...โชคดีนะที่ก่อนทะลุมิติมา ฉันอ่านพวกนิยายวางแผน-ทหารโบราณมาเยอะ…...
...อรัญคิดในใจ พลางยิ้มเจื่อน ๆ ส่งแผนการที่วาดด้วยถ่านลงบนกระดาษเก่าให้แม่ทัพชเอมดู...
...“นี่มันอะไร?”...
...ชเอมเลิกคิ้วมองแผนในมือ ก่อนจิ้มนิ้วลงตรงจุดที่มีรูปกล่องยาว ๆ กับไม้เรียงกันเต็มไปหมด...
...“ดูไม่รู้เรื่องเลย มีแต่ฟืนไม้เต็มไปหมด เจ้าจะเอา ‘สิ่งนี้’ ไปจัดการกับโจรป่างั้นหรือ?”...
...อรัญสูดหายใจ แล้วพูดช้า ๆ ชัด ๆ...
...“สิ่งนั้นเรียกว่า...ปืน”...
...“ปืน?” ชเอมขมวดคิ้วแน่น...
...“พูดจาไร้สาระจริง ๆ ปืนอะไรไม่มีแม้แต่ปากกระบอก เจ้าจะเอาสิ่งนี้ไปฆ่าข้าศึกในสนามรบยังไง?”...
...“มันสามารถยิงทะลุเกราะได้ในระยะหนึ่งร้อยก้าว โดยไร้ผู้ต่อต้าน”...
...อรัญยืนยัน...
...“...หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ลองให้ช่างฝีมือสร้างมันดู หากยิงคนไม่ได้ตามที่ข้าว่า—ท่านจะทำอะไรก็ได้”...
...แม่ทัพชเอมนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเรียบเย็น แต่ในใจกลับแอบสั่นไหว...
...ถ้าสิ่งที่เขาพูดเป็นจริง... นี่จะเป็นอาวุธทรงพลัง ที่สามารถเปลี่ยนแผ่นดินได้...
...ลองสั่งช่างทำดูก็ไม่เสียหาย... ยังไงคนผู้นี้ ก็หนีจากมือข้าไม่พ้นอยู่แล้ว...
...“ดี ข้าจะให้คนทำมันตามที่เจ้าวาด หากมันใช้ได้จริง—ข้าจะยอมเชื่อเจ้าสักครั้ง…”...
...เธอกล่าวเสียงเรียบ...
...“แต่ถ้าเจ้าโกหก...แม้แต่ตระกูลนำโชคก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้!”...
...อรัญพยักหน้า...
...“ข้าไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน เพียงแต่ แบบแปลนนี้...ต้องเก็บไว้อย่างดี ไม่เช่นนั้นจะเป็นภัยใหญ่ต่อแผ่นดิน”...
...เสียงเปิดประตูดังขึ้น โครม!...
...สองบุคคลใหม่เดินเข้ามา—หนึ่งในนั้น คือ น้องชายของแม่ทัพชเอม ส่วนอีกคน คือ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลนำโชค...
...“น่าละอายจริง ๆ”...
...น้องชายชเอมเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ...
...“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”...
...ชเอมหันไปถามเสียงแข็ง...
...“พี่หญิง...ข้าแค่มาคุยเรื่องงานประชันกลอนกับคุณหนูใหญ่”...
...เขาพูดด้วยน้ำเสียงแสร้งเป็นสุภาพ...
...“แต่พอได้ยินจากคนรับใช้ว่า...ท่านไม่กลับบ้านทั้งคืน ข้าก็เลยสงสัย…”...
...เขาหันมาจ้องอรัญ...
...“ว่าเมื่อคืน...ท่านอยู่กับเจ้าคนไร้ค่านี่งั้นหรือ?”...
...“มีปัญหาหรือ?”...
...ชเอมไอเบา ๆ แต่คำพูดกรีดเฉียบ...
...น้องชายกำหมัดแน่น ก่อนจะพุ่งไปหมายชกหน้าอรัญ แต่—...
...ฟึ่บ!...
...ชเอมจับข้อมือเขาไว้ก่อน แรงนิ้วทำให้เขาหน้าเหยเก...
...“นี่เจ้าจะทำอะไร?”...
...เธอถามเสียงเย็นเยือก...
...“พี่หญิง! ชายหญิงอยู่ด้วยกันทั้งคืน ท่านจะไม่พูดอะไรเลยรึ!? ถ้าถูกลือออกไป...ตระกูลธราธิปของเราจะวางหน้าไว้ไหน!”...
...ทันใดนั้น คุณหนูใหญ่ ก็พูดเสริมขึ้นมา...
...“ท่านแม่ทัพชเอม…อรัญ กล้าทำเรื่องเช่นนี้ เสียชื่อเสียงของตระกูล จะฆ่าหรือจะแกง ก็เชิญเถิด”...
...แต่ก่อนที่ชเอมจะตอบ อรัญก็ไอขึ้นมาแทรก...
...“เมื่อวานนี้ ข้ากับท่านแม่ทัพเพียงแค่หารือเรื่องการวางแผนรับมือโจรป่าที่ยังหลงเหลือ—”...
...“หุบปากของเจ้าไปเลย!”...
...เสียงคุณหนูใหญ่แทรกทันที ดวงตาวาวโรจน์...
...“ข้าจะนำเรื่องนี้ไปบอกท่านพ่อแน่นอน!”...
...แกร๊บ!...
...ชเอมคว้าหูน้องชายแล้ว บิดดดด!!...
...“อ๊ากก! พี่หญิง พี่หญิง เจ็บ! ข้าขอโทษ!”...
...“เจ้าก็ควรเงียบด้วย”...
...เธอตะคอกกลับ ดึงแรงขึ้นอีกนิด จนน้องชายยอมก้มหน้าถอยห่างไป...
...คุณหนูใหญ่ยังคงหน้าบึ้ง...
...“ถึงแม่ทัพจะไม่เอาเรื่อง...แต่เรื่องนี้ปล่อยผ่านไม่ได้!”...
...เธอหันขวับไปหาอรัญ...
...“เจ้าหมั้นหมายกับข้าอยู่! หากเรื่องนี้แพร่ออกไป… ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!?”...
...อรัญถอนหายใจเบา ๆ...
...ชีวิตชายบำเรอในโลกทะลุมิตินี่…เหนื่อยกว่าที่คิดว่ะ...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments