เเผลที่มองไม่เห็น

หลังจากวันที่จีฮุนยอมขึ้นรถของมินซอก วันถัดมาอากาศกลับมาร้อนอบอ้าวอีกครั้ง แต่ในใจเขายังหนาวเย็นเหมือนเดิม แม้แค่ได้นั่งรถแอร์เย็น ๆ กับคนแปลกหน้า มันควรเป็นเรื่องดี…แต่จีฮุนไม่เคยไว้ใจอะไรที่มาง่ายเกินไป

“คนรวยเขามักมีเหตุผลซ่อนอยู่หลังความหวังดี” — เขาบอกตัวเองแบบนั้นตลอด

วันหนึ่ง มินซอกเอาเครื่องดื่มเกลือแร่กับขนมไปให้ที่อู่ซ่อมรถ

“อากาศร้อนมากเลย ซื้อมาเผื่อคุณจะเหนื่อย”

เขายิ้ม ยื่นของให้อย่างเป็นธรรมชาติ

จีฮุนหันไปมอง หยิบเครื่องดื่มมาเปิดทันทีแต่ไม่พูดขอบคุณ

“ยังคิดว่าฉันน่าสงสารอยู่ไหม?” เขาถามขณะดื่ม

มินซอกถอนหายใจ “เปล่าเลย ฉันแค่อยากอยู่ข้าง ๆ”

จีฮุนชะงักไปเล็กน้อย แต่แค่ไม่กี่วินาทีก็เบือนหน้าหนี

“อยู่ข้าง ๆ งั้นเหรอ… คนแบบฉัน มันไม่ใช่คนที่ใครควรอยู่ข้าง ๆ หรอก”

“แล้วใครบอกว่านายไม่มีสิทธิ์ถูกดูแล?” มินซอกสวนกลับทันที

บรรยากาศเงียบลงทันที สายตาของทั้งสองประสานกันเหมือนจะพูดอะไรได้มากกว่าคำพูด

แต่ไม่มีใครกล้าพูด

วันต่อมา ขณะที่จีฮุนกลับถึงบ้าน พบแม่มีอาการไอหนักขึ้นจนต้องพาไปโรงพยาบาลด่วน

เขาวิ่งออกมาเรียกแท็กซี่แต่ไม่มีคันไหนจอดเลย

มินซอกที่เพิ่งเลิกเรียนผ่านมาพอดี รีบวิ่งเข้าไป

“ขึ้นรถฉันเลย!”

จีฮุนลังเลไม่ถึงวินาที “พาไปโรงพยาบาล X ด่วน แม่ฉันหายใจไม่ออก!”

ตลอดทาง มินซอกขับด้วยความเร็วเท่าที่จะกล้า พวงมาลัยในมือสั่นเล็กน้อยแต่จิตใจมั่นคง

ในกระจกมองหลัง เขาเห็นจีฮุนกุมมือแม่ไว้แน่น ทั้งหมดนั้น…คือแผลที่มองไม่เห็นในหัวใจของคนเข้มแข็ง

หลังจากผ่านไปชั่วโมงหนึ่ง แม่จีฮุนอาการทรงตัว แพทย์บอกว่าโชคดีที่พามาทันเวลา

มินซอกนั่งอยู่ข้างจีฮุนบนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน

“ขอบใจ” จีฮุนพูดเบา ๆ …เสียงจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ

มินซอกไม่ตอบอะไร แค่พยักหน้าเบา ๆ

จีฮุนรู้แล้ว…ว่าคนคนนี้ ไม่ได้หวังอะไร

หลังจากเงียบกันไปครู่หนึ่ง เสียงเครื่องปรับอากาศในโรงพยาบาลทำให้บรรยากาศเย็นยะเยือก แต่มินซอกกลับรู้สึกว่าข้าง ๆ ตัวเองอบอุ่นอย่างประหลาด

จีฮุนนั่งก้มหน้า มือที่วางบนตักกำแน่น

“ฉันไม่ชิน…เวลามีใครทำอะไรให้โดยไม่หวังผล” เขาพูดเสียงเบา เหมือนคำสารภาพของนักโทษคนหนึ่ง

“งั้น…ก็เริ่มชินได้แล้ว” มินซอกหันมามอง

จีฮุนเงยหน้าขึ้น สบตาเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น

“ถ้าเป็นนายล่ะก็…บางทีฉันอาจลองดูสักครั้ง”

มินซอกหัวเราะเบา ๆ

ไม่ใช่เพราะคำพูดนั้นดูตลก

แต่เพราะมันเป็นครั้งแรกที่จีฮุน “ยอมเปิดประตูบานเล็กในหัวใจ” ให้เขาเข้าไปได้แม้เพียงนิดเดียว

“นายรู้ไหม ฉันไม่ได้สนใจว่านายเป็นใคร หรือมาจากไหน…”

เขาพูดอย่างจริงจัง

“แต่ฉันสนใจว่านาย…กำลังรู้สึกอะไรอยู่มากกว่า”

จีฮุนมองเขาอีกครั้ง แววตานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า...

“แล้วถ้าฉันบอกว่านายกำลังเดินเข้ามาในเขตอันตรายล่ะ?”

มินซอกยิ้มมุมปาก ไม่กลัวเลยสักนิด

“งั้นก็ถือว่าฉันสมัครใจ…จะบาดเจ็บบ้างก็ยอม”

ในคืนนั้น หลังแม่ของจีฮุนถูกส่งเข้าห้องพักผู้ป่วยแล้ว

จีฮุนยืนอยู่ริมระเบียงชั้นสองของโรงพยาบาล มองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงจันทร์

เขาไม่ได้พูดอะไร

แต่มินซอกมายืนข้าง ๆ และวางมือลงบนราวเหล็กข้างกันโดยไม่พูดเช่นกัน

ในความเงียบนี้ ไม่มีคำพูด

แต่ก็ไม่มีใครถอยออกไป

เหมือนทั้งสอง…ต่าง “เข้าใจกัน” มากพอ โดยไม่ต้องอธิบายอะไร

หรือถ้าหวัง…อาจหวังให้เขารอดจากโลกที่โหดร้ายใบนี้สักครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***