ผู้มาเยือน

เวลา 10:55

หลังพวกชนชั้นสูง เดินทางเข้าไปในเมือง พวกผู้คุมมากมายรีบใช้ไม้กระบองฟาดไล่พวกทาสมากมายที่คุกเข่าอยู่ ให้กลับเข้าไปในเมือง ผ่านทางอุโมงค์เล็กๆ รอบทิศ ไม้กระบองอันหนึ่งฟาดเข้าที่ขมับซ้ายของ ไคลน์

เสียงแท่งเหล็กกระทบกับกะโหลกศีรษะดังก้องในหัว ความเจ็บแสบ แล่นผ่านบริเวณศีรษะ เลือดอุ่นๆ ไหล ลงมาปิดตาข้างซ้าย เขาทำได้เพียง เก็บงำความเจ็บปวดไว้ในใจ

ยืนทำมะเขืออะไร รีบไปสิวะ

เวลา 13:26

ณ ส่วนใดส่วนหนึ่งของเหมือง มีโรงเก็บหุ่นขุดเจาะด้านในถูกจัดเรียงไปด้วยหุ่นขุดเจาะรุ่นเก่าจำนวนมาก ถูกจัดเรียงวาง อย่างเป็นระเบียบ

อยู่ประมาณ 10 กว่าเครื่อง เด็กหนุ่มผมดำ กำลังนั่งเช็คระบบเตาปฏิกรณ์ที่ด้านหลังของหุ่น แคปโดเซอร์ ที่ถูกเปิดอ้าออกด้านในเปิดเป็นช่องว่างแม้ถูกปิดก็สามารถซ่อนคนไว้ในนี้ได้

แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ เพราะเมื่อเดินเครื่องส่วนนี้จะกลายเป็นเหมือนเตาอบ ที่ร้อนระอุ

นี่

ด้านข้างยังมีหญิงสาว ผมสีน้ำตาลทอง รูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อผ้าขาดๆแต่ดูเรียบร้อย ได้ยังมีแว่นตาทรงกลมขนาดใหญ่เธอคือ ไอลีน

แผลเป็นยังไงบ้าง

ไอลีน ถามด้วยความเป็นห่วง

ก็ดีขึ้นแล้วถึงจะปวดๆหน่อยตอนขยับ

ไคลน์ ตอบ

ที่ท้องมีผ้าพันแผล และคิ้ว ก็มีผ้าพันแผลพันอยู่เช่นกัน และยังมีคราบเลือดที่แห้งกรัง

ได้ยังเพื่อน

ไคลน์หันไปถามเรนที่นั่งอยู่ในค็อกพิต

ใกล้ได้แล้วหมุนไปทางด้านซ้ายอีกหน่อย

เรนพูด พร้อมกับ กำลังพันสายไฟ และตั้งค่า ในคอนโซลควบคุม เขากำลังติดตั้ง ระบบใหม่ที่มาพร้อมกับสมองกลสงครามที่เพิ่งใส่เข้าไป ในนั้นมีระบบ เบิร์นนิงโหมด คงเป็นเพราะสมองกลที่มาจากยุคนิวเคลียร์เหมือนกัน

ได้ ช่วยหยิบถังฮีเลียมมาให้ด้วย

ไคนล์พูด

พร้อมกับค่อยๆหมุนประแจ ที่ล็อคกับ เครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ ที่ด้านหลังของแคปโดเซอร์ หลังติดตั้งระบบเสร็จด้านหลังของหุ่นถูกปิดกลับเข้าไปเหมือนเดิม

ใช้ได้ แต่อย่าเกิน 3นาที ไม่งั้นเตามันจะละลายห้องนักบินไปด้วย”รีบเปิด รีบปิด ใช้แล้วหนีทัน… เข้าใจไหม ไคลน์?

เรน หันมาพูดกับ ไคลน์ พร้อมกับเก็บของ ใส่กล่องเครื่องมือกับเข้าที่เดิม

อืม เจ้า แคปโดเซอร์ เป็นหุ่นเหมือนรุ่นเก่าและมันก็ไม่มีระบ บิน มีมากสุดก็แค่ไอพ่นที่ขาทั้งสองข้าง พอทำให้มันกระโดดได้สูงพอสมควร เพิ่มไพ่ตายให้มันสักอย่างจะเป็นอะไรไป

ไคลน์ พูด พร้อมกับเอามือไปลูบที่ส่วนเกราะขาของแคปโดเซอร์

และเรื่องปลอกคอล่ะ

เรนหันมาถามไอลิน

ตามที่ฉันรู้มา เหมือนตัวควบคุมจะอยู่ที่ชั้น 16 ต้องใช้ระเบิด emp ถึงจะสามารถทำให้มันหยุดทำงานชั่วคราว เป็นเวลา 3 นาที จอดมันจะรีเซ็ตตัวเองใหม่

ดี เอานี้

เรน ยื่นกระเป๋าให้ไคลน์

ณ ห้องผู้คุมถ้าเทียบกับที่อื่นที่นี่ดูเรียบหรูและไม่มีกลิ่นสนิม ทหารยืนเรียงรายอยู่ด้านหลังด้านหน้ามีเก้าอี้ 3 ตัวและถูกนั่งโดย 3 คนเช่นกันส่วนด้านหน้าของเขาคือพัศดี เวย์ลอน

องค์ชายท่านมีธุระอะไรหรือถึงมาไกลถึงที่นี่ที่นี่อยู่ถึงชายขบ

พัศดี เวย์ลอนถามเสียงอ่อนพร้อมกับ ชงชาให้กับทั้ง 3 คนอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน แม้อยู่ที่นี่เขาจะเหมือนราชาแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าขององค์ชายเขาเป็นเพียงมดปลวก

ที่เรามาไกลถึงขนาดนี้ก็เพราะได้ยินชื่อเสียงของนักสู้ที่นี่ และเรามีหุ่นสงครามรุ่นใหม่ ที่อยากทดสอบโดยมีพวกนั้นเป็นหนูทดลอง

องชาย ลูซีอัสกล่าวอย่างเรียบเฉยชาอุ่นๆกระทบริมฝีปากเขาค่อยๆวางถ้วยชาลงเบาๆบนโต๊ะ

อยากทดสอบฮ่าๆแน่นอน กระหม่อมสามารถเรียกพวกเขามาได้เลยท่านสนใจใครเป็นพิเศษ

เวย์ลอนกล่าวด้วยความยิ้มแย้ม

ก่อนที่เราจะมาได้ยินชื่อเสียงของ ทรราชหอกคู่ อยากจะได้เขาเป็นหนูทดลอง

ลูซีอัส พูดพร้อมกับวางถ้วยชาลงเบาๆและมองด้วยหางตาไปที่คนคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง

เขาเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งและเป็นนักสู้ที่ยาวนานที่สุดที่ กระหม่อม เคยมีแต่เมื่อไม่กี่วันก่อนเขาเพิ่งถูกฆ่าตาย

เวย์ลอนพูดเบาๆแต่ในเสียงเต็มไปด้วยความหวั่นเกรง

ถูกฆ่าตาย

ลูซีอัสพูดแต่ในเสียงเต็มไปด้วยความด้วยความสงสัยเล็กน้อย

ใช่ครับเขาถูกเจ้าทาสคนนึงที่เพิ่งลงแข่งได้ไม่ครั้งสนามฆ่าตาย

เวย์ลอนพูดกล่าวเสริม

แต่ข้ายังมีคนที่แข็งแกร่งพอๆกับเจ้านั่นอีกคนนึงถ้าทา.....

เอาเจ้าทาสนั่นมา

ลูซีอัสพูดขึ้นแต่ในแววตากลับเกิดความรู้สึกแปลกประหลาด

ครับ กระหม่อม จะเรียกมันมาเดี๋ยวนี้

เขาหันไปพร้อมกับกดที่วิทยุสื่อสาร

เรียกเจ้า J-49 มา

หลังเขาพูดเสร็จแสงสว่างสีฟ้าอ่อนสว่างขึ้นที่ปลอกคอของเด็กหนุ่มที่กำลังเดินอยู่โดยปกติแสงสีเหลืองไม่เคยสว่างเลยตลอด 10 ปีที่ผ่านมาแต่ครั้งนี้

เจ้า J-49 ไปที่ห้องพัศดีเดี๋ยวนี้ให้เวลา 5 นาที

เสียงพูดดังจากปลอกคอเขารู้ว่าขัดขืนไม่ได้เลยวิ่งไปที่นั่นเพราะถ้าเขาไม่ไปภายในเวลาที่กำหนดมันจะช็อตเขาแน่

ตูม!!!!!!!!!!!!

เสียงระเบิด ดังกึกก้องทั่วเหมือง พื้นที่หลายส่วนที่ไม่แข็งแรง พากันถล่มแรงงานมากมาย ร้องโหยหวนออกจากถ้ำ เศษหินมากมาย ร่วงหล่นจาก เพดานถ้ำ ค่ายที่พักแรม ของทาสหรือแม้แต่คลังอาวุธก็ถูกเศษหิน ทำลายเพียงเสี้ยววินาที เหมืองแห่งนี้ตกอยู่ในสภาวะโกลาหลถึงขีดสุดของการเอาชีวิตรอดจากหินที่ร่วงมาเหมือนสายฝน

วี้—วี้—วี้!! วี้—วี้—วี้!!

เสียงไซเรน ดังทั่วถ้ำ เหล่าทาสมากมายรีบวิ่งหนีกันจ้าระหวั่น

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น

ผู้คุม เวย์ลอน รีบหยิบเครื่องมือสื่อสาร แล้วพูดถาม

รหัสสถานการณ์:สีแดง🔴

คำสั่งมีผลทันทีจ้าหน้าที่ภายใต้ระบบรักษาความปลอดภัยทุกระดับ เจ้าหน้าที่ทุกคน

ตรวจพบการบุกรุกจากกลุ่มติดอาวุธไม่ทราบฝ่าย พร้อมหุ่นยนต์สงครามขนาดกลาง

ระดับภัยคุกคาม: สูง – ความเสียหายต่อโครงสร้างขั้นต้นแล้วมากกว่า 32%

หน่วยรักษาความปลอดภัยสาย A และ B: เข้าประจำจุดยุทธศาสตร์ตามแผน RED-GRID

รหัสสถานการณ์: CRIMSON-FLARE

คำสั่งมีผลเฉพาะเจ้าหน้าที่ภายใต้ระบบรักษาความปลอดภัยระดับ B ขึ้นไป

ทำการล็อกคลังอาวุธ K-7, K-9 และห้องเก็บหุ่นประจำฐาน k-L

หน่วยซ่อมบำรุงให้พร้อมสนับสนุนการขับเคลื่อนของหุ่นรบทุกคลาส

จำกัดสิทธิ์การเข้าถึงพื้นที่ โรงเก็บทั้งหมด ทั้งหมด ยกเว้นเจ้าหน้าที่ระดับ B ขึ้นไป

เซย์ มานี้

ลูซีอัส แอดมารัน พูดขึ้น

หลังเสียงของเขา หญิงสาวในชุดสีขาว ขีดทอง เดินออกมาชุดแม้เป็นเครื่องแบบทหาร แต่ดูเรียบหรู หญิงสาวผมสั้นสีดำสนิท ในตาก็สีดำ แม้ตัวไม่สูงมาก แต่รูปร่างไม่ใช่ตาเรียวบางเหมือนนกอินทรีย์หน้าตาสะสวยแต่แฝงไปด้วยความห้าวหาญ

คะ องชาย

พาทหารหน่วย อาร์ค แองเจิล ออกไป คุ้มกันเรือรบ และจัดการผู้บุกรุกทั้งหมด ฉันอนุญาตให้ใช้ โทริ-B2 กัน รุน-O57

ลูซีอัส พูดเสียงเรียกในขณะที่ไม่ได้หันกลับไปมอง

คะ

เธอก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนพาทหาร ออกไปบางส่วน

ฉันของไปด้วยคะท่านผู้บัญชาการ

เอลิน่า พูดขนาดลุกแล้วหันไปมอง ผู้บัญชาการที่นั่งอยู่ คนละฝั่งของโต๊ะ

ฉันอนุญาต

หลังสิ้นเสียงของเขาเธอรีบเดินออกจากห้อง

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น

ไคลน์พูดกับตัวเองในขณะที่พยายามลุกขึ้นยืนเพราะแรงระเบิดเมื่อกี้ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนจนเขาล้มลงหลังพูดเสร็จเขารีบวิ่งกลับไปทางเดิมแต่ในระหว่างนั้นเขาก็ไปเจอกับ เรนกับไอรีน

บ้าเอ้ย

ไคลน์ สระบทคำ ในขณะที่พยายามวิ่งกลับไปที่โรงเก็บ ด้านข้างยังมี เรน กับ ไอริน

เอายังไงดี พวกเขาจะล็อค โรงเก็บทั้งหมด

ไอลิน รีบตะโกนถาม จากด้านหลัง

เราต้องมีคีย์การ์ดระดับB

เรน พูดขึ้นในระหว่างที่วิ่งตามหลัง ไคลน์

ฉันมีวิธี พวกนาย ไปรออยู่ที่โรงเก็บของ เบลฟอร์ซ กับ ลูเมีย

ไคลน์ พูดไปวิ่งไป ก่อนที่เขาจะแยกตัวออกมา ทั้งสามแยกกันไปคนละทาง ไคลน์ไปทางหนึ่งส่วนเรนกับไอลินไปอีกทาง พวกเขาทั้งสองรีบวิ่งไปทางโรงเก็บที่มีฝูงชนมากมาย วิ่งสวนออกมา

ส่วน ไคลน์ เขาวิ่งไปที่ลานกลางแจ้งที่เป็นปากของถ้ำ เพราะความโกลาหลเจ้าหน้าที่ส่วนมากเลยไม่ได้สนใจทาสมากมายที่หนีเอาชีวิตรอดเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น

"ตู้ม!!" เสียงระเบิดดังขึ้นที่ตัวเรือรบขนาดใหญ่ เมื่อหันหน้าขึ้นไปมองด้านบน ปรากฏจุดเล็กๆสีดำ 4 จุดกำลังตกลงมา นั่นเป็นหุ่นสงครามสีดำสนิท 4 เครื่อง พวกมันทั้ง 4 ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นเหมือนเงาปีศาจจากฟากฟ้า

ลูกพี่ เราใกล้ถึงพื้นแล้วครับ

ในค็อกพิต 1 ใน 4 คน มีชายร่างใหญ่ทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล หน้าตาโหดดุ รายงานผ่านวิทยุสื่อสารที่อยู่ด้านข้าง เสียงในวิทยุสื่อสาร เป็นเสียงของ ชายเสียงโหด

ทำตามแผน ติ๊ด… กึก!

ได้ยินแล้วนะพวก

ได้

ยิงเลย

ทั้ง 4 คุยกันผ่านช่องสื่อสาร พร้อมกับบังคับหุ่นใช้ปืนที่อยู่ในมือ ยิงกระสุนตกลงมาจากฟ้า เหมือนกับห่าฝนเล็กๆ ยิงเข้าไปที่เรือรบขนาดใหญ่ที่จอดอยู่ จนควันขึ้น

หญิงสาวในชุดสีน้ำเงิน วิ่งต่อมาจากประตู เธอหันไปมอง เรือรบที่ถูกยิงเสียหาย ในนั้นมีหุ่นของเธอและตัวอื่นๆอีกมาก หลังมองเพียงแวบเดียวแล้วเธอหันกลับขึ้นไปมองด้านบนยังคงมีห่ากระสุนตกลงมาเหมือนสายฝน นัยน์ตาของเธอแสดงถึงความหวั่นเกรงแม้จะมียศสูงแต่ยังไงก็ยังเป็นแค่วัยรุ่น

ตุ้ม!!!!!!!!!

หุ่น 4 ตัวลงกระแทกพื้นเศษฝุ่นตลบอบอวลพวกมันทั้งหมดการ์ดกระสุนรอบทิศเหล่าผู้คุมและทาสมากมายต่างโดนการโจมตีนี้ทั้งหมดเสียงกรีดร้องของความเจ็บปวดดังระงมทั่วสารทิศ

ตามที่ได้รับข้อมูลมาเรือรบนี่มีหุ่นคลาส c เกือบ 20 ตัวกับ หุ่นคลาส B อีก 3 ตัวงานครั้งนี้กำไรเน้นๆ

เสียงหัวเราะดังออกมาจาก ค็อกพิตเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความสะใจ

หุ่นยนต์รุ่นเก่า 10 เครื่องเริ่มทยอยออกมาจากถ้ำพร้อมกับทะยานร่างเข้าหาหุ่นสีดำ 4 เครื่อง แต่ฝ่ายที่เสียเปรียบกับเป็นหุ่นยนต์ที่พึ่งออกมาจากถ้ำหุ่นเหล่านั้น เริ่มถูกทำลายไปทีละตัวทีละตัวในระหว่างชุลมุนของหุ่นยนต์

เสียงปืนคำรามปะทะกันทั่วลานกว้างกลางเหมือง ท่ามกลางควัน ฝุ่น และแสงไฟจากกระสุนที่ยิงสาดใส่กันจากทั้งสองฝั่ง

ไคลน์ วิ่งฝ่าความวุ่นวาย หมุนตัวหลบเศษหินที่ปลิวว่อน เขาเหลือบมองไปข้างหน้า เห็นเป้าหมายของเขา ทางขึ้นไปยังชั้น16 ห้องควบคุม

แต่ก่อนที่จะไปถึง จุดหนึ่งดึงสายตาเขาไว้...

เสียงโลหะขนาดใหญ่ปะทะพื้น ดัง "โครม!" หุ่นรบสีเทาดำเครื่องหนึ่งพุ่งแขนเข้าใส่กลุ่มของทหารหน่วย อาร์ค แองเจิลที่กำลังจะวิ่งเข้าไปในตัวเรือ

และในหมู่พวกนั้นมี หญิงสาวคนหนึ่ง … เธอสวมชุดเครื่องแบบทหารสีฟ้าน้ำเงิน ตาโต เบิกโพลงอย่างตกใจ

แขนของหุ่นรบ เหวี่ยงพุ่งมาอย่างฉับพลัน เธอไม่มีเวลาพอจะหลบ

ไคลน์สบถในใจ ก่อนร่างของเขาจะพุ่งออกไปโดยไม่คิด

เขากระโจนสุดแรงเข้าใส่ร่างของหญิงสาวตรงหน้า

“เฮ้ย!! ระวัง!!”

ปังงงง!!

เสียงแขนโลหะเฉี่ยวผิวพื้นดังสนั่น ขณะที่ทั้งสองร่างกระแทกพื้นไปด้วยกัน

ฝุ่นตลบ อากาศหยุดนิ่งอยู่ชั่วขณะ

เธอเบิกตาโพลงมองคนแปลกหน้าที่ทับตัวเธออยู่ ใบหน้าของเขาสกปรกเปื้อนเขม่า ผมดำยุ่งเหยิง แว่นกันลมอยู่บนหน้าผาก

ตาซ้ายมีเลือดแห้งกรัง

มือของเขาวางแนบที่ สะโพกของเธอโดยไม่รู้ตัว

อ—ออกไปนะ!!

เธอหน้าแดง แล้วรีบดันเขาออกอย่างลนลาน

ไคลน์ ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนเหลือบตามตัวของเธออย่างวิเคราะห์เร็วๆ

แล้วสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาเขาก็คือ

ปืนพกสีดำเงาวับ ประจำตัวเธอ ที่เหน็บเอวอยู่ด้านข้าง

แม้จะดูเรียบ แต่ก็ออกแบบปราณีต แพงแน่นอน

ใช่แล้ว…นี่แหละที่ฉันต้องการ”

แววตาของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาก้มตัวคว้าปืนออกจากซองของเธอเร็วเกินกว่าจะตั้งตัว

เธอหันมาหาเขาทันที พร้อมทำท่าจะคว้า

นี่นาย—!!

แต่เขาแค่ชูมือขึ้น ยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า...

ขอยืมหน่อย เดี๋ยวเอามาคืนนะ

เขาหมุนตัวหันหลังกลับ พุ่งตัวเข้าไปในควันหนาโดยไม่รอฟังคำตอบ

เธอมองตามร่างเขาไป ทั้งโกรธทั้งตกใจ… แต่ก็สับสนอยู่ลึกๆ

ในหัวใจเธอถามซ้ำๆ ว่า

เขาเป็นใครกันแน่

เธอแตะเบาๆ ที่เอวข้างที่เคยเหน็บปืน เหลือเพียงความว่างเปล่า กับลมหายใจที่สั่นกระเพื่อมเล็กน้อย

แต่สียงปืนกับระเบิด ดึงความสนใจของเธอออกจากเด็กหนุ่มถึงเธอจะหวงแหนปืนกระบอกนั้นมากแต่มันไม่สำคัญสำหรับตอนนี้เธอกัดฟัน

เธอวิ่งกลับเข้าไป ในเรือรบตายก่อนที่จะได้เข้าไป เกิดเสียงดังโครม เงาร่างขนาดใหญ่ 5 สาย ทุ่งพญาออกมาจากม่าน ควัน และยังมี เงาร่างสีดำ ทุ่งทะยานขึ้นฟ้าด้วยความเร็ว

นั่นน่ะเหรอโทริ-B2

เธอแหงนมองฟ้าด้วยความตกตะ ลึงดูจากความเร็วนั้น แม้แต่หุ่นระดับ A ก็ยังบินแบบนั้นไม่ได้

เสียงฝีเท้ากระทบเหล็กดัง “กึง กึง กึง” ทุกย่างก้าวของไคลน์บนบันไดวนแคบๆ ที่ทอดขึ้นไปยังชั้น 16 เต็มไปด้วยความรู้สึกกดดัน

แสงไฟกระพริบในอุโมงค์โลหะราวกับเตือนภัยหัวใจของเขาให้เต้นแรงขึ้นทุกขณะ

เขารู้ดีว่าถ้าพลาดแม้เพียงเสี้ยววินาที เขาอาจไม่ได้กลับลงมาอีกเลย

มือขวากำปืนพกสีดำเงาของหญิงสาวที่เขาขโมยมาตอนช่วยเธอ มือซ้ายกำ กระเป๋าสะพาย. ที่มีระเบิด EMP เล็กๆ รูปร่างกลมเท่าฝ่ามือที่เรนทำขึ้นด้วยฝีมือ

อีกแค่สองชั้น…

แต่เสียง “ตึง!” ดังมาจากข้างบน

เสียงย่ำเท้าหนักๆ ของใครบางคน หรือบางคนหลายคน

ยามสองคนในชุดเกราะเบา เดินลาดตระเวนอยู่หน้าโถง

นี้ได้ยินไหม เหมือนจะมีผู้บุกรุก บุกเข้ามาในเมือง โชคดีที่เราอยู่ที่นี่คงไม่เกิดเรื่องอะไรหรอกมั้ง

พวกเขาถือปืนกลเบาไว้ในมือ ขณะพูดคุยกันด้วยความวิตกกังวลเล็กน้อยถึงปานกลาง ไม่รู้ถึงหายนะที่กำลังมาเยือน

ไคลน์ ย่อตัวลงหลังกำแพงเหล็ก หายใจช้าและลึก

มือเหงื่อชื้น ปืนในมือเบาแต่รู้สึกหนักเหมือนก้อนหิน

แค่สองนัด…ต้องแม่น ต้องจบให้เร็ว…

เขาโผล่ออกมาชั่วพริบตา

“ปัง!” — “ปัง!”

เสียงปืนพกดังสองครั้งถ้วน

กระสุนทะลุกะโหลกยามทั้งสองคน แรงปะทะทำให้ร่างหนึ่งล้มกระแทกกำแพงอีกคนล้มคว่ำโดยไม่ได้ทันรู้ตัว

เลือดสาดกระเซ็นเลอะผนังเหล็ก หยดลงพื้นเป็นเสียง “แหมะ แหมะ”

ไคลน์ หอบหายใจ เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง

เขาค่อยๆ เดินไปเก็บปืนกลเบาจากร่างยามคนหนึ่ง ลองสไลด์ดู ลูกกระสุนยังเกือบเต็มแม็ก

“ขอบใจนะเพื่อน ฉันต้องยืมหน่อย”

เขาพึมพำเบาๆ แล้วเดินเข้าไปยัง ประตูเลื่อนเหล็กของห้องควบคุม ที่อยู่ชั้นบน

ห้องภายในสว่างจ้า เต็มไปด้วยจอมอนิเตอร์ แสงไฟ LED กระพริบทั่วแผงควบคุม

ยามอีก 5 คนกำลังเฝ้าจอ จดจ่อกับการแจ้งเตือนภัยสีแดง จากการบุกรุก และในห้องนี้ เสียงจากภายนอกยังไม่อาจเล็ดลอดเข้ามา

เสียงฝีเท้าของไคลน์กระทบพื้นเหล็กดังกังวาน ทำให้ยามคนแรกหันมามอง

“ใครวะ!?”

“ของขวัญจากทาส!”

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

ไคลน์เหนี่ยวไกปืนกลเบา กระสุนเจาะร่างยามคนแรก กระเด็นไปกระแทกโต๊ะควบคุม

อีกสองคนรีบคว้าปืน แต่ช้าไป

“ปังๆๆ!” กระสุนอีกชุดเจาะร่างพวกมันล้มลงทีละคน

คนสุดท้ายพยายามจะวิ่งหนี

แต่ไคลน์ยกปืนขึ้นชี้อย่างเยือกเย็น...

“ปัง!” ร่างของเขาล้มลงอย่างไร้ทางสู้

ตอนนี้ทั้งห้องเงียบ… เหลือเพียงเสียงเครื่องจักรทำงานและลมหายใจหอบหนักของเขา

เขาเดินไปที่คอนโซลตรงกลาง เปิดแผงควบคุม

ไฟสถานะสีแดงกระพริบถี่

ไคลน์หยิบ EMP ระเบิดทรงกลม ขึ้นมา กดปุ่มที่ด้านข้าง

ติ๊ก… ติ๊ก… ติ๊ก…”

เสียงนาฬิกานับถอยหลังดังขึ้นเบาๆ

เขาวางมันลงข้างเสาแม่เหล็กของแหล่งส่งสัญญาณควบคุม และวิ่งหลบหลังตู้เซิร์ฟเวอร์

"ตู้ม!!"

มันไม่ใช่ระเบิดแรงอัด แต่มันจะปล่อยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าแรงสูงเพื่อทำลายระบบส่งสัญญาณปลอกคอชั่วคราวเท่านั้น…

จอหลายจอดับลงทันที พร้อมเสียงช็อตไฟฟ้า “ปะชึ่ด!”

ไม่ถึง 3 วินาทีหลังการระเบิด

แสงสีแดงบนปลอกคอทาสทั่วเหมืองดับลง

เสียง “ติ๊กๆ” ที่ดังเป็นจังหวะในหัวของทาสแต่ละคนหยุดนิ่ง

เด็กหญิงคนหนึ่ง แตะคอเบาๆ ด้วยความกลัว... ไม่มีเสียง ไม่มีไฟ ไม่มีสัญญาณ

“...มัน...มันหยุดทำงาน…”

ชายวัยกลางคนอีกคนขมวดคิ้ว

“...หรือว่า... เราอิสระแล้ว?”

ทั่วเหมืองเต็มไปด้วยความเงียบอันประหลาด

ก่อนที่เสียงแรกจะดังขึ้นจากฝูงชน...

“ปลอกคอหยุดแล้ว!!”

“มันตายแล้ววว!!”

“เราถอดมันออกได้!!”

เสียงเฮดังก้อง ความหวาดกลัวที่กดไว้ตลอดหลายปีถูกปลดปล่อย

บางคนร้องไห้ บางคนกรีดร้อง บางคนรีบช่วยกันดึงปลอกคอออก แม้ทั่วบริเวณจะเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่

แต่นั่น...เป็นแค่จุดเริ่มต้น

กลิ่นควันไหม้จากระเบิด EMP ยังอบอวลอยู่ในห้องควบคุม

หน้าจอทุกบานดับสนิท มีเพียงแสงจากหลอดไฟสำรองสีแดงที่ส่องสว่างวูบวาบ

เสียงเตือนภัยยังดังอยู่ห่าง ๆ แต่ในหัวของ. ไคลน์ กลับได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเอง

“ตุบ… ตุบ… ตุบ…”

มือข้างหนึ่งของเขาค่อย ๆ ยกขึ้นแตะปลอกคอเหล็กหนักอึ้งที่สวมอยู่บนคอของเขามานานเกือบ สิบปี

มันไม่มีไฟสีแดงอีกแล้ว… ไม่มีเสียง “ติ๊กๆๆ” ที่ดังเข้าหูตลอดเวลา

ไม่มีสัญญาณเตือน ไม่มีความกลัวว่ามันจะช็อตเขาจนตัวกระตุก หัวใจหยุดเต้น

มันหยุดแล้ว… หยุดจริง ๆ...

เขาหยิบ ที่ตัดเหล็กแบบหนีบ ขนาดใหญ่ที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าสะพาย

มือสั่นเทา ไม่ใช่เพราะกลัว…

แต่เพราะ ความรู้สึกบางอย่างที่กำลังจะปลดปล่อยออกมา

เขายกปลายคีมขึ้นมาแตะกับขอบปลอกคอที่ด้านหลังคอ

จังหวะหายใจช้าลง เหมือนร่างกายรู้ดีว่านี่ไม่ใช่แค่การตัดเหล็ก

แต่มันคือการตัดขาด “ชีวิตที่เคยถูกจองจำ”

กรึ๊บ… กึก… กึก…

เสียงเหล็กค่อย ๆ บีบอัดภายใต้แรงมือของเขา

หยาดเหงื่อไหลลงข้างขมับ ปะปนกับแผลเก่าที่ยังไม่หายสนิท

กริ๊ง…

เสียงโลหะหล่นกระทบพื้นดังกังวานไปทั่วห้อง

ปลอกคอทาสสีดำหม่นกลิ้งไปบนพื้นเหล็ก ก่อนจะหยุดนิ่ง เหมือนสิ่งไร้ค่า

แต่สำหรับเขา… มันคือ “ศพของอดีต”

เขายืนนิ่งมองมันอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพง

หายใจเฮือกแรงอย่างควบคุมไม่อยู่

ความรู้สึกหลั่งทะลักมาทั้งหมด — เจ็บแสบ, โกรธ, เหนื่อย, โล่ง, สับสน และ… อิสระ

… เป็นอิสระแล้วเหรอ…

น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนชอบร้องไห้

แต่เขา ไม่เคยรู้เลยว่า 'อากาศที่หายใจโดยไม่มีโซ่ตรวน' มันเบาแค่ไหน

เสียงกรีดร้องของทาสที่ยังคงดังอยู่ในระยะไกล

บางคนเริ่มตัดปลอกคอ บางคนกำลังร้องไห้และหัวเราะปะปนกัน

โลกใต้ดินที่เต็มไปด้วยความโกลาหล กลับค่อย ๆ มี “ชีวิต” อีกครั้ง

ไคลน์ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

มือที่เคยสั่น เริ่มแน่นขึ้น

สายตาที่เคยลังเล กลับแน่วแน่

ถ้าสิ่งนี้คืออิสรภาพ… ฉันจะไม่มีวันยอมให้มันหายไปอีก”

เขาหยิบปืนกลเบาขึ้นบ่า… และไล่เก็บปืนกระบอกอื่น จนได้เพิ่มมาเป็น 4 กระบอก

ก้าวแรกที่เดินออกจากห้องควบคุม ไม่ใช่ของทาสอีกต่อไป

แต่เป็นก้าวแรกของ “ชายหนุ่มผู้เลือกที่จะต่อสู้ เพื่ออิสรภาพของพวกเขาทุกคน”

โปรดติดตามตอนต่อไป

ฮอต

Comments

Black Jack

Black Jack

ตื่นเต้น 😃

2025-07-17

0

ทั้งหมด
เลือกตอน

กกาวน์โหลดทันที

ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
กกาวน์โหลดทันที

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!