เด็กชายในเหมือง

หลังปี ค.ศ.2495 เกิดสงคราม นิวเคลีย์ ระวางประเทศโลกล่มสลาย ประชากร ลดลงเหลือเพียง 3 ใน 10 ส่วน 500 ปีต่อมา เทคโนโลยีก้าวหน้าขึ้นอย่างก้าวกระโดดแต่ก็ไม่อาจบดบัง ความเหลื่อมล้ำทาง สังคม คนรวยมีกินคนจนอดตาย เด็กหลายคนไม่มีอนาคตต้องตกเป็นทาส

เวลา:17:28 เสียงของการขุดเจาะ ดังกลบเสียงร้องครวญครางของแรงงานทาสด้านในอุโมงค์

ณ มุมใดมุมหนึ่ง เด็กหนุ่มอายุซัก 17 กำลังตั้งหน้าตั้งตา บังคับหุ่นขุดเจาะ รุ่นเก่าหนำเหงือก มันมีชื่อว่า แคปโดเซอร์ k-7 แม้จะเป็นหุ่นรุ่นเก่า ลำตัวหุ่นเป็นสีเทาสนิม แต่มันก็ยังมีประสิทธิภาพในการทำงานที่ค่อนข้างสูง ความสูงของมัน สูง 15 เมตร น้ำหนัก มากถึง 300 ตัน เสียงเครื่องของมัน ดังสนั่น แขนด้านซ้ายมีดอกสว่านขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเจาะหิน ในค็อกพิตที่ร้อนอบอ้าว เด็กหนุ่ม นั่งอยู่ด้านใน ลำทั้งตัวสกปรก เต็มไปด้วยเหงื่อ เขาสวมเสื้อผ้าขาดๆ หน้าตาเต็มไปด้วยเขม่าควันสีดำ เรือนผมสีดำสนิท ไม่สั้นไม่ยาวจนเกินไป ดวงตาก็สีดำ และยังมีแว่นกันลมคาดอยู่ที่หน้าผาก

ครืดดด..... เรียกแคปโดเซอร์ k-7 ทราบแล้วเปลี่ยน

เสียงวิทยุ ดังในห้องคนขับ เด็กหนุ่มรีบหยุดมือทันที

นี้แคปโดเซอร์ k-7 มีอะไร

งานของวันนี้เสร็จแล้ว นำหุ่น กลับไปเก็บ ที่โรงเก็บ

รับทราบ

หลังสิ้นเสียงวิทยุ เด็กหนุ่ม ค่อยๆเก็บสว่านที่แขนซ้ายของหุ่นยนต์ ไม่รีรอนำหุ่น เดินทางกลับ ไปที่ปากอุโมงค์ แต่ด้วยที่อุโมงค์นี้อยู่ลึกหลายร้อยเมตร กว่าจะขึ้นไปถึงใช้เวลาสักพัก หลังจากจอดหุ่น เขากลับลงมา เช็คสภาพของหุ่น หลังเสร็จสรรพ เขาเดินออกไปรับอาหารสำเร็จรูป งานที่เขาทำ ไม่เคยได้ค่าจ้าง ได้มากสุดก็แค่ อาหารกับน้ำ และที่อยู่ เขาถูกขายเป็นทาส ตอนที่เขาอายุ 7 ขวบ กลิ่นเขม่าควันยังคงค้างอยู่ในอากาศ ควันไฟจากหมู่บ้านที่ถูกเผาเมื่อสามวันก่อน

ดวงตาเล็กๆ สีดำสนิท จ้องมองผ่านช่องระหว่างซี่กรงเหล็ก ริมฝีปากแห้งแตกระแหงไม่เปล่งเสียงใด เขาไม่ร้องไห้อีกแล้ว น้ำตาหมดไปตั้งแต่วันที่แม่ถูกลากออกไปต่อหน้าต่อตา

"เด็กคนนี้... แกร่งดี ไม่ร้อง ไม่ขัดขืน"

เสียงผู้ชายในชุดกันกระสุนเอ่ยกับอีกคนที่สวมเสื้อคลุมหนัง ยืนอยู่หน้ากรง

"เจ็ดขวบนะ? เอาไปทำงานอุโมงค์ได้อีกสิบปีสบายๆ"

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วขว้างซองเหรียญใส่มืออีกฝ่าย

มันกระทบพื้นดินอย่างไร้ค่า เด็กชายผิวเปื้อนฝุ่นไม่รู้แม้แต่ชื่อของเมืองที่เขาอยู่ เขาเพียงจำได้ว่าแม่เคยพูดเสมอ

"ไคลน์... ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ห้ามลืมชื่อของตัวเองเข้าใจไหม"

เขาพยักหน้าเบาๆ ตอนนั้นยังไม่รู้ความหมายของคำว่า "ขาย"

แต่เมื่อถูกลากออกจากกรงด้วยโซ่รัดคอและมือข้างหนึ่ง ยังได้ยินเสียงของแม่ตะโกนจากไกลออกไป

“ไคลน์! ลูกต้องมีชีวิตรอดนะ... แม่ขอโทษ...”

เสียงตะโกนขาดหายไปในเสียงปิดประตูรถขนส่งทาส

เขาหันมองผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆ เห็นแสงสุดท้ายจากหมู่บ้านของตนกลายเป็นเพียงเถ้าถ่าน

ตั้งแต่นั้น เขาก็ไม่เคยเห็นแม่อีกเลย

สิ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่ คือชื่อของตัวเอง และ “คำสัญญาในใจ” ที่ไม่มีใครได้ยิน

18:14

ไง งานวันนี้เป็นยังไงบ้าง

เสียงของเด็กหนุ่มที่อายุมากกว่าเขา 1 ปี กล่าวถาม ถามเขา ออกจากภวังค์

ก็เหนื่อยเหมือนเดิม แล้วนายเป็นยังไงบ้าง เรน

ไคลน์ กล่าวตอบเสียงเรียกพร้อมกับ กินอาหารในถ้วย

เด็กหนุ่มผมสี น้ำเงินดำ เดินมาพร้อมกับถาดอาหาร เขาแต่งตัวเหมือน เป็นช่างเทคนิค ทั่วตัวเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมันและจารบี

แล้ว ไอลีน ละ

เห็นว่ายังทำงานอยู่

ชายที่ชื่อ เรน กล่าวตอบพร้อมเดินมานั่งข้างๆ

เมื่อเช้าฉันไปลานเศษเหล็ก แล้วเจอของที่น่าสนใจเข้า

ไคลน์ กล่าวเบาๆพร้อมหันหน้าไปมองเรน

มันคืออะไรล่ะ เรนอีกคนกล่าวตอบ

เหมือนจะเป็น สมองกลสงคราม แล้วตอนที่พยายามต่อแบตมันก็ทำงาน อยากให้นายช่วยไปดู เผื่อมันจะสามารถใส่เข้ากับ แคปโดเซอร์ k-7 ได้

ชายหนุ่มผมดำกล่าวเบาๆ

คิดจะใส่ของแบบนั้นเข้าไปในหุ่นรุ่นเก่า คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้วไหนจะระบบระบายความร้อน ที่ไม่ดีของ แคปโดเซอร์ อีก

เรนกล่าวต่อฉุนเฉียวเล็กน้อย

แล้วเรื่องนั้นล่ะ

ไคลน์ถาม

ฉันไปหามาแล้ว ในโรงเก็บ มีหุ่น อีก 2 ตัวที่ไม่ได้ใช้ และทั้งสองยังเป็น หุ่นรบ คลาส C

คลาสC

ไคลน์กล่าวด้วยความตระหนก

อืม ถ้าได้มันมา การเริ่มต้นชีวิตใหม่ของพวกเราก็ไม่ใช่เรื่องยาก ได้ยินว่าเดือนหน้า จะมีพวกระดับสูง มาที่นี่คงเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ เราจะใช้โอกาสนี้ในการหนี

เรนกล่าวเสียงครึ้ม

แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องหาวิธีติดเครื่องมันให้ได้ก่อน มันไม่ได้ใช้พลังงานนิวเคลียร์แต่ใช้ ควอนตาเซลล์ (Quanta Cell) เซลล์พลังงานระดับควอนตัม

ควอนตาเซลล์ คือแหล่งพลังงานยุคหลังมหาสงคราม พัฒนาโดยการควบแน่นพลังงานระดับควอนตัมให้อยู่ในรูปของเซลล์พลังงานขนาดเล็ก มันทั้งเสถียร ปราศจากรังสี และปล่อยพลังงานได้ต่อเนื่องโดยแทบไม่สูญเสีย" แล้ววัสดุ ที่ใช้สร้างมันก็คือ แร่หายาก แร่ เอเธอไรต์ ที่แรงงานพลาดทั้งหมดในถ้ำขนาดใหญ่นี้ กำลังขุดหา

กว่าจะทำได้คงต้องใช้เวลา

หลังทั้งสองพูดคุยกันเสร็จก็พากันแยกย้าย เช้าวันรุ่งขึ้น ไคลน์ พา เรน ไปดูสมองกลที่เขาบอก ลักษณะเป็นทรงกลมมีสายระยงระยาง หลังตรวจเช็ค สมองกลยังสามารถทำงานได้ แต่ได้รับความเสียหาย บางส่วน แต่ในระหว่างนั้นพวกเขาก็ไปเจอ เส้นไฮโดรลิค และระบบของมัน แม้จะเก่า แต่น่าจะยังใช้งานได้

10:43

โดยปกติไคลน์ จะรับหน้าที่ขับหุ่นขุดเจาะ แต่ครั้งนี้หุ่นขุดเจาะของเขา กำลังซ่อมบำรุงเขาเลยต้องไปขุดด้วยมือ เหมือนครั้งแรกที่เขาเข้ามา แม้ร่างกายจะซูบผอมเหมือนขาดสารอาหาร แต่ทุกส่วนตัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ

2 อาทิตย์ผ่านไป หุ่นของเขาก็ซ่อมบำรุงเสร็จครั้งนี้ถูกเปลี่ยนเอาสมองกลอันใหม่ใส่เข้าไป กับสายไฮดรอลิคใหม่

22:58 ณ โรงเก็บ ด้านหลังสุด มีสิ่งที่ถูกผ้าคุมอยู่ขนาดใหญ่ ราว 16 เมตร ด้านในคือ หุ่นรบ คลาส C 2 ตัว คน 3 คน 2 ชาย 1 หญิง ผู้ชายผมสีดำน้ำเงิน กำลังพยายามเปิดเครื่องของหุ่นสีน้ำเงินขนาดใหญ่ส่วนผู้หญิงอีกคน กำลังอ่านคู่มือ กว่าพวกเขาจะมาถึงนี่ ต้องผ่านเวรยามแน่นหนาถ้าถูกจับได้คงถูกทำโทษสถานหนัก หรือหนักสุดคือ แต่สำหรับเหมืองแห่งนี้โทษหนักสุดคือ การทำงานจนตาย

ได้แล้ว

เรน พูดอย่างตื่นเต้นในขณะที่เสียงเครื่องของหุ่นรบ เริ่มทำงานหน้าแปลกที่เสียงเครื่องของมันไม่ได้ดัง เหมือนกับ แคปโดเซอร์ k-7

ยินดีต้อนรับ BF-V3-0721 พร้อมปฏิบัติการ พลังงานคงที่

เสียง AI หญิงที่ฟังดูเย็นชา ดังขึ้น

BF-V3-0721 ฉันว่านายควรตั้งชื่อให้มัน ชื่อนี้เรียกยากเกิน

ไคลน์ พูดเสียงหยอกล้อ

งั้นเอาเป็น เบลฟอร์ซv3 เป็นไง

เป็นชื่อที่ดีแต่ทำไมต้องมี V3 ทีนายยังมี k7 เลย

ทั้งสองกล่าวแย้งกันไปแย้งกันมา

แล้วหุ่นอีกตัวล่ะ

ไคลน์ กล่าวถาม

เท่าที่เช็คดู ระบบของพวกมัน เหมือนกันคงใช้เวลาน้อยกว่านี้ อีก 1 อาทิตย์ ค่อยเริ่มปฏิบัติการ

เรนกล่าวตอบ

แล้วกลุ่มใต้ดิน ไปเอาหุ่น 2 เครื่องนี้มายังไง แถมยังเอามาเก็บไว้อย่างนี้ตั้งหลายปีไม่เอาออกมาใช้

ไคลน์ ถามเสียงฉงน

เดิมทีหุ่น 2 เครื่องนี้เป็นหุ่นของกองเรือ วายุเหล็กของ อาณาจักรซิลแวเรียน ที่พวกเขาไม่กล้าเอามาใช้ก็พอ หลังติดเครื่องมันจะส่งสัญญาณ แต่โชคดีที่เราอยู่ลึกสัญญาณคงส่งไปไม่ถึง

โชคดีที่ที่นี่ แทบไม่มี การใช้งาน คงเป็นเพราะ การเก็บ มีอยู่หลายโกดัง และที่นี่ยังไม่ค่อยถูกใช้งาน เป็นเวลานาน ผู้คนส่วนมากต่างลืมเลือน เกี่ยวกับมันทั้งสอง และเวรยามของที่นี่ไม่ได้นับว่าแน่นหนามาก คงเป็นเพราะที่นี่อยู่ ชายแดน ที่ห่างไกลจากตัวเมืองหลวง ไปยังถูกปกครองโดยตระกูลผู้พิทักษ์ของอาณาจักร

19:37 ณ. ส่วนใดส่วนหนึ่งของเหมือง กลุ่มคนมากมายนั่งอยู่ในอัศจรรย์ผู้ชม และลานแห่งนี้เป็นทรงกลมคล้ายอารีน่า ณห้องเตรียมตัว มีหุ่นมากมายถูก จอดเอาไว้ และทีมช่างซ่อมบำรุงพวกมันอยู่แต่พวกมัน มีแค่โครงเปล่าครับสายไฮดรอลิค พวกมันคือ โลโบสเกเลตัน ไม่มีเกราะและค็อกพิตทดตามตอนต่อไป มีเพียงที่นั่งและคันบังคับ ที่อยู่ตรงกลางอกด้านหลังเป็นเตาปฏิกรณ์ นิวเคลียร์ขนาดเล็ก

เรน เจ้านี้พร้อมหรือยัง

ไคลน์ พูดขึ้นในระหว่างที่กำลัง สวมชุด สีเทาสนิม

อืม ระบบทุกอย่างยังสามารถทำงานได้ปกติ อีกสัก 5 นาที ก็คงพร้อมใช้งาน

เรน พูดตอบในระหว่างที่กำลัง เช็คเตาปฏิกรณ์

เอาล่ะครับทุกท่าน วันนี้ จะเป็นการต่อสู้กันระหว่าง 2 ดาวเด่น ฝ่ายน้ำเงินคือ ผู้ที่ชนะมา 10 สนาม ทรราชออกคู่

ควรสี น้ำเงินสนิม เดินขึ้นบนเวทีขนาดใหญ่ มือทั้งสองข้างถือหอกยาว ออกยาวทั้งสอง ดูเหมือนเป็นแค่แท่งเหล็กปลายแหลม 2 อัน ความสุขของคุณ ราว 6 เมตร คนขับเป็นชายร่างใหญ่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ บาดแผลเต็มตัว และตาบอดไป 1 ข้าง

และมามืดของเรา ตราประทับเหล็ก หุ่นสีสนิมสีส้มทั้งตัว เดินขึ้นบนเวที สองมือ เป็นกำปั้นขนาด สีส้มสนิม ที่ดูเหมือนทำมาจากแผ่นเหล็กมาเชื่อมติดกัน และคนขับของมันก็คือ ไคลน์

การต่อสู้ในสนาม จริงๆเป็นการเอาทาสมาสู้กันเพื่อการพนัน ถ้าไม่ไม่มีสิ่งล่อใจมากพอ เหล่า ทาสแทบไม่อยาก เข้าร่วมในการต่อสู้นี้ แต่รางวัลของมันเย้ายวนเกินห้ามใจ ถ้าชนะเกิน 50 สนาม จะถูกปล่อยตัวเป็นอิสระ คำว่าเสรีภาพ อยู่ไกลเกินเอื้อมสำหรับชาติ แต่ถ้าชนะ ก็กลายเป็นอิสระ แต่ตลอด 20 กว่าปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีใคร ชนะครบ 50 สนามมาก่อน แต่สำหรับ ไคลน์ เขาไม่คิดจะชนะ 50 สนาม แต่แค่หาประสบการณ์บังคับคุณต่อสู้

เปร็งๆๆ

เสียงระฆังดังสนั่นหุ่นทั้ง 2 เดินหน้าเข้าประชานหน้ากัน แต่เพียงเดินได้ไปกี่ก้าวออกยาว ก็พุ่งตรงมาจากด้านหน้า ไคลน์ รีบหักคันบังคับหลบไปทางด้านซ้าย หอกเฉียดท้องของเขาไปแค่นิดเดียว แม้จะเสี่ยวแต่ก็สร้างบาดแผลที่หน้าท้อง ด้านขวา หลังประสบถ้าโจมตี หมัดซ้ายของหุ่นเหวี่ยงออก ปะทะเข้ากับโครงเหล็กของ ที่นั่งคนขับตรงกลางอกแต่ หุ่นเหล็ก อยู่ห่างเกินไปทำให้แรงของหมัดส่งไปไม่ถึง

ใช้ได้นิ

เสียงของคนขับทรราชห่อคู่ พูดอยู่ใน ที่นั่งคนขับ สายตาของเขา เย็นเฉียบ ชนหน้ากลัว แต่ ไคลน์ สายตาของ ก็ไม่ต่างกันกฎเหล็กของสนามนี้คือ ผู้ชนะเท่ากับรอดส่วนผู้แพ้ ตายสถานเดียว แต่ที่ทุกคนเห็นได้ชัดก็คือ ไคลน์ กำลังเสียเปรียบ คงเป็นเพราะสไตล์การต่อสู้ของเขา ที่เน้นใช้หมัดกับการต่อสู้ระยะประชิด มากกว่าใช้อาวุธ หลังทั้งคู่ยังเชิญกันเล็กน้อย หุ่นตั้ง 2 เดินถอยคนละก้าว แต่ในระหว่างที่กำลัง กำลังก้าวที่ 2 เด็กหนุ่มรีบ ดันคันบังคับไปด้านหน้า หุ่นสีส้มพุ่งตัวไป

พร้อมกับ 1 หมัดขาวชกออก ด้วยความเร็วของการพุ่งตัว ทำให้หมัด นี้มีพลังมากปล่อยเข้าไปที่ห้องคนขับโดยตรง แต่ก็ยังติดเหล็กที่กั้นเอาไว้ มากระทบกับเหล็กเสียงดัง จนเกิดรอยบุบของเหล็ก เด็กหนุ่มไม่รอช้า ดึงมัดกับแล้วตามด้วยหมัดซ้าย

ต้องรีบจัดการ

เด็กหนุ่มกล่าวในใจของตัวเองพลางทุกหมัดต่อเนื่อง แต่ในระหว่างที่หมัดที่ 4 ที่เป็นด้านซ้าย กำลังจะ เหวี่ยงออกไป 1 หอกพุ่งทะลุไหล่ซ้าย เสียบคาเอาไว้เสียงกระแสไฟฟ้าช็อตดัง

เปรี๊ยะๆ

กระแสไฟฟ้า ช็อตโดนเหล็กเกิดเป็นประกายไฟ ร่วงหล่นเข้าหาร่างเด็กหนุ่ม หัวด้านซ้ายถูก จะสะเก็ดไฟร่วงใส่ แต่เด็กหนุ่มไม่เสียสมาธิใช้หมัดขวาเหวี่ยงออก กระทบเข้ากับ ที่นั่งคนขับ จนเหล็กที่กั้นเล็กๆบุกเข้าไป ทิ่มเข้าที่ร่างของ ชายร่างใหญ่ เสียงร้องของเขาดังระงม แต่ชายร่างใหญ่ก็ไม่ยอมแพ้ ใช้หอกที่เหลืออีกข้างพุ่งแทงสวน เฉียดคิ้วด้านซ้ายเกิดเป็นแผล ที่ไม่ใหญ่มากแต่เลือดกับอาบตาข้างซ้าย จนสูญเสียการมองเห็นไปชั่วขณะ เพราะเลือด แต่เด็กหนุ่มไม่หยุดมือ หมัดขวายังถูกเหวี่ยงออกแบบต่อเนื่อง แม้กระทั่งคุณ ที่ถือหอกล้มลงไป หมัดของเขาก็ยังเหวี่ยงอย่างต่อเนื่อง

ย้าาาาา

เด็กหนุ่มตะโกนในห้องคนขับ แต่ยังออกหมัด แบบต่อเนื่อง จนกำปั้นด้านขวาของ ผู้เอ่ยปากไปด้วยเลือดจ้ำจ้ำสีแดงสด หุ้น ถือออกหยุดนิ่ง ได้ยินเพียงเสียงช็อตเล็กๆ กับเสียงเตาปกรณ์ ลั้งเล็กหนุ่มจุดมือ ร่างของชายกำยำ แขนทั้งสองข้างหักกระดูกหัก และหยุดนิ่ง เห็นได้ชัดว่าเขา สิ้นใจแล้ว เด็กหนุ่มค่อยๆขับหุ่นถอยหลังออกมา สำหรับเขา เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องน่าตื่นตระหนก เพราะเขาชินกับมันแล้ว สำหรับการทำงานในมือ หลายครั้งที่เขาต้องทะเลาะวิวาท และฆ่าคนด้วยสองกำปั้น

วันแรกที่เขาเข้ามาเขาเองก็เกือบถูกฆ่า ถ้าไม่เพราะ อยากมีชีวิต เขาต่อสู้เหมือนหมาจนตรอก และสามารถ ฆ่าคนคนนั้นได้ ด้วย 2 กำปั้นเล็กๆในวันนั้น

วันนี้หนักกว่าที่คิดนะ

เรน พูดขึ้น

อืม

ไคลน์ พูดตอบ

ครั้งนี้บาดเจ็บ หนักเหลืออีก 4 วันถึงจะเริ่มปฏิบัติการ หวังว่าวันนั้น เวรยามน่าจะ ไม่แน่นหนา เหมือนปกติ

4 วันให้หลังเวลา 10:44 น. นะหน้าปากเหมือง กลุ่มทาสมากมาย นั่งคุกเข่าอย่างเป็นระเบียบ พวกเขานั่งอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ตอน 8 โมง ผู้คุมมากมาย ยืนประกบ ห้ามเงยหน้าไม่เช่นนั้น จะถูกกระบองเหล็ก เพียงเวลาไม่นาน ก็มีเรือบินดูภายนอกดูหรูหราและทันสมัย เป็นสีน้ำเงิน โทนเข้ม ความยาวประมาณ 700 เมตร น้ำหนักไม่อาจทราบได้ หลังมันลงจอด เขม่าควันฝุ่น ปลิวว่อน ทั่วบริเวณ ไคลน์และเรนกับไอลีน นั่งคุกเข่า อยู่แทบจะใจกลางของฝูงทาส

หน้ายานประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก พร้อมกับซาซานขนาดใหญ่ยื่นลงมา ด้านหน้า มีกลุ่มคน 4 คน เดินมาด้วยกันและยังมี ทหารจำนวนมากเดินตามหลัง คนล่าสุดที่เดินนำเป็นชายร่าง อ้วนท้วมส่วนเสื้อผ้าสีขาว เรียบหรู ผมสีทอง ยาวประบ่า ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล แม้จะดูอะไรพิษภัย แต่กับแฝงไปด้วย ความโหดเหี้ยม และเขาคือองค์ชาย ลำดับที่ 3 ของอาณาจักรแห่งนี้ ลูซีอัส แอดมารัน และคนด้านขวา

เป็นชายร่างใหญ่ อายุซัก 70 ปี มีหนวดเคราที่ถูก ตัดแต่งอย่างสวยงาม เครื่องแบบทหาร สีน้ำเงินดำ ที่ไหล่ด้านขวา มีผ้าสีทองคาดเอาไว้ปักด้วยลวดลาย ของนกอินทรีย์สีทองขนาดใหญ่ เขาคืออดีตผู้นำตระกูล เวอร์ดีอุส 1 ใน 10 ตระกูลผู้พิทักษ์ ของ อาณาจักร ดอมินัส เวอร์ดีอุส และยังเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองเรือรบวายุเหล็ก

และคนด้านซ้าย เป็นหญิงสาว ร่างกายสูง แต่อวบอับเล็กน้อย เรือนผมสีฟ้าอ่อน ดวงตาสีแดงเพลิง ที่หน้าประหลาด ดวงตาที่เหมือนจะร้อนแรงตลอดเวลากับแผ่รัศมี ความเยือกเย็น ตัวนางเอง สวมเสื้อทหารเต็มยศ สีน้ำเงินเข้ม ไหล่ด้านขวา มีผ้า สีเงิน รูปนกอินทรีย์ขนาดใหญ่สีเงิน และเธอคนนี้ยังเป็นรอง ผู้บัญชาการสูงสุดของกองเรือวายุ

เอลิน่า เวอร์ดีอุส ผู้เป็นเทพธิดาของตระกูล แล้วเป็นหลานสาวของผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน แม้นางไม่ได้สนใจขึ้นเป็นผู้นำตระกูลด้วยตัวเอง แต่คนในตระกูลสั่งเกรงกลัวนาง เพราะฝีมือการสั่งการและการต่อสู้

สายตาของเธอกวาดมองรอบทิศ ไม่มีใครกล้าสบตา แม้แต่พวกผู้คุม สายตาสีแดงเพลิงที่แฝงไปด้วยไอเย็น ที่น่าหลงใหล

ยินดีต้อนรับ อยู่เหมือง วัลเคนดรา e16

ชายร่างสูง แต่งตัวด้วยชุดเรียบหรู อายุราวๆ 30 ปลายๆ เดินเข้ามาทักทายพวกเขา เขาคนนี้คือ เวย์ลอน เวอร์ดีอุส ผู้คุมสูงสุดของเหมืองแห่งนี้ นิสัยส่วนตัวเป็นคน เย็นชาและโหดเหี้ยมเป็นทุนเดิม

ชายร่างท้วม เพียงแค่มองแต่ไม่ส่งเสียอันใด

ฮ่าๆๆไม่พบกันนานเลย เจ้าลูกชาย

เสียงแหบของคนแก่ดังเข้าหู ไม่ใช่เสียงของใครแต่เป็น ดอมินัส เวอร์ดีอุส เมื่อสมัยก่อนเขาเป็นชายรูปงาม นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขามีลูกมากมาย เกือบ 10 คนและ เวย์ลอน ก็เป็นหนึ่งในนั้น ก็เป็นหนึ่งในนั้น

ครับท่านพ่อ

เวย์ลอน พูดความโค้งคำนับ 1 ครั้ง

ท่านลุง ไม่พบการตั้ง 5 ปี ท่านสบายดี ใช่ไหม

เสียงหญิงสาว ที่ฟังดู เย็นชาแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน พูดขึ้นพร้อมกับ ทำท่าถอนสายบัว

ฮ่าๆๆๆ หลานสาวคนนี้ แค่ 5 ปีเจ้าก็โตเป็นสาวเสียแล้ว

ชายวัยกลางคนหันมามองหญิงสาวผมสีขาว พร้อมกับ พูดด้วยความเอ็นดูสำหรับเขานางเป็นหลานสาวที่ให้ความเคารพเขามากที่สุด

เชิญ เข้าไปค้างในก่อน

ทั้ง 4 และกองทหารเล็กๆ ค่อยๆเดินเข้าไป ในตัวเมือง ผ่านฝูงทาสมากมายที่นั่งคุกเข่ากลมหน้าลงพื้น

โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***