เจมผู้เมตตาและอ่อนโยน

ผมมองเห็นอีกครั้งก็คืออยู่ในห้อวเก็บอุปกรและคนเดินเข้ามาก็คือเจมเขากับพวกเดินเข้ามาพร้อมกับล็อคผมไว้เจมทำหน้าตึงเคลียดพร้อมพูดว่า "บอกชื่อคนที่ทรยศฉันมา" ผมนิ่งเงียบซักพักจนเจมทนไม่ไหวและเดินเข้ามาต่อยผมเข้าที่หน้าพร้อมถามว่า "แกต้องการอะไร" ผมที่รอคำถามนี้มาตลอดก็พูดเลยว่า "เครื่องบิน" เจมหัวเราะและก็กำลังจะต่อยผมอีกครั้งแต่ผมก็พูดจัดจึงมาก่อนว่า "ฉันมีแผนที่จะหนีออกไปและฉันอยากได้เครื่องบินของนายพาออกนอกประเทศ" เจมโกรธพร้อมสั่งให้ลูกน้องหยิบกรรไกตัดหญ้ามาพร้อมจ่อที่นิ้วก้อยเท้าผมและพูดว่า "พูดชื่อมันมาไม่งั้นแกจะมีนิ้วเหลือแค่9" ผมกลัวจนแทบขาดใจแต่ชีวิตของพี่ชายมีค่ากับผมมากกว่านิ้วโง่ๆนั่นผมจึงเงียบไม่พูดอะไรเจมใช้กรรไกมาทำท่าจะตัดนิ้วก้อยเท้าผมแต่ก็หยุดไว้พร้อมกับถามครั้งสุดท้ายว่า "อะไรทำให้แกไม่กลัวขนาดนี้" ผมหันไปหาเจมพร้อมตอบว่า "ครอบครัว" เจมทำหน้าไม่พอใจและตัดนิ้วก้อยเท้าของผมจนขาดผมแทบจะกรีดร้องออกมาสุดเสียงแต่ถ้าทำแบบนั้นถ้าเจมโดนขังเดี่ยวผมก็จะพลาดการแหกคุกผมจึงเงียบไว้จนเจมยอมแพ้เจมสั่งให้ลูกน้องพาผมไปห้องพยาบาลและผมก็ไม่ลืมทักทายคุณหมอดีน่าด้วยคำพูดที่ตลกร้ายว่า "สงสัยคุณคงได้เป็นคนที่มีนิ้วครบแล้วสิน่าอิจฉาจัง" ดีน่ารีบรักษาแผลของผมพร้อมด่าผมชุดใหญ่แต่ผมก็ใช้ข้ออ้างไปว่ามันเป็นอุบัติเหตุผมเผลอถูกอุปกรณ์ทำสวนตัดนิ้วจนขาดแต่ดูจากสายตาของดีน่าเธอไม่เชื่อผมเลยแม้แต่นิดเธอหันไปหยิบของผมจึงถามเธอว่า "คุณคิดมั้ยว่าการเป็นหมอในคุกนี่มันได้เงินน้อย" เธอยิ้มพร้อมพูดว่า "มุกจีบเก่ามากคุณแอลลิก" ผมยิ้มให้การตบมุกของเธอแต่ก็ยังไม่จบเธอถามผมว่า "แล้วถ้าตอนนี้นายอยู่นอกคุกนายจะทำอะไรอยู่" ผมยิ้มพร้อมหัวเราะเบาๆและพูดว่า "คงกำลังชวนคุณหมอคนสวยไปกินมื้อค่ำคืนนี้" พวกเราหัวเราะเบาๆด้วยกันจนเบลดมาถึงเขาให้ผู้คุมใส่กุญแจมือผมและลากผมกลับไผที่ห้องขังท่ามกลางเสียงห้ามของดีน่าและพยาบาลผมกลับมาถึงห้องขังเจอกับพอลโต้ที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ผมจึงถามว่า "นายอยากไปเจอแฟนนายมั้ย" พอลโต้หันมาสนใจผมทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

มิตรภาพดีๆ