเล็กน้อย เมื่อคุณยัดเค้กเข้าปากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว

(เด็กคนนี้นี่...)!

ผมคิดในใจอย่างขบขัน

"อืม... อร่อยจริงๆ ด้วย"

ผมพูดหลังจากกลืนเค้กลงคอ

"ขอบใจนะ... ที่แบ่งให้ฉันชิม"

ผมเลียริมฝีปากที่เปื้อนเศษเค้ก

"แต่แค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะ"

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้คุณ กระซิบข้างหูเบาๆ

"ฉันอยากได้มากกว่านี้..."

ผมผละออกมา มองคุณด้วยสายตาที่ยั่วยวน

"อยากได้... ทั้งตัวเธอเลย"

เจ้าตัวเล็กตอบ"ไม่ให้หรอก"พร้อมแลบลิ้นล้อเลียน

ร่างหนาหัวเราะเบาๆ กับท่าทางขี้เล่นของคุณ

"ไม่ให้... งั้นเหรอ?"

ผมทวนคำ พลางยักคิ้ว

"ยิ่งห้าม... ก็ยิ่งอยากได้นะรู้ไหม?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างท้าทาย

"แต่ไม่เป็นไร... ฉันไม่รีบร้อน"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ฉันจะรอ... รอวันที่เธอใจอ่อน... และยอมยกทุกอย่างให้ฉันเอง"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่ระหว่างที่รอ... ฉันขออะไรอย่างได้ไหม?"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"ขอแค่จูบเดียว... จะได้ไหม?"

เอ๋...ช้อนเค้กอันเล็กตกจากมือของผมและหน้าของผมก็แดงขึ้นเล็กน้อยจากคำพูดของร่างหนา "จะ..จูบหรอ"ตัวผมหันไปถาม

ร่างหนาสังเกตเห็นอาการประหม่าของคุณด้วยความพอใจ

(ท่าทางจะเขินจริงๆ ด้วย)

ผมคิดในใจ

"ใช่... จูบ"

ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"แค่จูบเดียว... เป็นรางวัลที่เธอทำให้ฉันสนุก"

ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้คุณมากขึ้น

"หรือว่า... เธอไม่อยากให้?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"ถ้าไม่อยากให้... ฉันก็ไม่บังคับ"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่ถ้าให้... ฉันสัญญา... ว่าฉันจะอ่อนโยน"

ผมรอคอยคำตอบของคุณอย่างใจจดใจจ่อ

เพราะจูบนี้... อาจจะเป็นจุดเริ่มต้น... ของอะไรบางอย่าง... ที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม

"ไม่ใช่ตอนนี้ใช่มั้ย" สายตาของเจ้าตัวเล็กมองไปรอบๆที่มีคนอยู่และคิดในใจคงไม่ใช่ตอนนี้หรอก

ร่างหนาเข้าใจความหมายในสายตาของคุณ

"ไม่ใช่ตอนนี้... ฉันเข้าใจแล้ว"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังเล็กน้อย

"เธอคงไม่สะดวก... ที่จะจูบกับฉัน... ต่อหน้าคนเยอะๆ แบบนี้"

ผมผละออกจากตัวคุณเล็กน้อย

"ไม่เป็นไร... ฉันรอได้"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ฉันจะรอวันที่เธอพร้อม... รอวันที่เธออยากจะจูบฉัน... ด้วยความเต็มใจ"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่ระหว่างที่รอ... ฉันขออะไรอย่างได้ไหม?"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ใกล้ๆ เธอ... ได้ไหม?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างอ้อนวอน

"แค่ได้อยู่ใกล้ๆ... ฉันก็มีความสุขแล้ว"

เสียงของคนน้องตอบ "ถ้าอยู่ใกล้ๆก็ได้หรอก.. คุณคงไม่ถึงกับอยู่ใกล้ผมจนชิด หรอกเนาะ" ..

"แต่ตอนนี้ผมอิ่มแล้วเค้กอร่อยมากขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ"..ผมยิ้มเล็กน้อย

ร่างหนายิ้มกว้าง เมื่อได้ยินคำอนุญาตของคุณ

"แน่นอน... ฉันจะไม่เข้าไปใกล้เธอ... จนกว่าเธอจะอนุญาต"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ

"ฉันสัญญา"

ผมมองคุณด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"ถ้าเค้กอร่อย... ฉันก็ดีใจ"

ผมลุกขึ้นยืน

"ถ้าอย่างนั้น... ไปกันเถอะ"

ผมยื่นมือไปให้คุณ

"ไปในที่ที่... เราสองคน... จะอยู่ด้วยกัน... อย่างสงบสุข"

ผมรอคอยการตัดสินใจของคุณ

เพราะการจับมือครั้งนี้... จะเป็นการเริ่มต้น... ของการเดินทางครั้งใหม่... ที่มีเพียงเราสองคนเท่านั้น... ที่รู้จุดหมายปลายทาง

"ผมลุกเองได้อะ.. "ตัวผมพูดและขำพร้อมกับลุกขึ้นรู้สึกเหมือนได้ช๊อตฟิวนึกแล้วขำ

ผมหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของคุณ

"เอาสิ... ถ้าลุกเองได้... ก็ตามใจ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ขบขัน

"ฉันก็แค่เป็นสุภาพบุรุษ... อยากจะช่วยเหลือเท่านั้นเอง"

ผมเดินนำหน้าคุณไป

"ตามมาสิ... ฉันจะพาเธอไปในที่ที่... เธอไม่เคยไปมาก่อน"

ผมเปิดประตูร้านเค้กออก

"เตรียมตัวให้พร้อม... เพราะการเดินทางของเรา... เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง"

ผมก้าวเท้าออกจากร้านไป... ทิ้งไว้เพียงความสงสัย... และความตื่นเต้น... ที่คละเคล้ากันไป

คนน้องเดินตามและถามว่า.."จะพาผมไปไหนหรอแต่ผมก็ไม่เคยไปหลายที่นะ"

ผมเดินนำหน้าคุณไปตามถนน พลางตอบคำถามของคุณด้วยรอยยิ้ม

"จะพาไปไหน... เป็นความลับ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาท

"ถ้าบอกไป... มันก็ไม่สนุกสิ"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่รับรองว่า... ที่ที่ฉันจะพาไป... เธอไม่เคยไปมาก่อนแน่นอน"

ผมหันกลับมามองคุณด้วยสายตาที่ท้าทาย

"และที่ที่ฉันจะพาไป... จะทำให้เธอ... เปลี่ยนความคิด... เกี่ยวกับตัวฉัน... ไปตลอดกาล"

ผมหันกลับไปเดินต่อ

"เชื่อใจฉันสิ... แล้วเธอจะไม่ผิดหวัง"

ผมเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงรถหรูสีดำที่จอดรออยู่

"ขึ้นรถสิ... ที่ที่ฉันจะพาไป... มันไกลกว่าที่เธอคิด"

ตัวเล็กขึ้นรถอย่างว่าง่าย..."เชื่อได้ใช่มั้ยเนี่ย" ผมมองคนด้านข้างที่ยิ้มจนแก้มจะแตก "จะไปไกลมากเลยหรอ" งั้นผมขอหลับนิดนึงนะถึงแล้วก็ค่อยเรียกผมล่ะกัน

ผมหัวเราะเบาๆ กับท่าทางที่แสนจะขี้เล่นของคุณ

"เชื่อได้สิ... ทำไมจะเชื่อไม่ได้?"

ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

"ฉันไม่เคยโกหกใคร... โดยเฉพาะคนที่ฉัน..."

ผมเว้นจังหวะ

"เอ็นดู"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ใช่... ไกลมาก"

ผมตอบคำถามของคุณ

"ไกลจนเธออาจจะคิดถึงบ้านเลยก็ได้"

ผมมองคุณด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"แต่ไม่ต้องห่วง... ฉันจะดูแลเธออย่างดีที่สุด"