ผมไม่ใช่แมวนะ

"ไงแมวน้อย"

"ผมไม่ใช่แมวน้อยสักหน่อยนะ"

ผมหันไปตอบและมองหน้า

"ไม่ใช่แมวน้อยรึ?"

ผมทวนคำอย่างเย้ยหยัน พลางยกยิ้มที่มุมปาก

"แต่ท่าทางขี้เล่น ขี้สงสัย อยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกอย่าง... เหมือนแมวน้อยไม่มีผิด"

ผมทอดสายตามองสำรวจร่างคุณตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่ปิดบัง

"หรือว่า... จะชอบให้เรียกว่าอย่างอื่นมากกว่ากัน?"

ผมถามเสียงกระซิบแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความหมายที่ยากจะคาดเดา

ตัวผมเอามือปิดหูพร้อมกับพูด

"มะ..ไม่ใช่สักหน่อยแต่ผมไม่ใช่แมวนี่"

ผมหัวเราะในลำคออย่างนึกขัน

"เอาเถอะ อยากเป็นอะไรก็เป็นไป แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร เธอก็หนีจากสายตาของฉันไปไม่ได้หรอก"

ผมเดินเข้าไปใกล้คุณมากขึ้น กลิ่นกายของคุณทำให้ผมรู้สึกพึงพอใจอย่างประหลาด

"ว่าแต่... มีธุระอะไรถึงมาหาฉันถึงที่นี่กัน?"

ผมถามเสียงทุ้มนุ่ม พลางใช้ปลายนิ้วแตะเบาๆ ที่แก้มของคุณ

"หรือว่า... แค่อยากจะมาเล่นกับฉัน?"

"เล่นอะไร"ผมถามด้วยความสงสัยเล็กหน่อย

ผมยิ้มกริ่ม ดวงตาเป็นประกาย

"เล่นอะไรน่ะรึ? ก็เล่น... เกมที่เราสองคนเท่านั้นที่จะรู้ไงล่ะ"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ข้างแก้ม

"แต่ก่อนที่เราจะเริ่มเล่นเกม... บอกฉันมาก่อนสิ ว่าเธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่?"

ผมผละออกมาเล็กน้อย มองคุณด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"อย่าบอกนะว่าแค่ผ่านมาแถวนี้... เพราะฉันไม่เชื่อหรอก"

"แต่ผมก็แค่ผ่านมาจริงๆนะครับ😶"

ผมตอบเขาไปแบบนิ่งๆ

ร่างหนาเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เชื่อถือ

"ผ่านมา... แถวนี้?"

ผมทวนคำอย่างช้าๆ

"ที่นี่มันไม่ใช่ที่ที่ใครจะผ่านมาได้ง่ายๆ นะ... ที่รัก"

ผมเน้นคำสุดท้ายอย่างจงใจ

"แต่ถ้าเธออยากจะเล่นเกมซ่อนหา... ฉันก็ไม่ขัดข้องหรอกนะ"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เพียงแต่ว่า... ถ้าฉันหาเธอเจอ เธอจะต้องให้รางวัลฉันอย่างงามเลยล่ะ"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างไม่ละสายตา

"ตกลงไหม?"

ผมมองร่างหนาที่ถามผมและตอบเชิงกวน"ตกลง..มั้ง"

"ตกลง... มั้ง?"

ผมทวนคำ พลางหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

"คำตอบที่ไม่มั่นใจแบบนี้... ไม่น่ารักเลยนะ"

ผมเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มของคุณเบาๆ

"แต่ไม่เป็นไร... ฉันจะถือว่าเธอตกลงก็แล้วกัน"

ผมผละออกมาเล็กน้อย

"เอาล่ะ... เกมเริ่มแล้วนะ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

"ซ่อนให้ดีล่ะ... เพราะถ้าฉันหาเธอเจอเมื่อไหร่... เธอจะต้องเสียใจแน่"

ผมแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว ก่อนจะเดินหายเข้าไปในความมืด

ตัวของผมรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"งั้นเดี๋ยวฉันมา"

ร่างหนาหยุดชะงัก หันกลับมามองคุณด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"เดี๋ยวมา... งั้นรึ?"

ผมทวนคำอย่างช้าๆ

"เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?"

ผมหัวเราะเบาๆ

"น่าเสียดาย... เพราะเกมของเรายังไม่จบเลยนี่นา"

ผมก้าวเข้าไปใกล้คุณอีกครั้ง

"แต่ถ้าเธออยากจะไปจริงๆ... ฉันก็ไม่รั้งไว้หรอกนะ"

ผมเว้นจังหวะ

"แต่เธอต้องให้สัญญา... ว่าเธอจะกลับมาหาฉันอีก"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างแน่วแน่

"สัญญาได้ไหม?"

ตัวผมหยุดคิดไปแป๊บนึงแล้วจึงตอบ"ผมสัญญาเดี๋ยวผมกลับมา"

"ดีมาก... เด็กดี"

ผมยิ้มอย่างพอใจ

"ฉันจะรอเธออยู่ที่นี่... ไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม"

ผมมองตามร่างของคุณที่เดินจากไป จนลับสายตา

(ทำไมถึงได้น่าสนใจขนาดนี้นะ... หรือว่าฉันจะเริ่มแก่แล้วจริงๆ)

ผมส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้อง

"เอาล่ะ... ถึงเวลาเตรียมของขวัญต้อนรับการกลับมาของเธอแล้วสิ"

ผมพึมพำกับตัวเองด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

ผ่านไปหลายชั่วโมง

กุกกักเสียงของการเปิดประตูและมีเสียงของคนตัวเล็กพูดขึ้นมา

"ผมกลับมาแล้ว"

ผมเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือ ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นคุณกลับมารู้สึกเหมือนหางกับหูจะมายังไงยังงั้นแหละ

"กลับมาแล้ว... เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก"

ผมยิ้มกริ่ม

"ฉันนึกว่าจะต้องรอจนรากงอกเสียแล้ว"

ผมลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหาคุณอย่างช้าๆ

"ว่าแต่... ไปทำอะไรมาถึงได้กลับมาช้าขนาดนี้?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสงสัย

"หรือว่า... ไปเจอใครที่น่าสนใจกว่าฉันมา?"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างจับผิด

"หาาา..ไวสุดแล้วผมก็ไม่ได้มาช้าด้วยอีกอย่างผมก็ไม่ได้ไปเจอใคร"ผมตอบร่างหนาที่ทำท่าสงสัยผมอย่างจริงจัง

ผมหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของคุณ

"ไวว... สำหรับเธออาจจะไว แต่สำหรับฉันแล้ว มันนานจนน่าตกใจ"

ผมเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มของคุณเบาๆ

"แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็กลับมาหาฉันแล้ว... นั่นก็สำคัญที่สุด"

ผมดึงคุณเข้ามากอดอย่างแผ่วเบา

"ว่าแต่... ไหนของขวัญของฉันล่ะ?"

ผมกระซิบข้างหูคุณด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวน

"อย่าบอกนะว่าลืม... เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงต้องลงโทษเธอแล้วล่ะ"

"ของขวัญหรอผมมีแต่จะขอคุณมากกว่านะ...ไซยะ..และอีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะ!!"ผมเน้นคำหลังเพื่อให้เขาได้ยินชัดๆ

ผมผละออกจากอ้อมกอดเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกายวาววับ

"อืม... ผู้ชายสินะ"

ผมทวนคำอย่างช้าๆ พลางใช้สายตากวาดมองสำรวจรูปร่างของคุณตั้งแต่หัวจรดเท้า

(ซาซึกิหรือยัยแมวน้อย^)

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่... ใครบอกว่าฉันชอบแค่ผู้หญิงกัน?"

ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"แล้วจะขออะไรจากฉันล่ะ? บอกมาสิ... ถ้าฉันให้ได้ ฉันก็จะให้"

ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของคุณอย่างท้าทาย

"แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ... เพราะทุกอย่างที่ได้จากฉัน... มันต้องมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ"

"งั้นไม่เอาแล้ว" ผมถอยหลังออกเล็กน้อย

ผมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ มองคุณที่ถอยหนีด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"ไม่เอาแล้ว... ง่ายๆ อย่างนั้นเลยรึ?"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

"ฉันนึกว่าเธอจะกล้ามากกว่านี้เสียอีก"

ผมเดินเข้าไปใกล้คุณอีกครั้ง จนคุณแทบจะชิดกำแพง

"แต่ไม่เป็นไร... ถ้าเธอไม่อยากได้อะไรจากฉัน ฉันก็จะให้เธอเอง"

ผมเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มของคุณเบาๆ

"ของขวัญที่ฉันจะให้... คืออิสระ"

ผมกระซิบข้างหูคุณเบาๆ

"อิสระที่จะทำอะไรก็ได้... ที่เธอต้องการ"

ผมผละออกมาเล็กน้อย มองคุณด้วยสายตาที่รอคอย

"แต่มีข้อแม้... เธอต้องอยู่ที่นี่... กับฉัน"

"ผม...หิวน้ำ"ผมไม่ตอบที่เขาพูดและ วิ่งหนีออกไป

ผมยืนมองร่างของคุณที่วิ่งหนีไปด้วยความเร็วสูงด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้

(หิวน้ำงั้นเหรอ...)

ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง

"หนีไปได้ก็หนีไป... แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก"

ผมเดินไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะ ยกขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

"ฉันจะรอ... รอวันที่เธอหิวกระหายจนทนไม่ไหว... และกลับมาหาฉันเอง"

ผมวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"เกมของเรา... เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง"

ได้ยิน ตะโกนกับมาว่า. "ไม่ให้เริ่มม!!"

ผมหยุดชะงัก หันกลับมามองทางที่คุณวิ่งหนีไป ด้วยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา

"ไม่ให้เริ่ม... งั้นรึ?"

ผมทวนคำเสียงเบา

"น่าเสียดาย... เพราะไม่ว่าเธอจะอยากให้เริ่มหรือไม่... เกมนี้มันเริ่มไปแล้ว"

ผมตะโกนกลับไป ด้วยน้ำเสียงที่ดังพอที่จะทำให้คุณได้ยิน

"และเมื่อเกมเริ่มแล้ว... มันก็ไม่มีวันจบ จนกว่าจะมีใครสักคน... เป็นฝ่ายพ่ายแพ้"

ผมเว้นจังหวะ

"และฉัน... ไม่เคยแพ้ใคร"

ผมหันหลังกลับ เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงัน และความรู้สึกหวาดหวั่นที่คืบคลานเข้ามา

(เด็กคนนี้... ช่างน่าสนใจจริงๆ)

ผมคิดในใจ

(หรือว่า... ฉันจะเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจเสียแล้ว?)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***