...เมื่ออรัญคลี่ม้วนกระดาษแผนแปลนออกกลางห้อง เสียงกระดาษกรอบ ๆ ดังขึ้นในความเงียบ...
...แสงเทียนสาดส่องให้เห็นลายเส้นละเอียดยิบ...
...ทุกรายละเอียดบ่งบอกถึงการวางโครงสร้างทางกลไก...
...ที่ไม่ควรจะมีอยู่ในโลกนี้...
...ทุกคนในห้อง แม้แต่แม่ทัพชเอม ก็เผลอเบิกตากว้าง...
...“...นี่มัน…”...
...“มันยิงได้จริงเหรอ?”...
...น้องชายชเอมพึมพำเบา ๆ...
...“อย่างน้อย...ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนไร้ค่า จะวาดขึ้นได้หรอก”...
...ชเอมตอบเสียงนิ่ง แต่แฝงความทึ่ง...
...แต่ทันใดนั้นมือขาวผ่องของ คุณหนูใหญ่ ก็พุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ราวกับจะคว้ากระดาษแผนแปลน...
...“อย่าแตะ!”...
...อรัญตวาดลั่น มือปัดออกพร้อมสายตาคมกริบ...
...“คุณหนูใหญ่ เจ้าช่างกล้านักนะ”...
...เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน...
...“แบบแปลนนี้ ข้ายังไม่เคยถวายให้ฝ่าบาทได้ดูเลย เจ้าคิดจะแย่งเอาไป? เจ้าคิดจะทำผิดฐานล่วงเกินเบื้องสูงหรือ!?”...
...คุณหนูใหญ่กัดฟันแน่น...
...“นี่เจ้า!”...
...“เจ้าอะไร?” อรัญสวนทันควัน...
...“เมื่อครู่เจ้าอยากดูนักไม่ใช่หรือ…ก็เข้ามาดูสิ กล้ามั้ยล่ะ?”...
...คุณหนูใหญ่เงียบไปชั่วขณะ แต่ในใจกลับเดือดพล่าน...
...* “ไม่ได้…ตอนนี้ข้ายังไม่มีความดีความชอบ หากไปสร้างชื่อในงานประชันกลอนได้สำเร็จ ข้าจะได้สืบทอดตระกูลนำโชคในอนาคต ข้าจะต้องไม่มีมลทินใด ๆ ติดตัวเด็ดขาด…” *...
...“เงียบไปเลยหรือ?”...
...อรัญกล่าวเสียงเรียบ...
...“เมื่อครู่แสร้งทำเป็นอยากดูนักหนา…ตอนนี้จะไม่ดูแล้วหรือ?”...
...ก่อนที่คุณหนูใหญ่จะพูดอะไรออกมา แม่ทัพชเอมก็เอ่ยขึ้นเสียงเฉียบขาด...
...“พอได้แล้ว อรัญ”...
...ชเอม ดึงแบบแปลนกลับมาแล้วม้วนเก็บ...
...“ข้าจะนำสิ่งนี้ไปเข้าเฝ้าทันที ก่อนที่คำตอบจะออกมา หากเจ้ากล้าก้าวออกจากเมืองหลวงแม้แต่ก้าวเดียว…”...
...ชเอมหันกลับมา ส่งสายตาเย็นเยียบ...
...“ข้าจะตัดไอ้จ้อนของเจ้า แล้วส่งเจ้าไปเป็นขันทีเสียเลย เข้าใจไหม?”...
...“ครับ…”...
...อรัญกลืนน้ำลายเอื้อกแล้วตอบรับเบา ๆ...
...“หึ…”...
...เสียงของคุณหนูใหญ่ดังขึ้นอีกครั้ง...
...“อรัญ อย่าคิดว่าได้เกาะแม่ทัพชเอมไว้แล้ว จะทำตัวหยิ่งยโสได้… ไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างเจ้า ไม่มีทางคิดอะไรได้หรอก!”...
...แต่คราวนี้ อรัญไม่ยิ้มเยาะ…ไม่ตอบกลับทันที...
...เขาเพียงมองหน้าเธอตรง ๆ ด้วยแววตาที่เยือกเย็นขึ้นเรื่อย ๆ...
...“…เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้าไม่เคยคิดจะพึ่งพาใคร”...
...น้ำเสียงของเขานิ่งแต่หนักแน่น...
...“และฟังให้ดี ไม่ว่าเจ้าหรือแม้แต่ตระกูลของเจ้า…”...
...เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย...
...“บางเรื่อง พอทำไปแล้ว…ก็อย่ามาเสียใจภายหลัง”...
...“ตราบใดที่ข้ายังไม่ตาย…”...
...เขาก้าวผ่านไหล่เธอไปช้า ๆ...
...“ข้าจะเล่นกับพวกเจ้าต่อไปเรื่อย ๆ”...
...ปึก!...
...อรัญเดินชนไหล่คุณหนูใหญ่อย่างตั้งใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับ...
...คุณหนูใหญ่ยืนนิ่ง กำหมัดแน่น หน้าแดงด้วยความโกรธแค้น...
...“ไอ้…!! ไอ้อรัญ!!!”...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments