ระยะห่างที่ตั้งใจ

ความสัมพันธ์ที่เหมือนจะใกล้ กลับห่างขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

จีฮุนเริ่มทำเหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น ส่วนมินซอก…ก็เริ่มเจ็บ

เพราะความเงียบที่เหมือนคำว่า “อย่ารักฉันเลย”

หลังจากคืนนั้น จีฮุนเริ่มกลับมาทำตัวเงียบอีกครั้ง

เขาไม่ตอบแชต ไม่รับสายแม้แต่มินซอกจะโทรหาทุกวัน

แม้แม่ของเขาอาการดีขึ้นและเริ่มพักฟื้นอยู่บ้าน

แต่จีฮุนกลับใช้เวลาทั้งวันอยู่กับรถ อยู่กับงาน อยู่กับทุกอย่าง…ยกเว้น “คนที่อยากอยู่กับเขา”

วันหนึ่งที่สนามแข่ง

มินซอกไปดักรอ

หลังจากเฝ้ารอนานนับชั่วโมง จีฮุนก็เดินออกมาจากอู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คุณหลบหน้าฉัน?” มินซอกถามตรง ๆ

จีฮุนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงเรียบ

“ฉันไม่ได้หลบ ฉันแค่ยุ่ง”

“ไม่ใช่แค่ยุ่งหรอก…คุณกำลัง ‘ตัดฉันออก’ จากชีวิต”

จีฮุนถอนหายใจ ก้มหน้าไม่สบตา

“มันดีกว่าสำหรับนาย…”

“คุณคิดแทนฉัน?” มินซอกเสียงสั่น “ฉันไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้ว่าเจ็บคืออะไรนะจีฮุน”

“แต่นายไม่เคยอยู่ในสนามที่ฉันอยู่ นายไม่รู้ว่าคนแบบฉัน…จะพังยังไงบ้างเวลาผูกพันกับใคร”

จีฮุนหันไปมองเขาในที่สุด

แววตาไม่ได้เย็นชา…แต่มันคือแววตาที่เจ็บลึกเหมือนคนเคยผ่านอะไรหนักมาเกินไป

“ฉันเคยคิดว่า…ถ้ามีใครดีกับฉันมากพอ ฉันจะเปลี่ยนได้”

“แต่สุดท้าย ทุกครั้งที่ฉันเริ่มหวัง…ฉันก็เสียเขาไปหมด”

มินซอกมองเขาอย่างนิ่ง

“ถ้านายไม่เข้ามาใกล้…ฉันจะไม่เจ็บไง” จีฮุนพูดเบา ๆ “และนายเองก็จะไม่เสียใจ”

แต่แทนที่มินซอกจะถอย…เขากลับเดินเข้าไปใกล้

ชิดพอที่จะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

“งั้นก็ลองเจ็บด้วยกันดูสักครั้งไหมล่ะ…”

จีฮุนชะงัก

“อย่างน้อย…ฉันจะไม่ยอมทิ้งนายไว้ข้างหลังแน่ ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้ง

แต่มันไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ

มันไม่ใช่ความเงียบเพื่อ “ผลัก”

แต่มันคือความเงียบ…ที่เหมือน “ยอมแพ้ให้กับความรู้สึก”

จีฮุนไม่พูดอะไรอีก เขาแค่มองหน้าอีกฝ่าย แล้วพูดว่า

“อย่ามั่นใจนักเลย…เพราะฉันมันแย่กว่าที่นายคิดมาก”

มินซอกยิ้มมุมปาก

“งั้นก็ดี จะได้ไม่มีอะไรให้ฉันคาดหวัง นอกจาก ‘อยู่ข้างนาย’ เท่านั้นเอง”

หลังจากที่มินซอกพูดประโยคสุดท้าย

“อยู่ข้างนาย…เท่านั้นเอง”

จีฮุนก็ยืนนิ่งอยู่พักใหญ่

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ

แต่ดวงตาที่เคยแข็งกระด้าง…เริ่มสั่นไหวอย่างชัดเจน

มินซอกถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

…เพราะเขารู้ ว่าความเงียบของจีฮุนตอนนี้ ไม่ได้แปลว่า “ไม่รู้สึก”

แต่มันแปลว่า “ยังไม่กล้ายอมรับ”

คืนนั้น จีฮุนนั่งอยู่บนเตียงในห้องเล็ก ๆ ของตัวเอง

มือถือเปิดค้างอยู่บนแชตของมินซอก

ข้อความสุดท้ายที่อีกฝ่ายส่งมาคือ...

“คืนนี้ฝันดีนะ จีฮุน :) ไม่ต้องตอบก็ได้ แค่รู้ว่านายโอเคก็พอแล้ว”

จีฮุนมองจออยู่นาน ก่อนจะพิมพ์บางอย่างลงไป

แต่ก็ลบทิ้ง

เขาพ่นลมหายใจออกแรง ๆ แล้วโยนมือถือไว้ข้างเตียง

เวลา 01:23 น.

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ

จีฮุนขมวดคิ้ว ก่อนเดินไปเปิด

“มินซอก?”

อีกฝ่ายยืนอยู่ในเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงขาสั้น

หอบลมหายใจเล็กน้อย เหมือนเพิ่งวิ่งมา

“ขอโทษที่มาดึก…แต่นายยังไม่นอนใช่ไหม”

“แล้ว…มาเพราะอะไร”

มินซอกยิ้มเจื่อน ๆ “ฉันแค่…กลัวว่านายจะเกลียดตัวเองจนไม่อยากอยู่ต่อ”

จีฮุนเงียบ ก่อนจะถอยให้เข้ามา

ในห้องเงียบสนิท มีเพียงแสงจากโคมเล็ก ๆ มุมเตียง

มินซอกนั่งลงบนเก้าอี้ ส่วนจีฮุนนั่งปลายเตียง มองอีกฝ่ายที่กำลังดูเงียบผิดปกติ

“จะกลับเมื่อไหร่” จีฮุนถามเสียงเบา

“เมื่อฉันมั่นใจว่า...นายจะไม่หนีอีก”

จีฮุนถอนหายใจ ยกมือขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด

“ทำไมต้องเป็นฉันวะ มินซอก…คนดี ๆ อย่างนายไม่ควรมาเสียเวลาแบบนี้เลย”

มินซอกลุกขึ้น ยืนตรงหน้าเขา

“ก็เพราะฉันเลือกนายแล้วไง”

จีฮุนเงยหน้าขึ้น สบตาอีกฝ่าย

แสงสลัวในห้องทำให้เห็นใบหน้าชัดเจนขึ้น…และเห็นว่าเขาพูดจริงทุกคำ

ไม่มีใครพูดอะไรอีก

มีเพียงอารมณ์บางอย่าง…ที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

มือของมินซอกวางลงบนต้นแขนของจีฮุนเบา ๆ

เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้

แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสกัน จีฮุนก็พูดขึ้น

“อย่า…คืนนี้อย่าทำให้ฉันเผลอใจเลย ถ้านายไม่คิดจะอยู่จริง ๆ”

มินซอกชะงัก

เขาขยับออกเล็กน้อย แล้วตอบเสียงหนักแน่น

“ฉันจะอยู่…อยู่จนกว่านายจะกล้ารักตัวเองอีกครั้ง”

จีฮุนหลับตาลงช้า ๆ

เพราะประโยคนั้น มันเหมือนประตูที่ล็อกไว้ในใจ…ถูกเปิดออกทีละนิด

คืนนี้ เขาไม่ได้ขอให้มินซอกอยู่

แต่มินซอกเลือกจะอยู่ด้วยตัวเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***