"เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง"

🌧️ ตอนที่ 1: ฝนวันนั้น... เขามา

เสียงฝนตกหนักกระทบหลังคาโรงอาหารเก่า เสียงดังจนแทบไม่ได้ยินกันพูด

"กูขอนั่งตรงนี้นะ"

เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามผมโดยไม่รอคำตอบ

ผมเงยหน้าขึ้นจากข้าวในจาน ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย

ผู้ชายคนนั้น... สูง ขาว ตัวเปียกนิด ๆ เพราะฝน

แต่ที่ทำให้ผมหยุดมองคือ "หน้าเขา" ที่โคตรน่ามองแบบแปลก ๆ

“ชื่อไร?” เขาถามต่อ

“…ภีม” ผมตอบเบา ๆ

“กูชื่อธีร์” เขายิ้มมุมปากนิด ๆ “ม.5/4 ย้ายมาใหม่”

ผมพยักหน้าเบา ๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แค่ใจมันเต้นแรงแปลก ๆ

คนอะไร...เพิ่งเจอกันแท้ ๆ แต่สายตามันเหมือนจะรู้จักกันมานาน

ธีร์เอื้อมหยิบขนมปังในถุงผมไปเฉย ๆ

“ขอกูนะ”

“อ้าว นั่นมัน...”

ผมหันไปมองหน้าเขา แล้วต้องรีบหันกลับมาแทบไม่ทัน

…คือหน้าเขาใกล้มาก ใกล้เกินไป

ใกล้จนได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากเสื้อเปียกฝนของเขา

ใกล้จนรู้ตัวว่า หัวใจผมมันเริ่มไม่ปกติแล้ว

__

🌧️ ตอนที่ 2: เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง...แล้วเขาชอบใคร?

หลังจากวันนั้น ธีร์ก็มานั่งกินข้าวตรงข้ามผมทุกวัน

ไม่รู้ทำไม แต่ทุกคนในห้องเริ่มลือกันว่า “ไอ้ธีร์สนิทกับไอ้ภีมแบบแปลก ๆ”

แต่ผมไม่สนใจ เพราะผมรู้แค่ว่า…

ผมอยากเจอเขาในแต่ละวัน

“ภีม มึงทำการบ้านเลขยัง?”

ธีร์พูดขึ้นกลางห้องเรียนตอนพัก

เพื่อนคนอื่นเริ่มมอง

เสียงกระซิบกระซาบตามมาแบบเบาแต่ไม่เบาพอ

> “เฮ้ย ธีร์แม่งสนใจภีมหรอวะ”

“หรือมันแค่เพื่อนกัน?”

“ภีมแม่งเงียบ ๆ จะไปชอบผู้ชายหรอ”

ผมก้มหน้า ไม่กล้าสบตาใคร

แต่ธีร์กลับไม่สนเลย…

“กูขอนั่งด้วยนะ” เขาหย่อนตัวลงข้างผมแบบหน้าตาเฉย

ผมหันไปมอง

“มึงไม่อายเหรอ…” ผมถามเสียงเบา

“ไม่… แล้วมึงล่ะ อายเหรอที่กูนั่งข้าง ๆ?”

คำถามของเขาทำผมเงียบไปชั่วครู่

“...ไม่อาย แต่…”

“แต่กลัวใช่มั้ย ว่าจะรู้สึกอะไรกับกูมากไปกว่านี้”

ธีร์พูดโดยไม่มองหน้า

ผมหัวใจเต้นรัว

“มึงหมายความว่าไง?”

เขาเงียบสักพัก ก่อนจะหันมามองด้วยแววตาจริงจัง

“กูไม่ได้ชอบผู้หญิง”

“และกูก็ไม่ได้มองมึงเป็นแค่เพื่อนตั้งแต่วันแรก”

.

.

ผมนิ่ง

หัวใจเต้นเหมือนจะหลุดออกจากอก

นี่ผมฝันอยู่รึเปล่า?

หรือ…ธีร์รู้ว่าผมเองก็รู้สึกแปลก ๆ กับเขาเหมือนกันตั้งแต่วันนั้น

💬 คำถามในใจภีมตอนนี้:

เขาพูดจริงหรือแกล้ง?

ผมควรกลัว... หรือควรกล้าลองเปิดใจ?

☔ ตอนสุดท้าย: แล้วเราจะรักกันไหม

ตั้งแต่วันนั้นที่ธีร์บอกว่า "ไม่ได้มองผมเป็นแค่เพื่อน" ทุกอย่างในชีวิตผมก็เปลี่ยนไป

.

เขายังมานั่งกินข้าวด้วยทุกวัน

ยังยิ้มให้ผมแบบที่ไม่เคยมีใครมองผมด้วยสายตาแบบนั้น

ยังแอบเอาน้ำเย็นมาให้ตอนวิ่งพละ

ยังชอบหยิบขนมผมไปกินเฉย ๆ

แต่ผมกลับไม่กล้ามองเขาตรง ๆ ได้เหมือนเดิม

เพราะผมรู้แล้วว่า สิ่งที่ผมรู้สึก...

มันไม่ใช่แค่ "เพื่อน"

🧠 ในใจผมเต็มไปด้วยคำถาม:

“เขาชอบเราจริงไหม หรือแค่เหงา?”

“แล้วเราชอบเขาจริง ๆ หรือแค่หวั่นไหว?”

“เราจะกล้ารักใครที่ไม่เหมือนใครได้จริง ๆ ไหม?”

🌙 คืนหนึ่ง ธีร์ส่งข้อความมา

ธีร์: ออกมาข้างนอกหน่อย

ภีม: ดึกแล้วนะ

ธีร์: ไม่ไกล แค่หน้าบ้านมึง

ผมเดินออกมา

เขายืนพิงรถจักรยาน รออยู่เหมือนรู้ว่าผมต้องออกมาแน่ ๆ

"กูมีบางอย่างอยากบอก..." ธีร์พูดพลางมองดาว

"กูเคยชอบคน ๆ นึง แต่เขาไม่กล้ายอมรับตัวเอง กูเลยเสียเขาไป"

ผมนิ่ง

"แต่ครั้งนี้ กูไม่อยากเสียอีกแล้ว"

ธีร์หันมามองผมเต็มตา

“ภีม… มึงอาจจะยังไม่แน่ใจว่ารู้สึกอะไร แต่กูรู้ตัวเองดี”

“กูชอบมึง กูอยากอยู่ข้าง ๆ มึงแบบที่ไม่ต้องหลบสายตาใครอีก”

.

ผมเงียบ

แต่ขอบตาผมร้อนวูบ น้ำตามันไหลออกมาเอง

ไม่ใช่เพราะเศร้า

แต่เพราะในที่สุด...ผมก็ไม่ต้องแกล้งเงียบอีกแล้ว

“กูก็ชอบมึง” ผมพูดทั้งน้ำตา “กูแค่ไม่กล้ายอมรับ…”

ธีร์ยิ้ม

ไม่ใช่รอยยิ้มกวน ๆ แบบเดิม

แต่เป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น

เขาเดินเข้ามาใกล้ ๆ

“ต่อจากนี้ มึงไม่ต้องกลัวอีกแล้วนะ”

“กูอยู่ตรงนี้... อยู่เพื่อมึง”

.

.

.

💞 จบตอน

> เราไม่ต้องรักแบบที่ใคร ๆ เข้าใจ

แค่เราเข้าใจกัน… แค่นั้นก็พอแล้ว

📌 จบบริบูรณ์: เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง...เขาชอบผม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***