Silent Memory

ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้น

เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้นเหมือนเดิมในโรงเรียนประถมเล็ก ๆ ที่ไม่เคยเปลี่ยน เพชรนั่งอยู่ที่เดิม โต๊ะริมหน้าต่างที่มีรอยขีดเขียนของเด็กหลายรุ่นอยู่บนพื้นไม้ซีด เพชรไม่ชอบความวุ่นวาย เธอชอบมุมที่มีแสงแดดส่องผ่าน มุมที่คนส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงเพราะบางทีลมแรง บางทีก็ร้อน แต่สำหรับเพชร มันเงียบและปลอดภัยที่สุด

เด็กหลายคนวิ่งออกไปข้างนอก เสียงหัวเราะ เสียงรองเท้ากระทบพื้นซีเมนต์ เสียงลูกบอลกลิ้งไปมาตามสนามหญ้า เพชรหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเปิด เหมือนเป็นเกราะกำบังอีกชั้นไม่ให้ใครเข้ามายุ่ง

แต่แล้วมีเสียงฝีเท้าแผ่ว ๆ หยุดอยู่ข้างโต๊ะ เพชรเหลือบตาขึ้นเห็นเงาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ ดวงตากลมเป็นประกายจนเพชรแอบก้มหน้าหนีโดยไม่ตั้งใจ

“ขอนั่งด้วยได้ไหม?” เด็กคนนั้นถามด้วยเสียงร่าเริง ก่อนจะไม่รอคำตอบนานนัก เธอเลื่อนเก้าอี้ออก ดึงกระเป๋ามาวางข้างโต๊ะเดียวกัน เพชรเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ก็ได้แต่พยักหน้าเบา ๆ ทั้งที่ในใจยังเต้นแรงเพราะไม่ชินกับใครเข้ามาใกล้

เด็กคนนั้นชื่อเมย์ เพิ่งย้ายโต๊ะมาในวันนี้เอง เพชรเห็นเมย์ตั้งแต่เช้าแล้ว เมย์เป็นคนที่เสียงดังหน่อย หัวเราะง่าย พูดเก่ง ดูเหมือนเพื่อนรอบตัวจะเต็มไปหมด ต่างจากเพชรที่โลกเงียบเหมือนกระดาษเปล่า

“เธอชื่ออะไรเหรอ?” เมย์ถามอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม เพชรลังเล ก่อนจะตอบออกมาเบา ๆ

“…เพชร”

เมย์พยักหน้ารับทันที “ชื่อเพราะดีนะ! เราเมย์ ยินดีที่ได้รู้จักน้า ต่อไปนี้เราจะนั่งด้วยกัน”

ประโยคง่าย ๆ ของเมย์ทำให้เพชรรู้สึกประหลาด มีบางอย่างอุ่นวาบขึ้นกลางอก ทั้งที่อีกฝ่ายแค่พูดง่าย ๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ

หลังพักเที่ยง ครูก็เข้ามาในห้อง เด็ก ๆ เริ่มกลับเข้ามานั่งตามที่นั่ง เสียงคุย เสียงดินสอกระทบโต๊ะดังรอบตัว เมย์หันมายิ้มให้เพชรเป็นระยะ เหมือนจะย้ำว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ

เพชรลอบมองใบหน้าเมย์ที่ก้มเขียนงาน เส้นผมยาวประบ่าปลิวตามลมหน้าต่าง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มดูต่างกับเพชรอย่างสิ้นเชิง บางทีเพชรก็สงสัย ว่าทำไมคนสดใสแบบนี้ถึงมานั่งข้างคนอย่างเธอ

เสียงครูเรียกชื่อดังขึ้น เพชรสะดุ้งเล็กน้อยแล้วตอบรับเบา ๆ เสียงหัวเราะคิกจากเมย์ดังขึ้นข้าง ๆ ราวกับรู้ทันว่าเพชรตกใจง่ายแค่ไหน เมย์ขยับศอกมาชนเบา ๆ เหมือนให้กำลังใจ

คาบเรียนดำเนินไปเรื่อย ๆ เพชรไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไรนัก เพราะเธอเอาแต่คิดว่าพรุ่งนี้เมย์จะมานั่งตรงนี้อีกไหม หรือเป็นแค่เรื่องชั่วคราวในวันโต๊ะเต็ม

ตอนเลิกเรียน เมย์หันมาบอกด้วยรอยยิ้มกว้างที่สุดในวันนั้น “เจอกันพรุ่งนี้นะ เพื่อนโต๊ะเดียวกัน!”

เพชรไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่ยิ้มตอบกลับบาง ๆ ยิ้มเล็ก ๆ ที่ไม่ค่อยมีใครเห็นบ่อยนัก แต่เมย์ก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม ราวกับโลกทั้งใบสว่างขึ้นเพราะรอยยิ้มเล็ก ๆ ของใครคนหนึ่ง

บางทีนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง จุดเริ่มต้นของโลกที่มีคนข้าง ๆ อยู่จริง ๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

ตอนที่ 2 : การเปลี่ยนแปง

