...“ข้าก็แค่ปรึกษาเรื่องแผนการจัดการพวกโจรป่าจริง ๆ...”...
...อรัญกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น พลางสบตาแม่ทัพชเอมด้วยความจริงจัง...
...แต่ยังไม่ทันที่ใครจะตอบ คุณหนูใหญ่ ก็สวนกลับทันที...
...“ไร้สาระ! ชายหญิงอยู่ด้วยกันทั้งคืน หากคุยแค่เรื่องการวางแผน ข้าไม่เชื่อหรอก!”...
...เธอเหยียดยิ้ม...
...“ยิ่งไปกว่านั้น อรัญ รู้เรื่องการวางแผนเสียที่ไหน!”...
...อรัญยิ้มบาง ๆ...
...“ใครบอกว่าข้าไม่รู้ล่ะ?”...
...คุณหนูใหญ่แค่นหัวเราะ ก่อนหันไปพูดกับทุกคนในห้อง...
...“ทั้งเมืองหลวง ใครไม่รู้กันบ้าง… หรือเจ้าจะเถียง? อย่าว่าแต่การวางแผนเลย แม้แต่ตัวหนังสือเจ้าก็ยังอ่านไม่ออก!”...
...บรรยากาศในห้องเงียบลงชั่วขณะ...
...ก่อนที่อรัญจะเงยหน้าขึ้น ช้า ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง หนักแน่น...
...“งั้นเจ้าฟังให้ดี...
...เรื่องการวางแผน เป็นเรื่องใหญ่ของแผ่นดิน...
...เกี่ยวพันความเป็นความตาย เกี่ยวพันกับความอยู่รอด มิอาจละเลยได้”...
...เขาก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าว...
...“จึงต้องพิจารณาด้วยห้าสิ่ง:...
...หนึ่งคือหลักการ, สองคือฟ้า, สามคือแผ่นดิน, สี่คือแม่ทัพ, ห้าคือกฎเกณฑ์...
...ต้องตรวจสอบด้านกลยุทธ์ เผื่อค้นหาความจริงแท้ในสนามรบ”...
...คุณหนูใหญ่ชะงัก เหมือนโดนสาดน้ำใส่กลางหน้า...
...ท่ามกลางลมหนาว...
...“พูดจาเพ้อเจ้อ… พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง”...
...แต่แม่ทัพชเอมกลับเบิกตากว้าง...
...“เดี๋ยว…” ...
...นางเอ่ยออกมาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง...
...“เรื่องพวกนี้…ใครเป็นคนสอนเจ้ามา?”...
...คุณหนูใหญ่กัดฟัน...
...“ท่านแม่ทัพ! ท่านก็นำทัพมาหลายปี สร้างผลงานนับไม่ถ้วน จะถูกคนเช่นนี้หลอกได้อย่างไร?”...
...แต่ชเอมกลับหันมามองอรัญอีกครั้ง ราวกับมองชายผู้นี้เป็นคนละคนกับเมื่อวาน...
...“เจ้าจะรู้อะไร...”...
...เสียงของแม่ทัพฟังดูนิ่ง แต่แฝงความทึ่ง...
...“เมื่อครู่ คำพูดของอรัญ ควบคุมทั้งความสำคัญในการวางแผน และความซับซ้อนของการคิดกลยุทธ์…แม้แต่ข้า ยังเข้าใจได้แค่ผิวเผิน…”...
...* คำพวกนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนไร้ค่าจะพูดได้… หรือว่า…เขาซ่อนความสามารถเอาไว้? *...
...คุณหนูใหญ่กัดฟันแน่น...
...“ไม่มีทาง! คนไร้ความสามารถเช่นเขา เข้าโรงเรียนแค่ไม่กี่วัน จะรู้เรื่องการวางแผนได้อย่างไร!”...
...อรัญยิ้มเยาะ ก่อนเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่เฉือนลึก...
...“คุณหนูใหญ่ เจ้าก็มีอาจารย์ดี หนังสือดีมากมาย… ข้าขอถาม เจ้ารู้เรื่องการวางแผนมากแค่ไหน?”...
...“ต่อให้ข้ามีอาจารย์แนะนำ ก็สู้การเข้าใจด้วยตนเองไม่ได้หรอก...
...พรสวรรค์...มันยากที่จะวัดกันได้ด้วยกระดาษสอบเพียงไม่กี่แผ่น”...
...คุณหนูใหญ่หน้าแดงก่ำ...
...“บังอาจ! คนไร้ค่าเช่นเจ้า กล้าพูดกับข้าเช่นนี้!?”...
...“ข้าเองก็ไม่ได้อยากรับใช้เจ้านักหรอก”...
...อรัญตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนเบือนหน้าหนี...
...คุณหนูใหญ่ขบฟันกรอด มือสั่น...
...“งั้นดีนัก! เจ้าบอกว่าเมื่อคืน คุยเรื่องการวางแผนทั้งคืนใช่ไหม?”...
...“ไหนลองบอกมาสิ—แผนของเจ้าคืออะไร!?”...
...เธอเหยียบเท้าเข้ามาใกล้...
...“ถ้าไม่มีแผนจริง ข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้ท่านพ่อ แล้วให้ท่านยกเลิกสัญญามั่น ไล่เจ้าออกจากตระกูลนำโชคทันที!”...
...ทุกสายตาในห้องจับจ้องไปยังอรัญอีกครั้ง…...
...เขายิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนจะยื่นมือไปหยิบม้วนกระดาษแบบแปลนที่เขาเขียนไว้เมื่อคืน......
......จบตอน......
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments