วันหยุดสุดสัปดาห์อากาศอบอ้าว แดดสาดแรงราวกับจะเผาทุกอย่างให้ละลาย จีฮุนนั่งเหงื่อซึมอยู่ใต้หลังคาอู่ซ่อมรถเล็ก ๆ ที่เขาทำงานพิเศษในวันว่างจากการแข่งขัน
ระหว่างที่เขากำลังเปลี่ยนน้ำมันเครื่องอยู่นั้น เสียงมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งก็ดังขึ้น
จีฮุนหันไปมอง ก่อนจะแข็งค้างทันที
“ยุนซอง...”
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อหนังเก่า ๆ ก้าวลงจากรถ
ใบหน้าเคยคุ้นกับรอยแผลเป็นเล็ก ๆ ที่แก้มซ้าย…มันคือ "อดีต" ที่เขาไม่อยากเจออีกเลยในชีวิตนี้
“ไม่ได้เจอกันนานเลย จีฮุน”
เสียงเรียบเยาะ ๆ ดังขึ้น ราวกับไม่มีความผิดปกติใด ๆ
จีฮุนยืนขึ้นทันที “มึงมาทำไม?”
“ได้ข่าวว่ามึงยังไม่ตาย…ก็เลยอยากมาดูหน้าหน่อย”
ยุนซองหัวเราะเบา ๆ “ยังซิ่งอยู่ใช่ไหม? แต่ก็ยังจนเหมือนเดิมว่ะ”
มินซอกที่เพิ่งเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี รีบตรงเข้าไปหา
“เขาเป็นใคร?”
จีฮุนหันมามอง สีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“ไม่เกี่ยวกับนาย ไปเถอะ”
แต่มินซอกยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับ
"เพื่อนใหม่เหรอ?" ยุนซองหันมามองมินซอก
สายตาเต็มไปด้วยการประเมินและเหยียดหยาม
“ไอ้จีฮุน...ยังไม่เลิกเอาคนมาเป็นที่พึ่งอีกเหรอ? หรือว่างานนี้ นายรับบท ‘โอเมก้า’ เอง?”
จีฮุนขบกรามแน่น ทันใดนั้นก็ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อยุนซอง
“หุบปากก่อนที่ฉันจะลืมว่าฉันเปลี่ยนไปแล้ว”
ยุนซองหัวเราะเยาะ “เปลี่ยนเหรอ? คนอย่างมึงน่ะนะ? ถ้าไม่เพราะฉัน มึงคงไม่มีวันนี้ด้วยซ้ำ!”
เสียงหมัดดัง ปั้ก!
จีฮุนต่อยเข้าที่ใบหน้าอีกฝ่ายเต็มแรง
ทุกอย่างเงียบลงชั่วครู่
ก่อนที่ยุนซองจะหัวเราะเบา ๆ แล้วถ่มน้ำลายลงพื้น
“มึงอาจจะลืมไปแล้ว…แต่โลกใบนี้มันไม่ได้ปล่อยมึงให้รอดง่าย ๆ หรอกจีฮุน”
เขาหันไปมองมินซอกแวบหนึ่ง ก่อนเดินขึ้นรถแล้วขี่ออกไป
มินซอกหันกลับมามองจีฮุน สีหน้าสั่นไหว
“ใครคนนั้น…เขาคืออดีตแบบไหนของคุณกันแน่?”
จีฮุนไม่ตอบ เขาหันหลังให้ แล้วพูดเสียงแผ่ว...
“เขาคือคนที่ฉันเคยยอม…ทุกอย่าง”
คืนนั้น มินซอกไม่กลับบ้าน เขานั่งอยู่กับจีฮุนหน้าบ้านหลังเล็ก
จีฮุนยังคงไม่พูดอะไรนอกจากนั่งมองท้องฟ้า
“นายอยากรู้เรื่องของฉันใช่ไหม?” จีฮุนเอ่ยขึ้นในความเงียบ
มินซอกพยักหน้าเบา ๆ
จีฮุนหลับตา สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดช้า ๆ
“เมื่อก่อน ฉันเคยอยู่กับยุนซอง เขาเป็นเหมือนรุ่นพี่ในสนาม แต่นั่นมันแค่เปลือก…จริง ๆ แล้ว เขาใช้ฉันเป็นเครื่องมือแข่ง หาเงิน จ่ายหนี้...จนฉันพังทั้งร่างกายและจิตใจ”
“แล้ววันหนึ่ง...เขาทิ้งฉันไว้กับซากรถ และหนี้ที่ไม่ใช่ของฉัน”
มินซอกมองจีฮุนด้วยสายตาที่ไม่ใช่ความสงสาร
แต่มันคือ…ความเจ็บปวดแทน
เขาค่อย ๆ ยื่นมือออกไป วางลงบนหลังมือของจีฮุนเบา ๆ
“นายไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ”
จีฮุนสะดุ้งนิดหนึ่ง แต่อีกสักพัก…เขาก็ยอมไม่ดึงมือกลับ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 6
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments