ตอนที่ 5 : ไอติมรสวานิลลา

ช่วงบ่ายวันศุกร์ เพชรเดินเลียบขอบสนามมายังโต๊ะหินใต้ต้นไม้ใหญ่ หน้าตึกเรียน โต๊ะประจำของพวกเขาสี่คน

วันนี้เพชรมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย เพราะห้องตัวเองเลิกเรียนเร็วกว่าห้องของเมย์ เอม และ คริส

เพชรวางกระเป๋าไว้ข้างตัว และหยิบสมุดขึ้นมาวาดรูปเล่นรอเพื่อนๆทั้งสี่คน ลมพัดเบา ๆ ทำให้ใบไม้ไหวเหมือนทักทาย บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบดี ต่างจากเสียงในใจที่เริ่มเอะอะโวยวายของเพชร

“มาเร็วจัง เอ๊ะ! วาดรูปอีกแล้วเหรอเพชร” เสียงเมย์ดังขึ้นด้านหลัง ตามด้วยเอมที่วางขวดน้ำลงแรงบาโต๊ะหิน

"อืม ทำแก้เบื่อน่ะ" เพชรพูดพลางเก็บสมุดใส่กระเป๋า

“ร้อนมากกกกกก” เอมลากเสียงยาว พลางนั่งลง

ไม่กี่วินาทีต่อมา คริสเดินเข้ามาเงียบ ๆ ตามสไตล์ วางกระเป๋าไว้ข้างตัวแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามเพชร

“เพชร วันนี้มาเร็วจัง” คริสพูดสั้น ๆ

เพชรพยักหน้า “พอดีห้องเราเลิกเร็วนิดหน่อย ก็เลยมาเร็ว”

“อากาศแบบนี้ กินไอติมเย็นๆจะดีมาก” เอมพูดพลางยกแขนขึ้นบังแดด

“เห็นด้วยเลย” เมย์หัวเราะเบา ๆ “แต่ถ้าไม่มีที่นั่งในร้านนะ ฉันจะไปซื้อถังไอติมมาเทกินข้างทางเลย”

จากนั้นทั้งสี่คนก็ไปที่ร้านไอติมเล็ก ๆ ข้างโรงเรียน เป็นร้านที่รู้จักกันดี โต๊ะหน้าร้านยังคงเป็นโต๊ะไม้กลมเก่า ๆ กับเก้าอี้เหล็กขาว ๆ ที่เริ่มจะลอก

เมย์กับเอมเดินไปสั่งก่อน ส่วนเพชรยืนมองเมนูเงียบ ๆ ข้างคริส

“จะเอารสเดิมไหม?” คริสพูดขึ้นขณะที่ยังไม่ได้หันมามอง

"หืม?" เพชรเลิกคิ้วนิดหนึ่ง

คริสยังมองเมนูไอติมอยู่แต่ก็พูดต่อ “วานิลลาใช่ปะ?”

"อืม ใช่ วานิลลา" เพชรพยักหน้าเบา ๆ และรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในอก มันไม่ได้เสียงดัง...แต่มันอยู่ตรงนั้น ตรงอกของเธอ

"ผมเอาช็อกโกแลตครับ แล้วก็วานิลลาอีกหนึ่ง” คริสพูดกับพนักงาน โดยไม่ได้หันมาถาม

เอมกับเมย์เลือกโต๊ะติดหน้าต่าง เพชรเดินไปนั่งลงข้างๆเมย์ คริสเดินไปนั่งฝั่งที่ว่างข้างเอมตรงข้ามกับเพชร เมื่อไอติมถูกเสิร์ฟ เพชรรับถ้วยตัวเองมาวางเงียบ ๆ ก่อนจะหยิบทิชชู่ในกล่องแล้วดึงให้คริสหนึ่งแผ่นโดยไม่พูดอะไร

“ขอบใจ” คริสพูดเรียบ ๆ แล้วยิ้มมุมปาก

"อืม" เพชรไม่สบตา ตักไอติมกินเงียบ ๆ แก้มเริ่มแดงแต่ก็ไม่ใช่เพราะเขิน หรืออย่างน้อย...เธอบอกตัวเองแบบนั้น

“เพชร หน้าแดงอีกแล้ว ร้อนเหรอ?” เมย์ถามขึ้นขณะกำลังถ่ายรูปถ้วยไอติมตัวเอง

“อือ...” เพชรพยักหน้า ไม่สบตาใคร

“ฉันว่าเพชรน่าจะร้อนง่ายกว่าคนทั่วไปนะ เมื่อกี้ที่นั่งอยู่โต๊ะหินก็แดง” เอมว่าแล้วก็กินไอติมรสสตรอว์เบอร์รีของตัวเอง

“หรือไม่ก็คงเขินแฟนแหละ” เอมหัวเราะล้อ

“แฟนบ้าอะไรล่ะ เพชรยังไม่มี” เมย์รีบเสริมแทน

คริสตักไอติมขึ้นมากิน แล้วพูดลอย ๆ ขึ้นว่า

“คนสนใจเพชรน่ะมีนะ ฉันได้ยินมากับหูเมื่อวาน คนที่ชื่อแดนที่นั่งข้างหลังฉันไง ฉันได้ยินเขาพูด”

เพชรชะงักไปนิดหนึ่ง เขาหันไปมองคริสแบบไม่ตั้งใจ เจอสายตาประชด ๆ นิด ๆ จากอีกฝ่ายที่กำลังกินไอติมอยู่

“อะไรนะ?” เพชรถาม

“เปล๊า...” คริสยักไหล่ “ก็แค่แปลกใจที่มีคนชอบคนหน้าบูด ๆ แบบเธอได้”

“เพชรไม่ได้หน้าบูดนะ แค่หน้านิ่งเฉยๆ” เมย์รีบแก้ตัวให้เพื่อน

“แต่ตอนโกรธก็น่ากลัวอยู่ดี” เอมเสริมขำ ๆ

คริสไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาแค่ยกไอติมขึ้นกินต่อพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง เพชรเองก็มองคริสอีกครั้ง สังเกตว่าเขาขยับข้อมือข้างซ้ายบ่อยเหมือนเจ็บ

“มือเป็นอะไร” เพชรถามสั้น ๆ

คริสหันมานิดหน่อย เหมือนไม่คิดว่าเพชรจะถาม

“แค่เผลอชนประตูห้องน้ำเมื่อเช้า” เขายิ้มบาง ๆ “เจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”

เพชรไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ตอนเดินออกจากร้าน เธอกลับเดินชิดฝั่งซ้ายของคริสแล้วเปิดประตูเปิดไว้ให้

“ไม่เจ็บจนเปิดประตูไม่ได้หรอกน่า” คริสพูดขึ้น พร้อมยิ้มจาง ๆ

"ใครบอกว่าเปิดให้ เราแค่จะออก ก็เลยเปิดให้ตัวเองต่างหาก" เพชรตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ

"อ๋อ~ แบบบนี้นี่เอง" คริสพูด

จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

 ---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***